_100_100.jpg)
စာမေရးနိုင္ေသးလို႕ မအိမ္ကံ ကိုသာ တင္ေနရပါတယ္။ လာလည္က်တဲ့ ေမာင္ႏွမ ေတြ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။မအိမ္ကံ၏ “ဟယ္”သံက က်ယ္က်ယ္ ေလာင္ေလာင္ႀကီး ထြက္သြားခဲ့သည္။ သမီးကို မ်က္ႏွာထား တင္းတင္း ၾကည့္လိုက္မိသည္ အထိ ထူပူသြားခဲ့သည္။ ကုေဋတစ္သန္း တန္ေအာင္ ရြရြကေလး လွမ္းခဲ့ကာမွ ခလုတ္တိုက္ရသည့္ အျဖစ္။ မဦးမခြၽတ္ ရွိရေလျခင္းလည္း ယူက်ဳံးမရျဖစ္ရသည္။ မအိမ္ၿမိဳင္ကေတာ့ ကေလးပီပီ သူ႔စကား ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘာမွန္း မသိေသာ္လည္း မေအျဖစ္သူ အလုိမက်တာကိုေတာ့ သိပံုရသည္။ မ်က္လံုး အ၀ိုင္းသားႏွင့္ ျပန္ၾကည့္ေနခ့ဲ သည္ပင္။ မအိမ္ကံစိတ္ကို ျပန္ေလွ်ာ့လိုက္သည္။ သမီးျဖစ္ သူမ်က္ႏွာကေလး ညိႇဳးသြားတာကို ျမင္ရေတာ့လည္း စိတ္ကို ထိန္းရျပန္သည္။
“အေမ မကိုင္တာ အေမက မလွလို႔ မကိုင္ရတာပါ သမီးရယ္။ ငါ့သမီးက ေခ်ာလိုက္ လွလိုက္သာမွ၊ ဒါမ်ဳိးက အင္မ တန္လွတဲ့ မိန္းကေလးမွ ကိုင္ရသာကြယ့္။ ေနာက္ဆို သည္လို ေယာင္ေယာင္မွားမွား မေျပာရဘူးေနာ္ သမီး”
မအိမ္ၿမိဳင္က ေခါင္းညိတ္ေတာ့လည္း သမီးေခါင္းက ေလးပြတ္ေပးေနမိသည္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း မအိမ္ကံ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိပါ၏။ သူကိုယ္တိုင္တုန္းကေတာ့ မိဘ ငယ္ေပါင္းမဟုတ္လို႔ ကိုင္ခြင့္မရဘဲရွိခဲ့သည္။ မျပည့္စုံဘဲ ေတာင့္တခ့ဲရသည့္အျဖစ္။ အခုသမီးအလွည့္က်ေတာ့ေကာ။ မိစံုဖစံုျဖစ္ပါလ်က္ ေၾကာင့္ၾက ေနရျပန္ပါပေကာ။
ေနာက္တစ္ေန႔ ညေနခင္းမွာ အလွဴလွည့္ၾကၿပီ။ ၿမိဳ႕အလွဴ ဆိုေတာ့စည္လည္းစည္၊ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြႏွင့္ လူရည္ လူေရာင္ေတြကလည္း ေျပာင္လြန္းလွပါ၏။ သို႔ေသာ္မ႑ပ္ အတြင္းမွာ ကေလးႏွစ္ေယာက္မေအ ေတာသူ မအိမ္ကံကပင္ အလွဆံုးဟု ဆိုႏိုင္ေလာက္ပါ၏။ ရင့္က်က္ တည္ၿငိမ္ေသာ အလွႏွင့္ ပင္ကိုအလွတို႔ ေပါင္းစပ္ ေရာေႏွာထားသည့္ အလွက မ႑ပ္တြင္းမွာ တစ္ဘာသာ ထင္ရွား ေပၚလြင္လ်က္ ရွိပါ၏။ သမီးမအိမ္ၿမိဳင္ႏွင့္ မအိမ္ခိုင္တို႔ ညီအစ္မကလည္း ျဖဴစင္၀င္း မြတ္ခ်စ္စရာကေလးေတြ။ မေအ့ေဘးမွာ ပံု႔ပံု႔ကေလးေတြ ထိုင္ေနၾကေလသည္။ မအိမ္ခိုင္က ငယ္ေသးေသာ္လည္း မအိမ္ၿမိဳင္ ကသိတတ္သည့္ အရြယ္ဆိုေတာ့ မ႑ပ္တြင္း ၀င္လာသမွ်ေသာ ပရိသတ္ေတြကို လိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ မ႑ပ္တြင္း ေရွ႕ပိုင္းမွာ ၿမိဳ႕ခံလူႀကီးတခ်ဳိ႕ႏွင့္ စကားေကာင္း ေနခဲ့သည္။
“မအိမ္ကံ၊ ထမင္းသံုးေဆာင္ၿပီးပလား”
မအိမ္ကံတို႔ သားအမိကို လာေရာက္ ဧည့္ခံ ႏႈတ္ဆက္ၾကသူေတြ မ်ားလြန္းလွသည္။ အလွဴထမင္းဟင္းကို ပြဲကေတာ္ႀကီး အိမ္ထဲအထိ အေရာက္ပို႔ကာ ေကြၽးေမြးသျဖင့္ သားအမိ သားအဖတစ္ေတြ စားၿပီးၾကၿပီ။ မအိမ္ကံက ထမင္း႐ံုထဲ၀င္ၿပီး အမ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာ စားခ်င္လွေသာ္လည္း ကေလး ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ တိုးဖို႔ မလြယ္ေတာ့ အိမ္ထဲမွာပင္ စားလိုက္ရပါ ၏။
“ၿပီးပါၿပီရွင္။ အလွဴထမင္း အလွဴဟင္းေတာ့ မအိမ္ကံက ၀မ္းေအးလြန္းလို႔ ႀကိဳက္သယ္ရယ္။ ပြဲကေတာ္ႀကီး အလွဴ ထမင္းဟင္းေကာင္းလြန္းလို႔ မအိမ္ကံတို႔ ရြာအျပန္ ထည့္ေတာင္ ယူသြားဦးမွာရွင့္”
မအိမ္ကံ အေျပာကို ၾကားရသူတိုင္းက ၀မ္းသာၾကသည္။ ကိုေျပသိမ္းက ထေနာင္းတိုင္သား ဆိုေသာ္လည္း ျမင္းျခံၿမိဳ႕ေပၚႀကီး ၿမိဳ႕ေပၚေန ဆိုေတာ့ လူတိုင္းက သိၾကသူပင္။ ထိုေက်ာင္းဆရာ ကိုေျပသိမ္း၏ ဇနီး ေတာသူႀကီး သမီး မိန္းမေခ်ာ မအိမ္ကံကို ဆရာကေတာ္ အျဖစ္ ခ်စ္ခင္ ေလးစားၾကပါ၏။ လင္ေယာက္်ားေၾကာင့္ တစ္ဂုဏ္ တက္ရေလျခင္း ေအာက္ေမ့ကာ မအိမ္ကံမွာ ကိုေျပသိမ္းကို တိုးလို႔သာ ၾကည္ညိဳမိရပါ သည္။
အလွဴ လွည့္ခါနီးေတာ့ မအိမ္ကံ ရင္ေတြခုန္ရေလၿပီ။ ကိုေျပသိမ္းကလည္း အနားမွာ မရွိေတာ့ မအိမ္ကံခမ်ာ မ်ားလွ ေသာလူေတြၾကားမွာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ လက္ဆြဲကာ တိုးရပါ၏။ အလွဆံုး ျပင္ဆင္လာၾကေသာ ၿမိဳ႕ခံ မိန္းမပ်ဳိကေလးေတြက အေရာင္အေသြး အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ လွခ်င္တိုင္း လွေနၾကသည္။ ေခတ္ေပၚ အ၀တ္အစား အဆင္အျပင္ႏွင့္ လြန္လြန္ကဲကဲ ၀တ္စားထားၾကသူေတြလည္း ပါသည္။ ႐ိုး႐ိုးယဥ္ယဥ္ ကေလးေတြကေတာ့ ခပ္မ်ားမ်ား။ ဘယ္သူလဲ ကြမ္းေတာင္ကိုင္။ ဘယ္မွာလဲ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္။
“ၿမိဳ႕မွာေတာ့ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ဆိုတာ ဘယ္လို ရွိေလမလဲ။ ဥစၥာေပါ႐ုပ္ေခ်ာထဲကလား။ ၾကံဳရာသင့္ရာေဆြမ်ဳိး တစ္ေယာက္ေယာက္ ကိုင္ၾကတာမ်ားလား။ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ဆိုတဲ့ မိန္းမေကာင္းတို႔ရဲ႕ ဂုဏ္ဟာ ေတာ္ရိေလ်ာ္ရိနဲ႔ပဲ ေမွးမိွန္ သြားေလမလား။ အဲသလို ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ ဥပဓိ႐ုပ္ေကာ ကိုယ္က်င့္တရားေကာ လူအမ်ားက စံထားေလာက္ပါေပရဲ႕လို႔ သေဘာအေလ်ာက္ ေရြးခ်ယ္ခံရတဲ့ မိန္းကေလး ျဖစ္ရမွာေပါ့”
မအိမ္ကံ တစ္ေယာက္တည္း ေတြးေနမိျခင္းျဖစ္သည္။ လူေတြကႀကိတ္ႀကိတ္၊ ႀကိတ္ႀကိတ္ တိုး၀င္လာၾကတာမ်ား မ႑ပ္ ကြဲမတတ္ပင္။ မ႑ပ္ အျပင္ဆီက ဒိုးပတ္သံ၊ အိုးစည္ သံေတြက စကားေျပာ မျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ပြက္ေန႐ုံမက မ႑ပ္တြင္းမွာလည္း လူသံတေ၀ါေ၀ါ။ လူေငြ႕ျဖင့္ စို႔ျပန္လာေသာေခြၽးကို ပ၀ါႏုျဖင့္တို႔ရင္း မ႑ပ္ေရွ႕ ကန္ေတာ့ပြဲ တင္ရာ ေနရာကို မအိမ္ကံ လွမ္းၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ထိုစဥ္တြင္ နိဗၺာန္ေဆာ္၏ အသံႀကီး စူးထြက္လာသည္။
“အလွဴလွည့္ခ်ိန္ ေရာက္ပါၿပီခင္ဗ်ာ။ သာသနာ့အလံကိုင္ ဘႀကီးၾကြား ႂကြပါခင္ဗ်ာ။ အလွဴဦး ကန္ေတာ့ပြဲရြက္မယ့္ အေမႀကီးသင္ ႂကြပါခင္ဗ်ာ။ ကိုင္း ကိုင္းမိန္းကေလးမ်ား ကုမၼာရီမ်ားက မ႑ပ္အျပင္မွာ ေရႊကြမ္းေတာင္ ေငြကြမ္း ေတာင္မ်ား၊ ေရႊကလပ္ ေငြကလပ္မ်ား၊ ေရႊစိန္ေတာင္ ေငြစိန္ ေတာင္မ်ား၊ ေရႊကြမ္းေျမႇာင့္ ေငြကြမ္းေျမႇာင့္မ်ား၊ သကၤန္းေမာင္း ေထာင္ခ်ဳိင့္၊ ပန္းေမာင္းေထာင္ခ်ဳိင့္မ်ား ဆိုင္ရာဆိုင္ရာယူ ၾကၿပီး တန္းစီထားၾကပါ။ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ ကိုင္မယ့္ မိန္းကေလး မ႑ပ္တြင္းက ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ကိုလာ ကန္ေတာ့ပါ။ အလွဴလွည့္လိုက္မယ့္သူမ်ားက”
မအိမ္ကံက နိဗၺာန္ေဆာ္၏ ေအာ္သံေတြထဲ စိတ္မေရာက္ေတာ့။ ဘုရား၀င္ကန္ေတာ့မည့္ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ကိုင္ မိန္းကေလးကိုပဲ ေမွ်ာ္ေနမိေလ၏။ ေဟာ ၀င္လာပါၿပီ။ ပုစြန္ ဆီေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ပိုးခ်ိတ္ထဘီမွာ အုတ္ခဲေရာင္ႀကိဳးလိမ္ ထားေသာ ခုနစ္စင္းဂမုန္းႀကိဳး အခ်ိတ္ႏွင့္ တစ္ေရာင္တည္း အုတ္ခဲေရာင္ အကႌ်လက္ရွည္ ၀တ္ထားသူ ကေလး။ ဆံထံုးႀကီးက ျမင့္ေမာက္ လွပါ၏။ ဆံထံုးအလယ္မွာ စိန္တစ္ပြင့္။ စိန္စီ လက္ေကာက္ ႏွစ္ရံ။ စိန္လည္ တုန္တစ္ကံုးျဖင့္ စိန္ေရာင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေတာက္ေနသည့္ မိန္းမလွကေလး တစ္ေယာက္ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ေပြ႕ရင္း ၀င္လာခဲ့ေလၿပီ။ ေပြ႕လာေသာ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကို ဘုရား ေက်ာင္းေဆာင္ေရွ႕က စားပြဲေပၚ အသာတင္ကာ ဘုရားသံုးႀကိမ္၀တ္ျဖည့္ေနတာကို အမ်ားက ၀ိုင္းၾကည့္ ေနၾကေလသည္။ ဘုရားရွိခိုးၿပီး အထမွာေတာ့ ပရိသတ္ကို ျပံဳး႐ံု ကေလးျပံဳးျပၿပီး ကြမ္းေတာင္ကိုေပြ႕ရန္ ျပင္ေလၿပီ။
“ေတြ႕လားသမီး၊ ေတြ႕လား။ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ဆိုသာ အဲသာပဲ။ လွလိုက္သာေနာ္ သမီး၊ မိန္းကေလးေတြ အမ်ားႀကီးထဲက သူတစ္ေယာက္ပဲ ကိုင္ရသာ၊ လူေတြအမ်ားႀကီးက သူ႔ကိုေရြးထားၾကသာ၊ ကုသိုလ္ထူးလိုက္ပံု ၾကည့္ၾကည့္သမီး။ သမီးႀကီးရင္ အဲသလိုကိုင္ရမွာ။ ေရွ႕ကမတ္ တတ္ရပ္ေနသူေတြ ထိုင္ၾကပါရွင္”
မအိမ္ၿမိဳင္ကလည္း မ်က္လံုးကေလးေတြ ၀ိုင္းေနေအာင္ ၾကည့္ေနေလသည္။ လူေတြက မိုးတိုးမတ္တတ္ ရပ္ကုန္ၾကေတာ့ မအိမ္ကံက သမီးကို ျပရင္းေရွ႕က ပရိသတ္ကို ေအာ္ရေသးသည္။ မအိမ္ကံက သမီးျဖစ္သူကို ခပ္လွမ္းလွမ္းက ျပတာမ်ဳိး မဟုတ္ပါ။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ လူေတြၾကားက တိုးကာတိုးကာ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကို သမီးလက္ႏွင့္ ထိခိုင္း ခ်င္လွသည္။ အခုေတာ့ မအိမ္ၿမိဳင္ေရာ၊ မအိမ္ခိုင္ကိုပါ တစ္ဖက္တစ္ ခ်က္စီတြဲကာ လူေတြကို မတိုးသာ။ ကိုေျပသိမ္း အနားရွိလွ်င္လည္း အငယ္မကိုထားကာ အႀကီးမကို ေပြ႕ခ်ီၿပီး တိုးလိုက္ခ်င္စမ္းသည္။ အခုေတာ့ မအိမ္ကံမွာ မခ်င့္မရဲႏွင့္ပင္ ၿငိမ္ေနလိုက္ ရပါ၏။ မ႑ပ္ထဲမွာ လူေတြ အားလံုးလိုလို မတ္တတ္ရပ္ကုန္ ေၾကေလၿပီ။ တခ်ဳိ႕က ႐ံုစမ္း ထမင္း႐ံုေတြဘက္ကို ကူးၾကမည့္သူေတြ။ တခ်ဳိ႕က အလွဴလွည့္လိုက္ၾကမည့္သူေတြ။ မ႑ပ္က ၀င္းႀကီး က်ယ္သေလာက္ ထိုးထားတာ မဟုတ္ေပသိ ေတာ္ေတာ္ႀကီးႀကီး ထိုးထားျခင္းျဖစ္၏။ အျပင္မွာေရႊထီး တ၀င္း၀င္း ျမင္းေတြ။ ျမင္းေတြေပၚမွာ ေမာင္ရင္ေလာင္းေတြ။
“လာလာသမီး၊ အေမတို႔အျပင္ထြက္ၾကည့္ၾကရေအာင္”
“အေမ မကိုင္တာ အေမက မလွလို႔ မကိုင္ရတာပါ သမီးရယ္။ ငါ့သမီးက ေခ်ာလိုက္ လွလိုက္သာမွ၊ ဒါမ်ဳိးက အင္မ တန္လွတဲ့ မိန္းကေလးမွ ကိုင္ရသာကြယ့္။ ေနာက္ဆို သည္လို ေယာင္ေယာင္မွားမွား မေျပာရဘူးေနာ္ သမီး”
မအိမ္ၿမိဳင္က ေခါင္းညိတ္ေတာ့လည္း သမီးေခါင္းက ေလးပြတ္ေပးေနမိသည္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း မအိမ္ကံ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိပါ၏။ သူကိုယ္တိုင္တုန္းကေတာ့ မိဘ ငယ္ေပါင္းမဟုတ္လို႔ ကိုင္ခြင့္မရဘဲရွိခဲ့သည္။ မျပည့္စုံဘဲ ေတာင့္တခ့ဲရသည့္အျဖစ္။ အခုသမီးအလွည့္က်ေတာ့ေကာ။ မိစံုဖစံုျဖစ္ပါလ်က္ ေၾကာင့္ၾက ေနရျပန္ပါပေကာ။
ေနာက္တစ္ေန႔ ညေနခင္းမွာ အလွဴလွည့္ၾကၿပီ။ ၿမိဳ႕အလွဴ ဆိုေတာ့စည္လည္းစည္၊ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြႏွင့္ လူရည္ လူေရာင္ေတြကလည္း ေျပာင္လြန္းလွပါ၏။ သို႔ေသာ္မ႑ပ္ အတြင္းမွာ ကေလးႏွစ္ေယာက္မေအ ေတာသူ မအိမ္ကံကပင္ အလွဆံုးဟု ဆိုႏိုင္ေလာက္ပါ၏။ ရင့္က်က္ တည္ၿငိမ္ေသာ အလွႏွင့္ ပင္ကိုအလွတို႔ ေပါင္းစပ္ ေရာေႏွာထားသည့္ အလွက မ႑ပ္တြင္းမွာ တစ္ဘာသာ ထင္ရွား ေပၚလြင္လ်က္ ရွိပါ၏။ သမီးမအိမ္ၿမိဳင္ႏွင့္ မအိမ္ခိုင္တို႔ ညီအစ္မကလည္း ျဖဴစင္၀င္း မြတ္ခ်စ္စရာကေလးေတြ။ မေအ့ေဘးမွာ ပံု႔ပံု႔ကေလးေတြ ထိုင္ေနၾကေလသည္။ မအိမ္ခိုင္က ငယ္ေသးေသာ္လည္း မအိမ္ၿမိဳင္ ကသိတတ္သည့္ အရြယ္ဆိုေတာ့ မ႑ပ္တြင္း ၀င္လာသမွ်ေသာ ပရိသတ္ေတြကို လိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ မ႑ပ္တြင္း ေရွ႕ပိုင္းမွာ ၿမိဳ႕ခံလူႀကီးတခ်ဳိ႕ႏွင့္ စကားေကာင္း ေနခဲ့သည္။
“မအိမ္ကံ၊ ထမင္းသံုးေဆာင္ၿပီးပလား”
မအိမ္ကံတို႔ သားအမိကို လာေရာက္ ဧည့္ခံ ႏႈတ္ဆက္ၾကသူေတြ မ်ားလြန္းလွသည္။ အလွဴထမင္းဟင္းကို ပြဲကေတာ္ႀကီး အိမ္ထဲအထိ အေရာက္ပို႔ကာ ေကြၽးေမြးသျဖင့္ သားအမိ သားအဖတစ္ေတြ စားၿပီးၾကၿပီ။ မအိမ္ကံက ထမင္း႐ံုထဲ၀င္ၿပီး အမ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာ စားခ်င္လွေသာ္လည္း ကေလး ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ တိုးဖို႔ မလြယ္ေတာ့ အိမ္ထဲမွာပင္ စားလိုက္ရပါ ၏။
“ၿပီးပါၿပီရွင္။ အလွဴထမင္း အလွဴဟင္းေတာ့ မအိမ္ကံက ၀မ္းေအးလြန္းလို႔ ႀကိဳက္သယ္ရယ္။ ပြဲကေတာ္ႀကီး အလွဴ ထမင္းဟင္းေကာင္းလြန္းလို႔ မအိမ္ကံတို႔ ရြာအျပန္ ထည့္ေတာင္ ယူသြားဦးမွာရွင့္”
မအိမ္ကံ အေျပာကို ၾကားရသူတိုင္းက ၀မ္းသာၾကသည္။ ကိုေျပသိမ္းက ထေနာင္းတိုင္သား ဆိုေသာ္လည္း ျမင္းျခံၿမိဳ႕ေပၚႀကီး ၿမိဳ႕ေပၚေန ဆိုေတာ့ လူတိုင္းက သိၾကသူပင္။ ထိုေက်ာင္းဆရာ ကိုေျပသိမ္း၏ ဇနီး ေတာသူႀကီး သမီး မိန္းမေခ်ာ မအိမ္ကံကို ဆရာကေတာ္ အျဖစ္ ခ်စ္ခင္ ေလးစားၾကပါ၏။ လင္ေယာက္်ားေၾကာင့္ တစ္ဂုဏ္ တက္ရေလျခင္း ေအာက္ေမ့ကာ မအိမ္ကံမွာ ကိုေျပသိမ္းကို တိုးလို႔သာ ၾကည္ညိဳမိရပါ သည္။
အလွဴ လွည့္ခါနီးေတာ့ မအိမ္ကံ ရင္ေတြခုန္ရေလၿပီ။ ကိုေျပသိမ္းကလည္း အနားမွာ မရွိေတာ့ မအိမ္ကံခမ်ာ မ်ားလွ ေသာလူေတြၾကားမွာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ လက္ဆြဲကာ တိုးရပါ၏။ အလွဆံုး ျပင္ဆင္လာၾကေသာ ၿမိဳ႕ခံ မိန္းမပ်ဳိကေလးေတြက အေရာင္အေသြး အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ လွခ်င္တိုင္း လွေနၾကသည္။ ေခတ္ေပၚ အ၀တ္အစား အဆင္အျပင္ႏွင့္ လြန္လြန္ကဲကဲ ၀တ္စားထားၾကသူေတြလည္း ပါသည္။ ႐ိုး႐ိုးယဥ္ယဥ္ ကေလးေတြကေတာ့ ခပ္မ်ားမ်ား။ ဘယ္သူလဲ ကြမ္းေတာင္ကိုင္။ ဘယ္မွာလဲ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္။
“ၿမိဳ႕မွာေတာ့ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ဆိုတာ ဘယ္လို ရွိေလမလဲ။ ဥစၥာေပါ႐ုပ္ေခ်ာထဲကလား။ ၾကံဳရာသင့္ရာေဆြမ်ဳိး တစ္ေယာက္ေယာက္ ကိုင္ၾကတာမ်ားလား။ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ဆိုတဲ့ မိန္းမေကာင္းတို႔ရဲ႕ ဂုဏ္ဟာ ေတာ္ရိေလ်ာ္ရိနဲ႔ပဲ ေမွးမိွန္ သြားေလမလား။ အဲသလို ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ ဥပဓိ႐ုပ္ေကာ ကိုယ္က်င့္တရားေကာ လူအမ်ားက စံထားေလာက္ပါေပရဲ႕လို႔ သေဘာအေလ်ာက္ ေရြးခ်ယ္ခံရတဲ့ မိန္းကေလး ျဖစ္ရမွာေပါ့”
မအိမ္ကံ တစ္ေယာက္တည္း ေတြးေနမိျခင္းျဖစ္သည္။ လူေတြကႀကိတ္ႀကိတ္၊ ႀကိတ္ႀကိတ္ တိုး၀င္လာၾကတာမ်ား မ႑ပ္ ကြဲမတတ္ပင္။ မ႑ပ္ အျပင္ဆီက ဒိုးပတ္သံ၊ အိုးစည္ သံေတြက စကားေျပာ မျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ပြက္ေန႐ုံမက မ႑ပ္တြင္းမွာလည္း လူသံတေ၀ါေ၀ါ။ လူေငြ႕ျဖင့္ စို႔ျပန္လာေသာေခြၽးကို ပ၀ါႏုျဖင့္တို႔ရင္း မ႑ပ္ေရွ႕ ကန္ေတာ့ပြဲ တင္ရာ ေနရာကို မအိမ္ကံ လွမ္းၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ထိုစဥ္တြင္ နိဗၺာန္ေဆာ္၏ အသံႀကီး စူးထြက္လာသည္။
“အလွဴလွည့္ခ်ိန္ ေရာက္ပါၿပီခင္ဗ်ာ။ သာသနာ့အလံကိုင္ ဘႀကီးၾကြား ႂကြပါခင္ဗ်ာ။ အလွဴဦး ကန္ေတာ့ပြဲရြက္မယ့္ အေမႀကီးသင္ ႂကြပါခင္ဗ်ာ။ ကိုင္း ကိုင္းမိန္းကေလးမ်ား ကုမၼာရီမ်ားက မ႑ပ္အျပင္မွာ ေရႊကြမ္းေတာင္ ေငြကြမ္း ေတာင္မ်ား၊ ေရႊကလပ္ ေငြကလပ္မ်ား၊ ေရႊစိန္ေတာင္ ေငြစိန္ ေတာင္မ်ား၊ ေရႊကြမ္းေျမႇာင့္ ေငြကြမ္းေျမႇာင့္မ်ား၊ သကၤန္းေမာင္း ေထာင္ခ်ဳိင့္၊ ပန္းေမာင္းေထာင္ခ်ဳိင့္မ်ား ဆိုင္ရာဆိုင္ရာယူ ၾကၿပီး တန္းစီထားၾကပါ။ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ ကိုင္မယ့္ မိန္းကေလး မ႑ပ္တြင္းက ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ကိုလာ ကန္ေတာ့ပါ။ အလွဴလွည့္လိုက္မယ့္သူမ်ားက”
မအိမ္ကံက နိဗၺာန္ေဆာ္၏ ေအာ္သံေတြထဲ စိတ္မေရာက္ေတာ့။ ဘုရား၀င္ကန္ေတာ့မည့္ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ကိုင္ မိန္းကေလးကိုပဲ ေမွ်ာ္ေနမိေလ၏။ ေဟာ ၀င္လာပါၿပီ။ ပုစြန္ ဆီေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ပိုးခ်ိတ္ထဘီမွာ အုတ္ခဲေရာင္ႀကိဳးလိမ္ ထားေသာ ခုနစ္စင္းဂမုန္းႀကိဳး အခ်ိတ္ႏွင့္ တစ္ေရာင္တည္း အုတ္ခဲေရာင္ အကႌ်လက္ရွည္ ၀တ္ထားသူ ကေလး။ ဆံထံုးႀကီးက ျမင့္ေမာက္ လွပါ၏။ ဆံထံုးအလယ္မွာ စိန္တစ္ပြင့္။ စိန္စီ လက္ေကာက္ ႏွစ္ရံ။ စိန္လည္ တုန္တစ္ကံုးျဖင့္ စိန္ေရာင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေတာက္ေနသည့္ မိန္းမလွကေလး တစ္ေယာက္ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ေပြ႕ရင္း ၀င္လာခဲ့ေလၿပီ။ ေပြ႕လာေသာ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကို ဘုရား ေက်ာင္းေဆာင္ေရွ႕က စားပြဲေပၚ အသာတင္ကာ ဘုရားသံုးႀကိမ္၀တ္ျဖည့္ေနတာကို အမ်ားက ၀ိုင္းၾကည့္ ေနၾကေလသည္။ ဘုရားရွိခိုးၿပီး အထမွာေတာ့ ပရိသတ္ကို ျပံဳး႐ံု ကေလးျပံဳးျပၿပီး ကြမ္းေတာင္ကိုေပြ႕ရန္ ျပင္ေလၿပီ။
“ေတြ႕လားသမီး၊ ေတြ႕လား။ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ဆိုသာ အဲသာပဲ။ လွလိုက္သာေနာ္ သမီး၊ မိန္းကေလးေတြ အမ်ားႀကီးထဲက သူတစ္ေယာက္ပဲ ကိုင္ရသာ၊ လူေတြအမ်ားႀကီးက သူ႔ကိုေရြးထားၾကသာ၊ ကုသိုလ္ထူးလိုက္ပံု ၾကည့္ၾကည့္သမီး။ သမီးႀကီးရင္ အဲသလိုကိုင္ရမွာ။ ေရွ႕ကမတ္ တတ္ရပ္ေနသူေတြ ထိုင္ၾကပါရွင္”
မအိမ္ၿမိဳင္ကလည္း မ်က္လံုးကေလးေတြ ၀ိုင္းေနေအာင္ ၾကည့္ေနေလသည္။ လူေတြက မိုးတိုးမတ္တတ္ ရပ္ကုန္ၾကေတာ့ မအိမ္ကံက သမီးကို ျပရင္းေရွ႕က ပရိသတ္ကို ေအာ္ရေသးသည္။ မအိမ္ကံက သမီးျဖစ္သူကို ခပ္လွမ္းလွမ္းက ျပတာမ်ဳိး မဟုတ္ပါ။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ လူေတြၾကားက တိုးကာတိုးကာ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကို သမီးလက္ႏွင့္ ထိခိုင္း ခ်င္လွသည္။ အခုေတာ့ မအိမ္ၿမိဳင္ေရာ၊ မအိမ္ခိုင္ကိုပါ တစ္ဖက္တစ္ ခ်က္စီတြဲကာ လူေတြကို မတိုးသာ။ ကိုေျပသိမ္း အနားရွိလွ်င္လည္း အငယ္မကိုထားကာ အႀကီးမကို ေပြ႕ခ်ီၿပီး တိုးလိုက္ခ်င္စမ္းသည္။ အခုေတာ့ မအိမ္ကံမွာ မခ်င့္မရဲႏွင့္ပင္ ၿငိမ္ေနလိုက္ ရပါ၏။ မ႑ပ္ထဲမွာ လူေတြ အားလံုးလိုလို မတ္တတ္ရပ္ကုန္ ေၾကေလၿပီ။ တခ်ဳိ႕က ႐ံုစမ္း ထမင္း႐ံုေတြဘက္ကို ကူးၾကမည့္သူေတြ။ တခ်ဳိ႕က အလွဴလွည့္လိုက္ၾကမည့္သူေတြ။ မ႑ပ္က ၀င္းႀကီး က်ယ္သေလာက္ ထိုးထားတာ မဟုတ္ေပသိ ေတာ္ေတာ္ႀကီးႀကီး ထိုးထားျခင္းျဖစ္၏။ အျပင္မွာေရႊထီး တ၀င္း၀င္း ျမင္းေတြ။ ျမင္းေတြေပၚမွာ ေမာင္ရင္ေလာင္းေတြ။
“လာလာသမီး၊ အေမတို႔အျပင္ထြက္ၾကည့္ၾကရေအာင္”
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
ရီနိုမာန္
No comments:
Post a Comment