“အစ္ကို ဘာေတြမ်ား ေတြးေနတာတုံး”
“မေတြးပါဘူးကြယ္။ လသာတာ လွလြန္းလို႔ ထိုင္ၾကည့္ ေနတာပါ”
မအိမ္ကံက ကိုေျပသိမ္းရင္ခြင္ထဲ အလိုက္သင့္လွဲမွီလိုက္ သည္။ ကိုေျပသိမ္းက မအိမ္ကံကိုယ္လံုးကေလးကို သိုင္းဖက္ ရင္း လက္ကေလးကို နမ္းလိုက္သည္။
“ေနာက္တစ္ခါေတာ့ မအိမ္ကံေဘးက တစ္ဖ၀ါးမွမခြာ ပါနဲ႔ေတာ့ အစ္ကို။ အေဖတို႔သံုးတဲ့ စကားရွိသယ္။ ေလွ်ာ့လွ်င္ ခ်စ္ခင္၊ တင္းလွ်င္ ရန္မုန္းတဲ့။ ေလွ်ာ့လွ်င္ မိစၦာ၊ တင္းလွ်င္ ဒိ႒ိဆိုတဲ့ စကားလည္း ရွိေသးသယ္။ မအိမ္ကံကေတာ့ ေလွ်ာ့ ခ်င္သူပါ။ ေလွ်ာ့လို႔ ခ်စ္ခင္ခ်င္သူပါ အစ္ကို။ ေလွ်ာ့လို႔ မိစၦာ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔ေတာ့”
မ်က္ရည္ေတြက ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ဆီမွ တသြင္သြင္စီးလာ ၾကကာ တေပါက္ေပါက္က်လ်က္ ရွိေလသည္။ ကိုေျပသိမ္း က မအိမ္ကံပါးျပင္က မ်က္ရည္ေတြကို ဖြဖြကေလးသုတ္ရင္း ေခ်ာ့ရွာသည္။ ရြာထဲက ၾကက္တြန္သံေတြ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ၾကားေနရသည္။ ကိုေျပသိမ္း စကား၀ိုင္းသိမ္းၿပီးမွ အိပ္ရာ ၀င္ခဲ့ၾကတာဆိုေတာ့ မိုးေသာက္ယံ တြန္သည့္ၾကက္သံပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ လေရာင္က မိုးလင္းခါနီးမွ တိုးၿပီးလင္းလာ ခဲ့သည္။ မအိမ္ကံက ဆတ္ခနဲ ေခါင္းမတ္ကာ ကိုေျပသိမ္း မ်က္ႏွာကို တည့္တည့္ၾကည့္ရင္း ဆိုလိုက္သည္။
“အစ္ကို႔ကို မအိမ္ကံ စကားတစ္ခြန္းေျပာထားခ်င္သယ္။ တစ္ခါမွ မေျပာဖူးခဲ့တဲ့စကားပါပဲ။ အစ္ကို စိတ္မဆိုးေစခ်င္ ဘူး။ မအိမ္ကံ ရင္ထဲကစကားပါ အစ္ကို။ လင္နဲ႔မယားဆို သာ ဖ႐ံုတစ္ညႇာ ဘူးတစ္ညႇာမဟုတ္ဘဲကိုး။ မအိမ္ကံကေတာ့ ျပႆဒါးဆိုသာနဲ႔ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ျပားေနေအာင္႐ုန္းမယ့္ မိန္းမမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ မအိမ္ကံ ဘာကိုမွ မေၾကာက္ဘူး။ အစ္ကိုျပန္လာသာ မအိမ္ကံ ၀မ္းသာသယ္။ အစ္ကိုဟာ မအိမ္ကံအတြက္ အဓိပၸာယ္ရွိခ်င္မွ ရွိပါလိမ့္မယ္ အစ္ကို။ ဒါေပမယ့္ သမီးေလးအတြက္ေတာ့ျဖင့္ အစ္ကိုဟာ အဓိပၸာယ္ သိပ္ရွိပါသယ္”
မအိမ္ကံ၏ မ်က္၀န္းမ်ားက အေရာင္ေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္စို လူးေနခဲ့သည္။ တိုးလြန္းညင္သာေျပာေနေသာ မအိမ္ကံစကား ေတြကို ကိုေျပသိမ္း နားေထာင္ေနရာက မအိမ္ကံကို ဖ်တ္ခနဲ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ လေရာင္ဆမ္းညရိပ္ထဲမွာပင္ လွပ လြန္းလွေသာ မအိမ္ကံ၏ စူးရွရွမ်က္လံုးမ်ားကို ရင္မဆိုင္ ရဲသည့္အလား ၾကမ္းျပင္ကို စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ စကားလံုးေတြ ေရြးခ်ယ္ေနသလို ခဏ ကေလး တိတ္ဆိတ္သြားျပန္၏။ ရြာတာလမ္းဘက္ဆီက ၿမိဳ႕ကိုသြားၾကမည့္ ထင္းလွည္းသံတအီအီကို ၾကားေနရသည္။ မနက္ေစာေစာႏိုးၾကသည့္ ေက်းသံငွက္သံကေလးေတြ စိုးစိုး စီစီျမည္ၾကေလၿပီ။
“တိုင္းျပည္အတြက္ စစ္ထြက္သြားသာကို မအိမ္ကံ သေဘာတူသယ္ဆိုသာလည္း မွတ္ထားပါ။ မအိမ္ကံေျပာခ်င္ သာက သမီးအတြက္ အစ္ကိုဟာ အေရးႀကီးသယ္ဆိုသာ နားစြဲ ေနေစခ်င္သာပါ။ မအိမ္ၿမိဳင္အတြက္ အစ္ကို ရွိရလိမ့္ မယ္။ ရွိကိုရွိရလိမ့္မယ္။ မအိမ္ကံနဲ႔ အစ္ကိုဟာ လက္သမား မ်ား ပ်ဥ္ႏွစ္ခ်ပ္စပ္သလို တစ္ဆက္တည္း ရွိၾကရလိမ့္မယ္။ မအိမ္ကံမွာ ဘ၀နဲ႔ရင္းထားရသဲ့အနာရွိသယ္ အစ္ကို။ ဒါေတာ့ အစ္ကို နားလည္ပါ”
မအိမ္ကံ စကားေတြ ေျပာလြန္းလွသည္၊ မ်က္ရည္ေတြ က်လြန္းလွသည္ဆိုတာကလြဲ၍ ကိုေျပသိမ္း ကိုယ္တိုင္က မအိမ္ကံ စကားေတြကို ရွင္းရွင္းႀကီး နားမလည္ႏိုင္ခဲ့။ သို႔ေသာ္ သည္အခ်ိန္မွာ ကိုေျပသိမ္း ဘာမွ ၀င္မေျပာတာဘဲေကာင္း သည္ဟု သေဘာထားခဲ့ပါ၏။ မအိမ္ၿမိဳင္အတြက္ အစ္ကို ရွိရလိမ့္မယ္တဲ့။ မအိမ္ကံမွာ ဘ၀ႏွင့္ ရင္းထားရတဲ့အနာ ရွိတယ္တဲ့။ မအိမ္ကံႏွင့္ အစ္ကိုဟာ လက္သမားမ်ား ပ်ဥ္ႏွစ္ ခ်ပ္စပ္သလို တစ္ဆက္တည္း ရွိရလိမ့္မယ္တဲ့။ မအိမ္ကံ၏ စကားေတြက ထူးျခားလွခ်ည္လား။ သို႔ေသာ္ ကိုေျပသိမ္း ၿငိမ္ေနခဲ့သည္။
မအိမ္ကံကလည္း ကိုေျပသိမ္း ၿငိမ္ေနတာကို အကဲဖမ္း မိသည္။ တကယ္ဆို မအိမ္ကံတို႔ သားအမိအနားက အစ္ကို တစ္ဖ၀ါးမွ မခြာပါဘူးကြယ္ဆိုသည့္ ႏႈတ္ကတိတစ္လံုးေတာ့ ေပးေစခ်င္သည္။ ကိုေျပသိမ္း ဘာေၾကာင့္ၿငိမ္ေနရသလဲ။ မအိမ္ကံကို ဘာေၾကာင့္ ေမးခြန္းေတြ ျပန္ျပန္လွန္လွန္ မေမး တာလဲ။
လေရာင္က တျဖည္းျဖည္း က်လာသည္။ လမင္း ေပ်ာက္လို႔ ေနေရာင္လာေတာ့မည္။ ၀ရန္တာကေလးကိုပင္ ေမွာင္ရိပ္ကြယ္သြားခဲ့ၿပီ။ ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ မအိမ္ကံ စကားဆက္ မေျပာေတာ့ဘဲ ထိုင္ေနခဲ့ၾကတာ အၾကာႀကီး။
“သေဗၺသတၱာ သုခိတာ အေ၀ယာ ေဟာႏၲဳ။ သေဗၺ-ခပ္သိမ္းကုန္ေသာ၊ သတၱာ- သတၱ၀ါအေပါင္းတို႔၊ သုခိတာ- ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး က်န္းမာျခင္း ခ်မ္းသာျခင္းျဖင့္၊ အေ၀ရာ- ရန္မာန္တို႔သည္ မရွိၾကကုန္သည္၊ ေဟာႏၲဳ-ျဖစ္ၾကပါေစ သတည္း”
ေခါင္းရင္းအိမ္မွ အဘိုးသက္ပန္၏ ဘုရားရွိခိုး အမွ်ေ၀ သံႏွင့္အတူ ေၾကးစည္႐ိုက္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ မိုးပင္ လင္းလုၿပီ။
သည္မနက္ေတာ့ ကိုေျပသိမ္းႏွင့္အတူ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ႀကီးထံ ဆြမ္းခ်ဳိင့္ သြားပို႔ၾကသည္။ ဆရာေတာ္ ႀကီးက ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးအေၾကာင္းကို ေက်ာင္းဆရာ ကိုေျပသိမ္းအား ေမးေတာ္မူရွာ၏။ သက္ေတာ္ကိုးဆယ္ဆို ေသာ္လည္း ဆရာေတာ္ႀကီးက ႏိုင္ငံ့အေရးကို စိတ္အားထက္ သန္ေတာ္မူသည္မဟုတ္လား။ ကိုေျပသိမ္းကလည္းသည္အ ေၾကာင္းေတြ ေျပာေလတိုင္း တက္ေထာင္ေမာင္းနင္းရွိလွပါ၏။
ကိုေျပသိမ္းေျပာျပေသာ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးအေတြ႕အၾကံဳ ေတြကိုၾကားရေတာ့ မအိမ္ကံ ခြင့္လႊတ္တန္သေလာက္ခြင့္လႊတ္ ခဲ့႐ံုမက ၾကားရတာကိုပင္ သနားစိတ္၀င္ခဲ့သည္။ ကိုေျပသိမ္း က မႏၲေလး၊ စစ္ကိုင္း၊ မတၱရာနယ္ေတြကို ေရာက္ခဲ့ သည္။ မႏၲေလးေျမာက္ဘက္ မတၱရာဘက္မွ ထိုးစစ္ဆင္လာေသာ အဂၤလိပ္တပ္မ်ားႏွင့္ပူးေပါင္းကာခုခံခဲ့သည္။ရန္ကင္းေတာင္မွာတိုက္ရေတာ့လည္းပါသည္။ေက်ာက္တစ္လံုးတြင္ဖမ္းထားေသာျမန္မာေတာ္လွန္ေရးသမားေတြကို ဂ်ပန္ေတာ္ လက္ကလြတ္ေအာင္တိုက္ခဲ့သည္ဆိုပါ၏။ ျမန္မာျပည္အထက္ ပိုင္းတပ္ေပါင္း၊ ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္းတပ္မ်ားႏွင့္ပါသြားရာ မွာေတာ့ ရြာငန္ ရပ္ေစာက္အထိေရာက္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဗထူးႏွင့္အတူ ပါသြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
“မႏၲေလးကို မီးေလာင္တာမ်ား ျမင္မေကာင္းဘူးဘုရား။ အဂၤလိပ္က မႏၲေလးမွာဆုတ္ခါနီး မီးတိုက္ပစ္ခဲ့သလိုပဲ ျပန္၀င္ လာေတာ့လည္း ဂ်ပန္ခိုမယ့္ေနရာေတြကို ဗံုးၾကဲတဲ့အခါ မဆင္ မျခင္လုပ္ခဲ့တယ္ ဘုရား။ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးေတြ မီးေလာင္ လိုက္တာ မနည္းဘူး။ ဘုရားေစတီေတြရဲ႕ ဂႏၶကုဋီတိုက္ေတာ္ ေတြလည္း ပါၾကတယ္။ စိတ္မခ်မ္းသာစရာပါဘုရား”
ေက်ာက္ေတာ၊ နတ္စက္ကန္၊ ထင္း႐ွဴးေတာင္တိုက္ပြဲ မ်ားတြင္ ျမန္မာမ်ဳိးခ်စ္မ်ားက်ဆံုးခဲ့တာေတြေျပာျပေတာ့ မ်က္ ရည္ေတြ၀ဲလို႔။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လထဲေရာက္ေတာ့လည္း ကိုေျပသိမ္း မျပန္ႏိုင္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီးဗထူးႏွင့္အတူ တယ္လူး စခန္းမွာေနရသခိုက္ ျဖစ္သည္။
“ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဇြန္လ ၂ ရက္ေန႔ညဘက္မွာ ငွက္ဖ်ားေရာ ဂါနဲ႔ကြယ္လြန္သြားေတာ့ တပည့္ေတာ္ မ်က္ရည္မဆည္ႏိုင္ခဲ့ ဘူးဘုရား။ ဇြန္လကုန္၊ ဇူလိုင္လထဲေရာက္ေတာ့မွ တပည့္ေတာ္ ျပန္လာခဲ့တာ။ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးၿပီးဆံုးေပမယ့္ တာ၀န္မၿပီး ဆံုးေသးတာနဲ႔ ခုနစ္လေလာက္ၾကာသြားတာပါ ဘုရား။ တပည့္ ေတာ္တို႔လည္း ပင္ပန္းဆင္းရဲၾကပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ထမင္းေတာင္ ဘယ္ဆီမွန္းမသိရပါ ဘုရား”
“ႏို႔ ေမးစမ္းပါရစီဦး ေမာင္ေျပသိမ္းရဲ႕။ ေတာ္လွန္ေရးက ၀ါဆိုလကတည္းကၿပီးသြားသာဆို၊ သာရင္တို႔တစ္ေတြ ျပန္လာ ခဲ့ၾကသာေကာကြယ့္”
“မွန္ပါ့ဘုရား ေတာ္လွန္ေရးၿပီးေတာ့ ဂ်ပန္က ေျပးပါၿပီ။ ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္ေတြလည္း ျပန္တဲ့လူျပန္၊ စစ္ေျမျပင္မွာ က်တဲ့လူက်ေပါ့ဘုရား။ ဂ်ပန္ေျပးေပသိလို႔ တကယ့္ ကမၻာသိ တရား၀င္လက္နက္ခ်တာက စက္တင္ဘာ ၂ ရက္ေန႔က်မွပါ ဘုရား။ ၀ါေခါင္လထဲေပါ့ဘုရား။ အခု ေတာ္သလင္းဆိုေတာ့ ဘာၾကာေသးတုံးဘုရား။ အဂၤလိပ္ဘုရင္ခံက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းနဲ႔ေတြ႕ၿပီး စကၠဴျဖဴစာတမ္းဆိုတာ ျမန္မာေတြလက္ခံ ေအာင္ေျပာေနတာေတြ ၾကားခဲ့ရတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ လည္း စကၠဴျဖဴစာတမ္းဆိုတာ သိခ်င္တာနဲ႔ ဆရာႀကီးဦးဘခင္ တို႔နဲ႔အတူလိုက္ရင္းက ၾကာသြားခဲ့ပါဘုရား”
“မေတြးပါဘူးကြယ္။ လသာတာ လွလြန္းလို႔ ထိုင္ၾကည့္ ေနတာပါ”
မအိမ္ကံက ကိုေျပသိမ္းရင္ခြင္ထဲ အလိုက္သင့္လွဲမွီလိုက္ သည္။ ကိုေျပသိမ္းက မအိမ္ကံကိုယ္လံုးကေလးကို သိုင္းဖက္ ရင္း လက္ကေလးကို နမ္းလိုက္သည္။
“ေနာက္တစ္ခါေတာ့ မအိမ္ကံေဘးက တစ္ဖ၀ါးမွမခြာ ပါနဲ႔ေတာ့ အစ္ကို။ အေဖတို႔သံုးတဲ့ စကားရွိသယ္။ ေလွ်ာ့လွ်င္ ခ်စ္ခင္၊ တင္းလွ်င္ ရန္မုန္းတဲ့။ ေလွ်ာ့လွ်င္ မိစၦာ၊ တင္းလွ်င္ ဒိ႒ိဆိုတဲ့ စကားလည္း ရွိေသးသယ္။ မအိမ္ကံကေတာ့ ေလွ်ာ့ ခ်င္သူပါ။ ေလွ်ာ့လို႔ ခ်စ္ခင္ခ်င္သူပါ အစ္ကို။ ေလွ်ာ့လို႔ မိစၦာ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔ေတာ့”
မ်က္ရည္ေတြက ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ဆီမွ တသြင္သြင္စီးလာ ၾကကာ တေပါက္ေပါက္က်လ်က္ ရွိေလသည္။ ကိုေျပသိမ္း က မအိမ္ကံပါးျပင္က မ်က္ရည္ေတြကို ဖြဖြကေလးသုတ္ရင္း ေခ်ာ့ရွာသည္။ ရြာထဲက ၾကက္တြန္သံေတြ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ၾကားေနရသည္။ ကိုေျပသိမ္း စကား၀ိုင္းသိမ္းၿပီးမွ အိပ္ရာ ၀င္ခဲ့ၾကတာဆိုေတာ့ မိုးေသာက္ယံ တြန္သည့္ၾကက္သံပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ လေရာင္က မိုးလင္းခါနီးမွ တိုးၿပီးလင္းလာ ခဲ့သည္။ မအိမ္ကံက ဆတ္ခနဲ ေခါင္းမတ္ကာ ကိုေျပသိမ္း မ်က္ႏွာကို တည့္တည့္ၾကည့္ရင္း ဆိုလိုက္သည္။
“အစ္ကို႔ကို မအိမ္ကံ စကားတစ္ခြန္းေျပာထားခ်င္သယ္။ တစ္ခါမွ မေျပာဖူးခဲ့တဲ့စကားပါပဲ။ အစ္ကို စိတ္မဆိုးေစခ်င္ ဘူး။ မအိမ္ကံ ရင္ထဲကစကားပါ အစ္ကို။ လင္နဲ႔မယားဆို သာ ဖ႐ံုတစ္ညႇာ ဘူးတစ္ညႇာမဟုတ္ဘဲကိုး။ မအိမ္ကံကေတာ့ ျပႆဒါးဆိုသာနဲ႔ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ျပားေနေအာင္႐ုန္းမယ့္ မိန္းမမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ မအိမ္ကံ ဘာကိုမွ မေၾကာက္ဘူး။ အစ္ကိုျပန္လာသာ မအိမ္ကံ ၀မ္းသာသယ္။ အစ္ကိုဟာ မအိမ္ကံအတြက္ အဓိပၸာယ္ရွိခ်င္မွ ရွိပါလိမ့္မယ္ အစ္ကို။ ဒါေပမယ့္ သမီးေလးအတြက္ေတာ့ျဖင့္ အစ္ကိုဟာ အဓိပၸာယ္ သိပ္ရွိပါသယ္”
မအိမ္ကံ၏ မ်က္၀န္းမ်ားက အေရာင္ေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္စို လူးေနခဲ့သည္။ တိုးလြန္းညင္သာေျပာေနေသာ မအိမ္ကံစကား ေတြကို ကိုေျပသိမ္း နားေထာင္ေနရာက မအိမ္ကံကို ဖ်တ္ခနဲ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ လေရာင္ဆမ္းညရိပ္ထဲမွာပင္ လွပ လြန္းလွေသာ မအိမ္ကံ၏ စူးရွရွမ်က္လံုးမ်ားကို ရင္မဆိုင္ ရဲသည့္အလား ၾကမ္းျပင္ကို စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ စကားလံုးေတြ ေရြးခ်ယ္ေနသလို ခဏ ကေလး တိတ္ဆိတ္သြားျပန္၏။ ရြာတာလမ္းဘက္ဆီက ၿမိဳ႕ကိုသြားၾကမည့္ ထင္းလွည္းသံတအီအီကို ၾကားေနရသည္။ မနက္ေစာေစာႏိုးၾကသည့္ ေက်းသံငွက္သံကေလးေတြ စိုးစိုး စီစီျမည္ၾကေလၿပီ။
“တိုင္းျပည္အတြက္ စစ္ထြက္သြားသာကို မအိမ္ကံ သေဘာတူသယ္ဆိုသာလည္း မွတ္ထားပါ။ မအိမ္ကံေျပာခ်င္ သာက သမီးအတြက္ အစ္ကိုဟာ အေရးႀကီးသယ္ဆိုသာ နားစြဲ ေနေစခ်င္သာပါ။ မအိမ္ၿမိဳင္အတြက္ အစ္ကို ရွိရလိမ့္ မယ္။ ရွိကိုရွိရလိမ့္မယ္။ မအိမ္ကံနဲ႔ အစ္ကိုဟာ လက္သမား မ်ား ပ်ဥ္ႏွစ္ခ်ပ္စပ္သလို တစ္ဆက္တည္း ရွိၾကရလိမ့္မယ္။ မအိမ္ကံမွာ ဘ၀နဲ႔ရင္းထားရသဲ့အနာရွိသယ္ အစ္ကို။ ဒါေတာ့ အစ္ကို နားလည္ပါ”
မအိမ္ကံ စကားေတြ ေျပာလြန္းလွသည္၊ မ်က္ရည္ေတြ က်လြန္းလွသည္ဆိုတာကလြဲ၍ ကိုေျပသိမ္း ကိုယ္တိုင္က မအိမ္ကံ စကားေတြကို ရွင္းရွင္းႀကီး နားမလည္ႏိုင္ခဲ့။ သို႔ေသာ္ သည္အခ်ိန္မွာ ကိုေျပသိမ္း ဘာမွ ၀င္မေျပာတာဘဲေကာင္း သည္ဟု သေဘာထားခဲ့ပါ၏။ မအိမ္ၿမိဳင္အတြက္ အစ္ကို ရွိရလိမ့္မယ္တဲ့။ မအိမ္ကံမွာ ဘ၀ႏွင့္ ရင္းထားရတဲ့အနာ ရွိတယ္တဲ့။ မအိမ္ကံႏွင့္ အစ္ကိုဟာ လက္သမားမ်ား ပ်ဥ္ႏွစ္ ခ်ပ္စပ္သလို တစ္ဆက္တည္း ရွိရလိမ့္မယ္တဲ့။ မအိမ္ကံ၏ စကားေတြက ထူးျခားလွခ်ည္လား။ သို႔ေသာ္ ကိုေျပသိမ္း ၿငိမ္ေနခဲ့သည္။
မအိမ္ကံကလည္း ကိုေျပသိမ္း ၿငိမ္ေနတာကို အကဲဖမ္း မိသည္။ တကယ္ဆို မအိမ္ကံတို႔ သားအမိအနားက အစ္ကို တစ္ဖ၀ါးမွ မခြာပါဘူးကြယ္ဆိုသည့္ ႏႈတ္ကတိတစ္လံုးေတာ့ ေပးေစခ်င္သည္။ ကိုေျပသိမ္း ဘာေၾကာင့္ၿငိမ္ေနရသလဲ။ မအိမ္ကံကို ဘာေၾကာင့္ ေမးခြန္းေတြ ျပန္ျပန္လွန္လွန္ မေမး တာလဲ။
လေရာင္က တျဖည္းျဖည္း က်လာသည္။ လမင္း ေပ်ာက္လို႔ ေနေရာင္လာေတာ့မည္။ ၀ရန္တာကေလးကိုပင္ ေမွာင္ရိပ္ကြယ္သြားခဲ့ၿပီ။ ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ မအိမ္ကံ စကားဆက္ မေျပာေတာ့ဘဲ ထိုင္ေနခဲ့ၾကတာ အၾကာႀကီး။
“သေဗၺသတၱာ သုခိတာ အေ၀ယာ ေဟာႏၲဳ။ သေဗၺ-ခပ္သိမ္းကုန္ေသာ၊ သတၱာ- သတၱ၀ါအေပါင္းတို႔၊ သုခိတာ- ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး က်န္းမာျခင္း ခ်မ္းသာျခင္းျဖင့္၊ အေ၀ရာ- ရန္မာန္တို႔သည္ မရွိၾကကုန္သည္၊ ေဟာႏၲဳ-ျဖစ္ၾကပါေစ သတည္း”
ေခါင္းရင္းအိမ္မွ အဘိုးသက္ပန္၏ ဘုရားရွိခိုး အမွ်ေ၀ သံႏွင့္အတူ ေၾကးစည္႐ိုက္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ မိုးပင္ လင္းလုၿပီ။
သည္မနက္ေတာ့ ကိုေျပသိမ္းႏွင့္အတူ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ႀကီးထံ ဆြမ္းခ်ဳိင့္ သြားပို႔ၾကသည္။ ဆရာေတာ္ ႀကီးက ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးအေၾကာင္းကို ေက်ာင္းဆရာ ကိုေျပသိမ္းအား ေမးေတာ္မူရွာ၏။ သက္ေတာ္ကိုးဆယ္ဆို ေသာ္လည္း ဆရာေတာ္ႀကီးက ႏိုင္ငံ့အေရးကို စိတ္အားထက္ သန္ေတာ္မူသည္မဟုတ္လား။ ကိုေျပသိမ္းကလည္းသည္အ ေၾကာင္းေတြ ေျပာေလတိုင္း တက္ေထာင္ေမာင္းနင္းရွိလွပါ၏။
ကိုေျပသိမ္းေျပာျပေသာ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးအေတြ႕အၾကံဳ ေတြကိုၾကားရေတာ့ မအိမ္ကံ ခြင့္လႊတ္တန္သေလာက္ခြင့္လႊတ္ ခဲ့႐ံုမက ၾကားရတာကိုပင္ သနားစိတ္၀င္ခဲ့သည္။ ကိုေျပသိမ္း က မႏၲေလး၊ စစ္ကိုင္း၊ မတၱရာနယ္ေတြကို ေရာက္ခဲ့ သည္။ မႏၲေလးေျမာက္ဘက္ မတၱရာဘက္မွ ထိုးစစ္ဆင္လာေသာ အဂၤလိပ္တပ္မ်ားႏွင့္ပူးေပါင္းကာခုခံခဲ့သည္။ရန္ကင္းေတာင္မွာတိုက္ရေတာ့လည္းပါသည္။ေက်ာက္တစ္လံုးတြင္ဖမ္းထားေသာျမန္မာေတာ္လွန္ေရးသမားေတြကို ဂ်ပန္ေတာ္ လက္ကလြတ္ေအာင္တိုက္ခဲ့သည္ဆိုပါ၏။ ျမန္မာျပည္အထက္ ပိုင္းတပ္ေပါင္း၊ ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္းတပ္မ်ားႏွင့္ပါသြားရာ မွာေတာ့ ရြာငန္ ရပ္ေစာက္အထိေရာက္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဗထူးႏွင့္အတူ ပါသြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
“မႏၲေလးကို မီးေလာင္တာမ်ား ျမင္မေကာင္းဘူးဘုရား။ အဂၤလိပ္က မႏၲေလးမွာဆုတ္ခါနီး မီးတိုက္ပစ္ခဲ့သလိုပဲ ျပန္၀င္ လာေတာ့လည္း ဂ်ပန္ခိုမယ့္ေနရာေတြကို ဗံုးၾကဲတဲ့အခါ မဆင္ မျခင္လုပ္ခဲ့တယ္ ဘုရား။ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးေတြ မီးေလာင္ လိုက္တာ မနည္းဘူး။ ဘုရားေစတီေတြရဲ႕ ဂႏၶကုဋီတိုက္ေတာ္ ေတြလည္း ပါၾကတယ္။ စိတ္မခ်မ္းသာစရာပါဘုရား”
ေက်ာက္ေတာ၊ နတ္စက္ကန္၊ ထင္း႐ွဴးေတာင္တိုက္ပြဲ မ်ားတြင္ ျမန္မာမ်ဳိးခ်စ္မ်ားက်ဆံုးခဲ့တာေတြေျပာျပေတာ့ မ်က္ ရည္ေတြ၀ဲလို႔။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လထဲေရာက္ေတာ့လည္း ကိုေျပသိမ္း မျပန္ႏိုင္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီးဗထူးႏွင့္အတူ တယ္လူး စခန္းမွာေနရသခိုက္ ျဖစ္သည္။
“ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဇြန္လ ၂ ရက္ေန႔ညဘက္မွာ ငွက္ဖ်ားေရာ ဂါနဲ႔ကြယ္လြန္သြားေတာ့ တပည့္ေတာ္ မ်က္ရည္မဆည္ႏိုင္ခဲ့ ဘူးဘုရား။ ဇြန္လကုန္၊ ဇူလိုင္လထဲေရာက္ေတာ့မွ တပည့္ေတာ္ ျပန္လာခဲ့တာ။ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးၿပီးဆံုးေပမယ့္ တာ၀န္မၿပီး ဆံုးေသးတာနဲ႔ ခုနစ္လေလာက္ၾကာသြားတာပါ ဘုရား။ တပည့္ ေတာ္တို႔လည္း ပင္ပန္းဆင္းရဲၾကပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ထမင္းေတာင္ ဘယ္ဆီမွန္းမသိရပါ ဘုရား”
“ႏို႔ ေမးစမ္းပါရစီဦး ေမာင္ေျပသိမ္းရဲ႕။ ေတာ္လွန္ေရးက ၀ါဆိုလကတည္းကၿပီးသြားသာဆို၊ သာရင္တို႔တစ္ေတြ ျပန္လာ ခဲ့ၾကသာေကာကြယ့္”
“မွန္ပါ့ဘုရား ေတာ္လွန္ေရးၿပီးေတာ့ ဂ်ပန္က ေျပးပါၿပီ။ ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္ေတြလည္း ျပန္တဲ့လူျပန္၊ စစ္ေျမျပင္မွာ က်တဲ့လူက်ေပါ့ဘုရား။ ဂ်ပန္ေျပးေပသိလို႔ တကယ့္ ကမၻာသိ တရား၀င္လက္နက္ခ်တာက စက္တင္ဘာ ၂ ရက္ေန႔က်မွပါ ဘုရား။ ၀ါေခါင္လထဲေပါ့ဘုရား။ အခု ေတာ္သလင္းဆိုေတာ့ ဘာၾကာေသးတုံးဘုရား။ အဂၤလိပ္ဘုရင္ခံက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းနဲ႔ေတြ႕ၿပီး စကၠဴျဖဴစာတမ္းဆိုတာ ျမန္မာေတြလက္ခံ ေအာင္ေျပာေနတာေတြ ၾကားခဲ့ရတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ လည္း စကၠဴျဖဴစာတမ္းဆိုတာ သိခ်င္တာနဲ႔ ဆရာႀကီးဦးဘခင္ တို႔နဲ႔အတူလိုက္ရင္းက ၾကာသြားခဲ့ပါဘုရား”
1 comment:
ေစာင့္ဖတ္ေနပါတယ္ ကိုရီႏိုေရ...
ေက်းဇူးတင္စြာၿဖင့္
yu ya
Post a Comment