မအိမ္ကံ ( for Jun ) အပိုင္း (၇)

တစ္ရက္မွာေတာ့ ျမင္းျခံသား ကိုေ၀ဠဳ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းကို ေရာက္လာခဲ့သည္။ သူႏွင့္အတူ အသားညိဳညိဳ မ်က္လံုး မ်က္ဖန္ ေကာင္းေကာင္း ကိုဘဆန္း ဆိုသူလည္း ပါလာခဲ့ပါ၏။ သည္ႏွစ္ေယာက္က စစ္မထြက္ခင္ တစ္ေခါက္ ေရာက္လာ ၾကၿပီး စစ္ၿပီးေတာ့ တစ္ေခါက္လာ ႏႈတ္ဆက္ၾကသလိုပင္။ ကိုမင္းရာ ဆိုသူႏွင့္ ကိုဖူးေခါင္ ဆိုသူ ႏွစ္ေယာက္ေတာ့ ပါမလာ။ မအိမ္ကံက ပြဲကေတာ္ႀကီး၏ တူေတာ္သူ ဆိုေတာ့ ထြက္ေတြ႕ ဧည့္ခံရပါသည္။ ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ သူတို႔ေလးဦးသား ျငင္းၾကခုံၾက၊ ေအာ္ၾကဟစ္ၾကတာကိုပင္ သတိရမိ ေသးေတာ့သည္။ အေမပန္း႐ံုႏွင့္ မလွအံုတို႔က ဧည့္သည္ေတြကို ေနရာခ်ထား ေပးထားႏွင့္ၾကၿပီ။ မလွအံုက ကိုေျပသိမ္း၏ ဇာတ္သိမ္း မေကာင္းပံုကို လာေျပာၾကသည္ ထင္၍ မ်က္ႏွာ မေကာင္း။ ထြက္သြားၾကတာ ငါးေယာက္။ ျပန္ေပၚလာတာက ႏွစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္လား။

မအိမ္ကံကေတာ့ မ်က္ႏွာကို ခ်ီခ်ီပင့္ထားရင္း ၾကံဳသမွ် က်သမွ် ရင္စည္းခံမည့္ပံု။ ဒါကိုပဲ မလွအံု အံ့ၾသရပါ၏။ မအိမ္ကံကို အေမပန္း႐ံု စိုးရိမ္သလို မလွအံုကလည္း တစ္ေလွ်ာက္လံုး စိုးရိမ္ခဲ့ရသည္။ တစ္ဘ၀မွာ တစ္ခ်စ္၊ တစ္ခ်စ္မွာ တစ္ၾကင္ေဖာ္ ဆိုသူ မဟုတ္လား။ သို႔ေသာ္ ကိုေျပသိမ္း ထြက္သြားသည့္ ေန႔က မ်က္ရည္က်ခဲ့တာက လြဲလို႔ ေနာက္ပိုင္း ၀မ္းနည္းရိပ္ မရွိ။ ေမးတာျမန္းတာကိုလည္း ႀကိဳက္ပံုမေပၚ။

"ငါ့သမီးကေလး မအိမ္ကံခမ်ာ ခံလိုက္ရရင္ အခ်ီႀကီး ဆိုသလို ပါပဲလား လွအံုရယ္။ အပ်ဳိဘ၀ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ လံုးလံုး သူျဖစ္ခ်င္သာ မျဖစ္ခဲ့ရဘူး။ အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့လည္း သားနဲ႔ မယား ဒုတ္ဒုတ္ထိ ထားသြားရက္သဲ့ သူငယ္နဲ႔မွ အေၾကာင္းပါ ရေလသယ္။ သူ ရင္စီးခံႏိုင္ေပမယ့္ ငါျဖင့္ေအ လင္သူႀကီးမင္း ေသသာ ေျဖႏိုင္ခဲ့ပါရဲ႕။ မအိမ္ကံ အတြက္ မေျဖႏိုင္ဘူး။ ဒါေပသိလို႔ တိုက္ေလွနဲ႔ ရက္ကန္းလြန္း ဘ၀ခ်င္း မညီသာကိုပဲ ယိုးမယ္ဖြဲ႕ရသယ္။ တစ္ေန႔ သည္လို ရွိမယ္လို႔ေတာ့ ထင္သားပဲဟယ္"

ေဒၚပန္း႐ံုက မလွအံုကို ေျပာခဲ့ဖူးသည့္ စကားမ်ားပင္။ မလွအံုက သူတကာ စစ္ထြက္သူေတြ ျပန္လာၾကတာေတြ ၾကားထားသူ ဆိုေတာ့ ကိုေျပသိမ္းကိုလည္း ေမွ်ာ္ခဲ့ပါ၏။ သို႔ေသာ္ ေရာက္မလာေတာ့လည္း ဘ၀ ကံကုန္ခဲ့ၾကၿပီ ထင္ပါရဲ႕လို႔ အဆံုး ေတြးထားခဲ့သည္။ အခုပဲၾကည့္ေလ။ အတူသြားၾကသည့္ အထဲက ႏွစ္ေယာက္သာ ေရာက္လာၾကတာ မဟုတ္လား။ ကိုေ၀ဠဳကပဲ စကားစခံသည္။ မအိမ္ကံက ခါးကေလး ေတာင့္ရင္း သမီးကေလးကိုသာ ေငးေနခဲ့သည္။ တစ္ႏွစ္ခြဲ သမီး မအိမ္ၿမိဳင္က ၾကမ္းေပၚမွာ ေတာ့တီးေတာ့တာ ကစားေနသည္။ အနားေတြ႕သမွ် ပါးစပ္ထဲ ေကာက္ထည့္ ေနသျဖင့္ ေက်းဥက ႏိႈက္ႏိႈက္ ထုတ္ေနတာကို ၾကည့္ေနျခင္း ျဖစ္၏။

"ကိုေျပသိမ္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သြားတုန္းကေတာ့ အတူတူ ပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အားလံုး ပခုကၠဴဘက္ကို ျဖတ္ထြက္ ၾကတာပါ။ ပခုကၠဴကမွ တာ၀န္ခြဲၾကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ကိုဘဆန္းက ျပည္ၿမိဳ႕ဘက္ ပါသြားၾကတယ္။ ကိုေျပသိမ္းက မႏၲေလး၊ ကိုဖူးေခါင္က သရက္ဘက္၊ ေနာက္ ကိုမင္းရာက ေတာင္တြင္းႀကီးဘက္၊ ကိုဖူးေခါင္နဲ႔ ကိုမင္းရာတို႔ကေတာ့ တိုက္ပြဲမွာ က်ခဲ့ၾကၿပီ။ ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ က်တယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းမရတာ အမွန္ပါ။ ျပန္မလာ ေသးတာကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ နားမလည္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနပါတယ္ ေဒၚေဒၚ"

ကိုေ၀ဠဳက အေမပန္း႐ံုကိုသာ ၾကည့္ၿပီး ေျပာေနသည္။ ကိုဘဆန္းက တစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနသည္။ မ်က္ခံုး ထူႀကီးေတြကို ကုပ္ထားကာ စားပြဲေပၚက ဒန္မီးခတ္ကိုသာ စိုက္ၾကည့္ ေနပါ၏။ အေမပန္း႐ံုက သမီးကေလး ရွိေနေတာ့ ဘာေျပာရမွန္း မသိ။ မအိမ္ကံသာ အနားမွာ မရွိလွ်င္ ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္း ေမးလိုက္ခ်င္သည္။ သတင္းဆိုး၊ သတင္းေကာင္း အေၾကာင္း မဟုတ္ဘဲ ေပ်ာက္ေနသည့္ ဆံစု အထားမွားသလား၊ ႂကြက္ခ်ီသလား သိခ်င္ေနခဲ့သည္။ သည္သူငယ္ေတြကေတာ့ မဟုတ္တာ ေျပာၾကပံု မရွိ။ သူတို႔ သိသေလာက္ ေျပာေနတာ မွန္းလည္း သိပါ၏။ မလွအံုကပဲ စကား စေျပာသည္။

"ငါ့တူမ်ားကို အရီးတို႔က အျပစ္မတင္ေပါင္ကြယ္။ တို႔ေတာနယ္က လူငယ္ေတြေတာင္ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ္ ဂ်ပန္ တိုက္ဖို႔ လိုက္သြားၾကသာ ၾကားေနရသာပါ။ ေမာင္ေျပသိမ္းလို လူက ဘယ္မွာ က်န္ရစ္ေနပါ့မလဲ။ မိုးမရိပ္ခင္က ဆီခဲခ်င္ေန သဲ့လူ သိသားပဲ။ ဒါေပသိ ထမနဲလား၊ ယာဂုလား ကြဲခ်င္ၾက သာပါ"

မလွအံုကလည္း သည့္ထက္ပို အရိပ္မျပႏိုင္။ ကိုဘဆန္း ဆိုသူက အသာလႈပ္လာပါ၏။

"ကိုေျပသိမ္းက မႏၲေလးကေန ရပ္ေစာက္ဘက္၊ ရြာငံဘက္ ပါသြားသလိုလိုေတာ့ သတင္းသန္႔သန္႔ ၾကားရပါတယ္။ တိုင္းေတြ ခြဲလိုက္ေတာ့ ဆန္စင္ရာ က်ည္ေပြ႕ လိုက္ရတာကိုး။ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့..."

မအိမ္ကံက သက္ျပင္းကေလးခ်ကာ ကိုဘဆန္းကို လွမ္းၾကည့္ လိုက္သည္။ ကိုဘဆန္းက စကားဆက္ မေျပာ ျပန္ေတာ့ မ်က္ႏွာလႊဲရ ျပန္သည္။ ေက်းဥက ကေလးကို ေကာက္ခ်ီကာ အျပင္ကို ထြက္သြားသည္။ ရက္ကန္း႐ံု ဘက္ဆီက ရက္ကန္းျခဴကံုးသံေတြ ခြၽင္ခြၽင္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ၾကားေနရ၏။ စကား၀ိုင္းက ေျခာက္ကပ္ လွသည္။ ေျပာသူေတြမွာလည္း စကားမရွိ။ ေမးခ်င္သူေတြမွာလည္း စကားမရွိ။ မအိမ္ကံ စကားတစ္ခြန္း ၀င္ေျပာခဲ့သည္။