မအိမ္ကံ ( for Jun ) အပိုင္း (၄)

"အိမ္ကေလး အစ္ကို စာေရး အေၾကာင္းၾကား ပါသည္။ အစ္ကို႔ကို ခြင့္လႊတ္ေစခ်င္ေၾကာင္း ဦးစြာ ေျပာလိုပါသည္။ ျမန္မာမ်ား အေနျဖင့္ ဂ်ပန္တို႔၏ ဘုရား တန္ေဆာင္း၊ ေက်ာင္းကန္မ်ားကို ဖ်က္ဆီး႐ံုမက မီးႏွင့္ ႐ိႈ႕ၾက၊ ရဟန္းသံဃာ တို႔ကိုပါ ေစာ္ကား ၾကတာကို သည္းမခံ ႏိုင္ၾကေတာ့ၿပီ။ ဗမာမွန္သမွ် အႏွိပ္စက္ခံ ၾကရတာလည္း မ်ားလွၿပီ။ အျပစ္မရွိဘဲ ေသခဲ့ၾကသူေတြ မ်ားလြန္းမက မ်ားေနပါၿပီ။ စစ္ေဘးႀကီး ၾကံဳရသည္ႏွင့္အမွ် စစ္ေၾကးပါ ေဆာင္ေနၾက ရေသာ္လည္း ဂ်ပန္ေနာက္လိုက္ ေခြးမ်ားကိုပင္ ေၾကာက္ေနရသည့္ ဘ၀က လြတ္ကင္းေအာင္ အစ္ကိုတို႔လို မ်ဳိးခ်စ္မ်ားက မၾကာခင္ ျပန္လည္ေခ်မႈန္း ၾကေတာ့မည္ ျဖစ္ပါ၏။ ဗိုလ္ျမတ္သာတို႔လည္း ပါ၀င္ၾကပါလိမ့္မည္။ ဂ်ပန္က ေပးေသာ လြတ္လပ္ေရးသည္ အတုျဖစ္၍ လြတ္လပ္ေရး အစစ္ကို အစ္ကိုတို႔ ရယူရန္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

အေမပန္း႐ံု၊ အိမ္ကေလးႏွင့္ သမီးကေလး ၿမိဳင္တို႔ကို မပစ္ပယ္ရက္ ပါေသာ္လည္း တိုင္းျပည္အတြက္ လိုလားေနေသာ အခ်ိန္ျဖစ္၍ အစ္ကို စဥ္းစား ဆံုးျဖတ္သည္ကို နားလည္ ခြင့္လႊတ္ၾကပါေလ။ ဘယ္လမ္း ဘယ္စခန္းကို ေရာက္ရဦး မည္မသိ။ ဘယ္ထီးႏွင့္ ဘယ္ခရီးကို သြားရဦးမည္မသိ။ အေရးေတာ္ပံု ၿပီးသည္ႏွင့္ အစ္ကို ျပန္လာခဲ့ပါမည္။ အစ္ကို မျပန္လာခဲ့ေသာ္ အမွ်သာ ေ၀ပါေလေတာ့။ ထေနာင္းတိုင္က မိဘမ်ားကိုပင္ အသိမေပးရေသးပါ။ ႏႈတ္ျဖင့္ လူလႊတ္ မွာၾကားရန္ ဖိုးကူးကို လႊတ္ပါ။ ဆရာႀကီး ဦးဘခင္တို႔လည္း မရွိၾကေတာ့။ ပြဲကေတာ္ႀကီးမွ တစ္ဆင့္ ဆက္သြယ္လွ်င္ ရေကာင္းရႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ သည္စာကို ဖတ္ၿပီးလွ်င္ မီး႐ိႈ႕ရစ္ပါေလ။ အေရးႀကီးပါ၏။ အိမ္ကေလး ခြင့္လႊတ္ ေစခ်င္သည္။

က်န္းမာခ်မ္းသာ ၾကပါေစေသာ၀္။

ေျပသိမ္း

စာဖတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ မအိမ္ကံမွာ စာရြက္ကို ကိုင္ရင္း မ်က္ရည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က်လာခဲ့သည္။ သမီး ကေလး မအိမ္ၿမိဳင္က ထမင္းပန္းကန္ကို ေမွာက္ပစ္လိုက္သည့္ အတြက္ ထမင္းလံုးေတြ ေဖြးခနဲ ျပန္႔က်ဲကုန္သည္။ အရီး ၾကာညြန္႔က ကေလးကို ေကာက္ခ်ီသြားခဲ့သည္။ သည္အထိေတာ့ အေမပန္း႐ံုေရာ အရီးၾကာညြန္႔ပါ ဘာမွ မသိၾက ရေသး။ မအိမ္ကံ ငိုေနတာကို လွမ္းၾကည့္ၾကရင္း ဘာမ်ားပါလိမ့္ ဆိုသည့္ မ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္ ရွိၾကဆဲျဖစ္၏။ ဖိုးကူးက လွည္းခြၽတ္ၿပီး မအိမ္ကံေရွ႕ မ၀ံ့မရဲ လာရပ္ေနရွာသည္။ သူႏွင့္ အတူသြားခဲ့တာ မဟုတ္လား။ သည္တစ္ခါ သြားၾကသည့္ ရြာေတြက ေညာင္ငါးခြ အေနာက္ေတာင္ဘက္က ရြာေတြဆိုတာေလာက္ေတာ့ မအိမ္ကံ သိထားခဲ့သည္။ အေနာက္ကုန္း၊ ေလးပင္အိမ္၊ တည္ေတာရြာေတြ။ မအိမ္ကံ တည္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ေမးသည္။

"အစ္ကို ဘာမွာ သြားေသးသလဲ"

"ဘာမွ မမွာဘူး။ စာေပးသာပဲ ရွိသယ္။ စာကို နကန္ထဲ ထည့္သြားသဲ့။ မင္းအစ္မ လက္ထဲ တန္းမထည့္နဲ႔သဲ့။ ႀကီးေတာ္ ပန္း႐ံုကို ေပးလိုက္သဲ့။ ငါ ျပန္လာမယ္ ေျပာလိုက္သဲ့။ ထေနာင္းတိုင္ကို လႊတ္ရင္ သြားလိုက္သဲ့"

"သူ ဘယ္ကိုသြားသာတုံး ဖိုးကူး"

"ျမင္းျခံ ဆိပ္ကမ္းဘက္ သြားၾကသာ ထင္သယ္။ ၿမိဳ႕ဆိပ္ကို သြားၾကသာေတာ့ ဟုတ္ပံုမရဘူး။ ၾကားဆိပ္ကေန ကူးတို႔နဲ႔ ေအာက္ျပည္စုန္ၾကမယ့္ သေဘာေတာ့ ၾကားသယ္။ က်ဳပ္ကို ေျပာသာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တည္ေတာက လူေတြကို ေျပာေနသာ ၾကားခဲ့သာ"

ဖိုးကူး ေျပာျပေသာ ရြာေတြက ေအာက္ေတာရြာေတြ ျဖစ္သည္။


ဧရာ၀တီ ျမစ္ဆိပ္ကမ္းရြာေတြ ဆိုေတာ့ ေရလမ္း ခရီးေပါက္သည္။ မအိမ္ကံက ေမးရင္းပင္ တုန္လႈပ္ ေနရပါ၏။ အေဖဆံုးခဲ့သည္ပင္ မၾကာတတ္ေသး။ အစ္ကို လုပ္သူကလည္း ရြာပင္ျပန္မကပ္ႏိုင္ေတာ့သည့္ အေျခ။ အခုလည္း လင္သားက စစ္ထြက္ခဲ့ၿပီ။ အခါလည္ သမီးကေလးႏွင့္ အေမအိုသာ ရွိေတာ့ေသာ မအိမ္ကံအဖို႔ သည္လို ေခတ္ပ်က္ ႀကီးထဲမွာ ႏြယ္တစ္ပင္ပင္ တင္းတင္းရင္းရင္း လွမ္းကိုင္စရာ မရွိေတာ့။ ဆုပ္ဆုပ္ကိုင္ကိုင္ ဘယ္လိုစကား တစ္ခြန္းမွ မဟခဲ့တာကိုလည္း အံ့ၾသမိသည္။ သားရယ္၊ မယားရယ္လို႔ေတာင္ ထိန္၀ွက္လြန္းတာကို မအိမ္ကံ ခြင့္လႊတ္ရမလား၊ နာၾကည္းရမလား မေျပာတတ္ ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရပါ၏။ ခ်စ္မိခဲ့ရေသာ တစ္ၿမိဳ႕သား။ အားကိုးခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းဆရာ လူပညာတတ္။


တစ္နယ္လံုးက ဂြမ္းေပါက္ႏွင့္ တို႔ခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းဆရာ ကေတာ္ဆိုသည့္ အရွိန္သည္ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း က်ီးလည္ပင္း မီးကြင္း စြပ္မိသလို ျဖစ္ခဲ့ရၿပီ။ ၿပီးခဲ့သည့္ တန္ေဆာင္မုန္း လထဲက ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ အတူ လူေလး ငါးေယာက္ ပါလာခဲ့ ဖူးတာကို မအိမ္ကံ မွတ္မိေနသည္။ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ႀကီးမွာပဲ တစ္ည အိပ္သြားခဲ့ၾကပါ၏။ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ႀကီးမွာ မဟုတ္ဘဲ ရက္ကန္းမရက္ေတာ့ေသာ ရက္ကန္း႐ံုႀကီးထဲမွာ တည္းၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ရက္ကန္း႐ံုႀကီးက အိမ္မႀကီးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရွိသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ လူသူေလးပါး ႐ုတ္တရက္ မျမင္ႏိုင္ သည္က တစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ကိုေျပသိမ္းက ေက်းဥႏွင့္ ဖိုးတုတ္ကို ရွင္းလင္းေစၿပီး ေနရာခ်ထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူႀကီးဦးသာထန္ တစ္လျပည့္ သပိတ္ ဆြမ္းသြပ္ခဲ့ၿပီးစ ရက္မ်ားဆိုေတာ့ တစ္ရြာတစ္ရြာက ေဆြမ်ဳိးေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြ ၀င္၊ ထြက္ေနဆဲ ျဖစ္ဟန္သေဘာ ရွိသျဖင့္ ဂ်ပန္အလိုေတာ္ရိတို႔ အကဲ မဖမ္းမိဘဲ ရွိၾကေလသည္။ ေရာက္လာသူ ေလးေယာက္စလံုးမွာ ညႇဥ္းသိုးသိုး ညစ္စုတ္စုတ္ ဆိုေသာ္လည္း ဥပဓိေတြက ေခတ္ပညာ တတ္ေတြမွန္း သိသာပါ၏။ မုတ္ဆိတ္ ရွည္ရွည္၊ ဆံပင္ကုပ္ ေထာက္၊ အ၀တ္အစား ညစ္ထပ္ထပ္ ဆိုေသာ္လည္း တစ္ခါ တစ္ရံ မအိမ္ကံ လက္ဖက္ ခ်၊ ကြမ္းခ် ေရာက္သြားသည့္ အခါမ်ဳိးတြင္ အဂၤလိပ္ဘာသာ စကားျဖင့္ ျငင္းခုံေနၾကတာလည္း ၾကားရသည္။ မလွအံုက ေရေႏြးၾကမ္း၊ ငါးေျခာက္ဖုတ္ ကအစ ကေရကရာလို၊ ဆီးယိုလို အျမည္းဗန္း ခ်ရာက အျပန္ ကိုေျပသိမ္းတို႔ လူစု အတင္း ေျပာတတ္သည္။

"မအိမ္ကံရယ္ လူေတြၾကည့္ေတာ့ တို႔ရြာေစတီ ေစာင္းတန္းက နိပါတ္ေတာ္ေတြထဲ ပါသဲ့ အာဠာ၀က ေနာက္လိုက္ ေတြမ်ား က်လို႔၊ ေျပာလိုက္ၾကသဲ့ ဘိုလိုေတာ္။ ေတာေျခာက္ေနၾကသလား မွတ္ရသယ္။ တရႊီးရီႊးနဲ႔ ဘာေတြ ေျပာၾက သာတုံး။ ဗမာလိုေျပာ ျဖစ္ရက္ကနဲ႔"

"မသိပါဘူး မလွအံုရယ္ သူတို႔ကိစၥ။ ေရႊဘိုတဲ့၊ ဂန္႔ေဂါ တဲ့၊ ပခုကၠဴတဲ့၊ မိတၳီလာတဲ့ အဲသာက်ေတာ့ ဗမာလုိ ေျပာၾကျပန္ေရာ။ ၾကက္တငို အိုးေပါက္လည္းပါရဲ႕"

"အဲသာေတြက်ေတာ့ အဂၤလိပ္နာမည္ မရွိလုိ႔ ျဖစ္မွာေပါ့ေအ။ ဘိုလုိေျပာသာ ဗိုက္ဆာ ၾကပံုေပၚသယ္။ ညည္းႏွယ္ ခ်ေပးသမွ် ေ၀သာလီျပည္ ဘီလူးက်သာ က်လို႔ ပန္းကန္ကို ေျပာင္ေနေအာင္ စားၾကသာေအ့"

မလွအံု စကားေၾကာင့္ မအိမ္ကံမွာ ရယ္ခဲ့မိသည္။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ပါရဲ႕။ ကိုေျပသိမ္းတို႔ စကား၀ိုင္းက ၾကာလြန္း လွသည္။ ေန႔ခင္း ထမင္းစားခ်ိန္ ကေလးေလာက္သာ အိမ္မႀကီးဘက္ ကူးၾကတာ ရွိ၏။ ၿပီးျပန္ေတာ့ ရက္ကန္း႐ံုႀကီးထဲ ျပန္၀င္ၾကကာ တကုပ္ကုပ္ ရွိၾကျပန္ေလသည္။ ညေနဘက္ ထမင္း စားၾကၿပီးသည့္ေနာက္ အိမ္မႀကီးထဲမွာ လက္ဖက္စား၊ ေဆးေသာက္ၾကရင္း အေမပန္း႐ံုတို႔ မိသားစုႏွင့္ စကားေတြ ေျပာၾကတာေတာ့ ရွိပါ၏။ ကိုေျပသိမ္းကပဲ မိတ္ဆက္ေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ဦးက အသားညိဳညိဳ မ်က္လံုး မ်က္ဖန္ေကာင္းေကာင္း ျဖစ္၍ မ်က္ခံုး ထူႀကီးႏွင့္ ျဖစ္၏။ နာမည္က ကိုဘဆန္း။ လူလံုးလူဖန္ ခပ္လွပ္လွပ္ကေလးက ကိုဖူးေခါင္။ ကိုမင္းရာ ဆိုသူက စကားနည္း သေလာက္ မ်က္ႏွာႀကီး တင္းလွပါ၏။