စာလာဖတ္သူမ်ားသို႕ဆရာမ ခင္ခင္ထူးေရးသားေသာ္ မအိမ္ကံဝတၳဳရွည္ အား ဒီဇြန္လအတြက္ ဒါေနာက္ဆံုးျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္လမ်ားမွာလဲ ဆက္လက္ေဖၚျပေပးေနပါမည္ အေၾကာင္း ေျပာၾကားရင္း ဒီဇာတ္လမ္းေလး စေဖၚျပကတည္းက က်ေနာ္ ေရးသားေသာ္ ဇာတ္လမ္း မဟုတ္ေၾကာင္းေျပာျပခဲ့ျပီးျဖစ္ပါသည္။ ယခုတစ္ခါ ျပန္လည္၍ ထပ္ဝန္ခံပါတယ္။ က်ေနာ္ႏွစ္သက္ေသာ ဆရာမ ခင္ခင္ထူးေရးသားတဲ့ ဒီ မအိမ္ကံ ဇာတ္လမ္းေလးအား က်ေနာ္ေမာင္ႏွမမ်ား အား ျပန္လည္ေဝမွ် ခံစားတင္ျပျခင္းသာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း...........
ေလးစားလွ်က္
ရီနိုမာန္
အပိုင္း (ရ) မွ အဆက္.........
"မအိမ္ကံကေတာ့ ကိုေျပသိမ္း ထြက္သြားသဲ့ေန႔ ကတည္းက ေမတၱာပို႔သယ္။ ကိုယ့္လင္သား ဆိုေတာ့ စိတ္လည္း ေရာက္သယ္။ သမီးကေလး အိပ္ေနသာ ျမင္ရရင္ ပိုေတာင္ သတိရမိပါရဲ႕ ရွင္တို႔ရယ္။ ညႀကီးသန္းေခါင္ေတာင္ ခ်ဳိးခ်ဳိး ေခ်ာက္ေခ်ာက္ အသံၾကားရင္ ကိုေျပသိမ္း ျပန္လာ သာမ်ားလားလို႔ ထၾကည့္မိသယ္။ ဒါေပသိ သူထြက္သြား ကတည္းက မအိမ္ကံ ေနတတ္ေအာင္ ေနခဲ့သယ္။ ဘယ္သူက ေမးေမး အမွ် ေ၀ထားၿပီးၿပီလို႔႔ပဲ ေျပာသယ္။ တိုင္းျပည္ အတြက္ တစ္ေနရာရာမွာ သူက်တယ္ ဆိုရင္လည္း မအိမ္ကံ ေျဖႏုိင္ပါရဲ႕။ ကြၽန္မလင္သား အျဖစ္သူ က်ဆံုးသြားတယ္ ဆိုရင္လည္း ကြၽန္မ ေျဖႏိုင္ေအာင္ ေျဖမယ့္ သူပါ။ ကြၽန္မ သမီးကေလး အတြက္ေတာ့ ဖေအ ျဖစ္သူမဲ့ သြားသဲ့ အျဖစ္ကို ကြၽန္မ ရင္မဆိုင္ရဲဘူး။ ကြၽန္မေလ ကြၽန္မ..."
ေျပာရင္းက စကားေတြ တစ္ဆို႔ သြားၿပီး တစ္ခ်ိန္လံုး တင္းဆယ္ ထားသမွ် မ်က္ရည္တာ႐ိုး က်ဳိးေပါက္သြားေတာ့သည္။ ထိုင္ေနၾကသူေတြ အားလံုး မအိမ္ကံကို ၀ိုင္းၾကည့္ ေနခဲ့ၾကသည္။ မအိမ္ကံ ဘာေတြ ေျပာခ်င္တာလဲ။ မအိမ္ကံက စကားကို ဆက္ေျပာသည္။
"စစ္ဆိုသာႀကီး ျဖစ္လာမွေတာ့ လင္ေသ သားဆံုး ဒုကၡေတြ မ်ားၾကေရာေပါ့ရွင္။ သည္အျဖစ္ထဲ မအိမ္ကံ ပါေနရင္ ေတာ့လည္း အရင္းလည္း ထမ္း၊ အဖ်ားလည္းထမ္း ထမ္း႐ံု ရွိေတာ့သာေပါ့။ မအိမ္ကံ ခံ၀ံ့သဲ့ သတၱိရွိပါသယ္ေတာ္"
ကိုဘဆန္းကေတာ့ ဒန္မီးခတ္ကိုပဲ စူးစူး စိုက္စိုက္ ၾကည့္ေနေလသည္။ ကိုေ၀ဠဳက မ်က္လႊာကို ခ်ထားသည္။ အေမပန္း႐ံုႏွင့္ မလွအံုက မအိမ္ကံ မ်က္ရည္က်တာကို ၾကည့္ၿပီး အက်ႌလက္ေမာင္းျဖင့္ ကိုယ့္မ်က္ရည္ ကိုယ္တို႔ ၾကသည္။ စကား၀ိုင္းက တစ္ဖန္ၿငိမ္သက္ သြားျပန္ပါ၏။
မအိမ္ကံ စိတ္ေတြကေတာ့ စကား၀ိုင္းမွာ မရွိ။ ေရွးျဖစ္ ေနာက္ေၾကာင္းေတြကိုသာ စိတ္ေရာက္ ေနခဲ့သည္။ တစ္သက္လံုး ေရႊလိုဥကာ ေနလာခဲ့ၿပီးမွ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မျဖစ္ခဲ့ရေသာ သူမဘ၀ ပံုရိပ္ေဟာင္းမ်ား...။
သူတကာေတြ ျပန္လာၾကၿပီ ကိုေျပသိမ္းေရ...၊ ေတာ္ ဘယ္မွာလဲ...။
ထိုေန႔က မအိမ္ကံတို႔ အိမ္၀ိုင္းထဲမွာ ခတၱာပန္းေတြ၊ ေလးကြၽန္းစၾကာပန္းေတြ ေဖြးေဖြး လႈပ္လႈပ္ ဖူးပြင့္ေနၾကသည္။ ပုန္းညက္ပင္အိုႀကီးကလည္း ပုလဲခိုင္ပန္းေတြ တြဲရရြဲစီေနဆဲ။ အိမ္ေထာင့္က ယင္းမာပင္ႀကီးကလည္း အဖူးအခိုင္ေတြ ထိုးထြက္ေနၾကသည္။ ပန္းေတြ ပြင့္ေနတာျမင္ေတာ့ အပ်ဳိဘ၀ကို မအိမ္ကံ သတိရမိပါ၏။ ငယ္ကတည္းက ပန္းအလြန္ ႀကိဳက္ခဲ့ေသာ မအိမ္ကံသည္ မနက္မိုးလင္းသည္ႏွင့္ သနပ္ခါးပန္းမန္ တေ၀ေ၀ျဖင့္ လွခ်င္ရက္ စက္စက္ ယိုခဲ့သည္။ တစ္နယ္လံုးက မအိမ္ကံ၏ အလွကို ရင္သပ္ ႐ႈေမာရွိခဲ့ ၾကသည္။ အခုေတာ့လည္း အပ်ဳိလို မေနမိလို႔ ကိုယ္ရိတယ္ ေလး ဆိုသလိုျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အလွအပထက္ ဘ၀ကို ဦးစား ေပးခဲ့ရၿပီ။
အခါပ်က္ အတြင္းက ဓားျပသံုးႀကိမ္ အတိုက္ ခံခဲ့ရသည္။ စစ္ျဖစ္ေနသည့္ အတြင္း လုပ္ငန္းေတြ ရပ္ဆိုင္းခဲ့ရသည္။ ျပန္လည္ ထူမတ္ႏိုင္ဖို႔ အေတာ္ အားယူခဲ့ရပါ၏။ ေက်ာက္ထည္ ကေလးေတြကို သမီးကေလး မအိမ္ၿမိဳင္ အတြက္ နတ္ကိုးၾကတ္သလို သိမ္းဆည္း ထားခဲ့ၿပီး ေရႊထည္အခ်ဳိ႕ ေရာင္းခ်ခဲ့သည္။ မအိမ္ကံမွာ မိသားစုအတြက္ သာမက ကိုဖိုးေငြ၊ မလွအံုတို႔ တစ္ျပံဳႀကီးႏွင့္ အရီးၾကာညြန္႔၊ ေက်းဥတို႔တစ္ေတြ အတြက္ပါ တာ၀န္ယူခဲ့ရသည္။ စစ္အတြင္းက မိဘႏွစ္ပါး ဆံုးပါး သြားရွာေသာ ေယာက္မျဖစ္သူ မမစိမ္းျမတို႔ ညီအစ္မ၏ စား၀တ္ေနေရးကလည္း မအိမ္ကံ ေခါင္းေပၚ ပံုက်လာခဲ့သည္။ တစ္ခ်ိန္က ေပးခဲ့ကမ္းခဲ့ ရွိခဲ့ရေသာ ေဆြေဆြမ်ဳိးမ်ဳိးေတြကလည္း လက္ျဖန္႔ခံ လာေတာ့လည္း မွ်တေပးကမ္း ရျပန္သည္။ ဥစၥာပစၥည္း အတြက္ အလို ေလာဘ မရွိလွေသာ္လည္း တာ၀န္ေတြက မအိမ္ကံအေပၚ အလိုလို ပိက် လာခဲ့ပါ၏။ ေရွ႕က ဦးေဆာင္မည့္သူ မရွိေသာ္လည္း မအိမ္ကံအတြက္ ေနာက္လိုက္ ေကာင္းေတြ ရွိေနတာကိုပဲ ၀မ္းသာရသည္။ မအိမ္ကံမွာ ေရွ႕ဆံုးက လမ္းေဖာက္ ရေသာ ပုရြက္ဆိတ္လိုပင္ ေနာက္က တသီတတန္းႀကီး ကပ္ပါေနၾကပါ၏။
ပထမဆံုး ရက္ကန္း႐ံု ကေလးကို ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ထူေထာင္ ရသည္။ ကုန္ၾကမ္းေတြ ၀ယ္ေလွာင္ၿပီး ရက္ကန္းသားေတြကို ေငြႀကိဳ ေပးထား လိုက္သည္။ အရီးၾကာညြန္႔ႏွင့္ အတူ မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္ လံု႔လ ၀ီရိယ စိုက္ခဲ့သည္။ သမီးကေလးကိုပင္ ေက်းဥလက္ထဲ ထိုးအပ္ ထားရေတာ့သည္။ မလွအံုခမ်ာလည္း အသက္အရြယ္ ႀကီးလာသည့္တိုင္ အိုး သူႀကီးရာထူးက မဆင္းရေသး။ အေမပန္း႐ံုကေတာ့ လင့္၀တၱရားေတြ ကင္းၿပီမို႔ ေအးေအး သက္သာစြာ စိပ္ပုတီးကေလး တေခ်ာက္ေခ်ာက္ စိတ္လ်က္ရွိပါ၏။
"+++ တို႔အိမ္ေတာင္က ခ်ဥ္ေပါင္ခင္း+++ ယုန္ဖို ယုန္မ ဆင္းပါ လို႔ေလး +++ ဟဲ့ +++ က႐ို႕ +++ ယုန္ +++ က႐ို႕ +++ ယုန္ +++ သည္မယ္ေမြးသဲ့ ေခြးၾကန္စံု +++ ဇိအထက္ကဇက္ကိုငံု +++ ေရႊယုန္ထြန္႕ထြန္႕လူးပါလို႔ေလး +++"
ေက်းဥ တစ္ေယာက္ သမီး မအိမ္ၿမိဳင္ကို ျမႇဴေနေသာ သီခ်င္းေၾကာင့္ မအိမ္ကံ ျပံဳးမိရသည္။ သမီးကလည္း ေက်းဥ လုပ္ျပတာကို ၾကည့္ရင္း ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ရယ္ေလသည္။ သမီးကေလးကို လွမ္းၾကည့္ရင္း နမ္းခ်င္စိတ္ ေပၚမိသျဖင့္ ရက္ကန္း႐ံုထဲက မအိမ္ကံ ေျပးထြက္လာခဲ့သည္။
"မအိမ္ကံ..."
၀ိုင္း၀ဆီက မအိမ္ကံကို ေခၚသံ ၾကားလိုက္ရသည္။ မအိမ္ကံ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႐ိုး႐ိုးရိပ္ရိပ္။ အသံက မိန္းမသံ။ ရြာထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ ထင္ပါရဲ႕။ မအိမ္ကံ ၀ိုင္း၀ကို ေလွ်ာက္သြားၿပီး တံခါးတစ္ခ်ပ္ လွပ္လိုက္သည္။ မအိမ္ကံ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ၊ ဘယ္ေသာ အခါမွ မေတြ႕ခ်င္ မဆံုခ်င္ေသာ မိန္းမ တစ္ေယာက္။ ေစာေစာက ၾကည္ႏူးခဲ့ရေသာ စိတ္ကေလးပင္ ေနာက္က်ိ သြားခဲ့သည္။ ၀ိုင္းေပါက္၀မွာ ရပ္ေနသူသည္ မအိမ္ကံ အိမ္ေရွ႕ကို ေရာက္လာ လိမ့္မည္ဟု ထင္မထားခဲ့သူပင္။ လက္တစ္ဖက္က ကေလးကို ဆြဲထားရင္း မအိမ္ကံကို ျပံဳးျပေနသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ ျပန္မျပံဳး ျဖစ္ခဲ့။ ႏႈတ္ေတာ့ ဆက္လိုက္သည္။
"အလို... ေရႊမႈံ ဘယ့္ႏွယ္ မလာစဖူး"
မအိမ္ကံ၏ အသံက အလိုမက်ျခင္းျဖင့္ တုန္ရီေနေလသည္။
ခင္ခင္ထူး
"စစ္ဆိုသာႀကီး ျဖစ္လာမွေတာ့ လင္ေသ သားဆံုး ဒုကၡေတြ မ်ားၾကေရာေပါ့ရွင္။ သည္အျဖစ္ထဲ မအိမ္ကံ ပါေနရင္ ေတာ့လည္း အရင္းလည္း ထမ္း၊ အဖ်ားလည္းထမ္း ထမ္း႐ံု ရွိေတာ့သာေပါ့။ မအိမ္ကံ ခံ၀ံ့သဲ့ သတၱိရွိပါသယ္ေတာ္"
ကိုဘဆန္းကေတာ့ ဒန္မီးခတ္ကိုပဲ စူးစူး စိုက္စိုက္ ၾကည့္ေနေလသည္။ ကိုေ၀ဠဳက မ်က္လႊာကို ခ်ထားသည္။ အေမပန္း႐ံုႏွင့္ မလွအံုက မအိမ္ကံ မ်က္ရည္က်တာကို ၾကည့္ၿပီး အက်ႌလက္ေမာင္းျဖင့္ ကိုယ့္မ်က္ရည္ ကိုယ္တို႔ ၾကသည္။ စကား၀ိုင္းက တစ္ဖန္ၿငိမ္သက္ သြားျပန္ပါ၏။
မအိမ္ကံ စိတ္ေတြကေတာ့ စကား၀ိုင္းမွာ မရွိ။ ေရွးျဖစ္ ေနာက္ေၾကာင္းေတြကိုသာ စိတ္ေရာက္ ေနခဲ့သည္။ တစ္သက္လံုး ေရႊလိုဥကာ ေနလာခဲ့ၿပီးမွ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မျဖစ္ခဲ့ရေသာ သူမဘ၀ ပံုရိပ္ေဟာင္းမ်ား...။
သူတကာေတြ ျပန္လာၾကၿပီ ကိုေျပသိမ္းေရ...၊ ေတာ္ ဘယ္မွာလဲ...။
ထိုေန႔က မအိမ္ကံတို႔ အိမ္၀ိုင္းထဲမွာ ခတၱာပန္းေတြ၊ ေလးကြၽန္းစၾကာပန္းေတြ ေဖြးေဖြး လႈပ္လႈပ္ ဖူးပြင့္ေနၾကသည္။ ပုန္းညက္ပင္အိုႀကီးကလည္း ပုလဲခိုင္ပန္းေတြ တြဲရရြဲစီေနဆဲ။ အိမ္ေထာင့္က ယင္းမာပင္ႀကီးကလည္း အဖူးအခိုင္ေတြ ထိုးထြက္ေနၾကသည္။ ပန္းေတြ ပြင့္ေနတာျမင္ေတာ့ အပ်ဳိဘ၀ကို မအိမ္ကံ သတိရမိပါ၏။ ငယ္ကတည္းက ပန္းအလြန္ ႀကိဳက္ခဲ့ေသာ မအိမ္ကံသည္ မနက္မိုးလင္းသည္ႏွင့္ သနပ္ခါးပန္းမန္ တေ၀ေ၀ျဖင့္ လွခ်င္ရက္ စက္စက္ ယိုခဲ့သည္။ တစ္နယ္လံုးက မအိမ္ကံ၏ အလွကို ရင္သပ္ ႐ႈေမာရွိခဲ့ ၾကသည္။ အခုေတာ့လည္း အပ်ဳိလို မေနမိလို႔ ကိုယ္ရိတယ္ ေလး ဆိုသလိုျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အလွအပထက္ ဘ၀ကို ဦးစား ေပးခဲ့ရၿပီ။
အခါပ်က္ အတြင္းက ဓားျပသံုးႀကိမ္ အတိုက္ ခံခဲ့ရသည္။ စစ္ျဖစ္ေနသည့္ အတြင္း လုပ္ငန္းေတြ ရပ္ဆိုင္းခဲ့ရသည္။ ျပန္လည္ ထူမတ္ႏိုင္ဖို႔ အေတာ္ အားယူခဲ့ရပါ၏။ ေက်ာက္ထည္ ကေလးေတြကို သမီးကေလး မအိမ္ၿမိဳင္ အတြက္ နတ္ကိုးၾကတ္သလို သိမ္းဆည္း ထားခဲ့ၿပီး ေရႊထည္အခ်ဳိ႕ ေရာင္းခ်ခဲ့သည္။ မအိမ္ကံမွာ မိသားစုအတြက္ သာမက ကိုဖိုးေငြ၊ မလွအံုတို႔ တစ္ျပံဳႀကီးႏွင့္ အရီးၾကာညြန္႔၊ ေက်းဥတို႔တစ္ေတြ အတြက္ပါ တာ၀န္ယူခဲ့ရသည္။ စစ္အတြင္းက မိဘႏွစ္ပါး ဆံုးပါး သြားရွာေသာ ေယာက္မျဖစ္သူ မမစိမ္းျမတို႔ ညီအစ္မ၏ စား၀တ္ေနေရးကလည္း မအိမ္ကံ ေခါင္းေပၚ ပံုက်လာခဲ့သည္။ တစ္ခ်ိန္က ေပးခဲ့ကမ္းခဲ့ ရွိခဲ့ရေသာ ေဆြေဆြမ်ဳိးမ်ဳိးေတြကလည္း လက္ျဖန္႔ခံ လာေတာ့လည္း မွ်တေပးကမ္း ရျပန္သည္။ ဥစၥာပစၥည္း အတြက္ အလို ေလာဘ မရွိလွေသာ္လည္း တာ၀န္ေတြက မအိမ္ကံအေပၚ အလိုလို ပိက် လာခဲ့ပါ၏။ ေရွ႕က ဦးေဆာင္မည့္သူ မရွိေသာ္လည္း မအိမ္ကံအတြက္ ေနာက္လိုက္ ေကာင္းေတြ ရွိေနတာကိုပဲ ၀မ္းသာရသည္။ မအိမ္ကံမွာ ေရွ႕ဆံုးက လမ္းေဖာက္ ရေသာ ပုရြက္ဆိတ္လိုပင္ ေနာက္က တသီတတန္းႀကီး ကပ္ပါေနၾကပါ၏။
ပထမဆံုး ရက္ကန္း႐ံု ကေလးကို ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ထူေထာင္ ရသည္။ ကုန္ၾကမ္းေတြ ၀ယ္ေလွာင္ၿပီး ရက္ကန္းသားေတြကို ေငြႀကိဳ ေပးထား လိုက္သည္။ အရီးၾကာညြန္႔ႏွင့္ အတူ မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္ လံု႔လ ၀ီရိယ စိုက္ခဲ့သည္။ သမီးကေလးကိုပင္ ေက်းဥလက္ထဲ ထိုးအပ္ ထားရေတာ့သည္။ မလွအံုခမ်ာလည္း အသက္အရြယ္ ႀကီးလာသည့္တိုင္ အိုး သူႀကီးရာထူးက မဆင္းရေသး။ အေမပန္း႐ံုကေတာ့ လင့္၀တၱရားေတြ ကင္းၿပီမို႔ ေအးေအး သက္သာစြာ စိပ္ပုတီးကေလး တေခ်ာက္ေခ်ာက္ စိတ္လ်က္ရွိပါ၏။
"+++ တို႔အိမ္ေတာင္က ခ်ဥ္ေပါင္ခင္း+++ ယုန္ဖို ယုန္မ ဆင္းပါ လို႔ေလး +++ ဟဲ့ +++ က႐ို႕ +++ ယုန္ +++ က႐ို႕ +++ ယုန္ +++ သည္မယ္ေမြးသဲ့ ေခြးၾကန္စံု +++ ဇိအထက္ကဇက္ကိုငံု +++ ေရႊယုန္ထြန္႕ထြန္႕လူးပါလို႔ေလး +++"
ေက်းဥ တစ္ေယာက္ သမီး မအိမ္ၿမိဳင္ကို ျမႇဴေနေသာ သီခ်င္းေၾကာင့္ မအိမ္ကံ ျပံဳးမိရသည္။ သမီးကလည္း ေက်းဥ လုပ္ျပတာကို ၾကည့္ရင္း ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ရယ္ေလသည္။ သမီးကေလးကို လွမ္းၾကည့္ရင္း နမ္းခ်င္စိတ္ ေပၚမိသျဖင့္ ရက္ကန္း႐ံုထဲက မအိမ္ကံ ေျပးထြက္လာခဲ့သည္။
"မအိမ္ကံ..."
၀ိုင္း၀ဆီက မအိမ္ကံကို ေခၚသံ ၾကားလိုက္ရသည္။ မအိမ္ကံ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႐ိုး႐ိုးရိပ္ရိပ္။ အသံက မိန္းမသံ။ ရြာထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ ထင္ပါရဲ႕။ မအိမ္ကံ ၀ိုင္း၀ကို ေလွ်ာက္သြားၿပီး တံခါးတစ္ခ်ပ္ လွပ္လိုက္သည္။ မအိမ္ကံ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ၊ ဘယ္ေသာ အခါမွ မေတြ႕ခ်င္ မဆံုခ်င္ေသာ မိန္းမ တစ္ေယာက္။ ေစာေစာက ၾကည္ႏူးခဲ့ရေသာ စိတ္ကေလးပင္ ေနာက္က်ိ သြားခဲ့သည္။ ၀ိုင္းေပါက္၀မွာ ရပ္ေနသူသည္ မအိမ္ကံ အိမ္ေရွ႕ကို ေရာက္လာ လိမ့္မည္ဟု ထင္မထားခဲ့သူပင္။ လက္တစ္ဖက္က ကေလးကို ဆြဲထားရင္း မအိမ္ကံကို ျပံဳးျပေနသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ ျပန္မျပံဳး ျဖစ္ခဲ့။ ႏႈတ္ေတာ့ ဆက္လိုက္သည္။
"အလို... ေရႊမႈံ ဘယ့္ႏွယ္ မလာစဖူး"
မအိမ္ကံ၏ အသံက အလိုမက်ျခင္းျဖင့္ တုန္ရီေနေလသည္။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
ခင္ခင္ထူး
6 comments:
အဟဲ .. တို႕ကိုႀကီးဆီမွာ ၁ မယူရတာ ၾကာၿပီ ၁ လိုက္ဦးမယ္ ... :D
ေနေဒးသစ္။
ဇာတ္လမ္းေကာင္းဖတ္ၿပီး ....
ေနာက္တစ္ပိုင္းေမွ်ာ္ၿပီ အကိုေရ ...
ကိုေျပသိမ္း ျပန္လာပါေစ ...
ေနေဒးသစ္။
လာဖတ္တယ္ေနာ္
ၾကိဳက္ျပီးသားကိုထပ္ၾကိဳက္တယ္
အဲလိုအပင္ပမ္းခံမွ်ေဝတာကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ထိုက္ပါတယ္...
းဝ)
ရီႏိုေလးေရ
လာဖတ္သြားပါတယ္
ခင္မင္လ်က္
စကားမစပ္ ရီႏိုက နာဂ တိုင္းရင္းသားေလးလား
ဆက္ရန္ကို ေမွ်ာ္ေနပါသွ္..
Post a Comment