"သူက ကိုေ၀ဠဳ၊ ျမင္းျခံသား။ အိမ္ကေလးတို႔ ေဖာက္သည္ ပြဲကေတာ္ႀကီးရဲ႕ တူ၀မ္းကြဲ ေတာ္တယ္"
အိမ္ကို ေရာက္လာၾကသူေတြႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ သည္ေလာက္သာ သိၾကရသည္။ မိတ္ဆက္ေပးသည္ ဆိုေသာ္လည္း ေတာသူေတာင္သားေတြ ဆိုေတာ့ အေမပန္း႐ံုကလည္း ငုတ္တုတ္။ မလွအံုတို႔ကလည္း ငုတ္တုတ္။ မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္ ကေတာ့ လင့္ဧည့္သည္ေတြ ဆိုေတာ့ ထမင္းခူး ဟင္းလိုက္။ လက္ဖက္ခ် ကြမ္းခ်။ ဧည့္သည္ေတြ အားလံုးက မအိမ္ကံကိုေရာ အေမပန္း႐ံုကိုပါ ဟက္ဟက္ ပက္ပက္ မရွိၾကသလိုပင္။ မ်က္ႏွာေတြက အေႂကြးေဟာင္း ရွိသျဖင့္ လာေတာင္း ေနၾကသူမ်ားပမာ တင္းတင္း ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးေတြ။ ၿပီးေတာ့ ညစ္ေပေပ ေခြၽးေစးမ်ားျဖင့္ အေစးေပါက္ ေနၾကေသာ္လည္း ေရမိုးသန္႔စင္ၿပီး အ၀တ္အစား သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ ၀တ္ၾကသည္လည္း မရွိ။ ညဘက္ ကိုေျပသိမ္း အိမ္ေပၚ တက္လာေတာ့မွ အက်ဳိး အေၾကာင္း ေမးရေတာ့သည္။ မိုးပင္ လင္းလုေလၿပီ။
အိမ္ကို ေရာက္လာၾကသူေတြႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ သည္ေလာက္သာ သိၾကရသည္။ မိတ္ဆက္ေပးသည္ ဆိုေသာ္လည္း ေတာသူေတာင္သားေတြ ဆိုေတာ့ အေမပန္း႐ံုကလည္း ငုတ္တုတ္။ မလွအံုတို႔ကလည္း ငုတ္တုတ္။ မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္ ကေတာ့ လင့္ဧည့္သည္ေတြ ဆိုေတာ့ ထမင္းခူး ဟင္းလိုက္။ လက္ဖက္ခ် ကြမ္းခ်။ ဧည့္သည္ေတြ အားလံုးက မအိမ္ကံကိုေရာ အေမပန္း႐ံုကိုပါ ဟက္ဟက္ ပက္ပက္ မရွိၾကသလိုပင္။ မ်က္ႏွာေတြက အေႂကြးေဟာင္း ရွိသျဖင့္ လာေတာင္း ေနၾကသူမ်ားပမာ တင္းတင္း ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးေတြ။ ၿပီးေတာ့ ညစ္ေပေပ ေခြၽးေစးမ်ားျဖင့္ အေစးေပါက္ ေနၾကေသာ္လည္း ေရမိုးသန္႔စင္ၿပီး အ၀တ္အစား သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ ၀တ္ၾကသည္လည္း မရွိ။ ညဘက္ ကိုေျပသိမ္း အိမ္ေပၚ တက္လာေတာ့မွ အက်ဳိး အေၾကာင္း ေမးရေတာ့သည္။ မိုးပင္ လင္းလုေလၿပီ။
"အဲသာ ဘယ္သူေတြလဲ အစ္ကို။ မ်က္ႏွာထား ေတြကလည္း ဆိုးလိုက္ၾကသာ။ ဘယ္လိုလူေတြ ေခၚလာသာတုံး။ မအိမ္ကံ တို႔ကိုေတာင္ ခင္ခင္ မင္မင္ မရွိသလိုပဲ"
"မဟုတ္ရေပါင္ကြယ္။ လူေတြက လူ႐ိုး လူေကာင္းေတြ ပါ။ ခုဟာက ေတာ္ေတာ္ အေရးတႀကီး ကိစၥေတြရွိလို႔ပါ အိမ္ကေလးရယ္။ သည္လို အိမ္ကေလးရ၊ အဂၤလိပ္က အထက္ပိုင္း ၿမိဳ႕တခ်ဳိ႕ကို ျပန္သိမ္းရင္း ၀င္လာေနၿပီ။ တို႔ရြာေတြ မွာေတာ့ သိပ္ၿပီး မလႈပ္ေသးေပမယ့္ ၿမိဳ႕ေတြမွာ ႐ုန္း႐ုန္းရင္းရင္း ျဖစ္ေန ၾကတယ္။ သည္ရက္ထဲမွာပဲ မိတၳီလာ ေလတပ္ကို အဂၤလိပ္က ျပန္သိမ္းလိုက္ၿပီ။ တိုက္ပြဲေတြလည္း ျဖစ္ေနတယ္"
"မိတၳီလာမွာ တိုက္ပဲြေတြ ျဖစ္ေနသာနဲ႔ သည္လူေတြက မအိမ္ကံတို႔အိမ္ ေရာက္ေနၾကသာနဲ႔ ဆိုင္လို႔လား အစ္ကို။ အစ္ကို႔ စကားေတြ မအိမ္ကံ နားမလည္ ပါဘူး"
ကိုေျပသိမ္းက စကားကို ရပ္လိုက္သည္။ သည့္ထက္လည္း ပိုေျပာလို႔ မေကာင္းႏိုင္ေတာ့ဆိုသည့္ သေဘာလည္း ပါပါ လိမ့္မည္။ ေျပာစရာရွိလို႔ ေျပာျပန္ေတာ့လည္း နားလည္ႏိုင္စရာ မရွိလုိ႔ ယူဆတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါ၏။ စကားေတြ ကြၽံမိသြားခဲ့ၿပီ ဆိုတာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ကိုေျပသိမ္းက ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သမီးကေလးကို ငုံ႔နမ္းသည္။ ကေလးက တစ္ခ်က္ လြန္႔သြားရာက ျပန္လည္ အိပ္ေပ်ာ္ သြားျပန္ပါ၏။ ကိုေျပသိမ္းက အိပ္ရာထဲ လွဲလိုက္ၿပီးမွ စကားတစ္ခြန္းကို ေလးေလးႀကီး ေျပာေလသည္။
"သူတို႔က တိုင္းျပည္ အတြက္ အသက္လွဴထားၾကၿပီ အိမ္ကေလး။ တိုင္းျပည္အေရးထက္ ဘာကိုမွ သူတို႔ထည့္ မတြက္ၾကဘူး ဆိုတဲ့ လူေတြပဲ။ ျမင္းျခံသား ကိုေ၀ဠဳက အစ္ကို႔ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း။ က်န္တဲ့ လူေတြက အစ္ကိုတို႔ အိမ္ကို အစည္းအေ၀း လာတက္ၾကတာ။ အစ္ကိုလည္း သူတို႔ကို အခုမွ ေတြ႕ဖူးတာပဲ"
"အခု သူတို႔ စကားေတြ ေျပာၾကတုန္းလား"
"မဟုတ္ဘူး အိမ္ကေလး ျပန္ၾကၿပီ။ အစ္ကို ၾကက္တငို အိုးေပါက္ဘက္က လွည္းေလးစီး မိုးလင္းခါနီး အေရာက္ ထင္းေတြတင္ၿပီး လာခဲ့ဖို႔ ႀကိဳမွာထားတာ ေရာက္လာၾကလို႔ တစ္စီး တစ္ေယာက္ စီးၿပီး ျပန္ၾကေလရဲ႕"
မအိမ္ကံ မ်က္လံုးေတြသာ မွိတ္ထားရေတာ့သည္။ နားလည္ဖို႔ပင္ ခက္ခဲလွခ်ည့္လား။ ထိုညက ကိုေျပသိမ္း အိပ္မေပ်ာ္သလို မအိမ္ကံလည္း အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့။
ကိုေျပသိမ္း ဘာေတြ လုပ္ေနတာလဲ။ ဘာအစည္းအေ၀း မ်ားပါလိမ့္။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးက လြဲ၍ အျခားမျဖစ္ႏိုင္။ မအိမ္ကံ ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုး အိမ္မွာ ႏိုင္ငံအေရးေတြသာ ထပ္ကာထပ္ကာ ၾကားေနခဲ့ရသည္။ အေဖ့ လက္ထက္မွာေရာ၊ အစ္ကိုေရာ၊ ကိုေျပသိမ္းပါ ဘာေၾကာင့္ သည္ေလာက္ စိတ္ေဇာေတြ သန္ခဲ့ၾကတာပါလိမ့္။ မအိမ္ကံတို႔ ႏိုင္ငံဟာ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ရွိလာမွာပါလိမ့္။ သည္လိုပဲ အဂၤလိပ္က အုပ္စိုးလိုက္၊ ဂ်ပန္က တက္လာလိုက္နဲ႔ လံုးလိုက္ေနမွျဖင့္ မအိမ္ကံတို႔ မိန္းမသားမ်ား အဖို႔ အေဖရယ္၊ အစ္ကိုရယ္၊ လင္သားရယ္လို႔ ဒိုးတူေပါင္ဖက္ ဘယ္ေတာ့မွ အတူ ေနရမွာပါလိမ့္။ မအိမ္ကံ ေတြးေနခဲ့မိသည္။ သည္ဘက္လေတြထဲမွာပဲ ေက်းဇူးရွင္ဖခင္ႀကီး တိမ္းပါး ခဲ့ရသည္။ အေဖ ေသတာေတာင္ ျပန္မလာႏိုင္သည့္ သားျဖစ္သူ ႏိုင္ငံေရး သမားႀကီးကို အေဖ့ခမ်ာ ေတြ႕ခ်င္ခဲ့ ရွာလိမ့္မည္။ အခုေတာ့ အိမ္မွာ ေယာက်္ားသားရယ္လို႔ ကိုဖိုးေငြတို႔ သားအဖ တစ္ေတြ ရွိသည္ မွန္ေသာ္လည္း ကိုေျပသိမ္းက လူရင္းျဖစ္ရမည့္အစား သူကိုယ္တိုင္က မရွိတာ မ်ားေနတာကို မအိမ္ကံ သေဘာမေတြ႕တာ ၾကာၿပီ။ မအိမ္ကံ ႏႈတ္က မေျပာသာေတာ့လည္း မေျပာခဲ့။ သို႔ေသာ္ ဇနီးမယား တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ သိစရာ ရွိတာ သိခ်င္သည္။ ၾကားစရာရွိတာ ၾကားခ်င္သည္။ တစ္ခါတေလ အဂၤလိပ္ စာအုပ္ႀကီးေတြ ပါလာတတ္သည္ ျဖစ္၍ ေနကုန္ေနခန္း ထမင္းမစားတမ္း သည္းႀကီးအူျပတ္ မက္ေရစက္ ေရဖတ္ ေနတာေတြလည္း ရွိသည္။
လင္ႏွင့္ မယား ဆိုေပသိ အသိေတြကြာသည္။ ပညာရည္ ကြာသည္။ ေတြးပံုေခၚပံုေတြ ကြာသည္။ ကိုေျပသိမ္းလို ၿမိဳ႕သား၊ ပညာတတ္၊ ႏိုင္ငံေရးသမား တစ္ေယာက္ႏွင့္ ညားမိတာ ေတာသူမ အိမ္ကံအဖို႔ သိမ္ငယ္မိတာ လိုလို၊ နာၾကည္း မိတာလိုလုိ ခံစားရတာလည္း အမွန္ပင္။
ကိုေျပသိမ္းခမ်ာ က်ီးတို႔ၾကား နားမိသည့္ ဟသၤာပမာ အသြင္ျခား၊ အျမင္ျခား၊ အဆင္ျခားရတာကိုလည္း မအိမ္ကံ နားလည္ပါ၏။ သည္ေတာ့လည္း သမီးကေလး တေပြ႕ေပြ႕လုပ္ရင္း လယ္ေကာ ေရမရသလို ေနခဲ့တာႏွင့္ ၿပီးရေတာ့သည္။ သည္အျဖစ္အပ်က္ကို သတိရ မိေတာ့လည္း ေၾသာ္ သူကေတာ့ သူ႔အလုပ္သူ ႀကိဳႀကိဳတင္တင္ လုပ္ႏွင့္တာပါလားလို႔သာ ခံစားမိရပါ၏။ ဖိုးကူးကို ေမးေတာ့လည္း သိသေလာက္သာ ေျဖႏိုင္သည္။ မယားစင္စစ္ ျဖစ္ပါလ်က္ ဘာမွ သိခြင့္မရေတာ့မွ ဖိုးကူးက သူ႔ထက္ ဘာမွ ပိုမသိႏိုင္တာကိုလည္း စိတ္မဆိုးခ်င္ေတာ့။ အေမပန္း႐ံုႏွင့္ မလွအံုတို႔ကေတာ့ သမီးအျဖစ္ကို ယူက်ဳံးမရ ျဖစ္ရသည္က လြဲ၍ အျခား ဘာမွမေျပာၾကပါ။
"ဟံသာ၀တီနဲ႔ ဘုရင့္ေနာင္ ေယာင္လို႔ေတာင္ ခြဲမရသလိုပါေအ။ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ညည္းလင္က ေယာင္လို႔ေတာင္ ခြဲမရမွေတာ့ ေျပာရသာ ခက္သားေအရဲ႕။ ေမာင္ျမတ္သာ ၾကည့္ပါလား။ မယားကေလး အသစ္ စက္စက္ ထားရစ္ခဲ့သာၾကည့္။ စိမ္းျမဘက္က နာလို႔ေျပာသာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဖေအေသသာေရာ ညည္းအစ္ကို အေလာင္းေတာင္ မပိုက္လိုက္ရဘူး မဟုတ္လား။ မေအေသရင္ ဖ်ာနဲ႔ အုပ္ထားဆိုသာ မ်ဳိးေတြဟဲ့။ ညည္း ေယာက်္ားလည္း သည္အစားထဲက ဥစၥာ"
မလွအံုကေတာ့ က႐ုဏာေဒါေသာ ေျပာရွာပါ၏။ အေမ ပန္း႐ံုကေတာ့ ခ်ဳိသည္လည္း မေျပာ၊ ခါးသည္လည္း မဆို။ ကိုေျပသိမ္းကိုလည္း အျပစ္မျမင္။ ဇနီးမယားကို မညႇာေလျခင္း၊ ပလူေမြးပလူေတာင္ အခါလည္ သမီးကေလးမ်က္ႏွာကိုမွ မေထာက္ေလျခင္းရယ္ လို႔လည္း မရွိ။ လင္သားဆံုးတာ တစ္လရွိေသး၊ သမက္က တစ္ပူရယ္လို႔လည္း ရင္ထုမနာ မျဖစ္ ရွာပါ။ သို႔ေသာ္ စိတ္လက္ေတာ့ ခ်မ္းသာပံု မရရွာ။
"မဟုတ္ရေပါင္ကြယ္။ လူေတြက လူ႐ိုး လူေကာင္းေတြ ပါ။ ခုဟာက ေတာ္ေတာ္ အေရးတႀကီး ကိစၥေတြရွိလို႔ပါ အိမ္ကေလးရယ္။ သည္လို အိမ္ကေလးရ၊ အဂၤလိပ္က အထက္ပိုင္း ၿမိဳ႕တခ်ဳိ႕ကို ျပန္သိမ္းရင္း ၀င္လာေနၿပီ။ တို႔ရြာေတြ မွာေတာ့ သိပ္ၿပီး မလႈပ္ေသးေပမယ့္ ၿမိဳ႕ေတြမွာ ႐ုန္း႐ုန္းရင္းရင္း ျဖစ္ေန ၾကတယ္။ သည္ရက္ထဲမွာပဲ မိတၳီလာ ေလတပ္ကို အဂၤလိပ္က ျပန္သိမ္းလိုက္ၿပီ။ တိုက္ပြဲေတြလည္း ျဖစ္ေနတယ္"
"မိတၳီလာမွာ တိုက္ပဲြေတြ ျဖစ္ေနသာနဲ႔ သည္လူေတြက မအိမ္ကံတို႔အိမ္ ေရာက္ေနၾကသာနဲ႔ ဆိုင္လို႔လား အစ္ကို။ အစ္ကို႔ စကားေတြ မအိမ္ကံ နားမလည္ ပါဘူး"
ကိုေျပသိမ္းက စကားကို ရပ္လိုက္သည္။ သည့္ထက္လည္း ပိုေျပာလို႔ မေကာင္းႏိုင္ေတာ့ဆိုသည့္ သေဘာလည္း ပါပါ လိမ့္မည္။ ေျပာစရာရွိလို႔ ေျပာျပန္ေတာ့လည္း နားလည္ႏိုင္စရာ မရွိလုိ႔ ယူဆတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါ၏။ စကားေတြ ကြၽံမိသြားခဲ့ၿပီ ဆိုတာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ကိုေျပသိမ္းက ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သမီးကေလးကို ငုံ႔နမ္းသည္။ ကေလးက တစ္ခ်က္ လြန္႔သြားရာက ျပန္လည္ အိပ္ေပ်ာ္ သြားျပန္ပါ၏။ ကိုေျပသိမ္းက အိပ္ရာထဲ လွဲလိုက္ၿပီးမွ စကားတစ္ခြန္းကို ေလးေလးႀကီး ေျပာေလသည္။
"သူတို႔က တိုင္းျပည္ အတြက္ အသက္လွဴထားၾကၿပီ အိမ္ကေလး။ တိုင္းျပည္အေရးထက္ ဘာကိုမွ သူတို႔ထည့္ မတြက္ၾကဘူး ဆိုတဲ့ လူေတြပဲ။ ျမင္းျခံသား ကိုေ၀ဠဳက အစ္ကို႔ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း။ က်န္တဲ့ လူေတြက အစ္ကိုတို႔ အိမ္ကို အစည္းအေ၀း လာတက္ၾကတာ။ အစ္ကိုလည္း သူတို႔ကို အခုမွ ေတြ႕ဖူးတာပဲ"
"အခု သူတို႔ စကားေတြ ေျပာၾကတုန္းလား"
"မဟုတ္ဘူး အိမ္ကေလး ျပန္ၾကၿပီ။ အစ္ကို ၾကက္တငို အိုးေပါက္ဘက္က လွည္းေလးစီး မိုးလင္းခါနီး အေရာက္ ထင္းေတြတင္ၿပီး လာခဲ့ဖို႔ ႀကိဳမွာထားတာ ေရာက္လာၾကလို႔ တစ္စီး တစ္ေယာက္ စီးၿပီး ျပန္ၾကေလရဲ႕"
မအိမ္ကံ မ်က္လံုးေတြသာ မွိတ္ထားရေတာ့သည္။ နားလည္ဖို႔ပင္ ခက္ခဲလွခ်ည့္လား။ ထိုညက ကိုေျပသိမ္း အိပ္မေပ်ာ္သလို မအိမ္ကံလည္း အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့။
ကိုေျပသိမ္း ဘာေတြ လုပ္ေနတာလဲ။ ဘာအစည္းအေ၀း မ်ားပါလိမ့္။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးက လြဲ၍ အျခားမျဖစ္ႏိုင္။ မအိမ္ကံ ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုး အိမ္မွာ ႏိုင္ငံအေရးေတြသာ ထပ္ကာထပ္ကာ ၾကားေနခဲ့ရသည္။ အေဖ့ လက္ထက္မွာေရာ၊ အစ္ကိုေရာ၊ ကိုေျပသိမ္းပါ ဘာေၾကာင့္ သည္ေလာက္ စိတ္ေဇာေတြ သန္ခဲ့ၾကတာပါလိမ့္။ မအိမ္ကံတို႔ ႏိုင္ငံဟာ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ရွိလာမွာပါလိမ့္။ သည္လိုပဲ အဂၤလိပ္က အုပ္စိုးလိုက္၊ ဂ်ပန္က တက္လာလိုက္နဲ႔ လံုးလိုက္ေနမွျဖင့္ မအိမ္ကံတို႔ မိန္းမသားမ်ား အဖို႔ အေဖရယ္၊ အစ္ကိုရယ္၊ လင္သားရယ္လို႔ ဒိုးတူေပါင္ဖက္ ဘယ္ေတာ့မွ အတူ ေနရမွာပါလိမ့္။ မအိမ္ကံ ေတြးေနခဲ့မိသည္။ သည္ဘက္လေတြထဲမွာပဲ ေက်းဇူးရွင္ဖခင္ႀကီး တိမ္းပါး ခဲ့ရသည္။ အေဖ ေသတာေတာင္ ျပန္မလာႏိုင္သည့္ သားျဖစ္သူ ႏိုင္ငံေရး သမားႀကီးကို အေဖ့ခမ်ာ ေတြ႕ခ်င္ခဲ့ ရွာလိမ့္မည္။ အခုေတာ့ အိမ္မွာ ေယာက်္ားသားရယ္လို႔ ကိုဖိုးေငြတို႔ သားအဖ တစ္ေတြ ရွိသည္ မွန္ေသာ္လည္း ကိုေျပသိမ္းက လူရင္းျဖစ္ရမည့္အစား သူကိုယ္တိုင္က မရွိတာ မ်ားေနတာကို မအိမ္ကံ သေဘာမေတြ႕တာ ၾကာၿပီ။ မအိမ္ကံ ႏႈတ္က မေျပာသာေတာ့လည္း မေျပာခဲ့။ သို႔ေသာ္ ဇနီးမယား တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ သိစရာ ရွိတာ သိခ်င္သည္။ ၾကားစရာရွိတာ ၾကားခ်င္သည္။ တစ္ခါတေလ အဂၤလိပ္ စာအုပ္ႀကီးေတြ ပါလာတတ္သည္ ျဖစ္၍ ေနကုန္ေနခန္း ထမင္းမစားတမ္း သည္းႀကီးအူျပတ္ မက္ေရစက္ ေရဖတ္ ေနတာေတြလည္း ရွိသည္။
လင္ႏွင့္ မယား ဆိုေပသိ အသိေတြကြာသည္။ ပညာရည္ ကြာသည္။ ေတြးပံုေခၚပံုေတြ ကြာသည္။ ကိုေျပသိမ္းလို ၿမိဳ႕သား၊ ပညာတတ္၊ ႏိုင္ငံေရးသမား တစ္ေယာက္ႏွင့္ ညားမိတာ ေတာသူမ အိမ္ကံအဖို႔ သိမ္ငယ္မိတာ လိုလို၊ နာၾကည္း မိတာလိုလုိ ခံစားရတာလည္း အမွန္ပင္။
ကိုေျပသိမ္းခမ်ာ က်ီးတို႔ၾကား နားမိသည့္ ဟသၤာပမာ အသြင္ျခား၊ အျမင္ျခား၊ အဆင္ျခားရတာကိုလည္း မအိမ္ကံ နားလည္ပါ၏။ သည္ေတာ့လည္း သမီးကေလး တေပြ႕ေပြ႕လုပ္ရင္း လယ္ေကာ ေရမရသလို ေနခဲ့တာႏွင့္ ၿပီးရေတာ့သည္။ သည္အျဖစ္အပ်က္ကို သတိရ မိေတာ့လည္း ေၾသာ္ သူကေတာ့ သူ႔အလုပ္သူ ႀကိဳႀကိဳတင္တင္ လုပ္ႏွင့္တာပါလားလို႔သာ ခံစားမိရပါ၏။ ဖိုးကူးကို ေမးေတာ့လည္း သိသေလာက္သာ ေျဖႏိုင္သည္။ မယားစင္စစ္ ျဖစ္ပါလ်က္ ဘာမွ သိခြင့္မရေတာ့မွ ဖိုးကူးက သူ႔ထက္ ဘာမွ ပိုမသိႏိုင္တာကိုလည္း စိတ္မဆိုးခ်င္ေတာ့။ အေမပန္း႐ံုႏွင့္ မလွအံုတို႔ကေတာ့ သမီးအျဖစ္ကို ယူက်ဳံးမရ ျဖစ္ရသည္က လြဲ၍ အျခား ဘာမွမေျပာၾကပါ။
"ဟံသာ၀တီနဲ႔ ဘုရင့္ေနာင္ ေယာင္လို႔ေတာင္ ခြဲမရသလိုပါေအ။ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ညည္းလင္က ေယာင္လို႔ေတာင္ ခြဲမရမွေတာ့ ေျပာရသာ ခက္သားေအရဲ႕။ ေမာင္ျမတ္သာ ၾကည့္ပါလား။ မယားကေလး အသစ္ စက္စက္ ထားရစ္ခဲ့သာၾကည့္။ စိမ္းျမဘက္က နာလို႔ေျပာသာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဖေအေသသာေရာ ညည္းအစ္ကို အေလာင္းေတာင္ မပိုက္လိုက္ရဘူး မဟုတ္လား။ မေအေသရင္ ဖ်ာနဲ႔ အုပ္ထားဆိုသာ မ်ဳိးေတြဟဲ့။ ညည္း ေယာက်္ားလည္း သည္အစားထဲက ဥစၥာ"
မလွအံုကေတာ့ က႐ုဏာေဒါေသာ ေျပာရွာပါ၏။ အေမ ပန္း႐ံုကေတာ့ ခ်ဳိသည္လည္း မေျပာ၊ ခါးသည္လည္း မဆို။ ကိုေျပသိမ္းကိုလည္း အျပစ္မျမင္။ ဇနီးမယားကို မညႇာေလျခင္း၊ ပလူေမြးပလူေတာင္ အခါလည္ သမီးကေလးမ်က္ႏွာကိုမွ မေထာက္ေလျခင္းရယ္ လို႔လည္း မရွိ။ လင္သားဆံုးတာ တစ္လရွိေသး၊ သမက္က တစ္ပူရယ္လို႔လည္း ရင္ထုမနာ မျဖစ္ ရွာပါ။ သို႔ေသာ္ စိတ္လက္ေတာ့ ခ်မ္းသာပံု မရရွာ။
3 comments:
ကိုရီႏို .. အရင္ အရွည္ႀကီး တင္တုန္းက ၃ ပိုဒ္ေလာက္ဖတ္ၿပီး တကယ္ကို ဆက္မဖတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး ... ေကာင္းမွန္း သိေပမယ့္ ကြန္ျပဴတာ နဲ႕ ဖတ္ရတာက သိပ္ အဆင္မေျပဘူးေလ .. အခုေတာ့ တစ္ပိုင္းတင္တိုင္း တစ္ပိုင္း လာဖတ္ျဖစ္တယ္ ... ဇာတ္က ပထမ စစဖတ္ခ်င္း ေအးသလိုလိုနဲ႕ ေနာက္ပိုင္း ဇာတ္ရွိန္တျဖည္းျဖည္းရလာတယ္ .. ကိုေျပသိမ္းရဲ႕ အေတြးအေခၚေတြနဲ႕ ႏိုင္ငံေရးဘက္မွာ သူ ဘယ္လို အကြက္ခ်လုပ္မွာလဲ .... ေအာင္ျမင္မွာလား .. ဘာအခက္အခဲေတြ ေပၚလာဦးမလဲ .... သူက အခုထက္ထိေတာ့ စာအုပ္ဖတ္လိုက္ .. အစည္းအေဝးတက္လိုက္ပဲေနာ္ .... ေတြးလိုက္ ေငးလိုက္ပဲေနာ္ ... ထူးထူးျခားျခားလုပ္တာ မေတြ႕ရေသးဘူး ... ဇာတ္လမ္း တစ္ခုလံုးက ခုထက္ထိ မအိမ္ကံရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကိုပဲ အဓိက ဦးစားေပးေဖာ္ျပေနတယ္ ... အင္း ဒါေၾကာင့္လည္း ဝတၳဳနာမည္ကို မအိမ္ကံလို႕ ေပးခဲ့တာလား မသိ ... ေနာက္တစ္ပိုင္းေလး ဆက္ပါဦး ...
ေနေဒးသစ္။
ရီႏိုဆိုလို႕ ငယ္ငယ္ေအာက္ေမ့ပါတယ္...
အခုေတာ့ အဂၤလိပ္ေခတ္ ဂ်ပန္႕ေခတ္မွီခဲ့သူဆိုေတာ့...
အင္းးးး ၈၀ ေတာ့ ေက်ာ္ျပီထင္တယ္ေနာ္... ဒါဆို ဖိုးဖိုးရီႏိုလို႕ ေခၚရေတာ့မွာေပါ့...
အေရးအသားေတြကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္သံုးရက္က အျဖစ္ေတြလား မွတ္ရတယ္... ဘာတဲ့...
"မအိမ္ကံတို႔ ႏိုင္ငံဟာ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ရွိလာမွာပါလိမ့္။ "
ေခတ္မွီေနေသးတယ္ ဖိုးရီႏိုေရ.............
ခင္တဲ့
ကိုလူေထြး းဝ)
စာဖတ္သြားတယ္ အေဖပိုစ့္ကိုမန္ ့ခဲတယ္ေနာ္
သယ္ရင္းက်မ္းမာေရးဂရုစိုက္ပါ
သယ္ရင္းအတြက္ အၿမဲတမ္းသယ္ရင္း
ဖိုးခ်စ္
Post a Comment