"မအိမ္ကံကေတာ့ သူ႔စာထဲက အတိုင္း မနက္ျဖန္ပဲ ကိုေျပသိမ္း အတြက္ အမွ်ေ၀လိုက္ ေတာ့မယ္ အေမ။ သူ ျပန္လာေတာ့လည္းလာေပါ့။ မလာေတာ့လည္း ဘယ္တတ္ႏိုင္မွာလဲ။ မအိမ္ကံ မေမွ်ာ္ခ်င္ဘူး။ တိုင္းျပည္ အတြက္ သြားတယ္ဆိုမွေတာ့ မအိမ္ကံ သူ႔ကို အျပစ္လည္း မတင္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မအိမ္ကံကို ဖြင့္တိုင္ပင္ရင္လည္း မအိမ္ကံက လိုက္ေတာင္ ပို႔မယ့္ မိန္းမပါေတာ္"
မအိမ္ကံကေတာ့ ဒါပဲ ေျပာခဲ့သည္။ ဖိုးကူး ေျပာသေလာက္ ဆိုလွ်င္ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္မွာ တစ္ခါက လာစုၾကဖူးေသာ လူေလးေယာက္လည္း ပါပံုရသည္။ ေက်းဥကေတာ့ မအိမ္ကံ စိတ္မခ်မ္းသာမွန္း သိ၍ ကေလးကို တာ၀န္ယူထား ရွာသည္။ သည္လိုႏွင့္ပင္ တေပါင္းမွသည္ တန္ခူး။ တန္ခူးမွသည္ ကဆုန္၊ နယုန္၊ ပထမ၀ါဆို၊ ဒုတိယ ၀ါဆို၊ ၀ါေခါင္၊ ေတာ္သလင္း။
မအိမ္ကံကေတာ့ ဒါပဲ ေျပာခဲ့သည္။ ဖိုးကူး ေျပာသေလာက္ ဆိုလွ်င္ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္မွာ တစ္ခါက လာစုၾကဖူးေသာ လူေလးေယာက္လည္း ပါပံုရသည္။ ေက်းဥကေတာ့ မအိမ္ကံ စိတ္မခ်မ္းသာမွန္း သိ၍ ကေလးကို တာ၀န္ယူထား ရွာသည္။ သည္လိုႏွင့္ပင္ တေပါင္းမွသည္ တန္ခူး။ တန္ခူးမွသည္ ကဆုန္၊ နယုန္၊ ပထမ၀ါဆို၊ ဒုတိယ ၀ါဆို၊ ၀ါေခါင္၊ ေတာ္သလင္း။
သကၠရာဇ္ ၁၃၀၇ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းမွသည္ မၿငိမ္မသက္ ျဖစ္လာခဲ့ေသာ တိုင္းျပည္အေရးက မအိမ္ကံတို႔ ရြာကေလးကို အေတာ္ပင္ ႐ိုက္ခတ္ခဲ့သည္။ ေက်ာ္ဒင္ႏွင့္ ဂ်ပန္မ်ား ရြာေတြကို မၾကာခဏ ၀င္ေသာင္းက်န္း ၾကသည္။ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး လုပ္သည္ဟု စြပ္စြဲကာ ၾကည္ေတာ္ကုန္း တစ္ရြာလံုး မီးတိုက္ပစ္ လိုက္ၾကသည္။ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ကို လာ၍ ေက်ာင္းဆရာ ဘယ္မွာလဲ ဆိုသည့္ ေမးခြန္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေမးခဲ့ၾကသည္။ သည္လိုဆိုေတာ့လည္း ကိုေျပသိမ္း ရြာကထြက္သြားတာ အႏၲရာယ္ ကင္းေၾကာင္း မအိမ္ကံ ရိပ္စားမိလာခဲ့သည္။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ ၿမိဳ႕ေပၚေတြမွာ စစ္ႀကီးျဖစ္ေနၿပီ ဆိုသည့္ သတင္းႏွင့္အတူ ပြဲစားႀကီးတို႔ မိသားစု မအိမ္ကံတို႔ဆီ လာေရာက္ ပုန္းခိုခဲ့ၾကသည္။ စစ္ေျပးေတြကို ဓားျပဆီးတိုက္ သူေတြက မရွား။ မအိမ္ကံတို႔ရြာလည္း မလြတ္။ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ဆိုလွ်င္ သံုးႀကိမ္ တိတိ ဓားျပ၀င္ခဲ့သည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ အသက္ထက္ ဘာမွအေရး မႀကီးသည္မို႔ ထုတ္ေပးတန္ သေလာက္ ထုတ္ေပးခဲ့ရပါ၏။ လူေတြ ဒုကၡမေရာက္တာပဲ ေတာ္လွၿပီ။ ေက်ာ္ဒင္ တစ္ေယာက္ ရြာက ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားခဲ့ၿပီး ေသၿပီ ဆိုသည့္ သတင္း ထြက္လာခဲ့သည္။ ဆရာေလး ကိုေတာက္ထိန္ တစ္ေယာက္ ရြာေတြဘက္ကို စည္မတီး၊ ေဗ်ာမေခါက္ ေရာက္လာခဲ့ၿပီး ဂ်ပန္ေတြကို ရရာ လက္နက္စြဲကိုင္ တိုက္ပြဲ၀င္ဖို႔ ေဆာ္ၾသလာသည္။ ေျပာက္က်ား တပ္ဖြဲ႕ေတြ ဖြဲ႕ေပးသည္။ ျမင္းျခံၿမိဳ႕ကေန ၿပိဳဆင္း က်လာေသာ ဂ်ပန္ေတြကို မအိမ္ကံတို႔နယ္မွ တစ္ေယာက္မွ အရွင္မထား စတမ္း သုတ္သင္ခဲ့ၾကသည္။ စစ္သတင္းေတြႏွင့္ အတူ တစ္နယ္လံုး ပြက္ေလာႀကီး ႐ိုက္ခဲ့ၾကရပါ၏။
"ဆရာကိုေျပသိမ္းကို ရွမ္းျပည္ဘက္ တာ၀န္ေပးထားတာ မအိမ္ကံ။ သည္ဘက္နယ္မွာ သူ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လႈပ္ရွားလို႔ ရမွာ မဟုတ္လို႔ ဆရာႀကီး ဦးဘခင္က တာ၀န္ခြဲ ေပးလိုက္တာပဲ။ သူက ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ စည္း႐ံုးေရးမွဴး တစ္ေယာက္ပါ။ ဗိုလ္ႀကီးျမတ္သာကေတာ့ ရန္ကုန္တိုင္းမွာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဇယ်ရဲ႕ စစ္ေၾကာင္းကေန တိုက္ပြဲ ၀င္ေနပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေတာ့မွာပါ မအိမ္ကံ"
ဆရာေလး ကိုေတာက္ထိန္၏ သတင္းစကားက လြဲ၍ မအိမ္ကံထံသို႔ စာတိုကေလး တစ္ေစာင္မွ် ေရာက္မလာႏိုင္ခဲ့ပါ။ မမစိမ္းျမ ခမ်ာလည္း မအိမ္ကံနည္းတူ ပန္းသေျပ ေညာင္ေရေလာင္းလို႔ ဆုေတာင္း ေနၾက႐ံုကလြဲလို႔ သမီး ေယာက္မ ဘာမွ်မတတ္ႏိုင္ခဲ့။ ကမၻာစစ္ႀကီးအတြင္းမွာ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းလို ရြာသိမ္ ရြာမႊားကေလးထဲက မအိမ္ကံတို႔ အေရးက အစက္အေျပာက္မွ်ပင္ အရာမထင္ခဲ့ပါ။ အခုေတာ့လည္း အစစအရာရာ ၿငိမ္သက္လို႔ သြားခဲ့ၿပီ ထင္ပါ၏။ ပြဲစားႀကီးတို႔ ပြဲကေတာ္ႀကီးတို႔ မိသားစုလည္း ၿမိဳ႕ကိုျပန္သြားခဲ့ၾကၿပီ။ ပြဲကေတာ္ႀကီးက သားႏွင့္ ေခြၽးမကို အလုပ္ေတြ လႊဲအပ္ေတာ့မည့္ အေၾကာင္းႏွင့္ မအိမ္ကံကိုပါ အလုပ္ေတြ ဆက္ေပးသြားခဲ့ပါ၏။
မအိမ္ကံ၏ ရက္ကန္း႐ံုႀကီးလည္း ျပန္လည္ အသက္၀င္ လာခဲ့ရၿပီ။ လက္ရက္ကန္းထည္ေတြ ျပတ္လပ္သြားခဲ့သျဖင့္ အားခ်င္း ရက္လုပ္ၾကရမည္။ တစ္ရြာလံုး အလုပ္ေတြ လိႈင္ၾက ရေလၿပီ။ အရီးၾကာညြန္႔သည္လည္း ရက္ကန္းေခါင္း ျဖစ္ရျပန္ကာ မိန္းကေလး သံုးဆယ္ေလာက္ကို တြင္တြင္ႀကီး ခိုင္းေနရပါ၏။ ပြဲကေတာ္ႀကီး၏ သားကိုယ္တိုင္ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းကို လာေရာက္ မွာၾကားရသည္မွ စ၍ မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္ပင္ ထဘီကို တိုတိုပါေအာင္ ၀တ္ကာ အထည္ဆန္းေတြ ရက္ခဲ့ရသည္။ ဂ်ပန္အေျပး အဂၤလိပ္အ၀င္ အစစအရာရာ ရွားပါးသမွ် တစ္စ တစ္စ ျပန္ျမင္လာခဲ့ရၿပီ ဆိုေသာ္လည္း ေက်းရြာေတြမွာေတာ့ ထူးၿပီး ေျပာင္းလဲျခင္း မရွိ။ အစားဆင္းရဲ၊ အေနဆင္းရဲ၊ အ၀တ္ ဆင္းရဲဘ၀က ႐ုန္းထ ေနရခ်ိန္ျဖစ္၍ အစစ အရာရာ လူလံုးမလွ ႏိုင္ၾကေသးဘဲ ရွိခဲ့ပါ၏။ တစ္ႏွစ္ခြဲ သမီးကေလး မအိမ္ၿမိဳင္ ကိုေတာ့ ေက်းဥကိုပဲ ထိန္းခိုင္း ထားရသည္။ ေက်းဥမွာလည္း မပို႔မပါးႀကီးႏွင့္ ဆိုေတာ့ တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ၀င္ေငြရေအာင္ မအိမ္ကံကပဲ ေစာင့္ေရွာက္သည္။
"ေက်းဥ ညည္း မအိမ္ၿမိဳင္ကိုပဲ ထိန္း။ ငါ့သမီးကေလးကို ပိုးေမြးသလို ေမြးစမ္းပါေအ။ ညည္းတို႔မိသားစု ငါက တာ၀န္ယူသယ္။ ညည္း ၀မ္း၀ေအာင္၊ ခါးလွေအာင္ ငါဆင္မယ္၊ ငါေကြၽးမယ္"
မအိမ္ကံ စကားေၾကာင့္ရယ္ မဟုတ္ပါ။ ေက်းဥကလည္း မအိမ္ကံကို သံေယာဇဥ္ ႀကီးပါသည္။ ငယ္စဥ္ ေတာင္ေက်းကတည္းက အတူအိပ္ အတူေန မအိမ္ကံတို႔ ေက်းဇူးေတြကလည္း သူတို႔ မိသားစုအေပၚ ႀကီးလွသလို လင့္ဘက္က ႏြယ္ေတာ့ ေဆြမ်ဳိးပင္ေတာ္ခဲ့ၾကၿပီ မဟုတ္လား။ မအိမ္ကံက အလုပ္ႏွင့္ သမီးတစ္လွည့္စီ ၾကည့္ရင္း ေန႔ရက္ေတြကို ကုန္လြန္ေစခဲ့သည္။ ကိုေျပသိမ္းကို တစ္ခါတစ္ရံ လြမ္းဆြတ္ သတိရမိသည္ မွန္ေသာ္လည္း နာစရာႏွင့္ ေျဖခဲ့ သည္။ ထြက္သြားၿပီ ဆိုကတည္းက မအိမ္ကံ အမွ်ေ၀ခဲ့ၿပီးၿပီ။ သို႔ေသာ္ တစ္ဘက္က ၾကည့္ျပန္ေတာ့ သမီးကေလး အတြက္ အဖမဲ့သည့္ အျဖစ္ကို မအိမ္ကံ မခံစားႏိုင္။ သမီး အတြက္ မအိမ္ကံ ေမွ်ာ္လင့္ ေနရပါေသာ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ကိုင္ ျဖစ္ဖို႔ မိစံုဖစံုရွိဖို႔ အေရးႀကီးသည္ မဟုတ္လား။ သည္အေၾကာင္း ေတြးမိလွ်င္ မအိမ္ကံ ေဆာက္တည္ရာ မရ ျဖစ္ရပါေတာ့သည္။ တစ္ရက္ေတာ့ မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္သြားမွ ျဖစ္မွာမို႔ ျမင္းျခံကို ခရီးတစ္ေခါက္ ေရာက္ခဲ့ရပါ၏။ ကိုယ္၀န္ရင့္စ ျပဳေနေသာ ေက်းဥကို မေခၚေတာ့ဘဲ ဖိုးတုတ္ႏွင့္ ဖိုးကူး ညီအစ္ကိုႏွင့္ ထေျပးခဲ့ရျခင္း ျဖစ္၏။ တိုင္းေရးျပည္ေရး ေျခခင္း လက္ခင္းကေလး သာသလိုလို ဆိုေတာ့ အကူးအသန္း ရွိေန ၾကၿပီ။ ပြဲကေတာ္ႀကီးက အလုပ္ကိစၥေတြၿပီးလို႔ မအိမ္ကံ လွည္းျပန္ထြက္ခါနီးမွ စကားတစ္ခြန္း ေျပာခဲ့ပါ၏။
"တူေတာ္ေမာင္ ေမာင္ေ၀ဠဳေတာ့ တစ္ေန႔က ျပန္ေရာက္လာၿပီ မအိမ္ကံ။ ေမာင္ေျပသိမ္းလည္း ေရာက္လာေတာ့မွာပါ။ ေဒၚေဒၚ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔ခ်င္းက သြားတုန္းကေတာ့ အတူတူဆိုလား။ ေတာ္လွန္ေရးမွာ လူခ်င္း ကြဲသြားၾကတယ္ တဲ့။ ေမာင္ေျပသိမ္း အေၾကာင္း ဘာၾကားေသးသလဲ မအိမ္ကံ"
"မအိမ္ကံ အမွ်ေ၀ၿပီးၿပီ ေဒၚေဒၚ။ ကိုင္း သြားၿပီေနာ္"
ေဆာင့္ခနဲ ထြက္လာသည့္ လွည္းေနာက္မွာ မအိမ္ကံ စကားေတြ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ပြဲကေတာ္ႀကီးက အလြန္အားနာ သြားဟန္ျဖင့္ ပြဲ႐ံုထိပ္မွာပဲ မိုးတိုးမတ္တတ္ က်န္ရစ္ခဲ့ရွာပါ၏။ ဖိုးကူးက နားစြန္နားဖ်ား ၾကားလုိက္သည္ ျဖစ္၍ မအိမ္ကံ အရိပ္အကဲကို ၾကည့္ကာ တစ္စံုတစ္ရာ ေမးဖို႔ ပါးစပ္ျပင္ထား ခ့ဲသည္။ ကိုေ၀ဠဳ ျပန္ေရာက္ၿပီတဲ့။ ဆရာေလး ကိုေျပသိမ္း ကေကာ ဘာကိစၥ ျပန္မေရာက္ ေသးတာပါလိမ့္။ သူ႔အေပၚ ေကာင္းရွာေသာ သူ႔ဆရာ ကိုေျပသိမ္းကို သတိရသည္။ လြမ္းလည္း လြမ္းသည္။ မအိမ္ကံက လွည္းရံတိုင္ကို ေက်ာမွီရင္း အေ၀းကို ေငးလ်က္ ပါလာခဲ့သည္။ ဖိုးကူးက အရဲစြန္႔ကာ ေမးသည္။
"မမကံ..."
"ဖိုးကူး ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း အထိ နင့္ပါးစပ္ ပိတ္ထားစမ္း။ နင္ အသံထြက္ရင္ ႏြားကန္စာ မိမယ္မွတ္"
"ဟုတ္... ဟုတ္..."
တကယ္လည္း ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း ေရာက္သည္ အထိ ဖိုးကူးမွာ ႏြားကိုပင္ ရဲရဲ မေငါက္၀ံ့။ မမကံကို ငယ္ေၾကာက္ မဟုတ္လား။ မအိမ္ကံကလည္း မ်က္ႏွာထား တင္းထားခဲ့ ပါ၏။
"ဆရာကိုေျပသိမ္းကို ရွမ္းျပည္ဘက္ တာ၀န္ေပးထားတာ မအိမ္ကံ။ သည္ဘက္နယ္မွာ သူ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လႈပ္ရွားလို႔ ရမွာ မဟုတ္လို႔ ဆရာႀကီး ဦးဘခင္က တာ၀န္ခြဲ ေပးလိုက္တာပဲ။ သူက ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ စည္း႐ံုးေရးမွဴး တစ္ေယာက္ပါ။ ဗိုလ္ႀကီးျမတ္သာကေတာ့ ရန္ကုန္တိုင္းမွာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဇယ်ရဲ႕ စစ္ေၾကာင္းကေန တိုက္ပြဲ ၀င္ေနပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေတာ့မွာပါ မအိမ္ကံ"
ဆရာေလး ကိုေတာက္ထိန္၏ သတင္းစကားက လြဲ၍ မအိမ္ကံထံသို႔ စာတိုကေလး တစ္ေစာင္မွ် ေရာက္မလာႏိုင္ခဲ့ပါ။ မမစိမ္းျမ ခမ်ာလည္း မအိမ္ကံနည္းတူ ပန္းသေျပ ေညာင္ေရေလာင္းလို႔ ဆုေတာင္း ေနၾက႐ံုကလြဲလို႔ သမီး ေယာက္မ ဘာမွ်မတတ္ႏိုင္ခဲ့။ ကမၻာစစ္ႀကီးအတြင္းမွာ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းလို ရြာသိမ္ ရြာမႊားကေလးထဲက မအိမ္ကံတို႔ အေရးက အစက္အေျပာက္မွ်ပင္ အရာမထင္ခဲ့ပါ။ အခုေတာ့လည္း အစစအရာရာ ၿငိမ္သက္လို႔ သြားခဲ့ၿပီ ထင္ပါ၏။ ပြဲစားႀကီးတို႔ ပြဲကေတာ္ႀကီးတို႔ မိသားစုလည္း ၿမိဳ႕ကိုျပန္သြားခဲ့ၾကၿပီ။ ပြဲကေတာ္ႀကီးက သားႏွင့္ ေခြၽးမကို အလုပ္ေတြ လႊဲအပ္ေတာ့မည့္ အေၾကာင္းႏွင့္ မအိမ္ကံကိုပါ အလုပ္ေတြ ဆက္ေပးသြားခဲ့ပါ၏။
မအိမ္ကံ၏ ရက္ကန္း႐ံုႀကီးလည္း ျပန္လည္ အသက္၀င္ လာခဲ့ရၿပီ။ လက္ရက္ကန္းထည္ေတြ ျပတ္လပ္သြားခဲ့သျဖင့္ အားခ်င္း ရက္လုပ္ၾကရမည္။ တစ္ရြာလံုး အလုပ္ေတြ လိႈင္ၾက ရေလၿပီ။ အရီးၾကာညြန္႔သည္လည္း ရက္ကန္းေခါင္း ျဖစ္ရျပန္ကာ မိန္းကေလး သံုးဆယ္ေလာက္ကို တြင္တြင္ႀကီး ခိုင္းေနရပါ၏။ ပြဲကေတာ္ႀကီး၏ သားကိုယ္တိုင္ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းကို လာေရာက္ မွာၾကားရသည္မွ စ၍ မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္ပင္ ထဘီကို တိုတိုပါေအာင္ ၀တ္ကာ အထည္ဆန္းေတြ ရက္ခဲ့ရသည္။ ဂ်ပန္အေျပး အဂၤလိပ္အ၀င္ အစစအရာရာ ရွားပါးသမွ် တစ္စ တစ္စ ျပန္ျမင္လာခဲ့ရၿပီ ဆိုေသာ္လည္း ေက်းရြာေတြမွာေတာ့ ထူးၿပီး ေျပာင္းလဲျခင္း မရွိ။ အစားဆင္းရဲ၊ အေနဆင္းရဲ၊ အ၀တ္ ဆင္းရဲဘ၀က ႐ုန္းထ ေနရခ်ိန္ျဖစ္၍ အစစ အရာရာ လူလံုးမလွ ႏိုင္ၾကေသးဘဲ ရွိခဲ့ပါ၏။ တစ္ႏွစ္ခြဲ သမီးကေလး မအိမ္ၿမိဳင္ ကိုေတာ့ ေက်းဥကိုပဲ ထိန္းခိုင္း ထားရသည္။ ေက်းဥမွာလည္း မပို႔မပါးႀကီးႏွင့္ ဆိုေတာ့ တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ၀င္ေငြရေအာင္ မအိမ္ကံကပဲ ေစာင့္ေရွာက္သည္။
"ေက်းဥ ညည္း မအိမ္ၿမိဳင္ကိုပဲ ထိန္း။ ငါ့သမီးကေလးကို ပိုးေမြးသလို ေမြးစမ္းပါေအ။ ညည္းတို႔မိသားစု ငါက တာ၀န္ယူသယ္။ ညည္း ၀မ္း၀ေအာင္၊ ခါးလွေအာင္ ငါဆင္မယ္၊ ငါေကြၽးမယ္"
မအိမ္ကံ စကားေၾကာင့္ရယ္ မဟုတ္ပါ။ ေက်းဥကလည္း မအိမ္ကံကို သံေယာဇဥ္ ႀကီးပါသည္။ ငယ္စဥ္ ေတာင္ေက်းကတည္းက အတူအိပ္ အတူေန မအိမ္ကံတို႔ ေက်းဇူးေတြကလည္း သူတို႔ မိသားစုအေပၚ ႀကီးလွသလို လင့္ဘက္က ႏြယ္ေတာ့ ေဆြမ်ဳိးပင္ေတာ္ခဲ့ၾကၿပီ မဟုတ္လား။ မအိမ္ကံက အလုပ္ႏွင့္ သမီးတစ္လွည့္စီ ၾကည့္ရင္း ေန႔ရက္ေတြကို ကုန္လြန္ေစခဲ့သည္။ ကိုေျပသိမ္းကို တစ္ခါတစ္ရံ လြမ္းဆြတ္ သတိရမိသည္ မွန္ေသာ္လည္း နာစရာႏွင့္ ေျဖခဲ့ သည္။ ထြက္သြားၿပီ ဆိုကတည္းက မအိမ္ကံ အမွ်ေ၀ခဲ့ၿပီးၿပီ။ သို႔ေသာ္ တစ္ဘက္က ၾကည့္ျပန္ေတာ့ သမီးကေလး အတြက္ အဖမဲ့သည့္ အျဖစ္ကို မအိမ္ကံ မခံစားႏိုင္။ သမီး အတြက္ မအိမ္ကံ ေမွ်ာ္လင့္ ေနရပါေသာ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ကိုင္ ျဖစ္ဖို႔ မိစံုဖစံုရွိဖို႔ အေရးႀကီးသည္ မဟုတ္လား။ သည္အေၾကာင္း ေတြးမိလွ်င္ မအိမ္ကံ ေဆာက္တည္ရာ မရ ျဖစ္ရပါေတာ့သည္။ တစ္ရက္ေတာ့ မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္သြားမွ ျဖစ္မွာမို႔ ျမင္းျခံကို ခရီးတစ္ေခါက္ ေရာက္ခဲ့ရပါ၏။ ကိုယ္၀န္ရင့္စ ျပဳေနေသာ ေက်းဥကို မေခၚေတာ့ဘဲ ဖိုးတုတ္ႏွင့္ ဖိုးကူး ညီအစ္ကိုႏွင့္ ထေျပးခဲ့ရျခင္း ျဖစ္၏။ တိုင္းေရးျပည္ေရး ေျခခင္း လက္ခင္းကေလး သာသလိုလို ဆိုေတာ့ အကူးအသန္း ရွိေန ၾကၿပီ။ ပြဲကေတာ္ႀကီးက အလုပ္ကိစၥေတြၿပီးလို႔ မအိမ္ကံ လွည္းျပန္ထြက္ခါနီးမွ စကားတစ္ခြန္း ေျပာခဲ့ပါ၏။
"တူေတာ္ေမာင္ ေမာင္ေ၀ဠဳေတာ့ တစ္ေန႔က ျပန္ေရာက္လာၿပီ မအိမ္ကံ။ ေမာင္ေျပသိမ္းလည္း ေရာက္လာေတာ့မွာပါ။ ေဒၚေဒၚ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔ခ်င္းက သြားတုန္းကေတာ့ အတူတူဆိုလား။ ေတာ္လွန္ေရးမွာ လူခ်င္း ကြဲသြားၾကတယ္ တဲ့။ ေမာင္ေျပသိမ္း အေၾကာင္း ဘာၾကားေသးသလဲ မအိမ္ကံ"
"မအိမ္ကံ အမွ်ေ၀ၿပီးၿပီ ေဒၚေဒၚ။ ကိုင္း သြားၿပီေနာ္"
ေဆာင့္ခနဲ ထြက္လာသည့္ လွည္းေနာက္မွာ မအိမ္ကံ စကားေတြ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ပြဲကေတာ္ႀကီးက အလြန္အားနာ သြားဟန္ျဖင့္ ပြဲ႐ံုထိပ္မွာပဲ မိုးတိုးမတ္တတ္ က်န္ရစ္ခဲ့ရွာပါ၏။ ဖိုးကူးက နားစြန္နားဖ်ား ၾကားလုိက္သည္ ျဖစ္၍ မအိမ္ကံ အရိပ္အကဲကို ၾကည့္ကာ တစ္စံုတစ္ရာ ေမးဖို႔ ပါးစပ္ျပင္ထား ခ့ဲသည္။ ကိုေ၀ဠဳ ျပန္ေရာက္ၿပီတဲ့။ ဆရာေလး ကိုေျပသိမ္း ကေကာ ဘာကိစၥ ျပန္မေရာက္ ေသးတာပါလိမ့္။ သူ႔အေပၚ ေကာင္းရွာေသာ သူ႔ဆရာ ကိုေျပသိမ္းကို သတိရသည္။ လြမ္းလည္း လြမ္းသည္။ မအိမ္ကံက လွည္းရံတိုင္ကို ေက်ာမွီရင္း အေ၀းကို ေငးလ်က္ ပါလာခဲ့သည္။ ဖိုးကူးက အရဲစြန္႔ကာ ေမးသည္။
"မမကံ..."
"ဖိုးကူး ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း အထိ နင့္ပါးစပ္ ပိတ္ထားစမ္း။ နင္ အသံထြက္ရင္ ႏြားကန္စာ မိမယ္မွတ္"
"ဟုတ္... ဟုတ္..."
တကယ္လည္း ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း ေရာက္သည္ အထိ ဖိုးကူးမွာ ႏြားကိုပင္ ရဲရဲ မေငါက္၀ံ့။ မမကံကို ငယ္ေၾကာက္ မဟုတ္လား။ မအိမ္ကံကလည္း မ်က္ႏွာထား တင္းထားခဲ့ ပါ၏။
7 comments:
ေနာက္တစ္ပိုင္းေမွ်ာ္တယ္ အကိုေရ .... ကၽြန္ေတာ့္အထင္ေတာ့ ကိုေျပသိမ္း မေသေလာက္ဘူး ထင္တယ္ .... တကယ္လို႕မ်ား ေသသြားခဲ့ရင္ေတာ့ မအိမ္ကံဘဝက ပို ရင္နာရမလို ျဖစ္ေနၿပီ ...
ေနေဒးသစ္။
ေမာင္ေလးရယ္ မအိမ္ကံဘ၀က သနားစရာေနာ္။ ကိုေျပသိမ္းက ဘာျဖစ္မလဲ မသိ။ အားေပးေနမယ္ေနာ္။
ဆက္ေရးအံုး
ဆက္ဆက္အားေပးတယ္broေရ
အရမ္းၾကိဳက္ခဲ့တဲ့ဝတၱဳပါ
ခုေတာ့ေမ့သလိုေတာင္ျဖစ္ေနလို႔
ျပန္ဖတ္ရေတာ့အသစ္ေပါ့
ဝတၳဳလာဖတ္ပါတယ္ ရီႏိုေရ... ဆက္ရန္ကို ေမွ်ာ္ေနပါတယ္...
မအိမ္ကံ ဖတ္ရတာ ကရုဏ ရသေတြ
ခံစားေနရတယ္ဗ်ာ...ေအာ္ မမကံ မမကံ :D
မအိမ္ကံဘဝေလးက တကယ္သနားဖို႔ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ
သယ္ရင္းကိုသတိရလို႔စာလာဖတ္တယ္
ေနေကာင္းသြားၿပီးလား
ခ်စ္သယ္ရင္းအတြက္ ဆုေတာင္းေပးေနတယ္
ခ်စ္တဲ့
ဖိုးခ်စ္
တို႔လဲ မအိမ္ကံ ဆီ လာတယ္
Post a Comment