မအိမ္ကံ ( for Jun ) အပိုင္း (၃)

၁၃၀၆ ခုႏွစ္၊ တပို႔တြဲ၊ တေပါင္း။

မအိမ္ၿမိဳင္သည္ပင္ အခါလည္ ခဲ့ေလၿပီ။ မအိမ္ၿမိဳင္ ေမြးဖြားၿပီး အခါမလည္မီ ကာလမ်ားအတြင္း တိုင္းျပည္ အေျခ အေနေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာင္းလဲခဲ့သကဲ့သို႔ပင္ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ႀကီးတြင္လည္း အေျပာင္းအလဲေတြ မ်ားခဲ့ပါ၏။ အေျပာင္းအလဲ ေတြဆိုေသာ္လည္း စိတ္မခ်မ္းသာစရာေတြသာ ျဖစ္ခဲ့သည္။

ပထမဆံုး အျဖစ္က သူႀကီးေဟာင္းဦးသာထန္ လူႀကီး ေရာဂါျဖင့္ တေရွာင္ေရွာင္ ျဖစ္ရာက တစ္ေန႔တြင္ ကြယ္လြန္ သြားရွာျခင္း ျဖစ္၏။ မီးစာကုန္ ဆီခန္း ဆိုေသာ္လည္း မအိမ္ကံ အဖို႔ ယူက်ဳံးမရ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အေဖႏွင့္ အေမတို႔ ငယ္လင္ ငယ္မယား မဟုတ္ၾကလို႔ သူကိုယ္တိုင္ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ မကိုင္ခဲ့ ရေသာ္လည္း သည္ဖေအႏွင့္ သည္မေအက ေပါက္ဖြား ရေသာ သူ႔အဖို႔ ဖခင္မ့ဲခဲ့ ရရွာၿပီ။ မိသားစု ဆိုသည့္ အသိုက္အျမံဳတြင္းမွာ အိမ္ဦးတိုင္ နတ္ေနကိုင္း အျဖစ္ အားလံုးက ႐ိုေသ ခဲ့ၾကရသည္။ မမွန္တာ မလုပ္၊ မဟုတ္တာ မၾကံ ႐ိုးသား ျဖဴစင္စြာ အသက္ ေမြးခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ သူႀကီးဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဆူတန္တာဆူ၊ ေငါက္တန္တာေငါက္ ၿခိမ္းၿခိမ္းေမာင္း ေမာင္းေမာင္း ရွိခဲ့ေသာ္လည္း အေဖ့ေၾကာင့္ အတိဒုကၡ ေရာက္ခဲ့ သူရယ္လို႔ မရွိခဲ့။ မိသားစုကို ညႇာတာ ေထာက္ထားသလို ရပ္ရြာ ကိုလည္း သနားသည္းခံ ရွိခဲ့ပါ၏။ သားျဖစ္သူကို ရာထူးရာခံကေလး ရပါေစေတာ့ သေဘာျဖင့္ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းမွာ ထားခဲ့သည္။ အဂၤလိပ္ အစိုးရ လက္ေအာက္မွာ ရာထူး တစ္ခုခု ရႏိုင္လွ်င္ တည္တည္ပပ ေနႏိုင္ဖို႔သာ ရွိသည္ဟု ႐ိုး႐ိုးသားသား သေဘာထားခဲ့သည္။ သားျဖစ္သူက ဖေအ့ အလိုတက် မရွိျပန္ေတာ့လည္း မေျပာသာခဲ့။ မန္က်ည္း တစ္လွည့္ၿပီးလွ်င္ ဆီးတစ္လွည့္ၿပီး တစ္လွည့္လာေလလား ေမွ်ာ္ခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္၍ သားျဖစ္သူက ႏိုင္ငံေရးဘက္ ေရာက္သြားေတာ့လည္း မိုက္လိုက္သဲ့ ေကာင္ႏွယ္ ဆိုတာေလာက္ႏွင့္ ၿပီးခဲ့ရသည္သာ။

"ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါေအ ေျမးဦးကေလး ေပြ႕ခ်ီသြားရလို႔ ေတာ္ပါရဲ႕ ေအာက္ေမ့ပါ။ ခမ်ာ တရားလည္း ရွိရွာပါရဲ႕။ ထံုးမီစံက် ဘိုးဘအမ်ဳိး အ႐ိုး အရြက္မဖံုးရာတဲ့။ ညည္းအေဖ ေကာင္းေမြ ထားခဲ့သာမွာ ဥစၥာေငြေၾကးလည္း ထားခဲ့သယ္၊ အက်င့္ စာရိတၱ ေကာင္းလည္း ထားခဲ့သယ္။ ကုသိုလ္ေတြလည္း ထားခဲ့သယ္။ လူ႔ဘ၀ ေတာ္ၿပီေပါ့ေအ။ ဘ၀ ၿငိမ္းပါေစေတာ့။ သူ႔ ေကာင္းမႈေတြ နည္းမွတ္လို႔"

ရပ္ရြာလူႀကီး သူမေတြက အေမပန္း႐ံုကိုေရာ မအိမ္ကံကိုပါ ေဖ်ာင္းဖ် ရွာၾကပါ၏။ မအိမ္ကံကေတာ့ ျမင္းႀကီး စိန္ပြင့္ကို စီးကာ ရြာစဥ္ လွည့္တတ္ေသာ အေဖ့ကို ျမင္ေယာင္ ေနမိသည္။ မိသားစု အေရးကိစၥမ်ားမွာ ပါသင့္တာ ပါသကဲ့သို႔ မပါသင့္တာ က်ေတာ့လည္း လွည့္၍ မၾကည့္။ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြမွာ မသိသလို ေနခဲ့သည္။ သာေအာင္ႏွင့္ မအိမ္ကံ ကိစၥ တစ္ရြာလံုး ပြက္ပြက္ ႐ိုက္ခဲ့စဥ္က မယားရယ္လို႔လည္း မေမးခဲ့သလို သမီးရယ္လို႔လည္း မတီးေခါက္ခဲ့။ သူႀကီးရယ္လို႔ ႀကီးေတာ္စံေရႊတို႔ အေပၚ ႏိုင္ထက္စီးနင္း မရွိ။ မအိမ္ၿမိဳင္ကေလး အခါလည္ မျပည့္ တျပည့္ ျပာသိုလထဲမွာ တေရွာင္ ေရွာင္ ျဖစ္လာရာက တိမ္းပါးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ေျမးမကေလး မအိမ္ၿမိဳင္ အခါလည္သမီး ကေလးကို တေပြ႕ေပြ႕ ရွိခဲ့ေသးသည္။ ခ်ီခ်ီပိုးပိုး ရွိခဲ့ေသးသည္။ သီခ်င္းတေအးေအး ရွိခဲ့ေသးသည္။ ကိုေျပသိမ္း ကေလးေခ်ာ့တာ ႏိုင္ငံေရး သီခ်င္းေတြခ်ည္း ဆိုသကဲ့သို႔ အဘိုးကလည္း မထူးပါ။ ေရွးေခတ္႐ုပ္ေသး သီခ်င္းေတြသာ ျဖစ္သည္။ ေတာဘြဲ႕ လြမ္းခ်င္းေတြလည္း ပါ၏။ ေက်းလက္ သီခ်င္းေတြလည္း ပါ၏။

"+++ ၾကည့္စမ္းပါေအ +++ ေရႊျပည္ေတာ္ကထြက္ခဲ့ပ +++ သည္ကႏၲာလမ္း ပူပံုဆန္းပါဘိ ဒန္းႏွင့္အင္ၾကင္းပန္း မင္းစြယ္ေတာ္ ကံ့ေကာ္သရဖီ စကားနီစကားစိမ္း ႏြဲ႕ယိမ္းမီကာ ပန္းခတၱာႏွင့္ ဇလတၱာဂမုန္းပင္ တခ်ဳိ႕ ေသာ္ကတို႔ တစ္သြယ္ စံပယ္ႏွင့္ ပိေတာက္ ပင္စံုေပါက္ၾကတယ္ လြမ္းေလာက္တဲ့ ေတာကႏၲာပါလား ငါ့ေျမးေရ..."

"ဘယ္တုန္းက သီခ်င္းမ်ား ပါလိမ့္ေတာ္။ က်ဳပ္တို႔လည္း ႀကီးခဲ့ပါၿပီ ၾကားၾကားဖူးေပါင္"

ဘြားေအ ေဒၚပန္း႐ံုက ခႏိုးခနဲ႔ ေျပာလွ်င္ ဘိုးေအႀကီးက ပါးခြက္ႀကီးႏွင့္ ရယ္တတ္သည္။

"သိေပါင္ေအ၊ ေခါင္းထဲ ေပၚသာ ဆိုရသာ။ က်ဳပ္တို႔ ငယ္ငယ္က ႐ုပ္ေသးစင္မ်ားမယ္ ဆိုၾကသဲ့ သီခ်င္းဗ်၊ ဘုရား အစ္မရဲ႕ ဘာမွတ္လို႔တုံး။ ငါ့ေျမးေရ ဆိုသာေတာ့ က်ဳပ္ထည့္ရသာ။ ေျမးခ်စ္လို႔သာ ခ်ီရသယ္ သက္သာေပါင္ဗ်ာ။ ေတာ္သလင္း လူပ်င္းကြမ္းစိုက္ ဆိုသာလို လူနဲ႔ရာသီလည္း တယ္ မညီခ်င္ ေတာ့ဘူး။ လူအိုေတာ့ ႂကြက္က်တဲ့ ပုန္းရည္အိုးလို သြန္ရခက္ စားရခက္"

ဟုတ္ရွာေပမေပါ့။ အဘိုးႏွင့္ေျမး ကြာလွပါ၏။ မအိမ္ကံက အေဖ့စကား ၾကားေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရသည္။ အသက္ႀကီးလာေတာ့လည္း ႂကြက္က်သည့္ ပုန္းရည္အိုးလို သြန္ရခက္ စားရခက္တဲ့။ အေဖက သူ႔ကိုယ္သူ သည္သေဘာ ထားခဲ့ေလသလား။ အေဖႏွင့္ အေမ ငယ္လင္ ငယ္မယား မဟုတ္ၾကေပသိ မအိမ္ကံ အဖို႔ရာေတာ့ မိစံုဖစံု ဘ၀ျဖင့္ တစ္သက္လံုး လံုျခံဳခဲ့ရသည္။ အေဖေရလို႔ ေခၚရတာ၊ အေမေရလို႔ ေခၚရတာကပဲ အရသာ ရွိလွသည္ ထင္သည္။ အေဖ ဆံုးသည့္ေန႔က မအိမ္ကံ က်ဴက်ဴပါေအာင္ ငိုခဲ့ရသည္။ ရင္ႏွစ္ႁမႊာထဲက တစ္ႁမႊာ ဆြဲထုတ္ လိုက္သလိုပင္ ခံစားခဲ့ရပါ၏။ အေဖ မဆံုးခင္ တစ္လေလာက္က ေရာက္လာခဲ့ေသာ အစ္ကို ေမာင္ျမတ္သာ တစ္ေယာက္ အေဖဆံုးေတာ့ ေရာက္မလာ ႏိုင္ခဲ့တာကိုလည္း ၀မ္းနည္းခဲ့ရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖက ဘုန္းလည္း ႀကီး အသက္လည္း ရွည္ခဲ့လို႔ ေျဖတန္ သေရြ႕ ေျဖႏိုင္ခဲ့ပါ၏။ အေဖ မရွိေတာ့သည့္ေနာက္ အိမ္ႀကီး တစ္အိမ္လံုး ေျခာက္ေသြ႕ သြားသလို ရွိခဲ့ၾကသည္။ ထန္းကုလားထိုင္ ေျဖာက္ေျဖာက္၊ စိပ္ပုတီး တေခ်ာက္ေခ်ာက္ ရွိခဲ့ရာက ငုတ္တုတ္ ေပ်ာက္သြားသလို ရွိၾကရသည္။ အေဖ့ကို ရည္စူးကာ ဆြမ္းေကြၽးၾကသည္။ ကုသိုလ္ဒါန ျပဳၾကသည္။ အေဖ့ထက္ပင္ သက္ေတာ္ႀကီး ရွာေသာ ရြာဦးဆရာေတာ္ႀကီးပင္ ထမ္းစင္ႏွင့္ ႂကြေတာ္မူ ရွာခဲ့သည္။ တရားျပေတာ္ မူခဲ့သည္။ ရပ္ရြာေမတၱာေၾကာင့္ ဦးသာထန္ အသုဘခရီးက စည္ကားလွပါ၏။

မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ႀကီး၏ ဒုတိယ အေျပာင္းအလဲႀကီးကေတာ့ သူႀကီးဦးသာထန္ တိမ္းပါးျခင္းကဲ့သို႔ မိသားစုႏွင့္ ေသကြဲ မဟုတ္ဘဲ ရွင္ကြဲၾကံဳရျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ၁၃၀၆ ခုႏွစ္၊ တပို႔တြဲ၊ တေပါင္း ေန႔ပူညခ်မ္း ကာလထဲမွာ ကိုေျပသိမ္း တစ္ေယာက္ ေကာက္ကာငင္ကာ ေပ်ာက္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ မအိမ္ၿမိဳင္ အခါလည္ ျပည့္ခါနီး ရက္ပိုင္း အလိုတြင္ ျဖစ္၏။ ထိုေန႔က မအိမ္ကံ သမီးကေလး မအိမ္ၿမိဳင္ကို ထမင္းခြံ႕ ေနခဲ့သည္။ အေမပန္း႐ံုက အရီးၾကာညြန္႔ႏွင့္ စကားေျပာ ေနၾကသည္။ ဘိုးသာထန္ ဆံုးသည္ပင္ တစ္လ တင္းတင္း ျပည့္ခဲ့ၿပီ။ ညေနပိုင္း ျမဴေတြဆိုင္းလာသည့္ အတြက္ ကေလးအတြက္ အေႏြးထည္ ကေလးတစ္ထည္ ယူရန္ မအိမ္ကံ ဧခုတင္ႀကီးဘက္ကို ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။


ထိုစဥ္မွာပဲ ဖိုးကူး ေမာင္းလာသည့္ လွည္းက ၀ိုင္း၀ကို ေရာက္လာခဲ့ပါ၏။ အရီး ၾကာညြန္႔က ၀ိုင္းအတြင္း လွည္း၀င္ ႏိုင္ရန္ တံခါးႀကီး တစ္ခ်ပ္ ေျပးလွပ္သည္။ ဖိုးကူးက လွည္းမခြၽတ္ေသးဘဲ အေမပန္း႐ံု ထိုင္ေနသည့္ဘက္ တန္းသြားၿပီး စာတစ္ေစာင္ ေပးသည္။ မအိမ္ကံက ကိုေျပသိမ္း ျပန္ပါမလာလို႔ ေမးေတာ့မည့္ ဆဲဆဲ အေမပန္း႐ံုက စာတဲ့ဟဲ့ ဆိုသျဖင့္ သြားယူလိုက္ ရသည္။ ဖိုးကူး ကေတာ့ လွည္းခြၽတ္ရန္ ျပန္ထြက္သြားေလသည္။ မအိမ္ကံက ထူးဆန္းစြာ ေရာက္လာေသာ စာကို ခ်က္ခ်င္း ဖြင့္ဖတ္လိုက္သည္။