ယခင္လမွ အဆက္........
အရီးလွအံုဆီလာသာ မအိမ္ကံ။ သမီးက ေန႔ေန႔ညည ခဏခဏ အဖ်ားတက္လို႔ ၾကည့္ခို္င္းလို႔ လာသာ။ ေနေကာင္းၾကလား။ ငါျဖင့္ စိတ္သာေရာက္သယ္ လူမေရာက္ႏိုင္ပါဘူး သူငယ္ခ်င္းမရယ္ ေရႊမႈံက စကားေျပာရင္း ၀ိုင္းထဲ၀င္လာေတာ့ မအိမ္ကံလည္း လိုက္လာခဲ့သည္။ ေရႊမႈံ နည္းနည္းေလးေတာ့ ပိန္သြားသည္။ အပ်ိဳတုန္းက ကိုယ္သားကိုယ္ေရလည္း မရွိေတာ့။ သားသည္ မေအကလည္း ျဖစ္ျပန္၊ စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေက်လည္း ရွိပံုရသည္။ ေရႊမႈံသမီးကေလးကို ငဲ့ၾကည့္ျပန္ေတာ့ မွင္တင္တင္။ ကေလးက မလန္းသလိုလို ႏြမ္းလွသည္။ မ်က္လံုး မ်က္ဖန္ေတာ့ ေရႊမႈံႏွင့္ အတူသား။
“သည္လိုပါပဲ ေရႊမႈံရယ္။ ညည္းတုိ႔ အိမ္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါလည္း ဘယ္သူ႔ အိမ္မွကို မေရာက္သာၾကာၿပီ။ ေခတ္ကာလကလည္း မေကာင္းေတာ့ အိမ္က မခြာ၀ံ့ဘူး”
ေရႊမႈံက သမီးျဖစ္သူ၏ ေရာဂါႏွင့္ပတ္သက္၍ မလွအံုကို အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ကေလးက မနက္အိပ္ရာထ တိုင္းလည္း လန္းသည္မရွိ။ ေန႔ခင္းေန႔လယ္ ကိုယ္ကေလးပူ ခ်င္ေတာ့လည္း ပူလာသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ညေနဘက္တြင္ အပူအားႀကီးတတ္ျပန္သည္ဆို၏။ ကေလးဖ်ား၊ ကေလးနာ ယၾတာမန္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ရြာမွာ မလွအံုက နာမည္ရသည္။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုအဖ်ားေတာ့ မန္း႐ံု၊ ယၾတာလုပ္႐ံု၊ ေဆးၿမီးတို ကေလးသံုး႐ံုႏွင့္ ေပ်ာက္ႏိုင္လို႔ ေဆးဆရာဆီ မသြားေလ့ၾက။ အခုလည္း မလွအံုကို လာမန္းခိုင္းျခင္းျဖစ္ကာ ယၾတာေတာင္း ျခင္းျဖစ္၏။ မလွအံုက ကေလး၏ မ်က္တြင္း မ်က္ဆံႏိႈက္ ၾကည့္သည္။ ကိုယ္သားကိုယ္ေရ စမ္းၾကည့္သည္။ ေမး ေအာက္၊ ခ်ဳိင္းေအာက္ လက္ခံုႏွင့္ စမ္းသည္။
အရီးလွအံုဆီလာသာ မအိမ္ကံ။ သမီးက ေန႔ေန႔ညည ခဏခဏ အဖ်ားတက္လို႔ ၾကည့္ခို္င္းလို႔ လာသာ။ ေနေကာင္းၾကလား။ ငါျဖင့္ စိတ္သာေရာက္သယ္ လူမေရာက္ႏိုင္ပါဘူး သူငယ္ခ်င္းမရယ္ ေရႊမႈံက စကားေျပာရင္း ၀ိုင္းထဲ၀င္လာေတာ့ မအိမ္ကံလည္း လိုက္လာခဲ့သည္။ ေရႊမႈံ နည္းနည္းေလးေတာ့ ပိန္သြားသည္။ အပ်ိဳတုန္းက ကိုယ္သားကိုယ္ေရလည္း မရွိေတာ့။ သားသည္ မေအကလည္း ျဖစ္ျပန္၊ စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေက်လည္း ရွိပံုရသည္။ ေရႊမႈံသမီးကေလးကို ငဲ့ၾကည့္ျပန္ေတာ့ မွင္တင္တင္။ ကေလးက မလန္းသလိုလို ႏြမ္းလွသည္။ မ်က္လံုး မ်က္ဖန္ေတာ့ ေရႊမႈံႏွင့္ အတူသား။
“သည္လိုပါပဲ ေရႊမႈံရယ္။ ညည္းတုိ႔ အိမ္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါလည္း ဘယ္သူ႔ အိမ္မွကို မေရာက္သာၾကာၿပီ။ ေခတ္ကာလကလည္း မေကာင္းေတာ့ အိမ္က မခြာ၀ံ့ဘူး”
ေရႊမႈံက သမီးျဖစ္သူ၏ ေရာဂါႏွင့္ပတ္သက္၍ မလွအံုကို အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ကေလးက မနက္အိပ္ရာထ တိုင္းလည္း လန္းသည္မရွိ။ ေန႔ခင္းေန႔လယ္ ကိုယ္ကေလးပူ ခ်င္ေတာ့လည္း ပူလာသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ညေနဘက္တြင္ အပူအားႀကီးတတ္ျပန္သည္ဆို၏။ ကေလးဖ်ား၊ ကေလးနာ ယၾတာမန္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ရြာမွာ မလွအံုက နာမည္ရသည္။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုအဖ်ားေတာ့ မန္း႐ံု၊ ယၾတာလုပ္႐ံု၊ ေဆးၿမီးတို ကေလးသံုး႐ံုႏွင့္ ေပ်ာက္ႏိုင္လို႔ ေဆးဆရာဆီ မသြားေလ့ၾက။ အခုလည္း မလွအံုကို လာမန္းခိုင္းျခင္းျဖစ္ကာ ယၾတာေတာင္း ျခင္းျဖစ္၏။ မလွအံုက ကေလး၏ မ်က္တြင္း မ်က္ဆံႏိႈက္ ၾကည့္သည္။ ကိုယ္သားကိုယ္ေရ စမ္းၾကည့္သည္။ ေမး ေအာက္၊ ခ်ဳိင္းေအာက္ လက္ခံုႏွင့္ စမ္းသည္။
“ေနတက္ဖ်ား၊ မြန္းတည့္ဖ်ား၊ သံုးဗဟိုဖ်ား၊ ႏြား႐ိုင္း သြင္းခ်ိန္ဖ်ား၊ သူငယ္အိပ္ဆိပ္ဖ်ား၊ ၾကက္ဦးတြန္ဖ်ားရယ္လို႔ ရွိသယ္ ေရႊမႈံရဲ႕။ ညည္းကေလးက ေန႔ေန႔ညညဖ်ားသာဆိုေတာ့ သူငယ္နာမ်ား မစင္ေရာ့သလားေအ။ ငါ မန္းသယ္ဆိုသာက အဲသေလာက္ စံုစီနဖာဖ်ားသာမ်ဳိးေတာ့ မစြမ္းဘူး။ အဲသာက် ေတာ့ေဆးဆရာမ်ားမွျဖစ္မွာ။ ကိုင္းပါေလ ရန္ကင္းေအာင္ ေတာ့ မန္းေပးလိုက္ပါ့မယ္။ ညည္းသမီး နာမည္က ဘယ္သူ”
“မႈံနံ႔သာပါ အရီး”
“ၾကာသပေတးသမီးေပါ့။ မေအ႐ုပ္ပါေကာေအ။ သည္ မယ္၊ ငါေျပာမယ္။ ကေလး ေျခသည္းလက္သည္းကို ညႇပ္ ကေရာ၊ အ၀တ္သန္႔သန္႔နဲ႔ ထုပ္ထား။ ၾကာသပေတးသမီးဆို ေတာ့ ပုန္းမဲဇာသားကို ညည္းသမီးအရပ္နဲ႔တိုင္းျဖတ္၊ ညအိပ္ ေတာ့ ေဘးမွာေျမႇာင္သိပ္၊ ၾကားလား”
“ဟုတ္ကဲ့ အရီး”
“ခုနင္က ေျခသည္းလက္သည္းထုပ္ထားသဲ့ အ၀တ္ထုပ္ ကို ေျခရင္းမွာထား။ ဆန္ကို သံုးထုပ္ထုပ္ေအ။ တစ္ထုပ္က ေခါင္းရင္းထား၊ တစ္ထုပ္က ခါးနားမွာထား၊ တစ္ထုပ္က ေျခရင္းမွာထား။ ေနာက္ေန႔မိုးလင္းေတာ့ ေခါင္းရင္းကအထုပ္ ကို ဆြမ္းခ်က္ၿပီးေလာင္း၊ ခါးကအထုပ္ကို ဆင္းရဲတဲ့လူေပး လိုက္၊ ေျခရင္းကဆန္ကိုခ်က္ၿပီး ေခြးတို႔ ေၾကာင္တို႔ ေကြၽး။ လက္သည္းေျခသည္းထုပ္ကို အိမ္အေနာက္ဘက္ပစ္လိုက္။ အညံ့ေက်ကေရာ၊ မွတ္မိလား”
“မွတ္မိပါတယ္ အရီး”
မလွအံုက ကေလးေခါင္းကိုကိုင္ကာ မန္းသည္။ မအိမ္ ကံကေတာ့ ေရႊမႈံ႔သမီးကေလး မႈံနံ႔သာကိုသာ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ မလွအံုေျပာသလို ေရႊမႈံႏွင့္တူသလိုလို ရွိ ေသာ္လည္း ႀကီးေတာ္စံေရႊမ်က္ႏွာက် ပိန္းပိန္း႐ိုး႐ိုးရိပ္ရိပ္ပါ သည္။ မ်က္ေတာင္စင္းစင္း၊ မအိုးမအီဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာက မပြင့္ခ်င္။ သူ႔သမီးကို မအိမ္ကံ ၾကည့္ေနတာျမင္ေတာ့ ေရႊမႈံက မအိမ္ကံ သမီးကို ဖ်တ္ခနဲ သတိရသြားပံုေပၚ၏။ ကေလး ၾကည့္ပါရေစ ဆိုေလသည္။
“မအိမ္ကံသမီးကို ငါ ေကာင္းေကာင္း မျမင္ဖူးေသး ေပါင္ေအ၊ ျပစမ္းပါဦး။ ၾကည့္စမ္းပါရစီ။ ညည္းသမီး ကေလးက ကံေကာင္းပါသယ္ေအ၊ လက္ေပါေတာ့ အထိန္းရ သက္သာမွာေပါ့။ ငါျဖင့္ ကေလးတစ္ဖက္နဲ႔ ေဒါင္ခ်ာစိုင္း လိုက္ပံု မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ သည္ၾကားမက်န္းမာေတာ့တအီအီနဲ႔”
မအိမ္ကံက ေက်းဥကို လွမ္းေခၚေတာ့ သမီးႏွင့္အတူ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေရႊမႈံက မအိမ္ၿမိဳင္ကေလးကို အကဲခတ္ သည္။ ျပံဳးျပသည္။ ပါးကေလးကိုဖ်စ္သည္။ လက္ေမာင္း ႏွစ္ဖက္ကကိုင္ရင္း ကေလးကို မ၀စတမ္းၾကည့္ေနခဲ့ပါ၏။ မအိမ္ၿမိဳင္က အတင္း႐ုန္းသျဖင့္ ေက်းဥက ကပ်ာကယာ ေကာက္ခ်ီရသည္။ ေရႊမႈံက ေက်းဥ ခ်ီပိုးထားတာကိုပင္ လိုက္ၾကည့္ေနေသးသည္။ မအိမ္ကံက ေရႊမႈံ႕မွတ္ခ်က္ကို ၾကားခ်င္ေနသည္။ ေရႊမႈံ႔မ်က္ႏွာက တျဖည္းျဖည္း ျပံဳးလာ ရာက အားရ၀မ္းသာဆို ရွာပါ၏။
“လွလိုက္သာေတာ္ ဖေအတူ မေအတူကေလးပါလား။ ႏႈတ္ေကာင္းေတာ့ နယ္စိုး၊ ႐ုပ္ေကာင္းေတာ့ ျပည္စိုး။ ညည္းသမီး ညည္းလိုလာမွာပါပဲ မအိမ္ကံရယ္။ တကယ္ေျပာသာ ရက္စက္ပါ့ေအ”
ညည္းသမီး ညည္းလိုလာမွာတဲ့လား။ ဒါ ဘာကိုေျပာ တာလဲ။ ညည္းလို ႐ုပ္ရည္ေခ်ာလြန္းလို႔ တစ္နယ္လံုးၾကား ထင္ေပၚမယ့္ သမီးကေလးလို႔ေျပာတာလား။ ႐ုပ္ေခ်ာေပမယ့္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ေတာ့ ျဖစ္မယ္မထင္ေပါင္လို႔ဆိုလိုတာလား။ ကိုေျပသိမ္း သတင္းမ်ား မၾကားေကာင္းမၾကားရာ သိထားလို႔ မ်ားလား။ ညည္းေယာက်္ား စစ္ေျမျပင္မွာ က်သြားၿပီဆိုမွ ေတာ့ ညည္းသမီး ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ ကြမ္းေတာင္ျဖစ္ေတာ့မွာတုံး မအိမ္ကံရဲ႕လို႔မ်ား သေဘာေရာက္ခ်င္တာလား။ ထင္လွ်င္ လည္း ခံရ႐ံုပင္။ ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ မအိမ္ကံ ဘာကိုမွ် မၾကားရေတာ့ၿပီ။ ေသပဲေသေရာ့လား။ ရွင္ပဲရွင္ ေလသလား။ မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္ပင္မသိမွေတာ့ သူစိမ္း ေျပာတာခံ႐ံုပင္။ အေမပန္း႐ံုေရာက္လာေတာ့ ႀကီးေတာ္စံေရႊတို႔ မာၾကရဲ႕လား ေမးသည္။ ေရႊမံႈ႔သမီးကေလး တေရွာင္ေရွာင္ ဖ်ားတာကို ေမးသည္။ ေရႊမႈံျပန္သြားေတာ့ အေမပန္း႐ံုႏွင့္ မလွအံုတို႔ စကားေျပာရင္းက်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ ရက္ကန္း႐ံုဘက္ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။
ေရႊမႈံ ေရာက္လာျပန္ေတာ့ ၿငိမ္ေနသည့္စိတ္က လႈပ္ရျပန္ သည္။ မအိမ္ကံကိုယ္တိုင္ပင္ အေဖ အေမငယ္လင္ငယ္မယား မဟုတ္လို႔ ကြမ္းေတာင္မပိုက္ရသည့္အျဖစ္ၾကံဳခဲ့ရသည္။ မအိမ္ ကံမွာ ႏွလံုးကြဲမတတ္ ခံစားခဲ့ရပါ၏။ မိန္းမသားတစ္ေယာက္ အဖို႔ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ျဖစ္ခဲ့ရသည္ဆိုသည့္ဂုဏ္က မေသးလွ။ ေရႊမႈံကိုပဲၾကည့္။ ဘယ္လိုအေျခ၊ ဘယ္လိုဘ၀ေရာက္ေရာက္ တစ္ခ်ိန္က ရြာကဗန္းတင္္ခဲ့ရတဲ့ကြမ္းေတာင္ကိုင္ပါေတာ္ ဆို သည့္ မာန္ကေလးတ၀င့္၀င့္။ သည္ေရႊမႈံကပဲ သမီးကေလး ေမြးသလို မအိမ္ကံကိုယ္တိုင္လည္း သမီးကေလး ေမြးျပန္လို႔ သမီးတစ္ေခတ္တစ္ျပန္ၾကံဳၾကျပန္ၿပီ။
ေလးစားလွ်က္
ရီနိုမာန္
အပိုင္း ၂ အား ၇လပိုင္း ၅ရက္ေန႔မွာ တင္မွာျဖစ္ေၾကာင္း...................
“မႈံနံ႔သာပါ အရီး”
“ၾကာသပေတးသမီးေပါ့။ မေအ႐ုပ္ပါေကာေအ။ သည္ မယ္၊ ငါေျပာမယ္။ ကေလး ေျခသည္းလက္သည္းကို ညႇပ္ ကေရာ၊ အ၀တ္သန္႔သန္႔နဲ႔ ထုပ္ထား။ ၾကာသပေတးသမီးဆို ေတာ့ ပုန္းမဲဇာသားကို ညည္းသမီးအရပ္နဲ႔တိုင္းျဖတ္၊ ညအိပ္ ေတာ့ ေဘးမွာေျမႇာင္သိပ္၊ ၾကားလား”
“ဟုတ္ကဲ့ အရီး”
“ခုနင္က ေျခသည္းလက္သည္းထုပ္ထားသဲ့ အ၀တ္ထုပ္ ကို ေျခရင္းမွာထား။ ဆန္ကို သံုးထုပ္ထုပ္ေအ။ တစ္ထုပ္က ေခါင္းရင္းထား၊ တစ္ထုပ္က ခါးနားမွာထား၊ တစ္ထုပ္က ေျခရင္းမွာထား။ ေနာက္ေန႔မိုးလင္းေတာ့ ေခါင္းရင္းကအထုပ္ ကို ဆြမ္းခ်က္ၿပီးေလာင္း၊ ခါးကအထုပ္ကို ဆင္းရဲတဲ့လူေပး လိုက္၊ ေျခရင္းကဆန္ကိုခ်က္ၿပီး ေခြးတို႔ ေၾကာင္တို႔ ေကြၽး။ လက္သည္းေျခသည္းထုပ္ကို အိမ္အေနာက္ဘက္ပစ္လိုက္။ အညံ့ေက်ကေရာ၊ မွတ္မိလား”
“မွတ္မိပါတယ္ အရီး”
မလွအံုက ကေလးေခါင္းကိုကိုင္ကာ မန္းသည္။ မအိမ္ ကံကေတာ့ ေရႊမႈံ႔သမီးကေလး မႈံနံ႔သာကိုသာ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ မလွအံုေျပာသလို ေရႊမႈံႏွင့္တူသလိုလို ရွိ ေသာ္လည္း ႀကီးေတာ္စံေရႊမ်က္ႏွာက် ပိန္းပိန္း႐ိုး႐ိုးရိပ္ရိပ္ပါ သည္။ မ်က္ေတာင္စင္းစင္း၊ မအိုးမအီဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာက မပြင့္ခ်င္။ သူ႔သမီးကို မအိမ္ကံ ၾကည့္ေနတာျမင္ေတာ့ ေရႊမႈံက မအိမ္ကံ သမီးကို ဖ်တ္ခနဲ သတိရသြားပံုေပၚ၏။ ကေလး ၾကည့္ပါရေစ ဆိုေလသည္။
“မအိမ္ကံသမီးကို ငါ ေကာင္းေကာင္း မျမင္ဖူးေသး ေပါင္ေအ၊ ျပစမ္းပါဦး။ ၾကည့္စမ္းပါရစီ။ ညည္းသမီး ကေလးက ကံေကာင္းပါသယ္ေအ၊ လက္ေပါေတာ့ အထိန္းရ သက္သာမွာေပါ့။ ငါျဖင့္ ကေလးတစ္ဖက္နဲ႔ ေဒါင္ခ်ာစိုင္း လိုက္ပံု မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ သည္ၾကားမက်န္းမာေတာ့တအီအီနဲ႔”
မအိမ္ကံက ေက်းဥကို လွမ္းေခၚေတာ့ သမီးႏွင့္အတူ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေရႊမႈံက မအိမ္ၿမိဳင္ကေလးကို အကဲခတ္ သည္။ ျပံဳးျပသည္။ ပါးကေလးကိုဖ်စ္သည္။ လက္ေမာင္း ႏွစ္ဖက္ကကိုင္ရင္း ကေလးကို မ၀စတမ္းၾကည့္ေနခဲ့ပါ၏။ မအိမ္ၿမိဳင္က အတင္း႐ုန္းသျဖင့္ ေက်းဥက ကပ်ာကယာ ေကာက္ခ်ီရသည္။ ေရႊမႈံက ေက်းဥ ခ်ီပိုးထားတာကိုပင္ လိုက္ၾကည့္ေနေသးသည္။ မအိမ္ကံက ေရႊမႈံ႕မွတ္ခ်က္ကို ၾကားခ်င္ေနသည္။ ေရႊမႈံ႔မ်က္ႏွာက တျဖည္းျဖည္း ျပံဳးလာ ရာက အားရ၀မ္းသာဆို ရွာပါ၏။
“လွလိုက္သာေတာ္ ဖေအတူ မေအတူကေလးပါလား။ ႏႈတ္ေကာင္းေတာ့ နယ္စိုး၊ ႐ုပ္ေကာင္းေတာ့ ျပည္စိုး။ ညည္းသမီး ညည္းလိုလာမွာပါပဲ မအိမ္ကံရယ္။ တကယ္ေျပာသာ ရက္စက္ပါ့ေအ”
ညည္းသမီး ညည္းလိုလာမွာတဲ့လား။ ဒါ ဘာကိုေျပာ တာလဲ။ ညည္းလို ႐ုပ္ရည္ေခ်ာလြန္းလို႔ တစ္နယ္လံုးၾကား ထင္ေပၚမယ့္ သမီးကေလးလို႔ေျပာတာလား။ ႐ုပ္ေခ်ာေပမယ့္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ေတာ့ ျဖစ္မယ္မထင္ေပါင္လို႔ဆိုလိုတာလား။ ကိုေျပသိမ္း သတင္းမ်ား မၾကားေကာင္းမၾကားရာ သိထားလို႔ မ်ားလား။ ညည္းေယာက်္ား စစ္ေျမျပင္မွာ က်သြားၿပီဆိုမွ ေတာ့ ညည္းသမီး ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ ကြမ္းေတာင္ျဖစ္ေတာ့မွာတုံး မအိမ္ကံရဲ႕လို႔မ်ား သေဘာေရာက္ခ်င္တာလား။ ထင္လွ်င္ လည္း ခံရ႐ံုပင္။ ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ မအိမ္ကံ ဘာကိုမွ် မၾကားရေတာ့ၿပီ။ ေသပဲေသေရာ့လား။ ရွင္ပဲရွင္ ေလသလား။ မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္ပင္မသိမွေတာ့ သူစိမ္း ေျပာတာခံ႐ံုပင္။ အေမပန္း႐ံုေရာက္လာေတာ့ ႀကီးေတာ္စံေရႊတို႔ မာၾကရဲ႕လား ေမးသည္။ ေရႊမံႈ႔သမီးကေလး တေရွာင္ေရွာင္ ဖ်ားတာကို ေမးသည္။ ေရႊမႈံျပန္သြားေတာ့ အေမပန္း႐ံုႏွင့္ မလွအံုတို႔ စကားေျပာရင္းက်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ ရက္ကန္း႐ံုဘက္ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။
ေရႊမႈံ ေရာက္လာျပန္ေတာ့ ၿငိမ္ေနသည့္စိတ္က လႈပ္ရျပန္ သည္။ မအိမ္ကံကိုယ္တိုင္ပင္ အေဖ အေမငယ္လင္ငယ္မယား မဟုတ္လို႔ ကြမ္းေတာင္မပိုက္ရသည့္အျဖစ္ၾကံဳခဲ့ရသည္။ မအိမ္ ကံမွာ ႏွလံုးကြဲမတတ္ ခံစားခဲ့ရပါ၏။ မိန္းမသားတစ္ေယာက္ အဖို႔ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ျဖစ္ခဲ့ရသည္ဆိုသည့္ဂုဏ္က မေသးလွ။ ေရႊမႈံကိုပဲၾကည့္။ ဘယ္လိုအေျခ၊ ဘယ္လိုဘ၀ေရာက္ေရာက္ တစ္ခ်ိန္က ရြာကဗန္းတင္္ခဲ့ရတဲ့ကြမ္းေတာင္ကိုင္ပါေတာ္ ဆို သည့္ မာန္ကေလးတ၀င့္၀င့္။ သည္ေရႊမႈံကပဲ သမီးကေလး ေမြးသလို မအိမ္ကံကိုယ္တိုင္လည္း သမီးကေလး ေမြးျပန္လို႔ သမီးတစ္ေခတ္တစ္ျပန္ၾကံဳၾကျပန္ၿပီ။
ေလးစားလွ်က္
ရီနိုမာန္
အပိုင္း ၂ အား ၇လပိုင္း ၅ရက္ေန႔မွာ တင္မွာျဖစ္ေၾကာင္း...................
7 comments:
၁ လာယူသြားတယ္ ;D
ေနာက္မွ ေသခ်ာလာဖတ္မယ္။
အင္းးး အိမ္ကံ အိမ္ကံ ေတာ္ေတာ္ဆဲြေဆာင္နိုင္တယ္၊ အရမ္းေကာင္းေနပီ ရီနိုေရ
က်ေနာ္ကေတာ့ေရႊအျမဴေတကိုေစာင့္ျပီးေတာ့ကို ဖတ္ေတာ့တာပဲ.. ဟီးဟီး. .ၾကိဳက္လို႕..
လာဖတ္သြားပါတယ္...ေစာင့္ဖတ္ေနတဲ့
ခန္းဆက္ဝထၱဳရွည္ တစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..ရွင္
လာဖတ္သြားပါတယ္။ ေကာင္းတယ္။ ေနာက္အပိုင္းေလးကို ေစာင့္ဖတ္ေနပါမယ္။
ထံုးစံအတိုင္းအစ္ကိုေရ...
ၾကိဳက္ျပီးသားဆိုေတာ့ ေရာက္ ၊ ဖတ္၊ မန္႔ျပီဗ်ာ :)
ဖတ္မလို႕ ဖတ္မလို႔နဲ႕ ဒီေန႔မွ ျပန္ဖတ္ျဖစ္ေတာ့တယ္ အကိုေရ .. ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ေကာင္းၿပီးသားဆိုေတာ့ အထူးေျပာဖို႕ မလိုေတာ့ပါဘူး .. ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ ေပ်ာက္တုန္းေနာ္ ... ဒီေလာက္ စာေရးသူက ဖြတ္ထားရင္ေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္ .... သူမေသေလာက္ပါဘူး ... တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ....
ေနေဒးသစ္။
Post a Comment