တမလြန္....ေနာင္တ (ဇာတ္သိမ္း)

ေက်ာင္းဆိုျပီး အိမ္ကထြက္လာတယ္။ ျပီးရင္ ေက်ာင္းမေရာက္ဘူး။ လမ္းမွာတင္ေပ်ာက္ျပီးျမိဳ႕ထဲ ေရာက္သြားတယ္။ ျမိဳ႕ထဲေရာက္ေတာ့လည္း ေတြတဲ့လူတိုင္းက ဗိုလ္မွဴး သားဆိုျပီး မုန္႕ဖိုးေတြေပးဆိုေတာ့ ေပ်ာ္ေနတာေပါ့။ ေက်ာင္းကို မတက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ အေဖက အဲဒီတုန္းက တက္ရင္းမွာ ဒုတိယ အၾကီးဆံုးဆိုေတာ့ ေက်ာင္းကဆရာ၊ ဆရာမေတြကလည္း လံုးဝ မတိုင္ၾကပါဘူး။ ဒါပင္မဲ့ သိၾကတဲ့အတိုင္း ၾကမ္းေပါက္တစ္ရာကို ပိတ္လို႕ ရပင္မဲ့ ပါးစပ္ေပါက္တစ္ေပါက္ကို ပိတ္လို႕မရပါဘူး။ သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး။ အိမ္ကသိသြားျပီး အေဖနဲ႕ အေမတို႕ရဲ႕ ဆံုးမ စကားကို က်ေနာ္ရဲ႕ အက်င့္ အတိုင္း ခံမေျပာ နားမေထာင္ပဲ လုပ္ခဲ့တယ္။ ၾကာလာေတာ့ အေမရဲ႕ ဒုတ္ေတြေကာ လက္ေတြေကာ ပါလာပါေတာ့တယ္။ ဒီကေကာင္ကလည္း အေမရိုက္တာ ေလာက္ေတာ့ ပန္းနဲ႕ ေပါက္တယ္လို႕ပဲ ထင္တာေပါ့။

က်ေနာ္ ငါးတန္းႏွစ္ေလာက္ထဲက ေဆးလိပ္ကိုေသာက္တက္ခဲ့ျပီ။ ခုေတာ့ အရက္ပါေသာက္တက္လာတယ္။ အေဖရဲ႕ အရက္ပုလင္း ကို ခိုးခိုးျပီးေသာက္တက္လာတယ္။ (အေဖ မသိေအာင္ေပါ့)

ကံၾကမၼာ ကိုပဲ အျပစ္မတင္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္ကိုတိုင္က မေကာင္းေတာ့ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းၾကီးပဲ ေပါ့ေလ။ က်ေနာ္ ၈တန္းႏွစ္မွာ ငွက္ဖ်ားျဖစ္ျပီး တစ္လေက်ာ္ေလာက္ဖ်ားသြားတယ္။ ေက်ာင္းလည္းမတက္နိုင္ ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းဆက္မတက္ေတာ့ဘူးလို႕ ေနမေကာင္းေနရင္ ပူစာလိုက္ေတာ့ ခြင့္ျပဳမိန္႕ရသြား ေတာ့တာေပါ့။ အဲလိုနဲ႔ က်ေနာ္ ေက်ာင္းရွစ္တန္းနဲ႔ ေက်ာင္းထြက္လိုက္တယ္။ အလုပ္လုပ္လာဆိုေတာ့လည္း လက္ေက်ာတင္တင္ ဘာမွမလုပ္ျဖစ္ဘူး။

အေဖက တပ္မွာ ဒုတိယ အၾကီးဆံုးဆိုေတာ့ က်ေနာ္ျမိဳ႕ထဲသြားရင္ ဟိုလူက မုန္႕ဖိုးေပး၊ ဒီလူက မုန္႕ဖိုးေပးနဲ႔ က်ေနာ္ သံုးစြဲတက္လာတယ္။ သံုးတက္လာတာေတာ့ သိပ္ကိစၥမရွိေသးဘူး။ စြဲတက္လားတာဟာ က်ေနာ္ဘဝရဲ႕ ျဖတ္မရတဲ့ အမဲစက္တစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ လက္ေတြ႕စမ္းသပ္ခ်င္တဲ့ က်ေနာ္ရဲ႕ စိတ္ေၾကာင့္ က်ေနာ္ ေဆးေျခွာက္သံုးတက္လာျပီး ေနာက္ပိုင္း ျဖတ္မရတဲ့ အေျခအေန ကိုေရာက္သြားေတာ့တယ္။ က်ေနာ္အေျခအေန ကို အေဖက မရိပ္မိပင္မဲ့ အေမကေတာ့သိတယ္။ အေမရဲ႕ ဆံုးမမွဳလဲ နားမဝင္ခဲ့ပါဘူး။

ေနာက္ပိုင္း အိမ္ကေနပိုက္ဆံခိုးျပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ ပိုက္ဆံကုန္ေတာ့ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ အေဖ နဲ႕ အေမ ဆီကို မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ျပန္ဝင္ျပီး လိမၼာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေနလိုက္ ျပန္ေသာင္းက်န္းလိုက္နဲ႔ေပါ့။
မိဘေတြပညာ သင္ေပးရဲ႕သာနဲ႕ ေက်ာင္းေနပ်င္းတဲ့ က်ေနာ္ အသိညာဏ္ပဲ နည္းလို႕လား၊ ဦးေႏွာက္ကပဲ မစဥ္းစားတက္လို႕လာ မေျပာတက္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ ေဆးေၾကာင္ေနတဲ့ အခ်ိန္ အေမ ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ ၾကံဳေတာ့ အေမစကားကို အဟုတ္ထင္ျပီ ကိုယ္ကိုကိုယ္ ဓါးနဲ႔ သြားထိုးလိုက္ပါေလေရာ။ ႏွစ္ခ်က္ ဆင့္ထိုးလိုက္တာ။ ခ်က္ခ်င္း မလဲက်ေသဘူးေနာ္။ ေျခလွမ္း အလွမ္း ႏွစ္ဆယ္ေလာက္မွ လဲက်သြားတာ။ အဲ့ေလာက္ထိ က်ေနာ္ ဆိုးခဲ့တယ္။

အဲ့ဒီေဆးေျခွာက္နဲ႕ပဲ က်ေနာ္ ေထာင္ငါးႏွစ္က်ဖူးလိုက္ေသးတယ္။ အေဖ နာမည္၊ အေမရဲ႕ ေမတၱာေတြေၾကာင့္ပဲ က်ေနာ ေထာင္ထဲမွာ တစ္ႏွစ္ခြဲ ေလာက္ပဲ ေနခဲ့ရတယ္။ ေထာင္မွဴး လႊတ္ေပးလိုက္လို႕ ေထာင္က ထြက္လာရတယ္။ က်ေနာ္ ဘဝမွာ ဘာမွ မလုပ္ဖူးတာမရွိသေလာက္ပဲဗ်။ ေနာက္ပိုင္း အေဖ နဲ႕ အေမ စကားမ်ားၾကရင္ေတာင္ က်ေနာ္ ကို ဘယ္သူမွ မယူခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်။ ညီေလး ကိုပဲ သူတို႕သားလုပ္ေနက်ေတာ့တယ္။ အေဖ ကလည္း “ မင္း သားၾကီး မင္းေခၚသြား ငါ့ကို သားငယ္ပဲထားခဲ့”၊ အေမကလည္း “ရွင္လို႕ အရက္သမားနဲ႔ က်မသားငယ္ကို မထားနိုင္ဘူး။ ရွင္နဲ႔ အေဖၚရေအာင္ ရွင့္ သားၾကီး ရွင္ေခၚထား” အဲလို အဲလို က်ေနာ္က ေတာ္ေတာ္ ဆိုးလို႕ အေမ နဲ႕ အေဖေတာင္ မလိုခ်င္ၾကေတာ့ဘူးေလ။

ေရႊဓူဝံ တို႕ ဝမ္းခ်ိဳင္းတို႕ဆိုတာ ၾကာဖူးက်မွာေပါ့။ သူတို႕ လက္သီးကုိ အေဖကသနားတယ္ဗ်။ သူ႕ တပည့္ေတြကို ဆံုးမတိုင္း အေဖက လက္သီးနဲ႔ အျမဲထိုးတယ္။ ႏွစ္ခ်က္ မထိုးရဘူး ေမာက္ျပီးသာပဲ။ က်ေနာ္ နဲ႔ ေတြ႕မွပဲ အေဖ နည္းနည္း သိကၡာက်သြားတယ္ေလ။ ငါးခ်က္ေလာက္ ဆင့္ထိုးမွ က်ေနာ္လဲက်တာကို။ အေဖက သားသမီးေတြအေပၚ ဘယ္ေတာ့မွ လက္ဖ်ားနဲ႔ ထိတာမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္က်မွ အေဖ့ရဲ႕ စစ္သား ကရင္လက္သီး ကိုမိေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ရဲ႕ မလိမၼာမွဳေတြေပါ့ဗ်ာ။

ဒီလိုနဲ႕ ၁၉၉၉ေလာက္မွာ မိန္းမ ယူလိုက္တယ္။ အလုပ္ကိုမယ္မယ္ရရ မလုပ္တဲ့ က်ေနာ္ မိဘအိမ္ ပဲေရာက္လာရျပန္တာေပါ့။ မိဘကို တစက္ကေလးမွ ျပန္ မၾကည့္ဘူး။ ကိုယ္ထင္ရာ ကိုယ္ဆိုင္း ဆိုသလိုပဲ လုပ္ခ်င္ရာကိုလုပ္ေနခဲ့တယ္။ ၂၀၀၂ ေလာက္မွာ အေဖ ဆံုးသြားေတာ့ အေမ က သူ႕ဘက္က အမ်ိဳးေတြရွိတဲ့ ဘားအံမွာသြားေနတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေယာကၡမနဲ႔ ေနခဲ့တယ္။ မုဆိုးမ ျဖစ္ေနတဲ့ အေမကို ကူညီေထာက္ပံ့ဖို႕ မစဥ္းစားပဲ မိန္းမကေလးေမြးဖို႕ အတြက္ ေမြးစရိတ္သြားေတာင္းလာခဲ့တယ္။ အေမဆီက ပိုက္ဆံနဲ႔ ပဲ က်ေနာ္မိန္းမ ကို ကေလးေမြးနိုင္ခဲ့တယ္။ ေယာက္က်ားေလးဗ်။ က်ေနာ္အရမ္းခ်စ္တာ က်ေနာ္သားကို။ ဘယ္သြားသြား က်ေနာ္ ပခံုးေပၚမွာ အျမဲရွိတယ္။

က်ေနာ္ တစ္ခု စဥ္းစားမိတာရွိတယ္။ က်ေနာ္ေတာင္ က်ေနာ္သားေလးကို ဒီေလာက္ခ်စ္တာ က်ေနာ္ မိဘေတြဆို က်ေနာ္ကို ဘယ္ေလာက္မ်ားခ်စ္လိုက္ ၾကမလဲေနာ္။ က်ေနာ္ ေနာက္က်သြားခဲ့ရျပီ။ က်ေနာ္ မိဘ ေစတနာ ေမတၱာကို နားလည္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ဟာ မိဘနဲ႔ အေဝးမွာရွိတဲ့ ေနရာတစ္ေနရာရဲ႕ ေဆးရံုးေပၚမွာ ေရာက္ရွိေနျပီေလ။ က်ေနာ္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ကိုေစာင့္ရင္ ကြယ္လြန္သြားျပီ ျဖစ္တဲ့ အေဖ နဲ႔ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနေသးတဲ့ အေမ ကို စိတ္ကရည္မွန္းျပီ ရွိခိုးကန္ေတာ့ လိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။ ေနာက္ဘဝမွာ လူ ျပန္ျဖစ္အံုးမယ္ဆိုရင္ ဒီဘဝမွာ အေဖနဲ႔ အေမ အေပၚတင္ေနတဲ့ အေၾကြးေတြးကို သား ဆပ္နိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါမယ္ဗ်ာ။

ျဖစ္ေလရာ ဘဝတိုင္းမွာ မိဘကို ဒုကၡေပးေသာသား ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဒုကၡေရာက္ေအာင္လုပ္ေသာ လူ မျဖစ္ပါရပါေစနဲ႔။ လူ႕ဘဝမ်ား ထပ္ရခဲ့သည္ရွိေသာ မိဘ အားကိုးရေသာသား၊ မိဘ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားနိုင္ေသာ သား ျဖစ္ရပါလို၏ အရွင္ဘုရား..............................

ေလးစားလွ်က္
ရီနိုမာန္

မွတ္ခ်က္ ။ ။ တမလြန္ ေနာင္တ ဇာတ္လမ္းေလးအား က်ေနာ္ အကိုအား မွီျငမ္း၍ ေရးသားထာျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္ ၃ရက္ေန႕တြင္ အေဖ ဆံုးျပီး၊ ၂၀၀၇ ဇူလိုင္ ၁၆ မွာ က်ေနာ္ အကို ဆံုးသြားပါတယ္။ သူသည္ ဆိုးသည္ ဆိုေသာျငားလည္း အေမကိုခ်စ္ရာတြင္ က်ေနာ္ အေမကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာ သူခ်စ္သေလာက္ကို မမွီတာပါ။ က်ေနာ္ အကိုႏွင့္ က်ေနာ္ ေနာက္ဆံုး ေတြ႕ဖူးလိုက္တဲ့ ခုႏွစ္ကေတာ့ ၂၀၀၂ မွာ ေနာက္ဆံုးေတြ႕ဆံုးျခင္းပါ။ ေနာက္ပိုင္း တစ္ခါမွ မေတြ႕က်ေတာ့ပါဘူး။ ခုခ်ိန္ထိပဲ ဆိုပါေတာ့။ အကိုနဲ႔ ပတ္သက္ျပီးေတြးၾကည့္လိုက္ရင္း ေက်နပ္စရာဘာမွကိုမရွိတာပါ။ က်ေနာ္ ဘဝမွာ သူဆီက အတုယူစရာ ဘာမွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါပင္မဲ့ က်ေနာ္ ရယူလိုက္တဲ့ သူ႕ဆီက အရာကေတာ့ က်ေနာ္ သူ႕လို မျဖစ္ေအာင္ေနမယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ခ်စ္ပါတယ္။ တစ္ဝမ္းထဲက အတူတူထြက္လာက်တဲ့ ညီအစ္ကို အရင္းပဲဗ်ာ.........