တမလြန္....ေနာင္တ (အပိုင္း - ၁)

လူေတြက အသက္ရွင္ ေနထိုင္ၾကတံုးကေတာ့ တိုးေတာင္းလွတဲ့ ဒီလူ႕ဘဝေလးကို ဘာလို႕မ်ားအမွားေတြနဲ႔ ရွင္သန္ေနထိုင္ ေနခ်င္ၾက ရတာလဲေနာ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဒုကၡေရာက္ေအာင္လုပ္တဲ့လူ၊ မိဘကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္လုပ္လူ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဒုကၡေပးတဲ့လူ လူေတြဟာ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု ရွိေနၾကတယ္။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ က်ေနာ္ကေကာ ဘယ္လို လူမ်ိဳးလဲ...... ။ ကိုယ္တိုင္လည္း ဒုကၡေရာက္ေအာင္လုပ္တယ္။ မိဘကိုလည္း ဒုကၡ ေပးတက္တယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္္ကိုလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ဒုကၡေပးတက္တဲ့ လူ အျဖစ္က်ေနာ္ ကိုယ္ က်ေနာ္ သက္မွတ္တယ္။

ဒီလို လူမ်ိဳးကို ကမၻာေျမၾကီးက အေလးခံျပီး ႏွစ္သံုးဆယ္ေက်ာ္ ထမ္းထားေပးတာကိုပဲ က်ေနာ္က ေက်းဇူးျပန္တင္ေနရပါတယ္။

ငယ္ငယ္ေလးထဲက လူခ်စ္လူခင္ေပါတဲ့ က်ေနာ္ဟာ က်ေနာ္ အဘိုးရဲ႕ ေျမးဦး အသည္းေက်ာ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဘိုး ဘယ္သြားသြား က်ေနာ္ ပါတယ္။ အဲေလာက္ကိုခ်စ္တာ။ ဪ ေမ့ေနတာ။ က်ေနာ္ကို က်ေနာ္ မိတ္ဆက္ေပးရအံုးမယ္။ က်ေနာ္နာမည္က စိုးညႊန္႔ဝင္းပါ။ တမလြန္ေနာင္တ ရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ ဆိုရင္လည္း မမွားဘူးေပါ့။

ေမြးကတည္းက အဘိုးနဲ႔ အဖြားရဲ႕ လက္ေပၚမွာပဲ ေနလာရေတာ့ အဘိုး နဲ႔ အဖြား ကို အေဖ နဲ႔ အေမ ေခၚျပီး အေဖနဲ႔ အေမ့ကို က်ေတာ့ အကိုနဲ႔ အမ လို႕ပဲေခၚတယ္။ (အညာက ဓေလ့ကို အားက်လို႕ ထင္ပါရဲ႔ဗ်ာ) ေနာက္ပိုင္း အဘိုးလည္းဆံုး အေဖလည္း တပ္ေျပာင္းလိုက္ေတာ့မွပဲ အေဖနဲ႔ အေမ ကို အေဖ အေမ လို႕ ျပန္ေခၚတာဗ်။ ကဲ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ားလဲေနာ္။

က်ေနာ္က အဂၤါသား။ ခံမေျပာ နားမေထာင္တဲ့ အေမက အျမဲေျပာတယ္။ ေျပာလိုက္ရင္ ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ နဲ႕ ျပီးရင္ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေတာ့တာကိုဗ်။ က်ေနာ္ရဲ႕ ပင္ကိုစိတ္ကလည္း အဲဒီ အတိုင္းပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ အဂၤါသား ေတြလိမၼာတာ ေတြရွိၾကပါတယ္။ က်ေနာ့ ၾကမွပဲ။

က်ေနာ္ သံုးႏွစ္သားမွာ အေဖနဲ႔ အေမက က်ေနာ္ ကို အေဖၚ ရေအာင္ညီမေလးေမြးေပးခဲ့တယ္။ ေကာင္းေကာင္းေတာင္ မခ်စ္လိုက္ရပါဘူးဗ်ာ။ ညီမေလးသံုးႏွစ္အရြယ္ မွာပဲဆံုးသြားတယ္။ သိပ္ေတာ့ မၾကာလိုက္ဘူး။ ညီးေလးတစ္ေယာက္ ထပ္ရတယ္။ က်ေနာ္ ညီေလးကို က်ေနာ္ သိပ္ခ်စ္တာဗ်။ ညီေလးက အေနေအးတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ေတာ့ ကြာပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္က စကားမ်ားလို႕လာမသိဘူး ေကာင္းမေလးေတြက က်ေနာ္ကို သိပ္ၾကိဳက္တာဗ်။ ( ဟဲ ဟဲ ကိုယ့္ကို ကို္ယ္ ၾကြားေနရတာလည္း ရွက္ပါတယ္ဗ်ာ)

က်ေနာ္တို႕ ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ အျပင္ အတူတူသြားရင္ ဦးကံစိန္ရဲ႕ သားေတြမွန္း မသိတဲ့ လူေတြက က်ေနာ္တို႕ ညီအကို ကို ညီအကိုလို႕ကို မထင္ၾကဘူးဗ်။ က်ေနာ္ ညီေလးက ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေလ။ တရုတ္ ေပါက္စေလးအတိုင္းပဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဟဲ ဟဲ အိႏိၵယ မင္းသား ရွရြတ္စ္ခန္ လို႕ေျပာၾကတယ္ဗ်။ အသားအေရာင္ တူတာေလာက္ေတာ့ လက္ခံခ်င္ပါတယ္။ ရူပါကေတာ့ က်ေနာ္က ပိုသာမယ္ထင္တယ္ဗ်။ ကဲ ကဲ ၾကြားေနရင္ ၾကြားလို႕ ကုန္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။

ဒီလိုဗ် က်ေနာ္က ေက်ာင္းေနရတာ အရမ္းပ်င္းတာ။ အေပါင္းအသင္း ခုံမင္တယ္ဆိုပါေတာ့။ ဒါ က်ေနာ္ကိုယ္ က်ေနာ္ ဒုကၡေပးျခင္းအစေပါ့။ အိမ္က အေဖနဲ႔ အေမ့ ကိုေၾကာက္လို႕ သာ ၇ တန္းေအာင္လို႕ ၈တန္းေရာက္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႕ ၈ တန္းႏွစ္က အစိုးရစစ္ဗ်။ စာက်က္နိုင္မွ ရတာကို။ က်ေနာ္ကလည္း စာက်က္ရမွာ အရမ္းျပင္းတဲ့ အေကာင္ ဆိုေတာ့ဒီ ၈တန္းမွာ စေတြ႕ေတာ့တာေပါ့ ။ ဆရာမက ေနာက္ေန႕စာေမးမယ္ ဆိုလိုကေတာ့ စိုးညႊန္႔ဝင္းတို႕ ေက်ာင္းေျပးတဲ့ရက္ပဲ။


အပိုင္း - ၂ အား ဆက္လက္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေပးပါရန္။

ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္