ကမၻာၾကီးက ကမၻာၾကီးကို.......။

ေနရဲ့ အလင္းေရာင္ကလည္း လင္းထိန္ေနပါသည္။

လရဲ့ အလင္းေရာင္ကလည္း ၾကည္လင္ေအးျမေနပါသည္။

လူသားရဲ့ စိတ္ေတြကလည္း ရွင္းလင္းေနပါသည္။

သို႔ေသာ္...... ပန္းေတြပြင့္ဖို႔အတြက္ ကမၻာၾကီးကို ႏိူးရအံုးမည္။



လူေယာက်ၤားရဲ့ ပံုသ႑ာန္က တည္ျငိမ္လွသည္။

လူမိန္းမရဲ့ ပံုသ႑ာန္ကလည္း လွပေက်ာ့ရွင္းေနသည္။

ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ့ စိတ္ေတြကလည္း ျပတ္သားေနၾကသည္။

ထိုသူႏွစ္ဦး အဆင္ေျပဖို႔ ကမၻာၾကီးကို ပုတ္ႏိူးခိုင္းရအံုးမည္။



ဝမ္းနည္းမႈတိုင္းမွာ မ်က္ရည္ေတြ ပါေနသည္။

ေပ်ာ္ရႊင္မႈတိုင္းမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြ ပါေနျပန္သည္။

ရင္ခုန္မႈတိုင္းမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြ ပါေနအံုးမည္။

သို႔ေသာ္... မ်က္ရည္ပါတိုင္း မေကာင္းဆိုတာကိုေတာ့ ကမၻာၾကီးကို အသိေပးရလိမ့္အံုးမယ္။


အတိတ္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ကိစၥေတြကို သတိရေနမိသည္။

အနာဂတ္မွာ ျဖစ္လာမဲ့ ကိစၥေတြကို ေစာင့္ေနမိသည္။

ပစၥဳပၸန္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ကိစၥေတြကို ေျဖရွင္းရအံုးမည္။

သို႔ေသာ္.... ပစၥဳပၸန္သည္သာ အဓိကဆိုတာ ကမၻာၾကီးက သင္ေပးလိမ့္အံုးမည္။


အနီေရာင္ဟာ ရဲရင့္ျခင္းဟု ဆိုၾကသည္။

အျပာေရာင္ကို ျငိမ္းခ်မ္းျခင္းဟု ဆိုၾကသည္။

အနက္ေရာင္ကိုက်ျပန္ေတာ့ ပူေဆြးမႈဟု ဆိုၾကျပန္သည္။

သို႔ေသာ္ .... ကမၻာၾကီးက လူသားတိုင္းကို အျဖဴေရာင္အျဖစ္ ဖန္ဆင္းေပးထားခဲ့သည္။


ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္