အေမ့အိမ္ေလး ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္

ေလးႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ကုန္ျမန္လြယ္လိုက္တာလို႔ ေျပာလို႔ရသလို၊ ေလးႏွစ္ျပည့္ဖို႔ အတြက္ ေစာင့္လိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာျမင့္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလးႏွစ္ေတာ့ ျပည့္သြားခဲ့ပါျပီ။ ေလးႏွစ္ျပည့္ရင္ လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ေလး တစ္ခုကေတာ့ အေမ့အိမ္ကို လြမ္းတဲ့ စိတ္ေလးျပည့္သြားဖို႔ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ခဲ့ပါတယ္။ ၾကိဳတင္စီစဥ္ရင္ လြဲတက္တဲ့ ဓါတ္ခံေၾကာင့္ အေမ့အိမ္ မေရာက္မခ်င္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ စိတ္ေတြ မေအးနိုင္ေသးပါဘူး။ 

အေမ့အိမ္ကို ျပန္ဖို႔အတြက္ ၂၀၁၂ ဇန္နဝါရီလ ၆ ရက္ေန႔ကို က်ေနာ္ ေရြးခ်ယ္ထားခဲ့ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ၂၀၁၁ ဒီဇင္ဘာလ ကတည္းက အင္ဒိုနီးရွာကို အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ေရာက္ေနခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ျပန္ရမဲ့ရက္နီးလာေလ လုပ္လက္စအလုပ္က မျပီးနိုင္ျဖစ္ေလနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္မွာ စိတ္ပူပင္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ရဲ့ Supervisor က ကၽြန္ေတာ္ကို ႏွစ္ရက္ၾကိဳျပီး လူလဲေပးခဲ့ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စင္ကာပူကို ၂၀၁၂ ဇန္နဝါရီလ ၄ရက္ေန႔ညပိုင္း ၁၀နာရီေလာက္မွာ ခ်န္ဂီေလဆိပ္ကို ျပန္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ တရက္သာ က်န္ပါေတာ့တယ္။ အခုထိလည္း အေမအတြက္ ညီမအတြက္ ေဆြမ်ိဴးမိတ္သဂၤဟ ေတြအတြက္ ဘာလက္ေဆာင္မွ မဝယ္ရေသးသလို၊ ဝယ္ဖို႔ ပိုက္ဆံလည္း ၅ ရက္ေန႔ ရံုးသြားမွ သြားထုတ္ရမွာ ဆိုေတာ့ စင္ကာပူကို ျပန္ေရာက္တဲ့ ညမွာ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ဖို႔ရန္ ေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့အထိပါပဲ။ အိပ္မယ္လုပ္ေတာ့ အခ်ိန္က ၅ ရက္ေန႔ မနက္ ၆ နာရီထိုးေနပါျပီ။ အိပ္မ်ားေပ်ာ္သြားခဲ့ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္အခ်ိန္မွ နိုးမယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း သိဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ မအိပ္ေတာ့ပဲ အခ်ိန္ထပ္ျဖဳန္းေနခဲ့ပါတယ္။ 

မနက္ ၈ နာရီေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေရမိုးခ်ိဳး အဝတ္လဲျပီး ရံုးကိုထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ရံုးေရာက္ေတာ့ အင္ဒိုကေပးလိုက္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြကုိ အပ္ျပီး၊ ကၽြန္ေတာ္ ရစရာရွိတဲ့ လစာခ်က္လက္မွတ္ကို ထုတ္လာခဲ့ပါတယ္။ လက္ထဲေတာ့ ခ်က္လက္မွတ္ရျပီ။ အရင္းဆံုး ခ်က္လက္မွတ္ကို ေငြသားေျပာင္းရမယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ ဘဏ္ကို သြားတယ္။ ဘဏ္ကထြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ အေမ့အတြက္ ဘာဝယ္သြားသင့္သလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ မစဥ္းစားတက္ေတာ့ဘူး။ အေမ့ကိုလွမ္းေမးလိုက္ေတာ့လည္း အေမက ဘာလိုခ်င္မွန္း မေျပာတက္ျပန္ဘူး။ ကဲ... ရွိေစေတာ့... မ်က္စိထဲ ျမင္တာပဲ ဝယ္သြားေတာ့မယ္လို႔ စိတ္ကူးျပီး ေလွ်ာက္ၾကည့္လိုက္တယ္။ မထင္မွတ္ပဲ မ်က္စိက်တာ ပစၥည္းတစ္ခုနဲ႔ သြားေတြ႔လိုက္ေတာ့ အဲ့ပစၥည္းပဲ ဝယ္ျဖစ္သြားတယ္။ 

ေတာ္ျပီ... ဘာမွ ... ဘယ္သူအတြက္မွ မဝယ္ေတာ့ဘူးလို႔ စိတ္ထဲေတြးျပီး ေသြးသြားလွဴဖို႔ အတြက္ ေသြးလွဴဘဏ္ကို  ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ကံေကာင္းတယ္ပဲ ေျပာရမလား၊ ကံမေကာင္းဘူးပဲ ေျပာရမလား မေျပာတက္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ေတာ့ ေအာက္ေသြးက ၁၃၀ ေက်ာ္ေနလို႔ ေသြးလွဴခြင့္ မရပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲလို႔ ဆရာဝန္မကို ေမးၾကည့္ေတာ့ အိပ္ေရးပ်က္ထားလားတဲ့...။ ဟုတ္တာေပါ့...။ ကၽြန္ေတာ္ ညက တစ္ေရးမွ မအိပ္ရေသးပဲကိုး။ ေနာက္တစ္ခါက္ထပ္စစ္ဖို႔ မိနစ္၂၀ေလာက္ နားခိုင္းတယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္စစ္ၾကည့္ေတာ့လည္း ၁၀၅ ရွိေနေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ ေနာက္တစ္ေခါက္  ျပန္ေစာင့္ၾကည့္မယ္လို႔ ေျပာၾကည့္ေတာ့ ဆရာမက လက္မခံေတာ့ပါဘူး။ ႏွစ္ခါခ်ိန္ၾကည့္လို႔မွ ၁၀၀ ေအာက္မရွိရင္ အဲေန႔အတြက္ ေသြးလွဴခြင့္ မရွိေတာ့ပါဘူးတဲ့ေလ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္ျပန္ျပီး မနက္ျဖန္ မနက္ခရီးစဥ္အတြက္ ျပင္ဆင္ဖို႔ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ 

ညေနပိုင္းမွာေတာ့ ျမန္မာျပည္ကို လူၾကံဳေပးမဲ့ အမတစ္ေယာက္ဆီမွာ ပစၥည္းသြားယူျပီး ျပန္လာေတာ့ ည ၁၀နာရီ ေက်ာ္ေနပါျပီ။ ဒီညေကာ အိပ္လိုက္ရင္း မနက္နိုးပါ့မလားဆိုတဲ့  စိတ္နဲ႔ မအိပ္ပဲ ေနခဲ့တာ မနက္ ၄ နာရီေလာက္မွာ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။ သတိရလို႔ နာရီကို လွမ္းယူၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ ၆ နာရီ ခြဲေနျပီ။  ခ်က္ခ်င္းထ ျပင္ဆင္ျပီး ေလဆိပ္ကို ေျပးရပါေတာ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လိုက္ပို႔လို႔ ေတာာ္ေသးတာေပါ့။ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း အိတ္က ႏွစ္လံုး .....။

ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ အေမ့အိမ္ ခရီးစဥ္ေလး စတင္ခဲ့ပါျပီ။ ၂၀၁၂ ဇန္နဝါရီလ ၆ရက္ေန႔ ေန႔လည္ ၁၁ ေလာက္မွာ ရန္ကုန္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေလဆိပ္ကို ေရာက္လာခဲ့ပါျပီ။ မျဖတ္မေနရ အင္မီဂေရးရွင္းကို ျဖတ္ရပါျပီ။ အစကတည္းက စကားမ်ားမ်ား မေျပာခ်င္တဲ့ အတြက္ စာအုပ္ၾကားမွာ စင္ကာပူပိုက္ဆံ ၁၀  ထည့္ေပးဖို႔ စိတ္ကူးးလိုက္ပါေသးတယ္။ ဒါပင္မဲ့ ဒီမို နိုင္ငံျဖစ္ေနျပီ ဆိုတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ ဘာမ်ားေျပာင္းလဲမႈမ်ား ရွိမလဲလို႔ သိခ်င္တာေၾကာင့္ ထည့္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံကို ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ ျပန္ထည့္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္ကို ၾကည့္ပါတယ္။ အခြန္ေဆာင္ထားလုိ႔ ေမးပါတယ္။ ေဆာင္ထားတဲ့ စာရြက္ ျပပါလို႔ ေျပာပါတယ္။ ဘာနဲ႔ အလုပ္သြားလုပ္လဲလို႔ ထပ္ေမးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က WP လို႔ ေျပာေတာ့ အဆင္ေျပရင္ ၾကည့္လုပ္ေပးသြားပါအံုးတဲ့။ ဒါနဲ႔ ခုနက ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ ထည့္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံကို သူ႔စားပြဲေပၚ တင္ေပးလိုက္ရပါေတာ့တယ္။

ၾကိဳတင္စီစဥ္ထားတဲ့ အတိုင္းပဲ  အကို ရန္ကုန္တက္ျပီး လာၾကိဳပါတယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အခ်ိန္ကလည္း ရိွေသးတာေၾကာင့္ ပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ေအာင္မဂၤလာအေဝးေျပးနဲ႔ နီးတဲ့ တည္းခိုခန္းတစ္ခုမွာ အပ္ျပီး ပိုက္ဆံလဲဖို႔အတြက္ Summit Parkview Hotel ကို သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲ့မွာ ပိုက္ဆံသြားလဲျပီးေတာ့ ဗိုက္ဆာတာေၾကာင့္ YKKO မွာ ေၾကးအိုးသြားေသာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေၾကးအိုး ႏွစ္ပြဲနဲ႔ အေအးႏွစ္ခြက္ကို ျမန္မာေငြက်ပ္ ႏွစ္ေသာင္းနီးပါးေလာက္ ရွင္းလိုက္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္း မ်က္လံုးေလး မျပဳးယံုတမယ္ပါပဲ။ ရွိပါေစ ဘာျဖစ္လဲ ... ကၽြန္ေတာ္မွာ ပိုက္ဆံပါတာပဲေပါ့။

ပထမဆံုး အမတစ္ေယာက္လို ခ်စ္ခင္ေနတဲ့ စာေရးဆရာမ အမတစ္ေယာက္နဲ႔ အရင္သြားေတြ႔ျဖစ္ပါတယ္။ လမ္း၃၀မွာ ကဗ်ာရြတ္ပြဲ ရွိတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အမ ဆရာမတို႔ ၃ နာရီေလာက္မွာ လမ္းခဲြခဲ့ျပီး ကၽြန္ေတာ္လည္းေတြ႔စရာ ရွိေသးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သြားေတြ႔လိုက္ပါတယ္။

ည ၇ နာရီေလာက္မွာေတာ့ ဘားအံကို ထြက္မဲ့ သာမည အေဝးေျပးကားၾကီးနဲ႔  ေအာင္မဂၤလာအေဝးေျပးကေန စတင္လို႔ ထြက္ခဲ့ပါျပီ။ ေနာက္ထပ္ ၆ နာရီေလာက္ဆိုရင္ အေမ့အိမ္ကို ေရာက္ေတာ့မွာပါ။ ေလးႏွစ္ေလာက္ မေတြ႔တာၾကာျပီးျဖစ္တဲ့ အေမ၊ အရင္လိုပဲ ဝေနမွာလား၊ က်န္းမာေရးမေကာင္းလို႔ ပိန္မ်ားသြားျပီးလား ဆိုတဲ့ အေမ့ကို ေတြ႔ခ်င္ေနမိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ စိတ္ေတြကေတာ့ အေမ့ရဲ့ အိမ္ေပါက္ဝကိုေရာက္ႏွင့္လို႔ ေနပါျပီ။ အေမ ကၽြန္ေတာ့္ကိုု ေမွ်ာ္ေနမလား။ ဒါမွ မဟုတ္ ကားဂိတ္မွာပဲ လာေစာင့္ေနမလား။ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တဲ့ အတိုင္းပါပဲ။ အေမ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကားဂိတ္မွာ လာေစာင့္ေနတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စီးလာတဲ့ ကားက မနက္၂ နာရီေလာက္မွ စိုက္ေရာက္ပါတယ္။ ကားေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္း ကိုသူရိန္ ( ကၽြန္ေတာ္ အကို နာမည္ပါ ) တို႔အေမ ေစာင့္ေနတာ။ ခုနကမွ ျပန္သြားတာတဲ့။ 

ကားဂိတ္မွာေတာင္ လာေစာင့္ေနတယ္ဆိုေတာ့ အေမ ေနေကာင္းတယ္ဆိုတာ ေမးစရာမလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ပါျပီ။ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေရာက္တဲ့ ဒုတိယေန႔ရဲ့ မနက္ေစာေစာပိုင္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္အေမရဲ့ မ်က္ႏွာကို ေတြ႔လိုက္ရပါျပီ။ ေလးႏွစ္အတြင္းမွာ အေမ့ ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူး။ အသက္ ၅၄ႏွစ္ဆိုပင္မဲ့ အရြယ္မက်ေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုေတြ႔လို႔ ဝမ္းသာသြားတဲ့ အေမ့မ်က္ႏွာကို ကၽြန္ေတာ္ ခုခ်ိန္ထိ လြမ္းေနတုန္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ အေမနဲ႔ အတူ၊ အေမ့အိမ္ေလးထဲမွာ စကားေတြ ေျပာေနခဲ့တာ မနက္ ၇ နာရီထိုးသြားခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ျပီး ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ပထမဆံုး အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့မိတာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေႏြးေထြးမႈေတြေပးျပီး ေအးခ်မ္းေစခဲ့တဲ့  အေမ့အိမ္ေလး ပဲျဖစ္ပါတယ္။

ေလးစားစြာျဖင့္

ရီနိုမာန္