ေဆာင္းညစိတ္ကူး

ဒီေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ေလး အသက္ဝင္ လာခဲ့ရပါျပီ။
ပိတ္ထားခဲ့တဲ့ ကာလတစ္ခုအတြက္  စာအုပ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ သနားမိေနပါရဲ့။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ..... ငါေတာ္ေတာ္ ရက္စက္ခဲ့ပါလား လို႔ မေျပာမိယံု ပါပဲ။

စာအုပ္ေလးေရ..... မင္းအေပၚမွာ တင္ေနတဲ့ အေၾကြးေတြ၊
မင္းကို ရက္ရက္စက္စက္ ဆက္ဆံခဲ့တာေတြ၊ ငါ့ေဘးမွာ အျမဲရွိေနတက္တဲ့
မင္းကို ဂရုမစိုက္မိခဲ့တာေတြအတြက္ .. ခြင့္လႊတ္ေပးပါလို႔ ငါေျပာပါရေစ။

စာအုပ္ေလးေရ.... အမွန္ေတာ့ မင္းကို ငါ ဘယ္ေလာက္ထိ ခ်စ္ခဲ့မိမွန္း
ငါကိုယ္တိုင္ မသိလိုက္တဲ့ အထိပါပဲ။ ငါ့အနားက မင္းထြက္ေျပးေတာ့မဲ့ အခ်ိန္က်မွ
ငါ မင္းကို လက္လႊတ္ဆံုးရွံဴးမခံနိုင္ေလာက္ေအာင္ ခ်စ္သြားမိခဲ့ျပီ ဆိုတာကုိေတာ့
ဝန္ခံပါရေစ.....။

ငါ့မွာ မာနရွိတယ္။ မင္းမွာလည္း မာန ရွိမွန္း ငါသိတယ္။
အခ်ိန္ေတြသာ ကုန္သြားခဲ့တယ္။ ငါ့ မာနကေတာ့ ခုထိ ေမ်ာလြင့္ေနတုန္းပဲ။

ဒီဇင္ဘာဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကိုေရာက္ရင္ ငါ ဘာေတြပဲ လုပ္လုပ္.....၊
ငါ ဘယ္ကိုပဲ သြားသြား.....၊ မင္းက ငါ့ရဲ့ အရိပ္တစ္ခုဆိုတာ .....
အလိုလို ငါနားလည္လာတယ္။ ဒါ မင္းအေပၚမွာ ထားတဲ့ ငါ့ရဲ့ မာနပဲ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။

ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေအးခဲေနခဲ့ျပီ စာအုပ္ေလးရယ္.....။ မင္းရဲ့ ကိုယ္သင္းရနံ႔ေလးကေတာ့
ေဆာင္းေလးေအးေအးေလးနဲ႔အတူ ငါ့ေရွ့က ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။
မင္း ငါ့ကိုႏွဳတ္ဆက္သြားတာပဲ ျဖစ္မယ္လို႔ ေတြးမိလို႔ တစ္ခ်က္ေလာက္ ျပံဳးျပလိုက္တာ
မင္းေတြ႔မွ ေတြ႔ရဲ့လား.....။


ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္