ထေနာင္းတိုင္မွာ ေနခဲ့ရသည့္ ရက္မ်ားအတြင္း ကိုေျပသိမ္းတို႔ အိမ္မွာ လူသူေလးပါး စည္ကားလွပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ကိုေျပသိမ္း၏ ဖခင္မွာ ႏိုင္ငံေရးသမားေဟာင္းႀကီး ျဖစ္ေသာ္လည္း အသက္အရြယ္ရရွာၿပီ။ သို႔ေသာ္ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေရေႏြးပြဲႀကီးခင္းကာ လက္ဖက္ပဲေၾကာ္ အစံုအလင္ျဖင့္ လာသမွ် လူေတြကို ဧည့္ခံေလ့ရွိသည္။ ထေနာင္းတိုင္ ရြာႀကီးမွာ ပညာတတ္ေတြ ထြက္သည့္အျပင္ ႏိုင္ငံေရး စိတ္၀င္စား သူေတြလည္း မ်ားလွပါ၏။ သည္အထဲမွာ ကိုကံႀကီးေမာင္ ဆိုသူႏွင့္ ကိုေျပသိမ္းက ပုလဲနံပ သင့္လြန္းလွသည္။ ကိုကံႀကီးေမာင္က ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးကို ေျခေျချမစ္ျမစ္ ေျပာႏိုင္တာပါ သကဲ့သို႔ အေျပာအေဟာလည္း ေကာင္းလွေပရာ နားေထာင္ရ သူမ်ားအဖို႔ တ၀ါး၀ါး ပြဲက်ရတာမ်ဳိးရွိသလို “ေတာက္” ထေခါက္ရေလာက္ေအာင္ ေသြးထိုးေပးႏိုင္စြမ္းလည္း ရွိသူျဖစ္၏။ ေခတ္ပညာတတ္လည္း ျဖစ္ျပန္၊ လူလံုး လူဖန္ေကာင္းေကာင္း ႐ုပ္ရည္ သန္႔သန္႔မြန္မြန္လည္း ျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ့ ယံုၾကည္ ကိုးစားေလာက္သည့္ လူလည္းျဖစ္ပံုရသည္။ စကားေျပာလွ်င္ မ်က္လံုးႀကီး ျပဴးကာ ေျပာတတ္သည္။ ပင္၀ါႏုေရာင္ လည္ေခါင္းတံုး အကႌ်ကို အျမဲ၀တ္သူျဖစ္ၿပီး ျမင္းျခံေခ်ာင္းေဒါင္းထည္ ပုဆိုးနီ နက္စင္းကို မခြၽတ္တမ္း ၀တ္တတ္သည္။ ပိုလိုစီးကရက္ တခဲခဲႏွင့္ အိတ္ကပ္ထဲမွာလည္း စီးကရက္ဘူးက အျမဲပါတတ္ပါ၏။
ကိုေျပသိမ္းတို႔ အိမ္ကို မနက္တိုင္း ေရာက္လာတတ္သူ မ်ားမွာ ေက်ာင္းဆရာ ကိုလွေအး၊ ပန္းထိမ္ဆရာ ကိုဘညိဳ၊ ၀တ္လံုေတာ္ရ ဦးမူ၊ ကုလားကုန္သည္ ဦးအီစမိုင္၊ ေဆးလိပ္ ခံုပိုင္ရွင္ ကိုသန္းျမ စသူတို႔ျဖစ္၏။ အျခားပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္း လာေရာက္တတ္ၾကၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ အျငင္းအခုန္မ်ားျဖင့္ ရန္မ်ားထ ျဖစ္ၾကေတာ့မလား မွတ္ရသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ အိမ္ေအာက္ထပ္မွာသာ အေနမ်ားသည္။ ႀကီးေတာ္ႀကီးေတြ၊ ေယာင္းမ၀မ္းကြဲေတြ၊ ေဆြနီးမ်ဳိးနီးေတြ သာမက ထေနာင္းတိုင္ ရြာခံေတြကပါ မအိမ္ကံတို႔ သားအမိေတြ ေရာက္လာၾက ကတည္းက တ႐ုန္း႐ုန္း ရွိေနၾကပါ၏။ ဖိုးကူးပင္ ခင္သီႏွင့္ ေရာ၍ ထမင္းေခ်ာင္ ေရာေယာင္ ၀င္ေနရသည္။ မီးဖိုေပၚမွာ ေရေႏြးအိုးႀကီး တဗြမ္းဗြမ္း ဆူေနေအာင္ မီးထိုးရတာကပင္ တစ္လုပ္။ ဖိုးကူးကပင္ ညည္းယူရေတာ့သည္။
“ေသာက္လိုက္ၾကသဲ့ ေရေႏြးဗ်ာ။ သူတို႔မွ အာေခါင္ မပူသယ္။ လက္ဖက္ကလည္း ကန္ေတာ့ပြဲျပင္သဲ့ ဇလံုႀကီးနဲ႔ သုပ္ရတာဗ်ဳိ႕ ရက္စက္သယ္”
“ေနစမ္းပစီ ဖိုးကူးရယ္။ လက္ဖက္ေတြ တြင္တြင္စား ေရေႏြးေတြ တြင္တြင္ေသာက္။ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့ေတြ။ အစ္ကိုေလးကိုယ္က ဆင္သြားရာက်ားေခ်ာင္း။ လူလုိက္ရွာေန သာေလ။ မမကံ ေယာက္်ားလည္း ဖေအ့ေသြး ပါသေတာ့္။ ေပါ့ ေပါ့ မမွတ္နဲ႔ေနာ္”
ခင္သီေျပာလည္း ေျပာစရာ။ မအိမ္ကံကေတာ့ ရယ္ေနလိုက္ပါသည္။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းလို ေခ်ာင္က်က်ရြာကေလးမွာ သည္လိုစကားေတြ ေျပာမည့္သူ မရွိေတာ့ ကိုေျပသိမ္းမွာ ထေနာင္းတိုင္ လာၿပီး အတိုးခ် ေျပာေနသလား ထင္မိပါ၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔မိသူ႔ဘ၊ သူ႔ရြာ သူ႔ေျမ သူ႔လူေတြႏွင့္ ကိုေျပသိမ္း ေပ်ာ္ေန ပံုရတာကိုပဲ မအိမ္ကံ ၀မ္းသာရသည္။ ကိုေျပသိမ္း မေျပာပါႏွင့္။ သမီးႏွစ္ေယာက္ကပင္ ထေနာင္းတိုင္မွာ ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ရြာထဲ သြားလည္ၾကရတာလည္း အေမာ။ တစ္အိမ္ မဟုတ္ တစ္အိမ္က ေခၚသြားၾကတာ ဆိုေတာ့ လက္သာရာပါ ေနၾကသည္။ ရာသီကလည္း ပူျပင္းလြန္းသျဖင့္ ေန႔လယ္ ေန႔ခင္းေတာ့ ျပန္ပို႔ပါ ေျပာရပါ၏။
“က်ဳပ္တို႔ရြာက သစ္ႀကီး၀ါးႀကီးပါ့ရွင္။ သူတကာ့ ရြာေတြ ပူလွပူလွနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ ထေနာင္းတိုင္ ပူခ်ိန္ မရလိုက္ေပါင္။ ျမင္းျခံနဲ႔ ေတာင္မတူဘူး။ ျမင္းျခံကဟာေတြ က်ဳပ္တို႔ ရြာေရာက္ရင္ ေအးၾကလြန္းလို႔တ့ဲ။ ေနၾကစမ္းပါစီ မအိမ္ကံရဲ႕”
ထေနာင္းတိုင္ရြာသူေတြ ဂုဏ္လုပ္ခ်င္တာကိုလည္း ေျပာေတာ့ မေျပာသာပါ။ ထေနာင္းတိုင္က ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းထက္ အရိပ္အခက္မ်ားသည္။ ၿမိဳ႕ႏွင့္နီးသည့္ ရြာႀကီးဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕ေသြး ၿမိဳ႕ရည္ရွိသကဲ့သို႔ ေတာရိပ္ ေတာေရာင္လည္း မလြတ္ခ်င္။ မအိမ္ကံက အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ ပ်င္းလာသည့္အခါ အေပၚထပ္ စကား၀ိုင္းကို တက္သြားေလ့ရွိ၏။ တက္သြား တိုင္းလည္း ကိုကံႀကီးေမာင္ႏွင့္ ပန္းထိမ္ဆရာတို႔ျငင္းခုန္ေန တာေတြပဲ ၾကားရပါ၏။
“ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ ဆိုတာက ေတာ္လွန္ေရးတုန္းက စစ္ပညာေတြ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ တပ္ဖြဲ႕ခဲ့တာဗ်။ ၿမိဳ႕ေစာင့္ နယ္ေစာင့္သူတို႔ ရွိတာ။ သည္အထဲမွာ ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြ လည္းပါသဗ်ာ။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြလည္းပါသဗ်ာ။ ဆိုရွယ္လစ္ ေတြလည္းပါသဗ်ာ။ ဘယ့္ႏွယ္ ခင္ဗ်ားကခုမွထၿပီး ဒါေတြ ေျပာေနရသာတုံး”
ဂ်ပန္ ေတာ္လွန္ေရးၿပီးကတည္းက အဂၤလိပ္ျပန္ အ၀င္မွာ ႏိုင္ငံေရး အသိေတြ ပိုနားလည္လာၾကသည္။ ဖဆပလ၊ ကြန္ျမဴ နစ္ပါတီ၊ ရဲေဘာ္ျဖဴ၊ ရဲေဘာ္၀ါဆိုတာေတြ ၾကားခဲ့ၾကရသည္။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွာလည္း အလံျဖဴကြန္ျမဴနစ္၊ အလံနီကြန္ျမဴ နစ္တို႔ႏွင့္ပတ္သက္၍ အခ်င္းခ်င္း ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ငယ္က်ဳိး ငယ္နာေဖာ္ၾကတာမ်ားကလည္း ထေနာင္းတိုင္အိမ္ႀကီးေပၚမွာ ထြက္ေပၚလ်က္ရွိေလၿပီ။ ေတာ္လွန္ေရးအၿပီး ေပၚလာေသာ ျပည္သူ႔လြတ္လပ္ေရး ပါတီဆိုတာကလည္း ရွိခဲ့ပါေသးသည္။ အမ်ဳိးသား ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ အတူ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား က်ဆံုးခဲ့ၾကသည္။ အခုလည္း လြတ္လပ္ေရးရတာပင္ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ရွိေနၿပီ။ ႏိုင္ငံေရး စကားေတြက ေျပာေနၾကရတုန္းပဲလား။
“ေျပာရမွာေပါ့ဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔က ပါးစပ္ကေျပာေနတာ။ တိုင္းျပည္က ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနၿပီ။ ခင္ဗ်ားတို႔က အေဟာ အေျပာေကာင္းတိုင္း ေလွ်ာက္ေျပာေနတာကို က်ဳပ္တို႔က ယံုဖို႔ခက္တယ္။ ဘာထူးသလဲ။ လက္၀ဲ ညီညြတ္ေရးဆိုတာ ေတြလည္း ဘာညီညြတ္ၾကလို႔တံုး”
ကိုေျပသိမ္းက ပန္းထိမ္ဆရာစကားကိုေထာက္ခံသည္။
“ဒါလည္းဟုတ္တာပါပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔က ၿမိဳ႕နဲ႔ၿမိဳ႕ရိပ္မွာ ေနၾကလုိ႔ကိုး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာေတြမွာ လူစိမ္းလာရင္ေၾကာက္ ေနရတာဗ်။ ေတာသူေတာင္သားေတြမွာ ခင္ဗ်ားတို႔အိပ္သလို မအိပ္ၾကရဘူး။ ရြာေတြမွာ အလွဴကေလးမွ မလွဴ၀ံ့။ ပြဲကေလးမွ မၾကည့္၀ံ့။ မဲေၾကးေတာင္း၊ ဆက္ေၾကးေတာင္းနဲ႔။ လုပ္ေသနတ္နဲ႔ ဓားျပကအစ ေၾကာက္ေနၾကရတယ္။ ေတာသူ ေတာင္သားေတြက ေနတတ္ေအာင္ ေနေနၾကရတာ။ သိပ္သနားစရာ ေကာင္းတယ္။ ၿမိဳ႕မွာက ရာထူးယူမယ္။ အခြင့္ အေရးယူမယ္။ အာဏာယူမယ္။ ဆင္းရဲတုန္းက အတူတူ အဆင္းရဲခံခဲ့ၾကေပမယ့္ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးကာမွ ပိုလို႔ေတာင္ ဆိုးေနၾကတယ္။ သံသယေတြ မ်ားေနၾကတယ္။ ၀ါဒေရး ထက္ ပုဂၢိဳလ္ ဂိုဏ္းဂဏေရးေတြက မ်ားေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ရြာေတြမွာ မိုးခ်ဳပ္တာနဲ႔ မီးခြက္မႈတ္ ေနၾကရတယ္”
ကိုေျပသိမ္း ေျပာေနတာကို မအိမ္ကံေငးၿပီး နားေထာင္သည္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သား။ ေဇာင္းခ်မ္းကုန္းဘက္ တစ္ေၾကာရြာေတြမွာ ညရယ္လို႔ ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ၾကရ။ ေသနတ္သံေတြ ၾကားရသည့္ ညေတြပင္မ်ားခဲ့သည္။ ဘယ္သူေတြက ဘယ္သူ႔ကို ပစ္ေနတာမွန္းပင္ မသိရေတာ့။ ရြာေတြမွာ လည္း သူတစ္ဖက္ ကိုယ္တစ္ဖက္၊ သူ႕အုပ္စု ကိုယ့္အုပ္စုေတြ မ်ားလာသည္။ ရြာကို တရားလာေဟာသူေတြလည္း ရွိသည္။ ကိုေျပသိမ္းလိုလူကပင္ ငါေတာ့အသက္စြန္႔ၿပီး ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ခဲ့တာေတာင္ မွားေနၿပီလားလို႔ ညည္းရွာပါ၏။
ကိုေျပသိမ္းတို႔ အိမ္ကို မနက္တိုင္း ေရာက္လာတတ္သူ မ်ားမွာ ေက်ာင္းဆရာ ကိုလွေအး၊ ပန္းထိမ္ဆရာ ကိုဘညိဳ၊ ၀တ္လံုေတာ္ရ ဦးမူ၊ ကုလားကုန္သည္ ဦးအီစမိုင္၊ ေဆးလိပ္ ခံုပိုင္ရွင္ ကိုသန္းျမ စသူတို႔ျဖစ္၏။ အျခားပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္း လာေရာက္တတ္ၾကၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ အျငင္းအခုန္မ်ားျဖင့္ ရန္မ်ားထ ျဖစ္ၾကေတာ့မလား မွတ္ရသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ အိမ္ေအာက္ထပ္မွာသာ အေနမ်ားသည္။ ႀကီးေတာ္ႀကီးေတြ၊ ေယာင္းမ၀မ္းကြဲေတြ၊ ေဆြနီးမ်ဳိးနီးေတြ သာမက ထေနာင္းတိုင္ ရြာခံေတြကပါ မအိမ္ကံတို႔ သားအမိေတြ ေရာက္လာၾက ကတည္းက တ႐ုန္း႐ုန္း ရွိေနၾကပါ၏။ ဖိုးကူးပင္ ခင္သီႏွင့္ ေရာ၍ ထမင္းေခ်ာင္ ေရာေယာင္ ၀င္ေနရသည္။ မီးဖိုေပၚမွာ ေရေႏြးအိုးႀကီး တဗြမ္းဗြမ္း ဆူေနေအာင္ မီးထိုးရတာကပင္ တစ္လုပ္။ ဖိုးကူးကပင္ ညည္းယူရေတာ့သည္။
“ေသာက္လိုက္ၾကသဲ့ ေရေႏြးဗ်ာ။ သူတို႔မွ အာေခါင္ မပူသယ္။ လက္ဖက္ကလည္း ကန္ေတာ့ပြဲျပင္သဲ့ ဇလံုႀကီးနဲ႔ သုပ္ရတာဗ်ဳိ႕ ရက္စက္သယ္”
“ေနစမ္းပစီ ဖိုးကူးရယ္။ လက္ဖက္ေတြ တြင္တြင္စား ေရေႏြးေတြ တြင္တြင္ေသာက္။ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့ေတြ။ အစ္ကိုေလးကိုယ္က ဆင္သြားရာက်ားေခ်ာင္း။ လူလုိက္ရွာေန သာေလ။ မမကံ ေယာက္်ားလည္း ဖေအ့ေသြး ပါသေတာ့္။ ေပါ့ ေပါ့ မမွတ္နဲ႔ေနာ္”
ခင္သီေျပာလည္း ေျပာစရာ။ မအိမ္ကံကေတာ့ ရယ္ေနလိုက္ပါသည္။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းလို ေခ်ာင္က်က်ရြာကေလးမွာ သည္လိုစကားေတြ ေျပာမည့္သူ မရွိေတာ့ ကိုေျပသိမ္းမွာ ထေနာင္းတိုင္ လာၿပီး အတိုးခ် ေျပာေနသလား ထင္မိပါ၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔မိသူ႔ဘ၊ သူ႔ရြာ သူ႔ေျမ သူ႔လူေတြႏွင့္ ကိုေျပသိမ္း ေပ်ာ္ေန ပံုရတာကိုပဲ မအိမ္ကံ ၀မ္းသာရသည္။ ကိုေျပသိမ္း မေျပာပါႏွင့္။ သမီးႏွစ္ေယာက္ကပင္ ထေနာင္းတိုင္မွာ ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ရြာထဲ သြားလည္ၾကရတာလည္း အေမာ။ တစ္အိမ္ မဟုတ္ တစ္အိမ္က ေခၚသြားၾကတာ ဆိုေတာ့ လက္သာရာပါ ေနၾကသည္။ ရာသီကလည္း ပူျပင္းလြန္းသျဖင့္ ေန႔လယ္ ေန႔ခင္းေတာ့ ျပန္ပို႔ပါ ေျပာရပါ၏။
“က်ဳပ္တို႔ရြာက သစ္ႀကီး၀ါးႀကီးပါ့ရွင္။ သူတကာ့ ရြာေတြ ပူလွပူလွနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ ထေနာင္းတိုင္ ပူခ်ိန္ မရလိုက္ေပါင္။ ျမင္းျခံနဲ႔ ေတာင္မတူဘူး။ ျမင္းျခံကဟာေတြ က်ဳပ္တို႔ ရြာေရာက္ရင္ ေအးၾကလြန္းလို႔တ့ဲ။ ေနၾကစမ္းပါစီ မအိမ္ကံရဲ႕”
ထေနာင္းတိုင္ရြာသူေတြ ဂုဏ္လုပ္ခ်င္တာကိုလည္း ေျပာေတာ့ မေျပာသာပါ။ ထေနာင္းတိုင္က ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းထက္ အရိပ္အခက္မ်ားသည္။ ၿမိဳ႕ႏွင့္နီးသည့္ ရြာႀကီးဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕ေသြး ၿမိဳ႕ရည္ရွိသကဲ့သို႔ ေတာရိပ္ ေတာေရာင္လည္း မလြတ္ခ်င္။ မအိမ္ကံက အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ ပ်င္းလာသည့္အခါ အေပၚထပ္ စကား၀ိုင္းကို တက္သြားေလ့ရွိ၏။ တက္သြား တိုင္းလည္း ကိုကံႀကီးေမာင္ႏွင့္ ပန္းထိမ္ဆရာတို႔ျငင္းခုန္ေန တာေတြပဲ ၾကားရပါ၏။
“ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ ဆိုတာက ေတာ္လွန္ေရးတုန္းက စစ္ပညာေတြ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ တပ္ဖြဲ႕ခဲ့တာဗ်။ ၿမိဳ႕ေစာင့္ နယ္ေစာင့္သူတို႔ ရွိတာ။ သည္အထဲမွာ ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြ လည္းပါသဗ်ာ။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြလည္းပါသဗ်ာ။ ဆိုရွယ္လစ္ ေတြလည္းပါသဗ်ာ။ ဘယ့္ႏွယ္ ခင္ဗ်ားကခုမွထၿပီး ဒါေတြ ေျပာေနရသာတုံး”
ဂ်ပန္ ေတာ္လွန္ေရးၿပီးကတည္းက အဂၤလိပ္ျပန္ အ၀င္မွာ ႏိုင္ငံေရး အသိေတြ ပိုနားလည္လာၾကသည္။ ဖဆပလ၊ ကြန္ျမဴ နစ္ပါတီ၊ ရဲေဘာ္ျဖဴ၊ ရဲေဘာ္၀ါဆိုတာေတြ ၾကားခဲ့ၾကရသည္။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွာလည္း အလံျဖဴကြန္ျမဴနစ္၊ အလံနီကြန္ျမဴ နစ္တို႔ႏွင့္ပတ္သက္၍ အခ်င္းခ်င္း ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ငယ္က်ဳိး ငယ္နာေဖာ္ၾကတာမ်ားကလည္း ထေနာင္းတိုင္အိမ္ႀကီးေပၚမွာ ထြက္ေပၚလ်က္ရွိေလၿပီ။ ေတာ္လွန္ေရးအၿပီး ေပၚလာေသာ ျပည္သူ႔လြတ္လပ္ေရး ပါတီဆိုတာကလည္း ရွိခဲ့ပါေသးသည္။ အမ်ဳိးသား ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ အတူ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား က်ဆံုးခဲ့ၾကသည္။ အခုလည္း လြတ္လပ္ေရးရတာပင္ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ရွိေနၿပီ။ ႏိုင္ငံေရး စကားေတြက ေျပာေနၾကရတုန္းပဲလား။
“ေျပာရမွာေပါ့ဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔က ပါးစပ္ကေျပာေနတာ။ တိုင္းျပည္က ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနၿပီ။ ခင္ဗ်ားတို႔က အေဟာ အေျပာေကာင္းတိုင္း ေလွ်ာက္ေျပာေနတာကို က်ဳပ္တို႔က ယံုဖို႔ခက္တယ္။ ဘာထူးသလဲ။ လက္၀ဲ ညီညြတ္ေရးဆိုတာ ေတြလည္း ဘာညီညြတ္ၾကလို႔တံုး”
ကိုေျပသိမ္းက ပန္းထိမ္ဆရာစကားကိုေထာက္ခံသည္။
“ဒါလည္းဟုတ္တာပါပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔က ၿမိဳ႕နဲ႔ၿမိဳ႕ရိပ္မွာ ေနၾကလုိ႔ကိုး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာေတြမွာ လူစိမ္းလာရင္ေၾကာက္ ေနရတာဗ်။ ေတာသူေတာင္သားေတြမွာ ခင္ဗ်ားတို႔အိပ္သလို မအိပ္ၾကရဘူး။ ရြာေတြမွာ အလွဴကေလးမွ မလွဴ၀ံ့။ ပြဲကေလးမွ မၾကည့္၀ံ့။ မဲေၾကးေတာင္း၊ ဆက္ေၾကးေတာင္းနဲ႔။ လုပ္ေသနတ္နဲ႔ ဓားျပကအစ ေၾကာက္ေနၾကရတယ္။ ေတာသူ ေတာင္သားေတြက ေနတတ္ေအာင္ ေနေနၾကရတာ။ သိပ္သနားစရာ ေကာင္းတယ္။ ၿမိဳ႕မွာက ရာထူးယူမယ္။ အခြင့္ အေရးယူမယ္။ အာဏာယူမယ္။ ဆင္းရဲတုန္းက အတူတူ အဆင္းရဲခံခဲ့ၾကေပမယ့္ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးကာမွ ပိုလို႔ေတာင္ ဆိုးေနၾကတယ္။ သံသယေတြ မ်ားေနၾကတယ္။ ၀ါဒေရး ထက္ ပုဂၢိဳလ္ ဂိုဏ္းဂဏေရးေတြက မ်ားေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ရြာေတြမွာ မိုးခ်ဳပ္တာနဲ႔ မီးခြက္မႈတ္ ေနၾကရတယ္”
ကိုေျပသိမ္း ေျပာေနတာကို မအိမ္ကံေငးၿပီး နားေထာင္သည္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သား။ ေဇာင္းခ်မ္းကုန္းဘက္ တစ္ေၾကာရြာေတြမွာ ညရယ္လို႔ ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ၾကရ။ ေသနတ္သံေတြ ၾကားရသည့္ ညေတြပင္မ်ားခဲ့သည္။ ဘယ္သူေတြက ဘယ္သူ႔ကို ပစ္ေနတာမွန္းပင္ မသိရေတာ့။ ရြာေတြမွာ လည္း သူတစ္ဖက္ ကိုယ္တစ္ဖက္၊ သူ႕အုပ္စု ကိုယ့္အုပ္စုေတြ မ်ားလာသည္။ ရြာကို တရားလာေဟာသူေတြလည္း ရွိသည္။ ကိုေျပသိမ္းလိုလူကပင္ ငါေတာ့အသက္စြန္႔ၿပီး ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ခဲ့တာေတာင္ မွားေနၿပီလားလို႔ ညည္းရွာပါ၏။
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
ရီနိုမာန္
4 comments:
“လက္ဖက္ေတြတြင္တြင္စား၊ ေရေႏြးေတြ တြင္တြင္ေသာက္..”
ကၽြန္ေတာ္မေဟသီေတာင္ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ေနၿပီ..သူၾကိဳက္တဲ့ လက္ဖက္ပါလာလို႔... အဟီး။
yu ya
၀က္မေလးနွင့္လွည့္စားသူးမ်ား
၀က္မေလးနွင့္လွည့္စားသူးမ်ား
၀က္မေလးနွင့္လွည့္စားသူးမ်ား
Post a Comment