_100_100.jpg)
မအိမ္ကံက သမီးႏွစ္ေယာက္ လက္ဆြဲၿပီး ပရိသတ္ႏွင့္ ေရာေယာင္ကာ မ႑ပ္အျပင္ တိုးထြက္လာခဲ့သည္။ အလွဴလွည့္ ၾကမည့္သူေတြ တန္းပင္စီေနၾကၿပီ။ အလွဴလွည့္ မလိုက္သူေတြက ေဘးတစ္ဖက္ တစ္ခ်က္ ရံကာ ရပ္ၾကရင္း လူတန္းျဖင့္ ျခံခတ္ထားသလို ရွိၾကေလ၏။ မအိမ္ကံက သမီး ႏွစ္ေယာက္ကို ပခံုးကဖက္ရင္း တိုးသည္။ မအိမ္ကံတို႔ သားအမိကို ေနရာဖယ္ေပးၾကသည္။ တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကိုင္ သူကေလးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လာက်ေန သည္။
“အို တုိက္ဆိုင္လိုက္သာ။ သမီး ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မမဆီသြားရေအာင္။ သမီးကိုင္ၾကည့္လို႔ရသယ္ အသာေလး ကိုင္ေနာ္၊ လာသမီး”
မအိမ္ကံက သမီးအႀကီးမ ေက်ာကို တြန္းရင္းေရွ႕ကိုထြက္ ဖို႔ျပင္လိုက္သည္။ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မိန္းကေလးႏွင့္ သူတို႔သား အမိေ၀းလွတာမွ မဟုတ္တာ။ တစ္လံသာသာေလာက္သာ ေ၀းသည္။ ေျခလွမ္း ႏွစ္လွမ္း၊ သံုးလွမ္းစာသာ ေ၀းသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ ေရာက္လာကာ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မိန္းကေလး၏ လက္ေမာင္းကို ဆြဲေလသည္။
“ျမတေလး၊ လာ လာ ေရွ႕ကို။ ညည္းက ဘယ္ႏွယ့္ သည္ၾကားထဲ လာရပ္ရတာတုံး။ ေရွ႕မွာေနရမွာ လာ လာ ျမန္ျမန္”
ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မိန္းကေလး ယို႔ခနဲ ပါသြားတာကို ၾကည့္ရင္း မအိမ္ကံ ၀မ္းနည္းသြားခဲ့ပါ၏။ မအိမ္ကံငယ္ငယ္ က မ႑ပ္ထဲမွာ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကို ကိုင္ၾကည့္ခ်င္လို႔ ေရွ႕ကိုအတုိး၊ ကိုင္ခြင့္ရခါနီးမွ အေမပန္း႐ံုက လက္ကိုလာ ဆြဲတာကို သတိရလိုက္မိသည္။ အလွဴတန္းႀကီး ေရြ႕သြားေသာ္လည္း မအိမ္ကံတို႔ သားအမိသံုးေယာက္ မေရြ႕မိၾက။
“ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မိန္းကေလးက ျမတေလးတဲ့လား။ ကုသိုလ္ကံထူးပါဘိ”
အို ေနစမ္းပါေစ။ ေစာင့္ရလွ ေနာက္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ေပါ့ သမီးရယ္။ သမီး အလွည့္ၾကံဳ ရဦးမွာေပါ့။ သည္ေလာက္ေတာင္ လြဲခ်င္လွတာ ၀ါးေတာ ဆင္နင္းသလို နင္းပစ္လုိက္ရ ေခ်ေသးေပါ့။ ၀ါးျခမ္းမနင္းမိ ၀ါးလံုး နင္းမိရမွာေပါ့။
“အိမ္ကေလး၊ အလွဴလွည့္သြားၿပီေလ။ လာ မ႑ပ္ထဲကို”
ကိုေျပသိမ္းက လက္ေမာင္းကို လာဆြဲမွ မအိမ္ကံအသိ ၀င္လာခဲ့သည္။ သမီးအငယ္ကို ကိုေျပသိမ္းက ေပြ႕ခ်ီ သြားႏွင့္ၿပီ။ မအိမ္ကံက သမီးအႀကီးမကို လက္ဆြဲရင္း မ႑ပ္ထဲ ျပန္၀င္လာခဲ့ရပါ၏။ သည္လိုႏွင့္ အလွဴႀကီးရက္ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ဘက္ ထေနာင္းတိုင္ကို ကူးၾကဖို႔ ျပင္ၾကရၿပီ။ မအိမ္ကံက ရင္ထဲ မရွင္းတာေတြ ေမးေနခဲ့ပါ၏။ ၿမိဳ႕မွာေကာ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကိုင္ကို ဘယ္လို ေရြးၾကသလဲ။ ဘယ္လို သေဘာထား ၾကသလဲ။ ပြဲကေတာ္ႀကီးက သိသမွ် ရွင္းျပသည္။
“ၿမိဳ႕ဆိုေတာ့ မအိမ္ကံရယ္။ ရြာေတြလိုေတာ့ ထံုးရယ္ စံရယ္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ျမင္းျခံကေတာ့ ႐ိုးရာ အစဥ္အလာ လိုက္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ကြယ္ ကိုယ့္ရပ္ကြက္နဲ႔ ကိုယ့္ အလွဴဆိုေတာ့ ကိုယ့္ရပ္ကြက္ထဲက မိန္းကေလးပဲသည္လို ေရြးလိုက္ၾကရတာပါပဲ။ ၿမိဳ႕ဆိုတာက တျခား အရပ္ကလာ ေနၾကသူေတြလည္း မ်ားတာကိုး။ တစ္ဦးအေၾကာင္း တစ္ဦး ငယ္က်ဳိးငယ္နာ အေကာင္းအဆိုး မသိၾကေလေတာ့ အပ်ဳိ ႐ုပ္ေခ်ာေခ်ာ ဥစၥာေပါဆိုရင္ ၿပီးရတာမ်ားတယ္”
“ဟုတ္ပါရဲ႕ေနာ္။ မိန္းကေလး နာမည္ေတာ့ ၾကားလိုက္သယ္”
“ျမတေလးတဲ့။ တို႔နဲ႔တူမ ၀မ္းကြဲေလာက္ ေတာ္တယ္။ သူ႔အစ္မက စိန္တေလးတဲ့။ စိန္တေလးက ပိုၾကည့္ေကာင္းေသး။ အခုက စိန္တေလး ခရီးသြားေနလို႔ ျမတေလး ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ခိုင္းရတာေလ”
အို လြယ္လိုက္ၾကတာ။ သည္လို ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ ၿမိဳ႕ဆိုတာနဲ႔ပဲ အ႐ိုးအဆက္ ပ်က္ရေရာတဲ့လား။ ဥစၥာေပါ ႐ုပ္ေခ်ာ ေဆြမ်ဳိးနီးစပ္ေတာ္႐ံုနဲ႔ပဲ ၿမိဳ႕က်က္သေရေဆာင္ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ျဖစ္ရေရာတဲ့လား။ မအိမ္ကံတို႔ ရြာေတြမွာေတာ့ သည္ေလာက္မလြယ္ပါ။ မအိမ္ကံတို႔ရြာမွ မဟုတ္ပါ။ ဘယ္ရြာမွာမဆို လိုခ်င္ေလာက္မွ လူေကာက္ရ ဆိုတာမ်ဳိးမရွိ။ ထံုးမီစံက် အေၾကာင္းလွသူမွ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ျဖစ္ခြင့္ရသည္။ သည္လိုပဲ ရွိရမွာေပါ့။
“တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ မအိမ္ကံရယ္။ ႐ိုးရာဓေလ့ ထံုးစံ ေတြဆိုတာက အဓိပၸာယ္ မရွိတာ။ အက်ဳိးအေၾကာင္း မရွိတာမ်ဳိးမွ မဟုတ္ဘဲ။ ေရွးလူႀကီးေတြက အရွည္ကို ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး သတ္မွတ္ထားၾကတဲ့ ရပ္ဓေလ့ ရြာဓေလ့ လူ႔စည္းကမ္းကို မအိမ္ကံတို႔ ရြာေတြမွာ သည္လိုဓေလ့ေတြကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ ေရွာက္ေနၾကတာ မ်ားျဖင့္ အလြန္အားရမိတယ္။ အထူးသျဖင့္ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ အက်င့္သီလကို ရင္စည္း ခါး၀တ္လုိျမဲၿမံေအာင္ ထိန္းကြပ္ေပးတဲ့ သေဘာပဲေလ”
ပြဲကေတာ္ႀကီးက မအိမ္ကံတို႔ မိသားစုကို ေကြၽးေမြးၿပီးမွ သြားေစသည္။ အလွဴက ပိုေသာ ဟင္းေကြၽး ဟင္းရံမ်ားႏွင့္ မုန္႔ေတြပါ ခ်ဳိင့္ႀကီး ခ်ဳိင့္ငယ္ျဖင့္ ထည့္သို ေပးလိုက္ေသးသည္။ ျမင္းျခံႏွင့္ ထေနာင္းတိုင္ မေ၀းလွသည့္ အတြက္ ေအးေအးေဆးေဆး ေနခုိင္းျခင္းျဖစ္သည္။ အလွဴသိမ္းကိစၥမ်ားႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနသည့္ၾကားက ပြဲကေတာ္ႀကီးမွာ မအိမ္ကံတို႔ လွည္းထြက္ခါနီးမွာ လာႏႈတ္ဆက္ျပန္ပါ၏။
“ကိုင္း သြားၾကေရာ့ သားအဖတစ္ေတြ။ ၀တၱရားမ်ား မေက်ရင္လည္း သည္းခံၾကပါ။ မပန္း႐ံုကိုလည္း ေျပာလိုက္ပါေနာ္။ စစ္ခိုခဲ့ရတဲ့ေက်းဇူး အထူးတင္လ်က္ပါလို႔။ အလွဴ တစ္လွဴသာ ေျပာတယ္။ အလုပ္ေတြကလည္း ကိုယ္မပါရင္ မၿပီးရတာခ်ည္းျဖစ္ေနပါတယ္”
“မအိမ္ကံတို႔ကေတာင္ အားနာေနသာပါရွင္။ အလုပ္ မ်ားမွန္းလည္း သိပါရဲ႕။ ကိုင္း သြားၿပီေနာ္။ ေဒၚေဒၚ”
“သြားၾကေရာ့။ ေအာ္ ဒါထက္ မအိမ္ကံေရ”
ပြဲကေတာ္ႀကီးက လွည္းရံတိုင္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ဆုပ္ၿပီး မအိမ္ကံနားနားကပ္ၿပီး စကားေျပာဖို႔ ျပင္သည္။ မအိမ္ကံ ကအနားကပ္ေပး လိုက္ေတာ့မွ ခပ္တိုးတိုးဆိုပါ၏။
“ဟိုဘက္ရြာေတြမယ္ ေက်ာက္ႀကီးေရာဂါေတြ ျဖစ္ေနၾက တယ္လို႔ ပဲလွည္းေတြလာလို႔ ၾကားရတယ္။ ဥတုကလည္း ျပင္း။ တြင္းေရ၊ ကန္ေရေတြကလည္းခန္းတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ေရာဂါဘယေတြ ဂ႐ုစိုက္ၾကကြယ့္။ ေက်ာက္ႀကီးေရာဂါနဲ႔ ပ်က္စီးၾကသတဲ့။ မပ်က္စီးေတာ့လည္း ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသတဲ့။ သည္ေရာဂါ၀င္ရင္ တစ္ကိုယ္လံုး မီးက်ီး မ်ားအံုထားသလို ပူေတာက္ေနေတာ့တာတဲ့။ ကိုင္း ကိုင္း။ သြားေရာ့ သြားလမ္းသာ ျပန္လမ္းေခ်ာ၊ ေဘးရန္မွန္သမွ် ပိန္းၾကာရြက္ ေရမတင္သလို စင္စင္ႀကီးေလွ်ာက်ၿပီးလွ်င္ ခ်မ္းသာသုခအ၀၀ ျပည့္စံုၾကပါစီ”
“ေပးသဲ့ဆုနဲ႔ တလံုးတ၀တည္း ျပည့္ပါရစီ”
လွည္းထြက္လာေတာ့ မြန္းတိမ္းစ အညာေႏြေနကပူ ျပင္းလြန္းလွပါ၏။ မအိမ္ကံက ၾကက္ဆင္ဖဲထီးကို ဖြင့္ကာ သမီးႏွစ္ေယာက္ကို ၾကက္သားအုပ္မ အေတာင္ႏွင့္ သိမ္းသလို သိမ္းအုပ္ရင္း ေဆာင္းေပးခဲ့သည္။ ထေနာင္းပင္ေတြကေတာ့ ေနပူက်ဲ ေတာက္ေတာက္မွာ အ၀ါႏွင့္ အစိမ္း။
“ဘယ္ႏွယ့္တုံး ေမာင္ကံႀကီးေမာင္ရဲ႕။ တိုင္းျပည္လည္း လြတ္လပ္ေရးရၿပီးမွပဲ။ ဒါေပသိလို႔ ဗမာျပည္မွာ နာရီေတြကမ်ား ဆိုသာလို အသင္းအပင္းေတြက မ်ားလွသေကာ ေမာင္ရဲ႕။ ငါတို႔ျဖင့္ ဘယ္လမ္းဘယ္ပန္းနဲ႔ ဘယ္ခရီး ဘယ္ထီးနဲ႔လို႔ေတာင္ မေတြးတတ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနၿပီ”
“အို တုိက္ဆိုင္လိုက္သာ။ သမီး ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မမဆီသြားရေအာင္။ သမီးကိုင္ၾကည့္လို႔ရသယ္ အသာေလး ကိုင္ေနာ္၊ လာသမီး”
မအိမ္ကံက သမီးအႀကီးမ ေက်ာကို တြန္းရင္းေရွ႕ကိုထြက္ ဖို႔ျပင္လိုက္သည္။ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မိန္းကေလးႏွင့္ သူတို႔သား အမိေ၀းလွတာမွ မဟုတ္တာ။ တစ္လံသာသာေလာက္သာ ေ၀းသည္။ ေျခလွမ္း ႏွစ္လွမ္း၊ သံုးလွမ္းစာသာ ေ၀းသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ ေရာက္လာကာ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မိန္းကေလး၏ လက္ေမာင္းကို ဆြဲေလသည္။
“ျမတေလး၊ လာ လာ ေရွ႕ကို။ ညည္းက ဘယ္ႏွယ့္ သည္ၾကားထဲ လာရပ္ရတာတုံး။ ေရွ႕မွာေနရမွာ လာ လာ ျမန္ျမန္”
ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မိန္းကေလး ယို႔ခနဲ ပါသြားတာကို ၾကည့္ရင္း မအိမ္ကံ ၀မ္းနည္းသြားခဲ့ပါ၏။ မအိမ္ကံငယ္ငယ္ က မ႑ပ္ထဲမွာ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကို ကိုင္ၾကည့္ခ်င္လို႔ ေရွ႕ကိုအတုိး၊ ကိုင္ခြင့္ရခါနီးမွ အေမပန္း႐ံုက လက္ကိုလာ ဆြဲတာကို သတိရလိုက္မိသည္။ အလွဴတန္းႀကီး ေရြ႕သြားေသာ္လည္း မအိမ္ကံတို႔ သားအမိသံုးေယာက္ မေရြ႕မိၾက။
“ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မိန္းကေလးက ျမတေလးတဲ့လား။ ကုသိုလ္ကံထူးပါဘိ”
အို ေနစမ္းပါေစ။ ေစာင့္ရလွ ေနာက္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ေပါ့ သမီးရယ္။ သမီး အလွည့္ၾကံဳ ရဦးမွာေပါ့။ သည္ေလာက္ေတာင္ လြဲခ်င္လွတာ ၀ါးေတာ ဆင္နင္းသလို နင္းပစ္လုိက္ရ ေခ်ေသးေပါ့။ ၀ါးျခမ္းမနင္းမိ ၀ါးလံုး နင္းမိရမွာေပါ့။
“အိမ္ကေလး၊ အလွဴလွည့္သြားၿပီေလ။ လာ မ႑ပ္ထဲကို”
ကိုေျပသိမ္းက လက္ေမာင္းကို လာဆြဲမွ မအိမ္ကံအသိ ၀င္လာခဲ့သည္။ သမီးအငယ္ကို ကိုေျပသိမ္းက ေပြ႕ခ်ီ သြားႏွင့္ၿပီ။ မအိမ္ကံက သမီးအႀကီးမကို လက္ဆြဲရင္း မ႑ပ္ထဲ ျပန္၀င္လာခဲ့ရပါ၏။ သည္လိုႏွင့္ အလွဴႀကီးရက္ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ဘက္ ထေနာင္းတိုင္ကို ကူးၾကဖို႔ ျပင္ၾကရၿပီ။ မအိမ္ကံက ရင္ထဲ မရွင္းတာေတြ ေမးေနခဲ့ပါ၏။ ၿမိဳ႕မွာေကာ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကိုင္ကို ဘယ္လို ေရြးၾကသလဲ။ ဘယ္လို သေဘာထား ၾကသလဲ။ ပြဲကေတာ္ႀကီးက သိသမွ် ရွင္းျပသည္။
“ၿမိဳ႕ဆိုေတာ့ မအိမ္ကံရယ္။ ရြာေတြလိုေတာ့ ထံုးရယ္ စံရယ္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ျမင္းျခံကေတာ့ ႐ိုးရာ အစဥ္အလာ လိုက္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ကြယ္ ကိုယ့္ရပ္ကြက္နဲ႔ ကိုယ့္ အလွဴဆိုေတာ့ ကိုယ့္ရပ္ကြက္ထဲက မိန္းကေလးပဲသည္လို ေရြးလိုက္ၾကရတာပါပဲ။ ၿမိဳ႕ဆိုတာက တျခား အရပ္ကလာ ေနၾကသူေတြလည္း မ်ားတာကိုး။ တစ္ဦးအေၾကာင္း တစ္ဦး ငယ္က်ဳိးငယ္နာ အေကာင္းအဆိုး မသိၾကေလေတာ့ အပ်ဳိ ႐ုပ္ေခ်ာေခ်ာ ဥစၥာေပါဆိုရင္ ၿပီးရတာမ်ားတယ္”
“ဟုတ္ပါရဲ႕ေနာ္။ မိန္းကေလး နာမည္ေတာ့ ၾကားလိုက္သယ္”
“ျမတေလးတဲ့။ တို႔နဲ႔တူမ ၀မ္းကြဲေလာက္ ေတာ္တယ္။ သူ႔အစ္မက စိန္တေလးတဲ့။ စိန္တေလးက ပိုၾကည့္ေကာင္းေသး။ အခုက စိန္တေလး ခရီးသြားေနလို႔ ျမတေလး ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ခိုင္းရတာေလ”
အို လြယ္လိုက္ၾကတာ။ သည္လို ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ ၿမိဳ႕ဆိုတာနဲ႔ပဲ အ႐ိုးအဆက္ ပ်က္ရေရာတဲ့လား။ ဥစၥာေပါ ႐ုပ္ေခ်ာ ေဆြမ်ဳိးနီးစပ္ေတာ္႐ံုနဲ႔ပဲ ၿမိဳ႕က်က္သေရေဆာင္ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ျဖစ္ရေရာတဲ့လား။ မအိမ္ကံတို႔ ရြာေတြမွာေတာ့ သည္ေလာက္မလြယ္ပါ။ မအိမ္ကံတို႔ရြာမွ မဟုတ္ပါ။ ဘယ္ရြာမွာမဆို လိုခ်င္ေလာက္မွ လူေကာက္ရ ဆိုတာမ်ဳိးမရွိ။ ထံုးမီစံက် အေၾကာင္းလွသူမွ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ျဖစ္ခြင့္ရသည္။ သည္လိုပဲ ရွိရမွာေပါ့။
“တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ မအိမ္ကံရယ္။ ႐ိုးရာဓေလ့ ထံုးစံ ေတြဆိုတာက အဓိပၸာယ္ မရွိတာ။ အက်ဳိးအေၾကာင္း မရွိတာမ်ဳိးမွ မဟုတ္ဘဲ။ ေရွးလူႀကီးေတြက အရွည္ကို ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး သတ္မွတ္ထားၾကတဲ့ ရပ္ဓေလ့ ရြာဓေလ့ လူ႔စည္းကမ္းကို မအိမ္ကံတို႔ ရြာေတြမွာ သည္လိုဓေလ့ေတြကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ ေရွာက္ေနၾကတာ မ်ားျဖင့္ အလြန္အားရမိတယ္။ အထူးသျဖင့္ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ အက်င့္သီလကို ရင္စည္း ခါး၀တ္လုိျမဲၿမံေအာင္ ထိန္းကြပ္ေပးတဲ့ သေဘာပဲေလ”
ပြဲကေတာ္ႀကီးက မအိမ္ကံတို႔ မိသားစုကို ေကြၽးေမြးၿပီးမွ သြားေစသည္။ အလွဴက ပိုေသာ ဟင္းေကြၽး ဟင္းရံမ်ားႏွင့္ မုန္႔ေတြပါ ခ်ဳိင့္ႀကီး ခ်ဳိင့္ငယ္ျဖင့္ ထည့္သို ေပးလိုက္ေသးသည္။ ျမင္းျခံႏွင့္ ထေနာင္းတိုင္ မေ၀းလွသည့္ အတြက္ ေအးေအးေဆးေဆး ေနခုိင္းျခင္းျဖစ္သည္။ အလွဴသိမ္းကိစၥမ်ားႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနသည့္ၾကားက ပြဲကေတာ္ႀကီးမွာ မအိမ္ကံတို႔ လွည္းထြက္ခါနီးမွာ လာႏႈတ္ဆက္ျပန္ပါ၏။
“ကိုင္း သြားၾကေရာ့ သားအဖတစ္ေတြ။ ၀တၱရားမ်ား မေက်ရင္လည္း သည္းခံၾကပါ။ မပန္း႐ံုကိုလည္း ေျပာလိုက္ပါေနာ္။ စစ္ခိုခဲ့ရတဲ့ေက်းဇူး အထူးတင္လ်က္ပါလို႔။ အလွဴ တစ္လွဴသာ ေျပာတယ္။ အလုပ္ေတြကလည္း ကိုယ္မပါရင္ မၿပီးရတာခ်ည္းျဖစ္ေနပါတယ္”
“မအိမ္ကံတို႔ကေတာင္ အားနာေနသာပါရွင္။ အလုပ္ မ်ားမွန္းလည္း သိပါရဲ႕။ ကိုင္း သြားၿပီေနာ္။ ေဒၚေဒၚ”
“သြားၾကေရာ့။ ေအာ္ ဒါထက္ မအိမ္ကံေရ”
ပြဲကေတာ္ႀကီးက လွည္းရံတိုင္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ဆုပ္ၿပီး မအိမ္ကံနားနားကပ္ၿပီး စကားေျပာဖို႔ ျပင္သည္။ မအိမ္ကံ ကအနားကပ္ေပး လိုက္ေတာ့မွ ခပ္တိုးတိုးဆိုပါ၏။
“ဟိုဘက္ရြာေတြမယ္ ေက်ာက္ႀကီးေရာဂါေတြ ျဖစ္ေနၾက တယ္လို႔ ပဲလွည္းေတြလာလို႔ ၾကားရတယ္။ ဥတုကလည္း ျပင္း။ တြင္းေရ၊ ကန္ေရေတြကလည္းခန္းတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ေရာဂါဘယေတြ ဂ႐ုစိုက္ၾကကြယ့္။ ေက်ာက္ႀကီးေရာဂါနဲ႔ ပ်က္စီးၾကသတဲ့။ မပ်က္စီးေတာ့လည္း ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသတဲ့။ သည္ေရာဂါ၀င္ရင္ တစ္ကိုယ္လံုး မီးက်ီး မ်ားအံုထားသလို ပူေတာက္ေနေတာ့တာတဲ့။ ကိုင္း ကိုင္း။ သြားေရာ့ သြားလမ္းသာ ျပန္လမ္းေခ်ာ၊ ေဘးရန္မွန္သမွ် ပိန္းၾကာရြက္ ေရမတင္သလို စင္စင္ႀကီးေလွ်ာက်ၿပီးလွ်င္ ခ်မ္းသာသုခအ၀၀ ျပည့္စံုၾကပါစီ”
“ေပးသဲ့ဆုနဲ႔ တလံုးတ၀တည္း ျပည့္ပါရစီ”
လွည္းထြက္လာေတာ့ မြန္းတိမ္းစ အညာေႏြေနကပူ ျပင္းလြန္းလွပါ၏။ မအိမ္ကံက ၾကက္ဆင္ဖဲထီးကို ဖြင့္ကာ သမီးႏွစ္ေယာက္ကို ၾကက္သားအုပ္မ အေတာင္ႏွင့္ သိမ္းသလို သိမ္းအုပ္ရင္း ေဆာင္းေပးခဲ့သည္။ ထေနာင္းပင္ေတြကေတာ့ ေနပူက်ဲ ေတာက္ေတာက္မွာ အ၀ါႏွင့္ အစိမ္း။
“ဘယ္ႏွယ့္တုံး ေမာင္ကံႀကီးေမာင္ရဲ႕။ တိုင္းျပည္လည္း လြတ္လပ္ေရးရၿပီးမွပဲ။ ဒါေပသိလို႔ ဗမာျပည္မွာ နာရီေတြကမ်ား ဆိုသာလို အသင္းအပင္းေတြက မ်ားလွသေကာ ေမာင္ရဲ႕။ ငါတို႔ျဖင့္ ဘယ္လမ္းဘယ္ပန္းနဲ႔ ဘယ္ခရီး ဘယ္ထီးနဲ႔လို႔ေတာင္ မေတြးတတ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနၿပီ”
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
ရီနိုမာန္
2 comments:
မအိမ္ကံက ေရႊအျမဳေတ ဆိုဒ္ http://www.shweamyutay.com မွာရွိတယ္ မဟုတ္လား။ ေကာ္ပီကူးတင္တာ မဟုတ္ဘဲ စာရိုက္တင္တာဆိုရင္ အျခားမရွိေသးတာ တခုခု တင္ပါလား။ ပို အက်ိဳးရွိတာေပါ့။
ဟုတ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
မအိမ္ကံကို တင္တယ္ဆိုတာကလဲ
က်ေနာ္ ၾကိုက္လို႕ က်ေနာ္တင္တာပါ။
ဆရာမရဲ႕ စာေတြကို အမွတ္တရသိမ္းထားခ်င္တဲ့
သေဘာပါ။
http://www.shweamyutay.com ဒီမွာ ရွိေၾကာင္းလဲ
က်ေနာ္ စတင္ကတည္းက ေျပာျပထားပါတယ္။
က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ေလးကို အမ်ားအတြက္ အက်ိဳးရွိေအာင္ ဆိုျပီး ရည္ရြယ္ျပီး လုပ္ထားျခင္း မဟုတ္ေသးတဲ့
အတြက္ ပို အက်ိဳးရွိေအာင္ မလုပ္နိုင္ေသးတဲ့
အတြက္လည္း ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ။
ပိုအက်ိဳးရွိေအာင္ က်ေနာ္ တက္နိုင္သေလာက္
ၾကိဳးစားရပါဦးမည္။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
ရီနိုူမာန္
Post a Comment