မအိမ္ကံ ( for July ) အပိုင္း - ၄

“အလိုေတာ္ ဆရာေလး၊ ဆရာေလး မေသဘူးေပါ့”

မုတ္ဆိတ္ေတြရင့္ေထာ္ေနသည့္ၾကားက ကိုေျပသိမ္း၏ အျပံဳးက ခါတိုင္းလိုပင္။ ေအးျမခ်ဳိရွလ်က္။ အသားေတြ ကေတာ့ မည္းညစ္ေနေလသည္။ ကုတ္အက်ႌကလည္း ေဇာင္ ခ်မ္းကုန္းႏွင့္ ရြာေတြကိုကူးေနတတ္ေသာအ႐ူးစက္ေဖႀကီး၏ အက်ႌကမွ ေျပာင္ေျပာင္စင္စင္ ရွိလိမ့္ဦးမည္။ ေက်းဥဆီေျပး လာေသာ သမီးကေလး မအိမ္ၿမိဳင္ကိုျပဴးၾကည့္ရင္း အံ့ၾသေန ေလသည္။ မအိမ္ၿမိဳင္ကို ေစြ႕ခနဲ ေကာက္ခ်ီလိုက္ေတာ့ ကေလးက ေက်းဥကိုလက္လွမ္းရင္း စူးစူး၀ါး၀ါး ငိုေလေတာ့ သည္။ ငိုကာမွငိုေရာ ကိုေျပသိမ္းက သမီးကို နမ္းရင္း အိမ္မ ႀကီးဘက္ ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ဖိုးကူးက ျမက္စဥ္းေန ရာက လွမ္းၾကည့္ရင္း ၀ုန္းခနဲထေျပးလာေတာ့၏။

“ဆရာေလး၊ ဆရာေလး ေသၿပီေျပာလို႔ဗ်ာ က်ဳပ္ျဖင့္ ညတိုင္းငိုရသာ။ မမကံေရ မမကံ၊ ဗ်ဳိး မမကံ”

ဖိုးကူးက က်ဳံးေအာ္ရင္း ရက္ကန္း႐ံုဘက္ေျပးလာသည္။ မအိမ္ကံေရာ ရက္ကန္း႐ံုသားေတြပါ အထိတ္တလန္႔ေအာ္ရင္း ေျပးလာေသာ ဖိုးကူးကိုျမင္ေတာ့ အထိတ္တလန္႔ျဖင့္ ရက္ကန္း႐ံုအျပင္ဘက္ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ အေမပန္း႐ံုေရာ မလွအံုပါ မေနသာၾကေတာ့ဘဲ ထြက္ၾကည့္ၾကသည္။

“မမကံ ဆရာေလးရယ္ျပန္လာၿပီ။ မမကံတို႔ပဲေသၿပီဆိုဗ်”

“အစ္ကို...”


မအိမ္ကံက ကိုေျပသိမ္းကို ေျပးႀကိဳရင္းက မွင္တက္ႀကီး မိေနသည္။ တစ္ရြာလံုးက ေသလူအျဖစ္ထားခဲ့ေသာ ကိုေျပသိမ္းကို ၀ိုင္းတိုက္ထဲမွာ အရွင္လတ္လတ္ ေတြ႕ၾကရ သည့္အတြက္ အံ့ၾသၾကသည္။ ၀မ္းသာၾကသည္။ ကိုေျပသိမ္းကို ၀ိုင္းလိုက္ၾကၿပီး တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ အေမပန္း႐ံုႏွင့္ မလွအံုတို႔ကေတာ့ အီခနဲ ငိုခ်လိုက္ၾကၿပီး ေျပးလာရွာၾကပါ၏။ ကိုေျပသိမ္းခ်ီထားေသာ သမီးကေလး မအိမ္ၿမိဳင္ကလည္း တက္မတတ္ ခ်က္မတတ္ ငိုတုန္းရွိေသးသည္။ အရီးၾကာညြန္႔ပါ ငိုျပန္ေတာ့ ရက္ကန္း သမေတြကလည္း ဒီးတိုက္ကာ ငိုၾကေလသည္။ ေက်းဥက လည္းငို၊ ဖိုးကူးကလည္းငို။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ကိုဖိုးေငြႏွင့္ ဖိုးတုတ္တို႔ ေတာထဲသြားၾကလို႔။ ေက်းဥက ကိုေျပသိမ္း လက္ထဲက ကေလးကို လွမ္းယူလိုက္သည္။ မိန္းမအုပ္ႀကီးက ကိုေျပသိမ္းကို၀ိုင္းၾကရင္း အိမ္မႀကီးဘက္ေခၚခဲ့ၾကသည္။

“အစ္ကို႔ကို အမွ်ေတာင္ေ၀ထားၿပီးပါၿပီေတာ္။ ေမာင္မင္း ႀကီးသား ပန္းမကိုင္ဘဲႁကြလာပါသေကာ”

ကိုေျပသိမ္း ေရးေပးခဲ့ေသာစာထဲက စကားလံုးကို မအိမ္ ကံ တမင္ထည့္ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုေျပသိမ္းက အိမ္ ထဲေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း အေမပန္း႐ံုကို ထိုင္ကန္ေတာ့သည္။ အေမပန္း႐ံုက ငိုတုန္း။ မလွအံုကေတာ့ အသံအက်ယ္ဆံုး။

“ထေနာင္းတိုင္နဲ႔ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း အျပန္အလွန္ကူသယ္ ေခါက္သယ္လာေမးၾက၊ သြားေမးၾကပါေတာ္။ ဟိုက မေအ မိဘမ်ားကလည္း ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ။ သည္က မေအမိဘမ်ားကလည္း ဆြမ္းခ်က္ရမလိုလို၊ သပိတ္သြပ္ရမလို လို၊ မင္းႏွယ္ကြယ္။ ထမင္းစားရင္း င႐ုတ္သီးဆင္းခူးသာ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာ ခုနစ္ႏွစ္ၾကာဆိုသာမ်ဳိးပါေကာ”

“ကြၽန္ေတာ္ ရွမ္းနယ္ထဲ ေရာက္ေနလို႔ပါ အစ္မရယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေျပာျပပါမယ္”

ရက္ကန္းသမေတြ ရက္ကန္း႐ံုဘက္ ျပန္သြားၾကေတာ့ အိမ္ထဲမွာ မိသားစုေတြသာ က်န္ခဲ့သည္။ ၀ိုင္းအျပင္မွာလည္း ရြာသူရြာသားေတြက ကြၽက္စီကြၽက္စီ။ ကိုေျပသိမ္းတပည့္ေတြ ကလည္း သတင္းၾကားႏွင့္ ေျပးလာခဲ့ၾကသည္။ ကုိေျပသိမ္း ကို သတင္းပလင္း ေမးခ်င္ၾကလို႔ တျပဴျပဴရွိေနၾကပါ၏။ ကိုေျပသိမ္းက လူလံုးထြက္ျပရျပန္ၿပီး ညဘက္မွလာၾကဖို႔ ေတာင္းပန္ရသည္။ ဖိုးကူးက ကိုေျပသိမ္း ထိုင္ေနသည့္ ကုလားထိုင္ေျခရင္းနား ထိုင္ခ်ၿပီး သူ႔ဆရာကို ေျခသလံုး ကေလးေတြ ႏွိပ္ေပးေနရွာ၏။

မလွအံုက ႏို႔ပူပူတစ္ခြက္ကို မတ္ခြက္ႀကီးႏွင့္ အျပည့္ထည့္လာကာ ကိုေျပသိမ္းေရွ႕လာခ် ေတာ့ အငမ္းမရေသာက္သည္။ အေမပန္း႐ံုမွာ သမက္ျဖစ္ သူကို အခုထိ စကား မေျပာႏိုင္ေသး။ သမီးမအိမ္ကံ ငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ မုဆိုးမ ျဖစ္ရရွာၿပီဟု ခံစားေနရသည့္ေ၀ဒနာက အခုေတာ့လည္း ၀မ္းသာလံုးဆို႔ကာ ဘာစကားမွထြက္မလာ။ မလွအံုကေတာ့ သူႀကိမ္း၀ါးထားသည့္အတိုင္း အိုးႀကီးတိုက္ ခ်က္ဖို႔ ဟင္းစား အရွာထြက္သြားေတာ့သည္။

မအိမ္ကံကေတာ့ ဆံပင္ေတြကုပ္ေထာက္ေနေသာ မုတ္ဆိတ္ေမြး ဗရေပြႏွင့္လင္သားကို ၾကည့္ရင္း သနားေနမိ သည္။ သည္လိုျမင္ရျပန္ေတာ့လည္း အက်ိတ္အခဲကေလး ေတြ ေက်ရျပန္ပါ၏။ ခုနစ္လေလာက္ စုပ္စုပ္ကန္း ေပ်ာက္ေနသည့္ လင္သားတစ္ေယာက္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲျပန္ ေရာက္လာတာကို အိပ္မက္မ်ားမက္ေနေလသလားလို႔ ထင္မိ သည္။ ရန္ပဲေတြ႕ရမလား၊ ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းထိုးၿပီး ငိုခ် လိုက္ရမလား မသိတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။

“သမီး”
ကိုေျပသိမ္းက မအိမ္ၿမိဳင္ကို လွမ္းေခၚေတာ့ သမီးက မေအကို ေျပးတြယ္သည္။ ရင္ခြင္ထဲ တိုး၀င္လာေသာသမီး ကေလးကို ငုံ႔ၾကည့္ရင္း သည္အခါက်မွ မ်က္ရည္ေထြေထြ က်ေလ၏။

“အိမ္ကေလး အစ္ကို႔ကို စိတ္ခုေနသလားဟင္”

“စိတ္ေတာ့ မခုပါဘူး အစ္ကို။ ေသကံမေရာက္ သက္ မေပ်ာက္ မအိမ္ကံဆီ ဆိုက္ဆိုက္ႀကီး ေရာက္လာတာကိုပဲ ၀မ္းသာလွပါၿပီ။ စား၀တ္ေနေရးမပူပင္ရေပမယ့္ ေခတ္ပ်က္ ႀကီးထဲမွာ မအိမ္ကံ အေတာ္ကေလး ေတာင့္ထားရသယ္။ သည္ၾကားထဲ လင္သားဆိုသူက ေသသလား ရွင္သလားမသိရ တဲ့အျဖစ္ကေတာ့ ဆိုးလြန္းလွသယ္။ ညည္းေယာက်္ားက ေရေမ်ာကမ္းတင္မဟုတ္ေပသိ လုပ္သြားတဲ့အလုပ္က ေရစုန္ ဒိုက္ေမ်ာအလုပ္မ်ဳိးလို႔ မေျပာၾက႐ံုဘဲရွိသာ မအိမ္ကံ သိသား ပဲ။ အရွိန္အ၀ါႀကီးလြန္းလို႔သာ မေျပာ၀ံ့ၾကသာပါ။ မအိမ္ကံမွာ ေနရသာ မလံုျခံဳခဲ့ပါဘူး အစ္ကို”

မအိမ္ကံ မ်က္ႏွာညိႇဳးညိႇဳးငယ္ငယ္ႏွင့္ သည္လိုေျပာေတာ့ လည္း ကိုေျပသိမ္း မလႈပ္သာ။ မအိမ္ကံကလည္း သည့္ထက္ ေတာ့ ပိုမေျပာပါ။ ေျပာလို႔လည္း မေကာင္းမွန္းသိတာပါသလို ျပန္ေရာက္လာမွေတာ့ မဂၤလာရွိသည့္စကားပဲ ေျပာခ်င္တာပါ ပါ၏။ ကိုေျပသိမ္းခမ်ာလည္း ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္လွပံု ေပၚေန သည္။ အသားေတြကလည္း မည္းညစ္သြားလိုက္တာ။ ထင္းလွည္းတိုက္သည့္ ကိုဘသာ႐ုပ္ ေပါက္ေနၿပီ။ ကိုဘသာ ကို ၾကည့္လိုက္လွ်င္ အသားတမည္းမည္း၊ ေခြၽးတစိုစို၊ က်ီးကန္းပါးစပ္နာ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ႏွင့္ သြားေရတယိုယို ဆိုေတာ့ ရြာကလူပံုမဟန္လွ်င္ ဘသာႀကီးက်လို႔လို႔ ပံုခိုင္း တတ္ၾကသည္။
ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ နဂို႐ုပ္ရည္သန္႔သူဆိုေတာ့ ညစ္တီး ညစ္ေပမဟုတ္ေပသိလို႔၊ အသားေတြက ေနေလာင္တာမ်ား သလို ေၾကးျပားမီးဖုတ္ေရာင္ ေပါက္ေနခဲ့သည္။