တံု႔ခနဲ ရပ္လုိက္ေသာ လွည္းေၾကာင့္ ကေလးလုသူ ဟန္ခ်က္ ပ်က္သြားခဲ့သည္။ ဖိုးကူးက ရုတ္တရက္ ထရပ္လိုက္ၿပီး ကေလးလုသူ၏ အက်ႌ မပါသည့္ ေက်ာမည္းမည္းႀကီးကို နကန္ႏွင့္ ျဖန္းခနဲ ရုိက္ခ်လိုက္သည္။
ကေလးလုသူက နကန္ခ်က္ကို နာပံုပင္မရ။ ပါးစပ္ႀကီးၿဖဲကာ လက္ၾကမ္းႀကီးမ်ားႏွင့္ လုၿမဲလုလ်က္ ရွိေလသည္။ ကိုေျပသိမ္းက အမွတ္တမဲ့ေၾကာင္ ေနရာက မ်က္ႏွာကို လက္သီးျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္ ထိုးလိုက္ေတာ့မွ အူးခနဲေအာ္ကာ မ်က္ႏွာကို လက္ဖ၀ါးျဖင့္ အုပ္လိုက္သည္။ ဖိုးကူး၏ နကန္ခ်က္ေတြ ဆက္ကာဆက္ကာ က်လာသည့္ အခါမွာေတာ့ လွည္းေပၚက ၀ုန္းခနဲ ခုန္ခ် လိုက္ေလ၏။ တက္မတက္ ခ်က္မတက္ ေအာ္ေနၾကေသာ သမီးႏွစ္ေယာက္ကို ေထြးေပြ႔ထားရင္း လွည္းေပၚက က်သြားသူကို မအိမ္ကံ ငံု႔ၾကည့္လိုက္သည္။ ဘယ္သူလဲ၊ ဘာသေဘာလဲ။ မအိမ္ခိုင္ကို ဘာျဖစ္လို႔ လုရတာလဲ။ မအိမ္ကံ နားမလည္ႏိုင္။ လူကလည္း အရူးတစ္ေယာက္ႏွင့္ပင္ တူေနေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ တလုတ္ မန္က်ည္းေတာထဲက ဘာကိစၥ ေစာင့္ေနရတာလဲ။ မအိမ္ကံတို႔ လာမယ္ဆုိတာ ဘယ္သူက လက္ေထာက္ခ် လိုက္လို႔ပါလိမ့္။ လွည္းဆက္ထြက္လာခဲ့ ေသာ္လည္း ကေလးလုသူက လွည္းလမ္းေပၚမွာ ကုန္းကုန္းႀကီး။
“အရူးစက္ေဖဆိုသာေပါ့ မမကံ တစ္ရြာတစ္ရြာသည္လို ကူးေနတာ မမကံ မႀကံဳဖူးလို႔ လွည္းေပၚမွာ ကေလးပါရင္ တက္လုေနက်၊ ၿပီးခဲ့တဲ့လကပဲ အေနာက္ရြာက ကေလး တစ္ေယာက္ကို အိမ္ေပၚတက္လုလို႔ ၀ိုင္း႐ိုက္လႊတ္လိုက္ၾက ေသးသာ”
“အို..ကေလးလုသယ္ ဟုတ္လား ဖိုးကူး။ ဟုတ္ကဲ့လားဟယ္။ အ႐ူးစက္ေဖရယ္လို႔ေတာ့ ၾကားဖူးသား။ ကေလး လုသာေတာ့ မၾကားမိဘူး။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ အစ္ကိုရယ္၊ အစ္ကို သတိရွိလို႔ သာေပါ့။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ နာသြားရွာ ထင္ပါရဲ႕ လွည္းေပၚက ျပဳတ္ကို က်သြားသာ”
ဂ်ပန္ကို ေတာ္လွန္ခဲ့ေသာ ေတာ္လွန္ေရးသမားကို ေျပသိမ္းပင္ အမွတ္တမဲ့ ဆိုေတာ့ လန္႔သြားပံု ေပၚပါ၏။ ဖိုးကူးက အ႐ူး တစ္ေယာက္ပါ ဆိုေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားပံု လည္းရသည္။ သမီးမအိမ္ခိုင္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေၾကးေညႇာ္ ေတြေရာ၊ လက္ဆုပ္အားေၾကာင့္ အရာမ်ားပင္ ထင္က်န္ရစ္ ခဲ့ေလသည္။ မအိမ္ၿမိဳင္ေရာ မအိမ္ခိုင္ပါ မေအ့ရင္ခြင္ထဲ တိုး၀င္ေနၾကသျဖင့္ မအိမ္ကံ ေခ်ာ့ေမာ့ေနရသည္။ ဖိုးကူးက
“ကေလးလုသာ ဇာတ္ထုပ္ရွိသယ္ မမကံရဲ႕။ ဦးစက္ေဖ ႀကီးတို႔က ပိုက္ဆံရွိၾကသယ္တဲ့။ သူ႔မိန္းမက ျမစ္နားတန္းရြာ က စားၾကဴးသူ။ မိဘေတြ ရြာကိုျပန္ၿပီး စစ္ပုန္းၾကတုန္း ဗံုးက်င္းထဲ ဗံုးတည့္တည့္က်လို႔ မိန္းမေရာ၊ ကေလးေတြေရာ ဆံုးၾကရရွာသာတဲ့”
“မင္းဟာ ဟုတ္ရဲ႕လား ဖိုးကူးရာ”
“ေရာ္ ဆရာေလးကလည္း တစ္နယ္လံုး အုန္းအုန္းထလို႔ ဟာ။ ဆရာေလးရြာမွာ မရွိလို႔ မၾကားလိုက္သာေနမွာ”
ကိုေျပသိမ္းက ၀င္ေျပာေတာ့ ဖိုးကူးက ေသခ်ာသပ ေလညာက လုပ္ေနေလ၏။ မအိမ္ကံကေတာ့ ဆရာေလးရြာမွာ မရွိလို႔ မၾကားလိုက္သာ ေနမွာဆိုသည့္ ဖိုးကူးစကားေၾကာင့္ အေတြးေတြ ၀င္ေနမိခဲ့သည္။ စားၾကဴးရြာေတြဘက္ ဗံုးက်သည့္ သတင္းကို မအိမ္ကံလည္း ၾကားခဲ့ပါသည္။ စားၾကဴးရြာ ပင္မက တျခားရြာေတြလည္း ဗံုးက်တာ ရွိခဲ့ပါ၏။ သို႔ေသာ္ ဦးစက္ေဖ ဇာတ္ထုပ္ကို မအိမ္ကံ မၾကားမိခဲ့။ ဦးစက္ေဖတို႔ မွာ ဘ၀က အေၾကာင္းပါလို႔ စံုဖက္ၾကၿပီးကာမွ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွလို႔ ဘ၀ျခားၾကရတာပါလား။ ဦးစက္ေဖက ပိုက္ဆံရွိလို႔ ျပည့္စံုတယ္ ထားပါဦး။ ၾကင္ေဖာ္ၾကင္ဖက္ႏွင့္ ကြဲရၿပီဆိုမွေတာ့ ဘာမ်ား အဓိပၸါယ္ရွိေသးလို႔လဲ။ မယားႏွင့္ ကေလးကို တမလြန္ပို႔လိုက္ရသည့္ ဘ၀ကို ခံႏိုင္ရည္ရွိရွာ ဟန္မတူ။ စိတ္က ေဖာက္ျပန္ေသာ္လည္း သားသမီးဆိုသည့္ မိဘေမတၱာကေတာ့ ႐ူးသြပ္မသြားရွာပါလား။ ျမင္ကရာ ကေလးကို သူ႔ကေလး ထင္ေနရွာလိမ့္မည္။ ကေလးကို ရန္ရွာခ်င္တာ မဟုတ္ဘဲ သူ႔ရင္ေသြးအမွတ္ျဖင့္ ၀င္လုျခင္းသာ ျဖစ္လိမ့္မည္။
“အစ္ကိုရယ္၊ လူ႔ဘ၀မွာ ကိုယ့္လင္၊ ကိုယ့္သား၊ ကိုယ့္ မယားနဲ႔ ဆင္းရဲအတူ ခ်မ္းသာအမွ် ဆိုသလို အတူတကြေပါင္း ဖက္ေနထိုင္ရျခင္းဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းသလဲေနာ္။ သံုးလြန္းတင္စားၿပီး ကေလးတစ္ျပံဳ ေတာင္ႀကီးနဲ႔ ႐ုန္းရကန္ရသဲ့ အိမ္ေထာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အတူတကြ ေပါင္းဖက္ရျခင္းဟာ မဂၤလာရွိေနသာပဲလို႔ မအိမ္ကံေတာ့ တြက္သယ္”
သံုးလြန္းတင္ဆိုတာ ေျပာင္း၊ ဆန္ႏွင့္ ပဲတို႔ကို ေရာက်ဳိ ခ်က္ရေသာ ဆင္းရဲသားထမင္းျဖစ္ေၾကာင္း ကိုေျပသိမ္း သိပါ၏။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းမွာ သံုးလြန္းတင္ ထမင္းစားၿပီးေနကုန္ ၾကသူေတြ ရွိသည္။ တခ်ဳိ႕မ်ား ေၾကးဥ၊ သမုန္းဥကိုပင္ အားျပဳၾကရပါ၏။ သို႔ေသာ္လည္း ဆင္းရဲရန္ေကာ မရွိၾက။ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း ရွိရွာၾကသည္။ ကိုေျပသိမ္း စစ္ထြက္စဥ္က မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္ ခံစားရေသာ ခံစားမႈသည္ လွည္းေပၚမွာပင္ အသစ္ျပန္ျဖစ္ ရေလၿပီ။ ေသသည္၊ ရွင္သည္ မသိ၊ အတူရွိရာမွ ပဲ့ပါသြားရသည့္ ခံစားမႈကား ႀကီးလွပါသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ တင္းခံႏိုင္ခဲ့သည္။ သည္စကားေတြ မအိမ္ကံ ထပ္မေျပာခ်င္ေတာ့။ ၿပီးခဲ့တာေတြလည္း ၿပီးခဲ့ၿပီ။ အသစ္ျဖစ္ ရတိုင္း ထိုအခ်ိန္ကာလက ခံစားမႈက ေျခာက္လွန္႔ေနခဲ့သည္သာ။ ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ မအိမ္ကံမ်က္ႏွာကေလးကိုသာ ၾကည့္လ်က္ရွိပါ၏။ မအိမ္ကံ ဘာကိုဆိုလိုသလဲဆိုတာလည္း ပညာတတ္ပီပီ ခံစားနားလည္ေနခဲ့သည္။ ရာေက်ာ္ဇရပ္ကို ေရာက္ေတာ့ လွည္းမနားပါ။ ဆရာၾကည့္ကို သတိရၾကသျဖင့္ တစ္ေထာက္မနားဘဲ ခရီး ဆက္ခဲ့ၾကသည္။
ျမင္းျခံေရာက္ေတာ့ ေနရင့္လွၿပီ။ ပြဲကေတာ္ႀကီးက ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းႏွင့္ ဆီးႀကိဳရွာပါ၏။ အရြယ္အေတာ္ အိုလွၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ေျမးေတြ ရွင္ျပဳပြဲမွာ ေပ်ာ္ေနပံုရသည္။ မအိမ္ကံ ငယ္စဥ္ ကေလးဘ၀ကတည္းက သည္အခ်ိန္အထိ အမွ်င္မျပတ္ ႏွီးႏြယ္ခဲ့ၾကေသာ သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ သည္အလွဴ ကိုမေရာက္ေရာက္ေအာင္ လာခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
“ေမာင္ေျပသိမ္းတို႔၊ မအိမ္ကံတို႔ သားအဖ တစ္ေတြကို အာ႐ံုရွိလြန္းလို႔ကို ဖိတ္ရတာပါ။ ဥတုကလည္း ျပင္းေတာ့ ကေလးေတြ ပန္းၾကရွာမွာပဲ။ အေခ်ာကေလးေတြပါလားဟဲ့ ကိုင္း နားၾကဦး၊ နားၾကဦး။ ခရီးခတင္း ကရိကထကလည္း မ်ားသားကြယ့္”
“မအိမ္ကံတို႔ကလည္း လာခ်င္ေနသာပါ ပဲြကေတာ္ႀကီးရယ္။ ပြဲမင္းႀကီးကိုလည္း သတိရမိပါရဲ႕။ ကြၽန္မလည္း ရြာမွာ ေန႔တကုပ္ကုပ္၊ ညတကုပ္ကုပ္ဆိုေတာ့ ေျခေညာင္း လက္ဆန္႔ ရွိခ်င္တာလည္း ပါပါသယ္။ အစ္ကိုကလည္း ထေနာင္းတိုင္ မေရာက္ျဖစ္သာ ၾကာၿပီေလ။ အစ္ကို႔မိဘေတြလည္း ေျမးေတြ လြမ္းၾကရွာသယ္ၾကားလို႔ အျပန္၀င္ၾကဦးမလို႔”
“ေကာင္းပါေလ့ မအိမ္ကံရယ္။ ကိုင္းကိုင္း အိမ္အေပၚ ထပ္သာတန္းတက္ၾကပါေရာ့ တျခားဧည့္မရွိပါဘူး။ ၿပီးမွ ေရမိုးခ်ဳိးခ်င္သပဆိုလည္း ခ်ဳိးၾကေပါ့ကြယ္။ ေန႔လယ္စာ သံုးေဆာင္ၾကရေအာင္။ နက္ျဖန္အလွဴ၀င္၊ သန္ဘက္ခါ အလွဴႀကီး၊ ဖိန္းႏႊဲခါမွ ျပန္ၾကေပါ့”
အိမ္ႀကီးအေပၚထပ္ အခန္းတစ္ခန္းမွာ မအိမ္ကံတို႔ သားအမိ သံုးေယာက္ေျခဆင္းလဲလူ အနားယူၾကသည္။ ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း လူေတြတ႐ုန္း႐ုန္း မေနတတ္ေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲကို စက္ဘီး တစ္စီးႏွင့္ ထြက္သြားေတာ့သည္။ ဖိုးကူးကေတာ့ လွည္းခြၽတ္ ႏြားစာခ် ေကြၽးၿပီးကတည္းက ေပ်ာက္သြားခဲ့ၿပီ။ ဘိုင္စကုပ္ဆိုတာမ်ား ေရာက္သြားေလသလားမသိ။
မအိမ္ကံတို႔ကို ေနရာခ်ေပးသည့္ အခန္းက လွမ္းၾကည့္လွ်င္ အလွဴမ႑ပ္ကို ျမင္ရသည္။ ၿမိဳ႕အလွဴဆိုေပသိ ၀ိုင္းသူ ရံသူေတြ မ်ားလွပါ၏။ ပြဲကေတာ္ႀကီးက ျမင္းၿခံၿမိဳ႕သူဆိုေတာ့ ရြာေနျပည္ထိုင္ပီပီ အသိအကြၽမ္းမ်ားလွသည္။ ေစ်း ဧည့္၊ ရြာဧည့္စံုလွပါ၏။ ၾကက္သြန္လွီး၊ ပဲေရြး၊ ဆန္ေရြးၾကသည့္ ျမင္းျခံသူကေလးေတြကို ျမင္ရေတာ့သည္။ မိန္းကေလး ေတြထဲမွာေကာ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မိန္းကေလး ပါေလသလား လုိက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ၿမိဳ႕သူကေလးေတြဆိုေတာ့ ယဥ္ယဥ္သန္႔သန္႔ ကေလးေတြခ်ည္း။ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူ ပိုလွသည္ မဆိုသာ။ သည္မိန္းကေလးေတြမွာေကာ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ ခံစားမႈေတြ မရွိၾကေရာ့သလား။ မအိမ္ကံတို႔ ရြာမွာေတာ့ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ ကိုင္ရျခင္းသည္ပင္ တစ္ဂုဏ္ မဟုတ္လား။ ၾကားဖူးတာေတာ့ ၿမိဳ႕အလွဴေတြမွာ ေရႊကြမ္းေတာင္၊ ေငြကြမ္းေတာင္၊ ကြမ္းေျမႇာင့္၊ ကြမ္းကလပ္ေတြ တစ္ေယာက္ တစ္လက္ကိုင္ၾကသတဲ့။ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ကို သီးသန႔္ကိုင္ရသည့္ ၿမိဳ႕အပ်ဳိေခ်ာဆိုတာေကာ ရွိရဲ႕လား။ အလွဴႏွင့္ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ ဆိုတာ ထြန္ေနာက္ေရ ပါရသလို မဟုတ္လား။ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ကိုင္ ရွိရမွာေပါ့။ ထံုးမီ စံက် မိန္းမလွတစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိရမွာေပါ့။ သမီးႀကီး မအိမ္ၿမိဳင္ကိုပင္ ေျပာမိပါ၏။
“သမီး မနက္ျဖန္အလွဴလွည့္မွာ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ ကိုင္ရတဲ့ မိန္းကေလးကို သမီး ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေနာ္ လွလည္းလွ၊ ယဥ္လည္းယဥ္ လူအမ်ားေရွ႕မွာေၾကာ့ေၾကာ့ ေမာ့ေမာ့နဲ႔ အင္မတန္က်က္သေရရွိတဲ့ မိန္းမေခ်ာကြယ့္။ ငါ့သမီးႀကီးရင္ အဲသလိုကိုင္ရမွာ၊ မနက္က်အေမျပမယ္ေနာ္။ သမီးႀကီးရင္ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ ကိုင္မယ္ မဟုတ္လား သမီး”
ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္ သမီးကေလး နားလည္ေလသလား၊ မလည္ေလသလား မအိမ္ကံ မစဥ္းစားႏိုင္။ မအိမ္ကံေဇာေတြ ကေရွ႕ေလာႀကီးလ်က္ ရွိပါ၏။
“ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္က အေလးႀကီးလား အေမ”
“မေလးပါဘူး သမီးရယ္။ အပ်ဳိျဖစ္မွကိုင္ရမွာပါ။ ငွက္ေပ်ာရြက္ကေလးေတြနဲ႔ ကြမ္းေတာင္ခ်ဳိးထားတာသမီးရဲ႕ သိပ္လွသာ။ အေမဆိုရင္ သိပ္ကိုင္ခ်င္ခဲ့ရသာေပါ့ မကိုင္ခဲ့ရဘူး။ ငါ့သမီးအလွည့္က်ရင္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ရပါၿပီေတာ္။ အဲသည္က်မွ အေမတ၀ႀကီး ထိုင္ၾကည့္လိုက္စမ္းမယ္ေနာ္ သမီး”
မအိမ္ၿမိဳင္က မေအ့မ်က္ႏွာကို ခပ္စူးစူးလွမ္းၾကည့္ ေနသည္။ ဘာေျပာေနမွန္းလည္း သိပံုမေပၚ။ အေမ မကိုင္ခဲ့ရဘူး ဆိုတာကိုေတာ့ နားလည္လိုက္ပံုရပါ၏။ မ်က္ႏွာကေလး စူရာက ျပံဳးသြားေလသည္။
“အေမမွ မကိုင္ရင္ သမီးလည္း မကိုင္ဘူးေနာ္အေမ”
“ဟယ္”
ရီနိုမာန္
1 comment:
“အေမမွ မကိုင္ရင္ သမီးလည္း မကိုင္ဘူးေနာ္အေမ”
“ဟယ္”
ဆက္လက္ေစာင့္ေနပါတယ္ ကိုရီႏို....
ေက်းဇူးတင္စြာၿဖင့္
yu ya
Post a Comment