ျပည္ေတာ္ျပန္ ( ၂ )

ျပည္ေတာ္ျပန္ အပိုင္း (၁) ေရးျပီးေတာ့ အပိုင္း ( ၂ ) ကိုေရးဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားပါေသးတယ္။ သိစိတ္က ဆက္ေရးဖို႔ နိုးေဆာ္ပင္မဲ့ မသိစိတ္ကေတာ့ အပိုင္း ( ၂ ) ဆက္ေရးဖို႔ရန္ အားမေပးခဲ့ပါ။ အပိုင္း ( ၂ ) ကိုေရးမယ္လုပ္လိုက္ စိတ္ကူးေတြ ေပ်ာက္သြားလိုက္နဲ႔ အဆင္မေျပ ျဖစ္ေနခဲ့ပါေတာ့သည္။

ျမန္မာလူမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုအတြက္ ေရွ႔ထံုးလည္း မပယ္နဲ႔ ေစ်းသံုးလည္း မၾကြယ္နဲ႔ ဆိုတဲ့ စကားေလးအတိုင္း အေမ မွာလိုက္တဲ့ စကားေလးကို အသိနဲ႔သတိကပ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထြက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ အရာရာ သတိထားရင္ ဘယ္အရာမွ လြန္လြန္ကၽြံကၽြံ မျဖစ္ဘူးဆိုတာ မွန္ပါတယ္။ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္က ညေန ရ နာရီေက်ာ္ေနျပီး ျဖစ္တာေၾကာင့္ အိမ္မွာ ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေမ ဆိုင္ကယ္သံ ၾကားလိုက္မွပဲ သက္ျပင္းရွည္ရွည္ တစ္ခ်က္ခ်လိုက္နိုင္မွန္း ကၽြန္ေတာ္ နားလည္လိုက္ပါတယ္။

ဒီလိုေန႔ ဒီလိုရက္ကို ေရာက္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္လာခဲ့တာ ၾကာခဲ့ပါျပီ။ ဒီရက္ေလး ျဖစ္လာခဲ့ဖို႔ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲက ဆႏၵေတြကို ထိန္ခ်ဳပ္ခဲ့တာလည္း ႏွစ္နဲ႔ခ်ီေနပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္လိုပဲ အေမလည္း ျဖစ္ေနမယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ခံစားနားလည္ေပးလို႔ ရနိုင္ပါတယ္။ မိဘေက်းဇူးကို တနည္းအားျဖင့္ ဆပ္ရာလည္း ေရာက္သလို အေမ့အတြက္ တစ္ဦးတည္းသာ ရွိေတာ့တဲ့ သားတစ္ေယာက္ကို သာသနာ့ေဘာင္ သြတ္သြင္းေပးရျခင္းမွာလည္း ထူးျမတ္လွတဲ့ ကုသိုလ္ပဲ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

မ်က္ႏွာေအာက္ တည့္တည့္မွာရွိေနတဲ့ သဘတ္အျဖဴေရာင္ကို ၾကည့္ျပီး အေဖဆံုးတုန္းကေတာင္ မက်မိခဲ့တဲ့ မ်က္ရည္ေတြ ဘယ္ကဘယ္လို ေရာက္လာမွန္းမသိ စီးက်လို႔လာပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းနည္း၍က်တဲ့ မ်က္ရည္မဟုတ္ပါ။ လူ႔ေလာကၾကီးထဲကိုေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးခဲ့တဲ့ အေဖနဲ႔အေမကို တစ္နည္းအားျဖင့္ ေက်းဇူးဆပ္နိုင္ခဲ့လို႔ပါပဲ။ အေမ့နို႔တစ္စက္ရဲ႔ ဆယ္ပံုတစ္ပံုေလာက္ေတာ့ ေက်နိုင္ေကာင္းပါရဲ႔ဗ်ာ။

ျမန္မာျပည္မျပန္တာ ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ အေမ့အိမ္နဲ႔ေဝးေနခဲ့တာ ေလးႏွစ္ေလာက္ရွိေနျပီျဖစ္တာေၾကာင့္ အေမ့အနားမွာ ေနလိုရသေလာက္ေနခ်င္မိတဲ့ ဆႏၵေၾကာင့္ရယ္၊ ရတဲ့ခြင့္ရက္ တလထဲရတာေၾကာင့္ရယ္၊ ကိုယ့္စိတ္တိုင္းက် ခရီးေလး ထြက္ခ်င္တာေၾကာင့္ ငါးရက္ေျမာက္တဲ့ ေန႔မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ လူထြက္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူတူျပန္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ တစ္ရက္နဲ႔လူထြက္ျပီး ျမိတ္ကို ဆင္းသြားပါေတာ့တယ္။ မျပန္ခင္ကတည္းက ၾကိဳစီစဥ္ထားတာေၾကာင့္ သူလည္း ျမိတ္မွာ ၾကာၾကာမေနရပဲ ရန္ကုန္ကို ျပန္တက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။

၂၀၀၀ - ၂၀၀၄ ေလာက္က တစ္ႏွစ္ကို အနည္းဆံုး တစ္ေခါက္ေလာက္ေရာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေနရာေလး တစ္ခုရွိပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္သြားသြား မရိုးနိုင္ခဲ့တဲ့ ေနရာေလးပါ။ သဘာဝအလွနဲ႔ ပင္ကိုယ္စတိုင္ရွိေနတဲ့ ေနရာေလး တစ္ခုပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆံုမိလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ရံုးရက္ရွည္ပိတ္ရက္ ရွိလိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံ ပိုပိုလွ်ံလွ်ံေလး ရွိေနလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခဏခဏ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေနရာေလးပါ။ အခုတစ္ေခါက္ ျပည္ေတာ္ျပန္ ခရီးမွာလဲ ကၽြန္ေတာ္ သတိတရနဲ႔ သြားခ်င္ေနမိတဲ့ ခရီးစဥ္ေလးလည္း ျဖစ္သလို၊ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔အတူတူျပန္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကလည္း တစ္ေခါက္မွ မေရာက္ဖူးလို႔ သြားခ်င္တာကတစ္ေၾကာင္း၊ မိသားစုနဲ႔လည္း အိမ္မွာေနရတာထက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္၇ႊင္ ခရီးေလး ထြက္ခ်င္တာေၾကာင့္ ဒီခရီးစဥ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ့္ အသိအမတစ္ေယာက္ရဲ႔ အကူအညီနဲ႔ သြားေရး၊လာေရး၊ ေနေရး တို႔ကိုစီစဥ္ခိုင္းလိုက္ျပီး စားေရးကိုေတာ့ အဖြဲ႔ေတာင့္တာေၾကာင့္ အေျခာက္အျခမ္း အေၾကာ္အေလွာ္ကိုေတာ့ အိမ္မွာလုပ္ျပီး ထည့္သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီေနရာေလးကေတာ့ ေခ်ာင္းသာ ပဲျဖစ္ပါတယ္။

ႏွစ္ညအိပ္ သံုးရက္ဆိုပင္မဲ့ စိတ္ထဲေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ လမ္းခရီးမွာလည္း စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္စရာ ဘာတစ္ခုမွ မရွိပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္တယ္ဆိုတာထက္ အေမျပံဳးေပ်ာ္ေနတာကို ၾကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္ဝမ္းသာျဖစ္ရတယ္။ အေမကေတာ့ က်ေနာ္ပိုက္ဆံကုန္တာၾကည့္ျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ျပန္ျပီး အားေပးခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ ပိုက္ဆံပဲ ကုန္မွာေပါ့ အေမရယ္။ သားရွိေနေသးတာပဲ ဘာလိုေသးလဲ။ သားရွိရင္ ပိုက္ဆံရွိ တာပဲေပါ့ ဟုတ္ဖူးလား.........။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ခြင့္ရက္ေလး ၁၅ဟာ ကုန္မွန္းမသိကုန္သြား လိုက္တာ စိတ္ထဲ ႏွေမ်ာေနမိျပန္ ပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အေမဆီမွာ ခြင့္ေတာင္းျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေက်ာပိုးအိတ္ ခရီးစဥ္ေလးကို စတင္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ေက်ာပိုးအိတ္တစ္ေယာက္ တစ္လံုးစီျဖင့္ ရန္ကုန္ အေဝးေျပးလမ္းမၾကီးဆီမွ ေအးခ်မ္းလွျပီးျဖစ္တဲ့ ရာသီမွာ ေအးခ်မ္းလြန္းတဲ့ ေဒသဆီသို႔ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။ ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ စိတ္တူကိုယ္တူ ျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္သာ ပါလာပါေတာ့တယ္။ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ ေဒသျဖစ္တာေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းက သြားခ်င္ပင္မဲ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ကေတာ့ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ရင္းႏွီးဖူးခဲ့ျပီး ျဖစ္တဲ့ ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္း ေဒသေလးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ၾကိဳတင္ဆြဲထားးခဲ့ၾကတဲ့ အတိုင္း ေတာင္ၾကီးမွာ တစ္ည၊ ပင္ေလာင္းမွာ တစ္ည၊ ေအာင္ပန္းမွာ တစ္ေန႔ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္သက္လွတဲ့ ျမိဳ႔ေလးျဖစ္တဲ့ ကေလာမွာေတာ့ ႏွစ္ညအိပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ျမိဳ႔ခံ တစ္ေယာက္လိုမ်ိဳးအျဖစ္နဲ႔ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကို ဆရာၾကီးလုပ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ဖူးခဲ့ျပီးျပီ ျဖစ္တဲ့ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို အိပ္ခ်ိန္စားခ်ိန္မွလြဲ၍ မနားရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္လိုက္ပို႔ေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

လက္ထဲမွာလည္း ပိုက္ဆံက ရွိေနေသးတာေၾကာင့္ အခ်ိန္ကို ထပ္ခိုးလိုက္ပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ျပင္ဦးလြင္ကို ခရီးဆက္လုိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ ျပင္ဦးလြင္ကို ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ရာသီဥတု အေျခအေန၊ ပတ္ဝန္းက်င္ ေအးခ်မ္းမႈ၊ စိတ္လက္ေပါ့ပါလန္းဆန္းသြားေအာင္ ဆြဲေဆာင္နိုင္လွတဲ့ သဘာဝ အလွမ်ားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ခရီးပင္ပန္းခဲ့သမွ် စိတ္ရွိလက္ရွိ အနားယူလိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။

ခြင့္ရက္ ၁၀ရက္ေတာင္ မက်န္ေတာ့တာက တစ္ေၾကာင္း၊ မျပန္ခင္ အေမနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေတြေျပာျပီး ေနခ်င္တာေၾကာင့္ ျပင္ဦးလြင္ေရာက္ျပီး ႏွစ္ညအိပ္ရက္ေျမာက္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရ႔ဲ ေက်ာပိုးအိတ္ခရီးစဥ္ေလးကို အဆံုးသတ္လိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ အသြားတုန္းက ေက်ာပိုးအိတ္ တစ္ေယာက္ တစ္လံုးစီဆိုပင္မဲ့ အျပန္ခရီးမွာေတာ့ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ားျဖင့္ အထုပ္အပိုးကိုယ္စီ ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။

တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ရက္ ၃၀ ခြင့္လည္းကုန္လို႔ တစ္ကၽြန္းျပန္ဖို႔ လက္မွတ္၊ စာအုပ္ေလးကိုင္ျပီး တစ္ကၽြန္းျပန္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႔ ျပည္ေတာ္ျပန္ အပိုင္း(၂)ကို အဆံုးသတ္ရင္း ၂၀၁၂ ဇန္နဝါရီလမွာ ျပန္ဖို႔ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႔ စိတ္ကူးေလးကို စိတ္ကူးယဥ္ျပီး ေရးဖြဲ႔ထားတာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေလးစားစြာဝန္ခံလိုက္ရပါတယ္။


ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္