မုန္းတယ္လို႕ ေျပာဖို႕မွ မလိုအပ္တာ

ေလာကမွာ မိဘနဲ႕ သားသမီးဟာ အျမဲဒြန္တြဲေနတဲ့ ေဝါဟာရ တစ္ခုလိုပါပဲ။ သားသမီးကို မခ်စ္တဲ့ မိဘမရွိသလို။ မိဘကို မခ်စ္တဲ့ သားသမီးဆိုတာကလည္း အလြန္ကိုရွားပါးလြန္တဲ့ ကိစၥပါ။ မရွိဘူးလို႕ က်ေနာ္မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ရွိေကာင္းရွိနိုင္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီအထဲမွာေတာ့ ေဟာဒီက က်ေနာ္ ဝင္းေသာ္ထြန္း တစ္ေယာက္ မပါဘူးဆိုတာကို က်ေနာ့္ အသက္ရွင္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး က်ေနာ္ေျပာရဲပါတယ္။ ဝင္းေသာ္ထြန္း ဆိုတဲ့ က်ေနာ္ျဖစ္လာဖို႕ အေဖဆိုတာ မရွိမျဖစ္တဲ့ အရာပါ။ ဒါကိုေတာ့ အက်ယ္ခ်ဲ႕ျပီး ေျပာျပေနစရာေတာင္ လိုမယ္မထင္ပါဘူး။ အဲ့ဒီအထဲမွာ အဓိက အေရးပါတာကေတာ့ အေမပါ။ အေမဆိုတာ က်ေနာ္ျဖစ္လာဖို႕ ကို အေဖနဲ႕လည္း အတူတူ ေနရေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ လူ႕ေလာကထဲကုိ ေရာက္လာမဲ့ က်ေနာ့္ကို အဂၤါအစံုပါလားဖို႕လည္း သူ႕မွာ ဂရုစိုက္ေနထိုင္ရေသးတယ္။ သူ႕ခမ်ား အစားအေသာက္ေလး ဂတြင္းေတြ႕လို႕ စားခ်င္တာေတာင္ က်ေနာ္ ကိုထိခိုက္မွာ ဆိုးလို႕ မစားပဲ ေနေနလာခဲ့တာ ကိုးလေက်ာ္လို႕ ၁၀လထဲေတာင္ ေရာက္ခဲ့ေပါ့။ ဒါတင္ပဲလား ဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးျပန္ဘူး။ ေနာက္ဆံုး က်ေနာ္ လူ႕ေလာကထဲေရာက္ေတာ့မဲ့ အခ်ိန္မွာ နင္လား ငါလား ေမြးရေတာ့မဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေနတာေတာင္ အကယ္၍ အေမနဲ႕ကေလးအသက္ တစ္ခုခုေရြးရေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကေလးအသက္ကို ရေအာင္ယူေပးပါလို႕ ဒုကၡေတြေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ အေမဟာ က်ေနာ္အတြက္ ေတြးပူေနေပးခဲ့ျပန္ပါတယ္။

အေမ့ရဲ႕ေမတၱာ က်ေနာ္ရဲ႕ မိဘအေပၚထားတဲ့ ေမတၱာဟာ တူညီတာေၾကာင့္ပဲလားေတာ့ မေျပာတက္ပါ။ က်ေနာ္ဆိုတဲ့ ဝင္းေသာ္ထြန္း တစ္ေယာက္ ေလာကအလယ္မွာ ဖြံ႕ဖြံ႔ထြားထြား ၇ေပါင္နဲ႕ ၈ေအာင္စ ရွိလိုေနျပန္တာကလည္း အေမ့ရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္ပါပဲ။ အေမ့အေၾကာင္း ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ စာမ်က္ႏွာေတြသာ ကုန္သာသြားမယ္။ အေမ့အေၾကာင္းကေတာ့ ေျပာလို႕ကုန္မွာ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ မိဘနဲ႕သားသမီးၾကားမွာ ၾကီးမာတဲ့ ျပႆနာဆိုတာ ရွိၾကမွာပါပဲ။ က်ေနာ့္အေနနဲ႕ လက္ခံပါတယ္။ က်ေနာ္ေတာင္ အေမ့ကို အရမ္းခ်စ္တဲ့ သားလို႕ မိသားစု အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္က သမုတ္ထားၾကပင္မဲ့ တစ္ခါတစ္ခါ ဘာမဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေၾကာင့္ အေမနဲ႕က်ေနာ္ အိမ္တြင္းစစ္ေလး သဖြယ္ရွိခဲ့ဖူးတာပဲ။ ဒါပင္မဲ့ က်ေနာ္ အေမ့အေပၚခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ကေတာ့ ေလ်ာ့မသြားခဲ့ပါဘူး။

မိဘနဲ႕ သားသမီးၾကား ဘာေတြဘယ္လိုပဲ ရွိေနခဲ့ပါေစ။ က်ေနာ္ေရွ႕မွာေတာ့ အေမ့ကို မခ်စ္ဘူးလို႕ ေျပာရင္ လက္ခံနိုင္ခဲ့ပင္မဲ့ အေမ့ကို မုန္းတယ္လို႕ ေျပာတဲ့ လူေတြကိုေတာ့ က်ေနာ္အေနနဲ႕ လက္မခံနိုင္သလို႕၊ သည္းျငီးလည္း မခံနိုင္ေလာက္ေအာင္ က်ေနာ္ေဒါသထြက္တက္ပါတယ္။ တစ္ခါက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႕ က်ေနာ္ စကားမ်ားခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ျခားအေၾကာင္းအရာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အေမ့ကို မုန္းတယ္လို႕ ေျပာလုိ႕။ က်ေနာ္လည္း သူ႕စကားကိုၾကားေတာ့ ေဘးနားမွာရွိတဲ့ အုတ္နီခဲတစ္လံုးကို ေကာက္ယူျပီး " ေရာ့ မင္း...ေခါင္းကို ဒီအုပ္ခဲနဲ႕ တစ္ခ်က္ေလာက္ရိုက္ခြဲလိုက္ .. ေအး မင္းမေသလို႕ ျပန္ရွင္လာမွ မင္းအေမ့ကို မုန္းတယ္ဆိုတဲ့ စကားေျပာ။ ဒီလိုမွ မင္းမလုပ္ရဲခဲ့ရင္ မင္းအေမ့ကို မုန္းတယ္ဆိုတဲ့ စကား ငါ့ေရွ႕မွာ လာမေျပာနဲ႕" က်ေနာ္ရဲ႕စကား က်ေနာ့္ရဲ႕အသံေၾကာင့္ သူက်ေနာ္ကို ေတာ္ေတာ္စိတ္ဆိုးသြားမွန္း သိပင္မဲ့ အေမကိုခ်စ္တဲ့ သားတစ္ေယာက္အေရွ႕မွာ ဒီလိုစကားေျပာတဲ့ သူ႕ကို က်ေနာ္စကားမေျပာ အေပါင္းအသင္း မလုပ္ပဲ ေနလာခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္ၾကာသြားခဲ့ေပါ့။ ဟိုးတစ္ေန႕က MRT ေပၚမွာ က်ေနာ္ကိုေတြ႕လို႕ သူအတင္းလိုက္ေခၚျပီး သူနဲ႕က်ေနာ္ စကားမ်ားျပီတဲ့ ေနာက္ရက္ကစလို႕ က်ေနာ္ကို ေမ့မရခဲ့ေၾကာင္း ၊ က်ေနာ္နဲ႕ စကားေျပာခ်င္ပင္မ့ဲ မာနမေလ်ာ့ခ်င္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ပိုင္းသူနဲ႕ က်ေနာ္နယ္ေဝးသြားေတာ့ ဒီတစ္ခါလမ္းမွာေတြ႕ရင္ သူကစျပီး လိုက္ေခၚမယ္လို႕ ေတြးထားပင္မဲ့ ကြဲသြားတဲ့ ေနာက္ပိုင္း တစ္ခါမွ မေတြ႕ေတာ့ပဲ အခုမွျပန္ေတြ႕ရလို႕ ဝမ္းသာေၾကာင္းႏွင့္ က်ေနာ္ေျပာခဲ့ေသာ စကားမ်ားဟာ သူ႕အတြက္မွန္ေၾကာင္း။ သူ႕အေမ့ကို မုန္းတယ္ဆိုတဲ့ စကားဟာ စိတ္ခံစားမႈ သက္သက္ေၾကာင့္ ေျပာမိတာျဖစ္ေၾကာင္း က်ေနာ္ကို ရင္ရင္ႏွီးႏွီး ရွင္းျပေနေတာ့သည္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရလွ်င္ သူႏွင့္က်ေနာ္ စကားမေျပာခ်င္ပါ။ အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာတာရယ္၊ အေတြးအေခၚလူၾကီးဆန္လာတာရယ္၊ သူေျပာေနတဲ့ စကားေတြ နားေထာင္ရတာ သူ႕အေတြးေတြကုိ ထင္ထင္ရွားရွားျမင္လာရတာေၾကာင့္ သူႏွင့္စကားေျပာေနရင္းမွ သူ႕အေမ႕ေၾကာင့္ သူယခုလို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေနနိုင္တာျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာျပပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕စိတ္ထဲမွာေတာ့ တိုးတိုးေလး ေျပာေနမိတယ္။

မိဘ ဆိုတာ မုန္းစရာေကာင္းတဲ့ အရာမွ မဟုတ္တာပဲေလ.........


ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္