ျပည္ေတာ္ျပန္ အပိုင္း - ၁

အမ သက္ေဝရဲ႕ အိမ္အျပန္ ဆိုတ့ဲ ပိုစ့္ေလးကိုဖတ္ျပီး က်ေနာ္လည္း ျပန္ခ်င္ခ့ဲမိတာ အမွန္ပါပဲ။ ဆႏၶသာ ရွိခဲ့ပင္မဲ့ စိတ္ကူးကို အေကာင္အထည္မေဖာ္နိုင္ေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ပိုစ့္ကိုဖတ္ျပီး အားက်ယံုကလြဲလို႕ က်ေနာ္ ဘာမွ မတက္နိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အဲ့အခ်ိန္တုန္းက ျပန္တဲ့သူေတြ တကယ္ကိုမ်ားခဲ့ပါတယ္။ သူတို႕ေတြကိုၾကည့္ျပီး က်ေနာ္လည္း ျပန္ခ်င္ခဲ့မိပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာျပေတာ့ သူက... ျပန္ေပါ့ ျပန္လို႕ရတာပဲ တဲ့။ သူေျပာေတာ့သာ လြယ္တာ။ အိမ္တစ္ခါျပန္ ေငြဘယ္ေလာက္ကုန္တယ္ ဆိုတာ သူလည္းသိေနတာပဲ။ အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ လက္ထဲမွာ စုမိထားတဲ့ ေငြအသျပာဆိုတာ ရွိကိုမရွိတာ။

ဒီတစ္ခါေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ကူးေတြ တကယ္ျဖစ္လာေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႕ေပ်ာ္ေနမိတယ္။ ေပ်ာ္ေနတယ္ ဆုိတာကလည္း အေမနဲ႕က်ေနာ္ေတြ႕ရေတာ့မယ္။ အေမလည္း က်ေနာ္ကို ေတြ႕ခ်င္ေနမွာပါ။ က်ေနာ္ စလံုး ကို ေရာက္တာ ေလးႏွစ္ေတာင္ျပည့္ေတာ့မွာကိုး။ ပထမ က်ေနာ့္ရဲ႕စိတ္ကူးက ( ၄၅ ) ရက္ခြင့္တင္ျပီျပန္မယ္ေပါ့။ တကယ့္တကယ္ခြင့္ေပးေတာ့ ရက္ ( ၃၀ ) ပဲရပါတယ္။ အမ်ားဆံုးရ နားလည္မႈနဲ႕ ၃၃ ရက္ ၃၄ရက္ေပါ့။ ကြန္းပလိန္းေပးၾကည့္ပါေသးတယ္။ ငါတို႕ မျပန္တာ ေလးႏွစ္ရွိသြားျပီေလ ဆိုေတာ့ မင္းျပန္ခ်င္ရင္ ျပန္၊ မျပန္ခ်င္ရင္လည္း မျပန္နဲ႕ ငါခြင့္ျပဳတာ တစ္လပဲ ဆိုတာေၾကာင္း က်ေနာ္ျငိမ္ေနလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ အသြားအျပန္ ကုမၸဏီက ေပးပါတယ္။ စုထားတဲ့ စုေငြေလးေထာင္ေက်ာ္ထဲမွ က်ေနာ္ ၂၅၀၀ေလာက္ ျပန္ေခ်လိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္စုထားတာနဲ႕ဆို ေလးေထာင္ေလာက္ေတာ့ အိမ္ကို ပါသြားနိုင္မွာပါ။

က်ေနာ္နဲ႕ အတူတူ က်ေနာ္႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လည္းျပန္မွာ။ သူက ျမိတ္မွာ ေနတာ။ သူနဲ႕က်ေနာ္နဲ႕က ၂၀၀၄ခုေလာက္ကတည္း အတူတူရွိေနခဲ့တာ အခုခ်ိန္ထိပဲ ဆိုပါေတာ့။ စိတ္သေဘာထား အရမ္းေကာင္းတယ္။ က်ေနာ္ထက္ ငယ္ပင္မဲ့ က်ေနာ္အနိုင္က်င့္တာ ဘာမွမေျပာသည္းခံတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ခုျပန္မဲ့ အစီအစဥ္မွာ ရက္ ၃၀ ဆုိပင္မဲ့ သူ႕အိမ္မွာ ၁၀ရက္ေလာက္ပဲ ေနခြင့္က်ေနာ္ေပးထားခဲ့ပါတယ္။ က်န္တဲ့ ရက္၂၀ ကေတာ့ က်ေနာ္နဲ႕ တူတူရွိေနမွာပါ။ အဲေလာက္ထိ သေဘာေကာင္းတဲ့ ေကာင္ပါ။

မျပန္ခင္ တစ္လေလာက္ကတည္းက လက္ေဆာင္ေပးဖို႕ ပစၥည္းပစၥည္းရေတြကေတာ့ စံုလင္သြားခဲ့ပါျပီ။ ျပန္မဲ့ရက္ကုိေတာ့ အေမ့ကို ၾကိဳေျပာထားခဲ့ပါတယ္။ မေျပာလို႕လဲ မရဘူးေလ။ ရတဲ့ ခြင့္ရက္ ၃၀ ကို အက်ိဳးရွိရွိ အသံုးခ်ရမွာဆိုေတာ့ လူကျမန္မာျပည္ကို ျပန္မေရာက္ေသးဘူး။ အစီအစဥ္ေတြကေတာ့ ဟိုမွာ တန္းစီေနရျပီေလ။ ဒီလိုနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ အထုပ္ကိုယ္စီနဲ႕ ေလဆိပ္ဆင္းပါေတာ့တယ္။ အေဆာင္မွာေနတဲ့ က်န္တဲ့ အေဖာ္ေလးေယာက္က လိုက္ပို႕ပါတယ္။ မျပန္တာ ၾကာျပီဆိုေတာ့လည္း ကိုယ္ရပ္ကိုယ့္ရြာကို ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကေတာ့ ၾကည္ႏူးမႈ ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။

ေလယာဥ္ဘီး ေျမက်တယ္ဆိုရင္ပဲ က်ေနာ္ဝမ္းသာလြန္းလို႕ မ်က္ရည္မ်ား လည္လာရတဲ့အထိပါပဲ။ မနက္ျဖန္မနက္ဆိုရင္ အေမနဲ႕ က်ေနာ္ေတြ႕ရေတာ့မွာကိုး။ အင္းမီကေရရွင္းတို႕ ကာစတန္တို႕ေတာ့ ထံုစံအတိုင္း ဘိုးဘြားစဥ္ဆက္ လွဴဒါန္းခဲ့ၾကသလိုပဲေပါ့။ အျပင္မွာ အသိ အမတစ္ေယာက္ေစာင့္ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႕ကို လာၾကိဳတာ ဒီအမတစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ အမနဲ႕ အတူက်ေနာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ အဆင္ေျပမဲ့ ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ထိုင္ျပီး စကားေတြေျပာေနလိုက္တယ္။ အမွန္က ေရႊတိဂံုဘုရားကို သြားဖူးခ်င္ခဲ့တာ။ အထုပ္ေတြ အပိုးေတြနဲ႕ဆိုေတာ့ ဘုရားတက္ဖို႕ အဆင္းမေျပဘူးျဖစ္ေနလို႕ မသြားျဖစ္လိုက္ဘူး။ ညေနစာ အတူတူစားရင္ ကိုယ့္အေၾကာင္း သူ႕အေၾကာင္း ဟိုလူ႕အေၾကာင္း ဒီလူအေၾကာင္းေတြေျပာေနခဲ့တယ္။

ညေန၆ နာရီခြဲေလာက္က်ေတာ့ အမဆီကို ဖုန္းဝင္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႕နဲ႕ အတူတူလုိက္မဲ့ သူငယ္ခ်င္းအမတစ္ေယာက္က အေဝေျပး ေအာင္မဂၤလာကားဂိတ္ကို သြားေနျပီတဲ့။ က်ေနာ္တို႕လည္း ကားငွားျပီး ထြက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ကားဂိတ္ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ က်ေနာ္ကို အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ေျပးဖက္ပါေတာ့တယ္။ ဟယ္... နင္ ဘာမွမေျပာင္းလဲဘူးေနာ္။ အရင္အတိုင္းပဲ။ ျပန္ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာတယ္ဟာ... နင္ကေနနိုင္လိုက္တာ ငါ့တို႕ကိုေတာင္ အဆက္အသြယ္ မလုပ္ဘူး.. တကယ္ပဲ... က်ေနာ္တစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာပင္မဲ့ ရင္ထဲမွာေတာ့ အရမ္းဝမ္းသာမိတယ္။ ၁၀ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ေတြၾကာသြားပင္မဲ့ က်ေနာ္အေပၚထားတဲ့ ေမာင္ႏွမစိတ္ဓါတ္ ေျပာင္းလဲမသြားတာပဲ က်ေနာ္ကိုဖက္ထာတဲ့ အမကိုၾကည့္ျပီး က်ေနာ္သိလိုက္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ က်ေနာ္တို႕တစ္ေတြလမ္းမွာ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြေျပာသြားၾကတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႕မအိပ္ပဲ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႕ အတူတူျပန္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းလည္း မေၾကာင္ေနပါဘူး။ အဲအမႏွစ္ေယာက္နဲ႕ သူနဲ႕လည္း စင္ကာပူမလာခင္ သိထားခဲ့လို႕ပါ။ စကားေတြ ေျပာလာလိုက္ၾကတာ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုအိပ္ေျပာသြားတယ္ မေျပာတက္ဘူး။ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လမ္းေဘးတစ္ဖက္မွာ မီးေတြလင္းထိန္ေနတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ျမဳိင္ကေလး ဘိလပ္ေျမစက္ရံုသစ္ ကိုေတာင္ေရာက္ေနျပီပဲ။ အမႏွစ္ေယာက္နဲ႕ သူငယ္ခ်င္းကိုနိုးလိုက္တယ္။ ထေတာ့... ထၾကေတာ့ ေရာက္ေတာ့မယ္။ ေနာက္ထပ္ ၁၅မိနစ္ဆိုေရာက္ျပီ။

အကို .... က်ေနာ္တို႕ကို ေရွ႕နားက ဇရပ္မွာ ရပ္ေပးပါ။ ကားေမာင္းတဲ့ အကိုၾကီးကို ေျပာလိုက္တယ္။ ကားေပၚက ဆင္းလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ... သားငယ္... အေမ့ရဲ႕အသံ။ ဟုတ္တယ္ ဒါ က်ေနာ္အေမရဲ႕ အသံ။ က်ေနာ္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေမက်ေနာ္ကို ေျပးဖက္ပါေတာ့တယ္။ ဝမ္းသာလို႕နဲ႕တူပါတယ္။ အေမ မ်က္ရည္ေတြက်ေနတယ္။ က်ေနာ္လည္း အေမ့ကိုဖက္ျပီး မ်က္ရည္က်မိပါတယ္။ ကားေပၚကဆင္းေတာ့ လမ္းမီးေတြ မရွိေတာ့ ေမွာင္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ က်ေနာ္တို႕ သားအမိမ်က္ရည္က်တာကို ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ပါဘူး။

အိမ္ကိုေရာက္တဲ အခ်ိန္က မနက္၅နာရီဆိုေတာ့ အခ်ိန္က ေစာေနေသးတာနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ အမႏွစ္ေယာက္ကို သူတို႕အတြက္ ျပင္ထားတဲ့ အခန္းထဲမွာ သြားနားခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေနာက္ေန႕ အစီအစဥ္ေတြကို တို္င္ပင္ဖို႕အတြက္ အဝတ္လဲျပီးဧည့္ခန္းမွာ ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ညီမကေတာ့ အပ်ိဳဖာဖာ ျဖစ္ေနျပီ။ အေမအနားမွာ သြားထိုင္လိုက္တယ္။ မနက္ျဖန္အတြက္ ဘာေတြလုပ္ထားတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေျပာၾကတယ္။ စကားေတြေျပာရင္းနဲ႕ အလင္းေရာင္ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္အိမ္ေရွ႕ထြက္ျပီး သဘာဝေလကို ရႈရွိဳက္သြင္းလိုက္မိပါေတာ့တယ္။ ရႈသြင္းလိုက္တဲ့ ေလထဲမွာ ေအးစက္ျခင္းႏွင့္ ေတာရနံ႕ ပါဝင္သြားမွန္း က်ေနာ္သိလိုက္တယ္။

မလာခင္ကတည္းက အေမခ်က္တဲ့ မုန္႕ဟင္းခါး စားခ်င္တယ္လို႕ေျပာထားတာေၾကာင့္ ဒီေန႕ မနက္ေတာ့ အေမခ်က္တဲ့လက္ရာကို က်ေနာ္ စားရပါျပီ။ အေမ့လက္ရာကို ေတာင္းတခဲ့မိတာ ၾကာေပါ့။ စားေနတုန္းမွာပဲ အန္တီျပံဳးတို႕ မိသားစုေရာက္လာတယ္။ ျပီးေတာ့ အေမက က်ေနာ္ကို သတိေပးပါတယ္။ သားငယ္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားရအံုးမယ္ေနာ္တဲ့ ။ ဘယ္မွ ေလွ်ာက္မသြားနဲ႕အံုးတဲ့။ ဟုတ္သားပဲ။ က်ေနာ္က ရန္ကုန္ကပါလာတဲ့ အမႏွစ္ေယာက္ကို ဘုရင့္ညီဂူလိုက္ပို႕မယ္လို႕ စိတ္ကူးထားတာ။ ညေနပို႕ေပးမယ္လို႕ ေျပာျပီး က်ေနာ္ရယ္၊ သူငယ္ခ်င္းရယ္၊ အေဒၚ့ဦးေလးနဲ႕ အကိုရယ္ ေလးေယာက္သာ ဘုန္ၾကီးေက်ာင္းကို ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။

ညေန ေလးနာရီခြဲေလာက္က်ေတာ့ ဘုရင့္ညီဂူ ( ေရပူစမ္း ) ကို သြားဖို႕ ျပင္ဆင္ပါေတာ့တယ္။ ဆိုင္ကယ္ေလးစီး လူကရွစ္ေယာက္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ အေမလွမ္းေျပာတဲ့ စကားေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႕ အဖြဲ႕ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္လိုက္မိပါေတာ့တယ္.......။

ဆက္ေရးပါအံုးမယ္။ စာနည္းနည္းရွည္သြားလို႕ ဒီမွာပဲ ခဏရပ္ထားလိုက္ပါတယ္။

ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္