သူငယ္ခ်င္းမ်ားသို႕ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ - ၂

ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ့္ကိုေမြးလာခဲ့ျပီဆိုပါေတာ့။ ကုိယ္က ကံေကာင္းတယ္လို႕ပဲေျပာရမယ္။ ကိုယ့္အေဖ နဲ႔ ကိုယ့္အေမယူခါစက ကိုယ့္အေဖက ရဲေဘာ္ဘဝနဲ႔ အျခားအဆင့္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ကိုယ့္အကို ေမြးျပီေနာက္ပိုင္း မွ အရာရွိျဖစ္လာတာ။ အဲလိုဆိုေတာ့ ကိုယ္ကိုေမြးေတာ့ ကိုယ္က ဗိုလ္ၾကီး သားျဖစ္ေနျပီေပါ့။ ကိုယ့္ကို ေမြးျပီးတဲ့ အခ်ိန္ကစျပီး စေနျဂိဳလ္ဆိုတာၾကီး မဝင္ခင္အခ်ိန္ထိေတာ့ ကိုယ့္ဘဝမွာ လိုေလေသးမရွိေနခဲ့ရတယ္။ လက္ညွိဳးညႊန္းရာေရျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားက ကိုယ့္ကိုမ်ားရည္ရြယ္သလားလို႕ ထင္ရေလာက္ေအာင္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ လိုခ်င္တာ ႏွစ္ခါ မပူဆာရပဲ အလြယ္တကူနဲ႔ ရခဲ့တယ္။

ကိုယ္မွာ အေဖနဲ႔ တူတဲ့ အေနေအးတဲ့ အက်င့္ရယ္၊ အေမနဲ႕ တူတဲ့ စကားေျပာတတ္တဲ့ အက်င့္ႏွစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ထားတယ္။ကိုယ္က တစ္ေယာက္တည္းေနရတာကို ႏွစ္သက္သလို၊ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနရတာကိုလည္း ႏွစ္ျခိဳက္မိျပန္တယ္။ ဟန္မေဆာင္တက္တာေတာ့ ကုိယ္ရဲ႕အားနည္းခ်က္ပဲ လို႕ ေျပာရမွာပဲ။ စိတ္ထဲမွာ စိတ္ညစ္စရာေတြ နဲ႕ၾကံဳျပီးဆိုရင္ ကိုယ္ရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ အရမ္းသိသာတယ္။ တစ္ခုခုဆို ကိုယ္မ်က္ႏွာကိုၾကည့္တာနဲ႕ သိတယ္။

ကိုယ့္ကိုေမြးျပီ ငါးႏွစ္သားအထိ ေတာင္ငူမွာပဲေနခဲ့ၾကတယ္။ ကိုယ္မွတ္မိေနေသးတယ္။ ေတာင္ငူက တပ္တြင္းႏွစ္ထပ္ေက်ာင္းၾကီးကိုေပါ့။ အရမ္းကိုေက်ာင္းတက္ခ်င္ခဲ့တာ။ သူငယ္တန္းပဲ ေနခဲ့ရတယ္။ ကိုယ္အေဖက ကရင္စကားတက္ေတာ့ သံေတာင္၊ ေက်ာက္ၾကီး တို႕ဘက္ကိုသြားျပီး စည္းရံုးေရးဆင္းရတယ္။ ကိုယ္အေဖက အရက္လည္းေသာက္ေတာ့ အဲဒီဘက္မွာ ရွိတဲ့ ကရင္ေတြနဲ႕ အဆင္ေျပတယ္။ ကိုယ့္အေဖကိုလည္း သူတို႕ ခ်စ္ၾကတယ္။ ရာသီအလိုက္ ေပၚတဲ့ ရာသီအစားအစားေတြဆို အိမ္မွာ အျပည့္ပဲ။ သူတို႕ေတြ လာပို႕ၾကတာေလ။

ကိုယ့္အေမက ကရင္ဒံုးယိမ္ အကကိုကတက္ေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ အေဖ စည္လံုးေရးဆင္းတဲ့ ေဒသကိုလိုက္ျပီ ဒံုးအက လိုက္ကခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ျပီးကုိယ့္ အေမက ေဘာ္လီေဘာလည္းကစားတယ္။ အေဖနဲ႔ မယူခင္တုန္းက တိုင္းအဆင့္ထိ လိုက္ကစားဖူးတယ္။ ကိုယ္က အေမနဲ႔တူလို႕ျဖစ္မယ္။ ေဘာ္လီေဘာကစားရတာ ဝါသနာပါတယ္။ ေဘာလံုး ေျမထိသံၾကားရင္ ကိုယ္မေနနိုင္ေတာ့ဘူး။ အသံၾကားရာ အရပ္ကို ေရာက္ေအာင္သြားတယ္။ ကစားတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္ငါးႏွစ္သားမွာ ဖ်ာပံုကို ေျပာင္းရတယ္။ ဖ်ာပံုေရာက္ေတာ့ အေဖက ေရွ႕တန္းထြက္ရင္ အေမနဲ႔ ကိုယ္တို႕က အဖြားရွိတဲ့ ျမိဳင္ကေလး (ကရင္ျပည္နယ္)မွာ လာေနၾကတယ္။ ကိုယ့္ အေဖအဲဒီတစ္ေခါက္ စစ္ဆင္ေရးထြက္တာေျခာက္လေလာက္ ၾကာလို႕ ကိုယ္တိုက ေက်ာင္းပါေျပာင္းျပီ ဘားအံမွာ လာတက္ရတယ္။ ကိုယ္ေက်ာင္းသြားတိုင္ အဖြားက ကိုယ့္ရဲ႕ ထမင္းဘူးမွာ ငါးေျခာက္ဖုတ္ပဲ ထည့္ေပးခဲ့တယ္။ အေမက အေဖဆီ စာေရးတဲ့ အခ်ိန္ သားငယ္ေကာ အေဖဆီ စာေရးေလ ဆိုေတာ့ ကိုယ္ေရးလိုက္တဲ့ အေၾကာင္းက " အေဖ သားတို႕ကို ျမန္ျမန္လာေခၚပါေတာ့။ အဖြားက သားကို ငါးေျခာက္ဖုတ္ပဲ ေကၽြးတယ္ " လို႕ေပါ့။ အဲ အေၾကာင္းကို အဖြား မဆံုးခင္အခ်ိန္ထိ ေျပာလို႕မဆံုး၊ေျပာေနတုန္း။ ကိုယ္ကို သူအတြက္ အမွတ္တရျဖစ္သြားေစခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပဲေလ။ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးတုန္းက အဖြားနဲ႔ တစ္လသြားေနခဲ့တယ္။ ကုိယ့္ကို လံုးဝ ငါးေျခာက္ဖုတ္ မေကၽြးေတာ့ဘူး။ အဲအခ်ိန္မွာ ကိုယ္က ငါးေျခာက္ဖုတ္ အရမ္းကိုၾကိဳက္ေနခဲ့ျပီ။ ကိုယ္ သတိထားလိုက္မိတာေတာ့ ဝဋ္ ဆိုတာ ေနာက္ဘဝ မကူးဘူးဆိုတာကိုေပါ့.........


ဆက္ရန္......

ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္