ဒီျခံ ဒီအိမ္ ( ကၽြန္ေတာ္တို႕ျခံ )

၁၉၉၆မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္မိသားစုလံုး ကိုယ္ပိုင္ျခံေလးထဲကို အေဖမပါပဲ ေျပာင္းလာခဲ့ၾကတယ္။ အေဖကေတာ့ မေျပာင္းေစခ်င္ပင္မဲ့ တပ္ကထြက္ရင္ အေျခတက်ေနနိုင္ေအာင္လို႕ဆိုတဲ့ အေမ့ရဲ႕စကားအေပၚမွာေတာ့ အေဖဘာမွျပန္မေျပာခဲ့ပါ။ အေမလည္း သူ႕ေမာင္ေတြနဲ႔အတူ စီးပြားေရးကို ရွာၾကံလုပ္ကိုင္ပင္မဲ့ ကံဆိုးမသြားရာ မိုးလိုက္လို႕ရြာ ဆိုသလိုမ်ိဳး ဘာလုပ္လုပ္ အဆင္မေျပျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္အဖိုးကလည္း စစ္သား။ ကၽြန္ေတာ္အေမကိုေမြးေတာ့လည္း စစ္တပ္ထဲမွာ။ ေယာက္်ားရျပန္ေတာ့လည္း စစ္သားနဲ႔။ စစ္တပ္ထဲမွာေနတာၾကာလာတဲ့ အေမဟာ အရပ္ေလာကထဲက စီးပြားေရးဆိုတဲ့ ပညာရပ္ကို ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ခဲ့လို႕လည္း ျဖစ္မယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ျဖည့္ေတြးေလး ေတြးလိုက္မိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဆယ္တန္းႏွစ္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကို အိမ္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့ျပီး အေမနဲ႔ညီမေလးကေတာ့ အေဖတာဝန္က်တဲ့ ပင္ေလာင္းမွာ လိုက္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ျခံေလးထဲမွာပဲ ဆိုပါေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ နဲ႔ အတူ အေမ့ရဲ႕ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ကလည္း အတူတူေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္း ပထမႏွစ္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျခံေလးထဲမွာ မေနေတာ့ပဲ အေမနဲ႔အတူ အေဖရွိတဲ့ ပင္ေလာင္းမွာလိုက္ေနျပီး ဆယ္တန္းထပ္ေျဖခဲ့တယ္။ ဆယ္တန္း ဒုတိယႏွစ္မွာ က်ေနာ္စာေမးပြဲေအာင္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစုရဲ႕ စီးပြားေရး အေျခအေနက ဘာမွ မက်န္ေတာ့တဲ့ အေျခအေန( ျခံနဲ႔အိမ္ကလြဲလို႕ေပါ့) ။ အေမေျပာေျပာေနက် စကားေလး တစ္ခြန္းရွိတယ္။ ရွိရင္ တန္ဆာ၊ မရွိရင္ ဝမ္းဆာ ဆိုတဲ့ အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျခံနဲ႔အိမ္ေလးကို ေရာင္းဖိ္ု႕ အေမစကားေခၚပါေတာ့တယ္။ ၉၈ေလာက္က အေမေခၚတဲ့ေစ်းက အိမ္ေရာျခံပါ ဆယ္သိန္းတဲ့။ ျခံေဘးအိမ္က ကရင္အမိုးၾကီးကယူခ်င္ပင္မဲ့ လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံမရွိတာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း မေရာင္းထြက္နိုင္ခဲ့ပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ေစ်းေျပာခဲ့ျပီး အေဖနဲ႔အတူလိုက္ေနခဲ့ပါတယ္။ ျခားထဲမွာေတာ့ အိမ္နဲ႔ျခံကို လာၾကည့္ၾကတဲ့ လူေတြရွိၾကေပမဲ့ ဆယ္သိန္းဆိုတဲ့ အားေၾကာင့္ အေရာင္းအဝယ္ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အေရာင္းအဝယ္မျဖစ္ခဲ့တာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရေကာင္းမွန္း ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႔ အေဖမရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ပုိင္း သိနားလည္ခဲ့ရပါတယ္။

ဘယ္အရာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္နဲ႔ထိုက္မွ ကိုယ္ရတယ္ဆိုတာ သိပ္ကိုမွန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မေလးရွား သြားျပီးအလုပ္လုပ္တဲ့ သံုးႏွစ္အတြင္းမွာ က်ေနာ္ရွာလို႕ရတဲ့ ေငြက မိသားစု စားနိုင္ေသာက္နိုင္ယံုေလာက္ပဲ ရတာေၾကာင့္ ျခံအက်ယ္အဝန္းျဖစ္တဲ့ ေပ၁၀၀၊ ၁၀ေပကို ေငြဆယ္သိန္းနဲ႔ ေရာင္းျပီး အေမ့လက္ထဲမွာ အပိုေငြရွိေစခဲ့ပါတယ္။ ဒါပဲလားလို႕ မထင္လိုက္ပါနဲ႔အံုး။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဆင္မေျပျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အေမက သူ႕ေမာင္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလးဆီက ပိုက္ဆံခုႏွစ္ေသာင္း ေခ်းျပီး ပိုက္ဆံေခ်းတဲ့ မ်က္ႏွာေၾကာင့္ အေမက သူ႕ေမာင္ကို နင္ အိမ္ေဆာက္ခ်င္ရင္ ေဘးကပိုေနတဲ့ ေျမကြက္လပ္မွာ ေဆာက္ေနလို႕ ေျပာခဲ့ပင္မဲ့ ေခ်းထားတဲ့ေငြ ျပန္ဆပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ပိုက္ဆံမလိုခ်င္ေၾကာင္း၊ ေဘးက ပိုေနတဲ့ ေျမကြက္ကို လိုခ်င္ေၾကာင္း တရားဝင္ေျပာလာပါေတာ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ မေလးရွားေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပဲျဖစ္တာေၾကာင့္ အေမနဲ႕ဖုန္းေျပာမွ အေမက သားေရ အေျခအေန ဒီလိုရွိတယ္။ အေမဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ လို႕ေျပာလာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေမ့ကို စိတ္မဆင္းရဲေစခ်င္တာေၾကာင့္ ေျမတိုင္စာေရး ေခၚျပီးေပးလိုက္ပါေတာ့ လို႕ပဲ ေျပာလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဦးေလးက ျခံကို တစ္ဝက္မရလို႕ သိပ္မေက်နပ္ခ်င္ေသးပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လည္းဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဝယ္တုန္းက ေပ ၁၀၀၊ ၂၀၀ ကို ငါးေသာင္းနဲ႔ေပးဝယ္ထားရတာကို သူသိေနလို႕ပါ။ ခု သူ႕ဆီက ခုႏွစ္ေသာင္းယူထားတာဆိ္ုေတာ့ သူတစ္ဝက္ေတာ့ ပိုင္သင့္တယ္လို႕ ထင္ေနမွာေပါေလ။

၂၀၀၉ခုႏွစ္မွာေတာ့ သူ႕ကို အပိုင္ေပးလိုက္ရတဲ့ ျခံ ေပ ၃၅၊ ၁၉၀ ကို သူနဲ႔ထိုက္လို႕ သူရလိုက္နိုင္ေပမဲ့ ပိုင္ဆိုင္ေနထိုင္ခြင့္ကိုေတာ့ သူမရလိုက္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ အဲဒီျခံကို ၃၅သိန္းနဲ႕ သူေရာင္းခ်လိုက္လို႕ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အေမကို လက္က်န္ျခံနဲ႔ အိမ္ေလးကို ေရာင္းေစ်းေခၚလိုက္ရပါေတာ့တယ္။

အေမ ေငြလိုလို႕ အိမ္နဲ႕ျခံကို မ်က္ေစာင္းထိုးခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျခံကို ၆၅သိန္းနဲ႔ အိမ္အတြက္ ေစ်းကိုေတာ့ အေမ အိမ္ေဆာက္တုန္းက ေရႊေစ်း တစ္က်ပ္သားကို ႏွစ္ေသာင္းေစ်းနဲ႔ ေျခာက္သိန္းကုန္ေအာင္ ေဆာက္ခဲ့ရတယ္။ အခုျပန္ေရာင္းခ်င္ရင္ေတာ့ ခုေခတ္ေရႊေပါက္ေစ်းနဲ႔ေျမာက္ျပီး ေရာင္းခ်င္ရင္ေရာင္းပါလို႕ ေျပာထားရတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ့ မိဘအေမြအႏွစ္ျဖစ္လာမဲ့ ဒီျခံနဲ႔ဒီအိမ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္တစ္သက္ ရွိေနေစခ်င္ေသးလို႕ပါပဲဗ်ာ.......

ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္