အသက္က ရလာလို႕လားေတာ့ မေျပာတက္။ မိသားစုနဲ႔ ေဝးေဝးမွာ ေနရတာကို အထီးက်န္သလို ခံစားေနရတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ႏွစ္ေလာက္ကေတာ့ အိမ္မွာမေနခ်င္လို႕ မိဘအရိပ္ကို မခိုခ်င္လို႕ ေျခစံုကန္ျပီး ထြက္လာခဲ့တာ။ ၁၀ႏွစ္ဆိုတဲ့ ကာလအတြင္းမွာ အိမ္ျပန္ျပီး မိဘနဲ႔ အတူတူျပန္ေနမယ္ ဆိုတဲ့စိတ္ တစ္ခါမွ မျဖစ္ဖူးခဲ့ဘူး။ ေရာက္ေနတဲ့ နိုင္ငံအေနအထားနဲ႕ လူေနမႈအဆင့္အတန္းေၾကာင့္ နိုင္ငံျခားဆိုတဲ့ တိုင္းတစ္ပါးမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ပဲ ရွိေနခဲ့တယ္။ တိုင္းတစ္ပါးကို အထင္ၾကီးတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တိုင္းတစ္ပါးနဲ႕ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ ကြာျခားမႈေၾကာင့္ လူငယ္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ေတာ့ သာယာမႈတစ္ခုလိုပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ျပည္ေတာ္ျပန္ဖို႕အေရး တစ္ခါမွ အေရးေပး မေတြးမိခဲ့ဘူး။
တစ္ေယာက္တည္း ေနလာတာၾကာေတာ့လည္း အထီးက်န္းတဲ့ ေဝဒနာက အလိုလိုအသက္ဝင္ လာခဲ့တယ္။ ဒီလိုပဲ နိုင္ငံျခားေရာက္ေနတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုးလည္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ မိဘရင္ခြင္နဲ႔ အေဝးမွာ လာေနၾကရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲမွ မဟုတ္တာလို႕ ေတြးေတြးျပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားေပးေနရေတာ့တာေပါ့။ ဘယ္သူကေကာ တိုင္းတစ္ပါးမွာ မိဘနဲ႔ေဝးျပီး ေနခ်င္မွာလဲ။ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာကို ခ်စ္တဲ့ ခင္တဲ့ လူေတြၾကီးပါပဲ။ ဗုဒၶဘာသာထြန္းကားတဲ့ နိုင္ငံျဖစ္ေပမဲ့ လြတ္လပ္စြာကိုးကြယ္နိုင္ခြင့္ ရွိတာေၾကာင့္လည္း ကိုယ့္နိုင္ငံမွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေနခ်င္ၾကမွာပါပဲ။ ကိုယ့္နိုင္ငံက နိုင္ငံတကာနဲ႕ ယွဥ္နိုင္ခဲ့ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုးလည္း မိဘရင္ခြင္၊ မိဘအရိပ္နဲ႕ အေဝးမွာ လုပ္ကိုင္ရွာေဖြ စားေသာက္ေနစရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။
၂၀၀၀ ဇန္နဝါရီလက စျပီး မိသားစုဆိုတဲ့ ေဝါဟာရ၊ အိမ္ဆိုတဲ့ နာမနဲ႔ ေဝးကြာေနျပီးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ၂၀၁၀ ႏွစ္ကုန္ပိုင္း ကိုေရာက္လာျပီး ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အိမ္ဆိုတဲ့ နာမ၊ မိသားစုဆိုတဲ့ ေဝါဟာရေတြကို ေရငတ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္လို တမ္းတ ေတာင္းတေနမိပါေတာ့တယ္။
ပိုက္ဆံ .... ပိုက္ဆံ ဆိုတဲ့ ေနာက္ကိုလိုက္ေနမိတာ ၁၀ႏွစ္ဆိုတဲ့ ကာလသာၾကာျမင့္ခဲ့တာ။ ဘာမွမထူးျခားေသးဘူး။ ဒီေန႕လည္း ပိုက္ဆံ။ ေနာက္ေန႕လည္း ပိုက္ဆံ။ ေနာက္လလည္း ပိုက္ဆံ။ ေနာက္ႏွစ္လည္း ပိုက္ဆံ ျဖစ္ေနအံုးမွာ ေသခ်ာတယ္။ လိုေနတာလည္း ပိုက္ဆံဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံေနာက္ကို လိုက္ေနရတာလည္း အရသာတစ္ခုလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနခဲ့ျပန္တာေပါ့။ ပိုက္ဆံေနာက္လိုက္ေတာ့ ပိုက္ဆံရတယ္.။ ပိုက္ဆံရေတာ့ ပိုက္ဆံေနာက္လိုက္တဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ လိုအပ္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတစ္ခုပဲ ျဖစ္ေနရေတာ့တာေပါ့။
၁၀ႏွစ္ဆိုတဲ့ ကာလသာၾကာျမင့္ခဲ့တာပါ။ ပိုက္ဆံေနာက္လိုက္ေနတဲ့ ကိစၥကေတာ့ ေျပာင္လဲမသြားေသးပါဘူး။ အခုေတာ့ အေတြးက တစ္မ်ိဳး။ ပိုက္ဆံရွာျပီး ရသေလာက္ အေမ့ဆီကို ပို႕ျပီး အေဝးကေထာက္ပံ့ ေနတာကို မိဘကိုရွာေကၽြးေနတယ္လို႕ စိတ္ထဲသေဘာထားခဲ့ပါတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္က ၾကည့္မယ္ဆိုရင္လည္း သားလိမၼာ သမီးလိမၼာလို႕ ျမင္ၾကမွာပါ။ မိဘကို ရွာေကၽြးေနတဲ့ သားသမီးေတြလို႕ ခ်ီးက်ဴးေနၾကမွာ အမွန္ပါ။ အေဝးမွာ ေနျပီးေထာက္ပံ့ေနနိုင္ပင္မဲ့ ကိုယ့္ကို ၉လလြယ္ ၁၀လဖြားေပးခဲ့ အေမကို ေျခဆုပ္လက္နယ္ ဝတ္ၾကီးဝတ္ငယ္ မျပဳလုပ္ေပးနိုင္တာကိုေတြးျပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အျပစ္မွကင္းရဲ႕လားလို႕ ေတြးမိတယ္။ ပိုက္ဆံရဖို႕ မိဘကို ရွာေကၽြးနိုင္ဖို႕ အေဝးမွာေနေနခဲ့ရတာ မွန္ေပမဲ့ မေျပာေကာင္း မဆိုေကာင္း အခုခ်ိန္မွာ အေမသာ တစ္ခုခုျဖစ္သြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႔ အေမ့ကို ဝတ္ၾကီးဝတ္ငယ္ ျပဳစုခြင့္မရလိုက္လို႕ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းေနရမဲ့ အျဖစ္ပါ။
ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္မႈတစ္ခုကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ် လိုက္ပါေတာ့တယ္ဗ်ာ........
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္
တစ္ေယာက္တည္း ေနလာတာၾကာေတာ့လည္း အထီးက်န္းတဲ့ ေဝဒနာက အလိုလိုအသက္ဝင္ လာခဲ့တယ္။ ဒီလိုပဲ နိုင္ငံျခားေရာက္ေနတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုးလည္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ မိဘရင္ခြင္နဲ႔ အေဝးမွာ လာေနၾကရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲမွ မဟုတ္တာလို႕ ေတြးေတြးျပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားေပးေနရေတာ့တာေပါ့။ ဘယ္သူကေကာ တိုင္းတစ္ပါးမွာ မိဘနဲ႔ေဝးျပီး ေနခ်င္မွာလဲ။ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာကို ခ်စ္တဲ့ ခင္တဲ့ လူေတြၾကီးပါပဲ။ ဗုဒၶဘာသာထြန္းကားတဲ့ နိုင္ငံျဖစ္ေပမဲ့ လြတ္လပ္စြာကိုးကြယ္နိုင္ခြင့္ ရွိတာေၾကာင့္လည္း ကိုယ့္နိုင္ငံမွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေနခ်င္ၾကမွာပါပဲ။ ကိုယ့္နိုင္ငံက နိုင္ငံတကာနဲ႕ ယွဥ္နိုင္ခဲ့ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုးလည္း မိဘရင္ခြင္၊ မိဘအရိပ္နဲ႕ အေဝးမွာ လုပ္ကိုင္ရွာေဖြ စားေသာက္ေနစရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။
၂၀၀၀ ဇန္နဝါရီလက စျပီး မိသားစုဆိုတဲ့ ေဝါဟာရ၊ အိမ္ဆိုတဲ့ နာမနဲ႔ ေဝးကြာေနျပီးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ၂၀၁၀ ႏွစ္ကုန္ပိုင္း ကိုေရာက္လာျပီး ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အိမ္ဆိုတဲ့ နာမ၊ မိသားစုဆိုတဲ့ ေဝါဟာရေတြကို ေရငတ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္လို တမ္းတ ေတာင္းတေနမိပါေတာ့တယ္။
ပိုက္ဆံ .... ပိုက္ဆံ ဆိုတဲ့ ေနာက္ကိုလိုက္ေနမိတာ ၁၀ႏွစ္ဆိုတဲ့ ကာလသာၾကာျမင့္ခဲ့တာ။ ဘာမွမထူးျခားေသးဘူး။ ဒီေန႕လည္း ပိုက္ဆံ။ ေနာက္ေန႕လည္း ပိုက္ဆံ။ ေနာက္လလည္း ပိုက္ဆံ။ ေနာက္ႏွစ္လည္း ပိုက္ဆံ ျဖစ္ေနအံုးမွာ ေသခ်ာတယ္။ လိုေနတာလည္း ပိုက္ဆံဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံေနာက္ကို လိုက္ေနရတာလည္း အရသာတစ္ခုလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနခဲ့ျပန္တာေပါ့။ ပိုက္ဆံေနာက္လိုက္ေတာ့ ပိုက္ဆံရတယ္.။ ပိုက္ဆံရေတာ့ ပိုက္ဆံေနာက္လိုက္တဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ လိုအပ္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတစ္ခုပဲ ျဖစ္ေနရေတာ့တာေပါ့။
၁၀ႏွစ္ဆိုတဲ့ ကာလသာၾကာျမင့္ခဲ့တာပါ။ ပိုက္ဆံေနာက္လိုက္ေနတဲ့ ကိစၥကေတာ့ ေျပာင္လဲမသြားေသးပါဘူး။ အခုေတာ့ အေတြးက တစ္မ်ိဳး။ ပိုက္ဆံရွာျပီး ရသေလာက္ အေမ့ဆီကို ပို႕ျပီး အေဝးကေထာက္ပံ့ ေနတာကို မိဘကိုရွာေကၽြးေနတယ္လို႕ စိတ္ထဲသေဘာထားခဲ့ပါတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္က ၾကည့္မယ္ဆိုရင္လည္း သားလိမၼာ သမီးလိမၼာလို႕ ျမင္ၾကမွာပါ။ မိဘကို ရွာေကၽြးေနတဲ့ သားသမီးေတြလို႕ ခ်ီးက်ဴးေနၾကမွာ အမွန္ပါ။ အေဝးမွာ ေနျပီးေထာက္ပံ့ေနနိုင္ပင္မဲ့ ကိုယ့္ကို ၉လလြယ္ ၁၀လဖြားေပးခဲ့ အေမကို ေျခဆုပ္လက္နယ္ ဝတ္ၾကီးဝတ္ငယ္ မျပဳလုပ္ေပးနိုင္တာကိုေတြးျပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အျပစ္မွကင္းရဲ႕လားလို႕ ေတြးမိတယ္။ ပိုက္ဆံရဖို႕ မိဘကို ရွာေကၽြးနိုင္ဖို႕ အေဝးမွာေနေနခဲ့ရတာ မွန္ေပမဲ့ မေျပာေကာင္း မဆိုေကာင္း အခုခ်ိန္မွာ အေမသာ တစ္ခုခုျဖစ္သြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႔ အေမ့ကို ဝတ္ၾကီးဝတ္ငယ္ ျပဳစုခြင့္မရလိုက္လို႕ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းေနရမဲ့ အျဖစ္ပါ။
ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္မႈတစ္ခုကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ် လိုက္ပါေတာ့တယ္ဗ်ာ........
ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္