မတူညီတဲ့ သူ႕အရပ္ ကိုယ့္ အရပ္

ဒီေန႕ မနက္ပဲ အမနိုင္းနိုင္းစေနဘေလာဂ့္က ၾကံဳရဆံုရ ဒီဘေလာ့ဂါဘဝ ဆိုတာေလးကို ဖတ္ျပီးေတာ့ က်ေနာ့္ဘေလာဂ့္ တစ္ႏွစ္ျပည့္တုန္းက အကိုတစ္ေယာက္ အမွတ္တရေရးေပးခဲ့တဲ့ စာေလးကို သတိရမိသြားလို႕ ျပန္လည္ ဆားခ်က္လိုက္ရပါတယ္။

နာမည္ေက်ာ္ အကြ်ႏ္ုပ္ ဘေလာ္ဂါ၏ လူမသိသူမသိ အင္တာဗ်ဴး အစီအစဥ္

တေန႕သ၌ အကြ်ႏ္ုပ္သည္ မိမိ၏ ေမြးရပ္ဌာေနဆီသို႕ ျပန္ခဲ့ေလသည္။ ထိုအခါအကြ်ႏ္ုပ္၏ ဘၾကီးျဖစ္သူ ဘၾကီးထြန္းႏွင့္ စကားလက္ဆံု ေဆြးေႏြးခဲ့ပံုမ်ားကို စာဖတ္သူမ်ား ဖတ္စိမ့္ေသာငွာ ျပန္လည္ ေ၀မွ်လိုက္ပါသည္။

အကြ်ႏု္ပ္။ ဘၾကီးထြန္းမာရဲ့ ခ်ာရဲ့ေနာ္ဗ်ာ။ အရင္လို လမ္းေတြဘာေတြေလွ်ာက္ သတင္းပုလင္းေတြ နားေထာင္ေသးလားဗ်။

ဘၾကီးထြန္း။ ေဟ ေမာင္ေမာင္ပါလားကြ ဘယ္တုန္းက ေရာက္သတုန္း။ ေရာက္တုန္း အခါးေရေလး ေသာက္ပါဦးဟ။ မင့္မလည္း ထြက္သြားလိုက္တာ ရြာနားေတာင္ အေ၀းေျပးေျခာက္လမ္းသြား ေဖာက္ျပီးတာေတာင္ ျပန္ေရာက္မလာႏုိင္ဘူး။

အကြ်ႏု္ပ္။ ဟုတ္ပ ဘၾကီးရာ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ဒါေပသိ က်ဳပ္ရပ္ရြာေတာ့ တေန႕မွ ေမ့မရတာအမွန္ပါ။ မဲဇာေတာင္ေျခရတုေတာင္ အခြင့္သင့္တိုင္း ႏွုတ္က ရြတ္ေနမိတာဗ်။ စာေရးတဲ့အထဲလည္း မၾကာမၾကာေရးမိပါတယ္။ ဒီေရႊျပည္ၾကီးရယ္ ခရီးက ေ၀းသဟာမို႕လုိ႕။

ဘၾကီးထြန္း။ အိမ္း မင္းက စာေရးသကိုး။ ဘယ္မွာတုန္းေမာင္ရာ။ ငတုိ႕လည္း ဖတ္ရွဳၾကည့္ရတာပ။ မင္းတုိ႕ေခတ္လူငယ္ေတြ နည္းပညာအသစ္ေတြနဲ႕ ဘယ္ေလာက္ယဥ္ပါးေနသလဲဆိုတာ။

အကြ်ႏ္ုပ္။ ဟာ နည္းပညာေတာ့ ေျပာမေနပါနဲ႕ေတာ့ ဘၾကီးေရ။ က်ဳပ္တုိ႕အခ်င္းခ်င္း စကားတီးတိုးေျပာလုိ႕ရေအာင္ ဆီေဗာက္ဆိုတာေလးပါထည့္ထားသဗ်။ ျမင္ကြင္းက်ယ္ ၾကည့္ခ်င္သလား ျမင္ကြင္းက်ဥ္းၾကည့္ခ်င္သလား။ စာလံုးၾကီးၾကီး ၾကည့္ခ်င္သလား စာလံုးေသးေသးၾကည့္ခ်င္သလား။ ေနာက္ခံကို အျဖဴနဲ႕ၾကိဳက္သလား အမည္းနဲ႕ၾကိဴက္သလား စာလံုးကို ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ ပံုစံနဲ႕ကို ၾကည့္လို႕ရတာဗ်။

ဘၾကီးထြန္း။ ေဟ တယ္လည္း ေနရာက်ပါလား ေမာင္ရာ။ ဒါနဲ႕ ဘယ္သူေတြကမ်ား အကဲျဖတ္တင္သတဲ့တုန္း။

အကြ်ႏု္ပ္။ ဟာ ဘၾကီးကလည္း အခုေခတ္က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေခတ္ဗ်။ ခဏခဏ ရြတ္ေနရတဲ့စကားလံုးလုိပဲ။ အားလံုးက ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္ ကိုယ့္ဖန္တီးမွုခ်ည္းေပါ့ဗ်။ ေဘာင္ေတြ ကုလားနားေတြနဲ႕ဆုိ ၾကည့္မေကာင္းပါဘူးဘၾကီးရာ။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းအတုိင္းေပါ့။

ဘၾကီးထြန္း။ အိမ္း မင္းေျပာေတာ့လည္း မွန္တာပါပဲေလ။ ဒါနဲ႕ ဘယ္သူေတြကမ်ား ဖတ္ရွဳၾကတာတုန္းကြ။

အကြ်ႏု္ပ္။ ဒါေတာ့ သိပ္လြယ္သဗ်။ က်ဳပ္စာေရးျပီးရင္ ေရးျပီးတဲ့ အေၾကာင္းေလး အခ်င္းခ်င္းလက္တို႕ သတင္းေပးလုိက္တာပဲ။ အခ်င္းခ်င္းဆိုတာက သူတင္ရင္ ကုိယ္ဖတ္ ကိုယ္တင္ရင္ သူဖတ္ေပါ့ဗ်ာ။ လာမဖတ္တဲ့သူေတြကိုလည္း ခံုေအာက္က လက္တို႕ျပီး လာလကြာ ျမန္ျမန္လကြာ မင္းပဲက်န္ေတာ့တာတုိ႕ ဘာတို႕ လုပ္ေပးရတာေပါ့။ အခုကာလက မာကတ္တင္းဆုိတာ ျဖစ္ေနျပီ။ အဲ့ဒီေတာ့ မာကတ္တင္းေကာင္းေကာင္းဆင္းႏိုင္မွ ေအာင္ျမင္မွာေပါ့ဗ်။

ဘၾကီးထြန္း။ ေခတ္ၾကီးကိုေတာ့ တို႕လိုက္မမွီေတာ့ပါဘူးကြာ။ ဒါနဲ႕ မင္းက ဘာအေၾကာင္းမ်ား ေရးသတုန္း။

အကြ်ႏု္ပ္။ အင္….အယ္……အာ ဒါေတာ့ ေျပာရသိပ္ခက္တယ္ဗ်

ဘၾကီးထြန္း။ ဟင္….မင္းေရးတာေလးေတာ့ မင္းသိသင့္သေပါ့ေမာင္။

အကြ်ႏ္ုပ္။ ဒါက ဒီလိုရွိတယ္ ဘၾကီးရ။ က်ဳပ္ေရးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြက တယ္မ်ားတာဗ်။ ဗဟုသုတ ျဖစ္ဖို႕ အတြက္ ဟိုအရပ္က ဟုိသတင္းေတြ။ တေန႕တေန႕ ရံုးသြားရံုးျပန္ ကားေတြၾကပ္လာတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္းေတြ။ တုိးတက္လာတဲ့ နည္းပညာေတြ။ ဘ၀ေပးဇာတ္လမ္းေတြ။ ပညာေပးေဆာင္းပါးေတြ။ ရုပ္ရွင္ရိုက္သူေတြရဲ့ လိုအပ္ခ်က္ေတြ။ က်ဳပ္ရဲ့ ေန႕စဥ္ေအာင္ျမင္မွုေတြ မ်ားမွ မ်ားသိပ္ကုိမ်ားသဗ်။

ဘၾကီးထြန္း။ ေအးကြ တယ္လည္း ေရးစရာမ်ားတာပါပဲလား။ ဒီေလာက္ျပည့္စံုေအာင္ မင္းလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေလ့လာရမွာေနာ္ ေဟ့ေကာင္။

အကြ်ႏ္ုပ္။ ကမာၻၾကီးက ရြာၾကီးျဖစ္ေနျပီေလ ဘၾကီးရ။ အပ္က်တာေတာင္ သိေနမင့္ဟာပဲ။

ဘၾကီးထြန္း။ ဒါနဲ႕မ်ား မင့္ေဒြးေလးဆံုးတာ မင့္ဆီက ၀မ္းနည္းစာေလး ဘာေလးေတာင္ မလာပါပဲေကာ။

အကြ်ႏု္ပ္။ အာ…အင္… အီး ဒါေတာ့ ခြင့္လႊတ္ဗ်ာ။ ေဒြးေလး သတင္းကို က်ဳပ္ အင္တာနက္မွာ မရွာလိုက္မိဖူးဗ်။ ျပီးေတာ့ ဒီေလာက္ခမ္းနားၾကီးက်ယ္တဲ့ စာေတြေရးဖို႕ က်ဳပ္ကို က်ဳပ္တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ရေသးတာဗ်။ ဟိုစာေလးၾကိဳက္ရင္ ကူး ဒီစာေလးသေဘာက်ရင္ မ,လာနဲ႕ အခ်ိန္မေလာက္ဖူးျဖစ္ျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။ အခုေတာင္ ရြာကုိခ်စ္လြန္လြန္းလုိ႕ ျပန္လာတာ။ က်ဳပ္ အေတြးထဲက စာေတြ ေပ်ာက္သြားမွာေတာင္ စိုးေနမိတယ္။

ဘၾကီးထြန္း။ မင္းရဲ့ စာတစ္ပုဒ္နဲ႕ ဘယ္အရာကို အက်ိဳးေက်းဇူးျပဳျပီးျပီလဲ ငေမာင္။

အကြ်ႏု္ပ္။ အက်ိဳးျပဳသေပါ့ဘၾကီးရာ။ တေလာက က်ဳပ္ေရးလုိက္တဲ့ ရထားေပၚမွာ အမိွုက္မခ်ရ ပို႕စ္ေၾကာင့္ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္း အရင္းၾကီးေတြ ေနာင္ရထားေပၚမွာ အမွိုက္မခ်ေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ အသိတရား ရသြားသဗ်။ နာမည္အၾကီးဆံုးပို႕စ္ျဖစ္တဲ့ မိဘကိုေက်းဇူးဆပ္ဆုိတဲ့ ပို႕စ္ဆိုရင္ ၾကိဳက္လွခ်ည္ရဲ့ဆိုျပီး ဟိုလူကလည္း သူ႕ဘေလာ့မွာ တင္ပါရေစ။ ဒီလူကလည္း သူ႕ဆုိဒ္မွာ တင္ခြင့္ျပဳပါနဲ႕ကို ျဖစ္ေနတာဗ်။

ဘၾကီးထြန္း။ အိမ္း ေကာင္းသကြ။ ဒါနဲ႕ မင့္အေမ မႏွစ္ကတည္းက ေလျဖတ္သြားတာ မင့္ကုိ တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႕ေမာင္။ သူ႕သတင္းၾကားရင္ သူသားက ေျပးလာမွာတဲ့ဗ်။ သူ႕ကိုသိပ္ခ်စ္တဲ့သားဆုိျပီး ျခံစည္းရိုးကိုင္မိတုိင္း ငိုင္ျပီး တတြတ္တြတ္ရြတ္ရင္း ၀ါမထြက္ခင္ သူအသက္ထြက္သြားတာပါပဲကြာ။

အကြ်ႏု္ပ္။ တရားနဲ႕ေျဖမွေပါ့ ဘၾကီးရာ။ က်ဳပ္ျဖင့္ အြန္လိုင္းက တရားေတြနာတာနဲ႕တင္ အေတာ္ေလး တရားက်ေနျဖင့္ပဲ။

ဘၾကီးထြန္း။ အင္း ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္တာေပါ့ေမာင္ရာ။ ဒါနဲ႕မင္းက တုိ႕ရပ္ရြာကုိ ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမလဲကြ။ မင့္အေမရွိတုန္းက သူ႕သားကို ေက်ာင္းမွာ ဆရာျပန္လုပ္ေစခ်င္တာခ်ည္း ေျပာေနတာ။ မင္းကလည္း မင္းဘ၀တိုးတက္ေရး ထြက္သြား သူ႕ခမ်ာလည္းမတားသာဘူး။

အကြ်ႏု္ပ္။ ျပန္လာမွာေပါ့ ဘၾကီးရာ။ က်ဳပ္တုိ႕ရပ္ရြာအေရး က်ဳပ္က တတပ္တအား ပါ၀င္မေပါ့။ အခုလည္း ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ တေဒါင့္တေနရာကေန က်ဳပ္ပါ၀င္ေနတာပါဗ်။ ဟိုးတေလာက ေတာင္ေပၚေဒသမိဘမဲ့ကေလးေတြကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖို႕ အလွဴခံေပးတယ္ဆုိတဲ့ သတင္းဘၾကီးဖတ္လုိက္ရမယ္ထင္တယ္။ ဒါ က်ဳပ္လုပ္တာဗ်။ အဲ့ဒီသတင္းကို က်ဳပ္ အသိသတင္းေထာက္မေလးက ေရးေပးျပီး က်ဳပ္နဲ႕ခင္တဲ့ အယ္ဒီတာက အေရွ႕မ်က္ႏွာဖံုးမွာ ေဖာ္ျပေပးတာဗ်။ ဒါ့အျပင္ နာဂစ္တုန္းကလည္း က်ဳပ္က စြမ္းစြမ္းတမံပါခဲ့ေသးတာ။ ကိုယ့္ရပ္ရြာအေရးေတာ့ လက္ေႏွးေနလို႕ ဘယ္ျဖစ္လိမ့္မလဲ။ ဘၾကီးလည္း ဂ်ာနယ္မ်ားမ်ားသာဖတ္ ငေမာင့္ နာမည္ ပါကို ပါေစရမယ္ဗ်ာ။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ျပန္မလာႏိုင္ေသးဘူးဗ်ာ။

ဘၾကီးထြန္း။ ေအးေလ လူတိုင္းေတာ့ သူ႕အခက္အခဲနဲ႕သူေပါ့။ ဒါနဲ႕ မင့္စာေတြကို ငတို႕ဘယ္လိုမ်ား ဖတ္ရမလဲ။

အကြ်ႏ္ုပ္။ အင္း ဒါေတာ့ အင္တာနက္ဆုိတာလိုသဗ်။ ဒီလိုလုပ္ဗ်ာ ဘၾကီးတို႕က ရြာကို မီးရေအာင္ အရင္လုပ္။ ျပီးေတာ့မွ အင္တာနက္ဆိုတာခ်ည္းကို တတ္ေပါ့။ အ့ဲဒီအခ်ိန္ က်ဳပ္ရြာျပန္ေရာက္ေနျပီဆို တစ္ရြာလံုးကို အင္တာနက္ၾကည့္တတ္ေအာင္ သင္ေပးမယ္ဗ်ာ။ ရြာနဲ႕ ကမာၻၾကီးကို တစ္သားတည္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္။

ဘၾကီးထြန္း။ ဟမ္……ေအးေအး ေမွ်ာ္ေပါ့ ေမာင္ရာ။ ေမွ်ာ္ေပါ့။

အကြ်ႏ္ုပ္။ စကားေတာ့ ေျပာေကာင္းပါေပ့ ဘၾကီးေရ။ က်ဳပ္လည္း ျပန္ရဦးမဗ်။

ဘၾကီးထြန္း။ ေအးလကြာ ျပန္ဟ ေနျဖင့္ အေတာ္ျမင့္ေနျပီပဲ. မင့္မလဲ ဒီေရာဂါက တယ္ရင့္ေနျပီပဲေလ…………………..


ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္