ဘဝ ဆိုတာ အမွတ္တရ တစ္ခုပါ

ပင္ေလာင္းကိုေရာက္ေတာ့ ကိုယ္က ၆တန္းပဲရွိေသးတယ္။ ကိုယ္ ၆တန္း၊ ရတန္း ႏွင့္ ၈တန္းကို ကိုယ္တို႕တပ္နဲ႕ နီးတဲ့ ရင္းမွီး (အလက) မွာပဲေနခဲ့တယ္။ ျမိဳ႕ထဲမွာေတာ့ အထက ရွိတယ္။ အေမက စိတ္မခ်လို႕ ျမိဳ႕ထဲေက်ာင္းမွာ သြားမေနရဘူး။ ကိုယ့္ကံကိုက မေကာင္းတာပါ။ တပ္ေတြတိုင္းမွာေတာ့ မူလတန္းေလာက္ထိေတာ့ ရွိတာမ်ားတယ္။ ေလးတန္းေအာင္သြားရင္ေတာ့ ဘာပဲေျပာေျပာ ျမိဳ႕ထဲေက်ာင္းေလာက္ေတာ့ ေနရေတာ့မယ္ေပါ့။ စိတ္ကူးပဲျဖစ္ခဲ့တာ ၈တန္းေအာင္တဲ့ အထိ အိမ္နဲ႔နီးတဲ့ ေက်ာင္းေတြမွာပဲ ေနခဲ့ရတာမ်ားတယ္။

ေလးတန္းေအာင္လို႕ ငါးတန္းတက္ရင္ေတာ့ ျမိဳ႕ထဲေက်ာင္းေတာ့ ေနရေတာ့မွာပဲ လို႕စိတ္ထဲေတြးကာရွိေသးတယ္။ ကိုယ္တို႕ေျပာင္းတဲ့တပ္မွာ အလက ထိရွိေနျပန္ေရာ။ ခုလည္း ကိုယ္သေဘာအရဆို ျမိဳ႕ထဲေက်ာင္းပဲေနမယ္လို႕ အေမကိုပူဆာလို႕ရတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္လာမဲ့ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလးရဲ႕ အေမက ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္ေနေတာ့ သူေရာက္တဲ့ ေက်ာင္းပဲ လိုက္တက္ရမယ္ဆိုတာေၾကာင့္ တပ္နဲ႔နီးတဲ့ ရင္းမွီၤးမွာပဲ ေနခဲ့ရတယ္။

ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း နာမည္က ေမမြန္တဲ့ အျပည္အစံုကေတာ့ ေလးလံုးေပါ့။ ေနာက္မွာ သူ႕အေဖရဲ႕နာမည္ပါတယ္။ ညီအစ္မ သံုးေရာက္ရွိတယ္။ သံုးေယာက္လံုးေခ်ာေခ်ာ ေလးေတြ။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းမို႕ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ အားလံုးထဲမွာ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းက အေခ်ာဆံုးပဲ။ ကိုယ္နဲ႔ ေမမြန္နဲ႔က ၆ တန္းစတက္ကတည္းက တူတူ ၈တန္းေအာင္တဲ့ အထိပဲ ဆိုပါေတာ့။ ေမမြန္က စာေတာ္တယ္။ သံုးႏွစ္လံုး အတန္းထဲမွာ ပထမပဲ။ စာက်က္အားနည္းတယ္။ စာအလြတ္ ရလြယ္တယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ဦးေႏွာက္ သူေလာက္မေကာင္းဘူး။

ကိုယ္တို႕ ၆တန္းႏွစ္မွာ အတန္းတိုင္းမွာ ပထမရလာတဲ့ ပအိုဝ္ေလး တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ေမမြန္ေရာက္လာေတာ့ သူက အဆင့္ ႏွစ္ ျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ထပ္ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ထပ္ေရာက္လာေတာ့ ပအိုဝ္ေလးက သံုး ျဖစ္သြားျပန္တယ္။ ဆရာမေတြက သူကိုေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ၾကိဳးစားပဲ ရမွမရတာတဲ့ ေလ။

ကိုယ္တို႕ သံုးႏွစ္လံုးလံုး ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္ အတူတူ၊ ထမင္းစား အတူတူ၊ စာက်က္လည္း အတူတူဆိုပင္မဲ့ တကယ့္ကို ေမာင္ႏွမေတြလိုပါပဲ။ အျမဲတမ္း အဆင္ေျပေနတယ္ ဆိုတာေတာ့ မရွိဘူးေပါ့။ တစ္ခါခါလည္း ရန္ျဖစ္ၾကတာရွိတာပဲ။ ၈တန္းေအာင္ေတာ့ ကိုယ္တို႕ကြဲသြားၾကတာ ခုခ်ိန္ထိပဲ ဆိုပါေတာ့။

ကိုယ္ ၇တန္းႏွစ္မွာ မွတ္မွတ္ရရ အလုပ္ႏွစ္ခုကို လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ပထမ အလုပ္ကို အခုခ်ိန္ျပန္ေတြးရင္ ရွက္စရာလို႕ထင္ပင္မဲ့ အမွတ္တရေတာ့ ျဖစ္ခဲ့တာအမွန္။ ဆိုင္းသံၾကားရင္မေနနိုင္တာ ကိုယ့္ရဲ႕ အက်င့္ဘဲလို႕ ေျပာရမလားပဲ။ အေမနဲ႔ တူလို႕လာေတာ့ မေျပာတက္ဘူး ( အေမ့ကို အျပစ္ေတြ ပံုခ်မိလိုက္ျပီ)။ က တာကို အရမ္းဝါသနာပါခဲ့တာ။ ကိုယ့္အေဖ မူးလာရင္ ကိုယ္က အေဖကို အျမဲ ကျပရတာ။

ဒီလိုနဲ႔ သၾကၤန္တစ္ႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္အေဖ တပ္ခြဲက ယိမ္းတစ္ဖြဲ႕ထြက္ရမယ္။ ယိမ္းတစ္ဖြဲ႕ကို အနည္းဆံုး၈ေယာက္ျဖစ္ရမယ္။ ရဲေဘာ္ကေတာ္ေတြထဲက ကတက္တဲ့ လူေတြကို စုလိုက္ေတာ့ ၆ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ ပထမေတာ့ ရွိသေလာက္နဲ႔ ထြက္မယ္ေပါ့။ ၆ေယာက္နဲ႔ ယိမ္းစတိုက္ၾကတယ္။ ယိမ္းတိုက္ၾကတယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ္တို႕လည္း အေဖနဲ႕ လိုက္ျပီးသြားၾကည့္တာေပါ့။

သြားၾကည့္ဖို႕လိုက္သြားရာကေန ေနာက္ဆံုး စင္ေပၚေရာက္တဲ့ အထိပါပဲ။ (ဓါတ္ပံုေတြ႕ဖူးသူမ်ားလည္း ေတြ႕ဖူးပါသည္။ ) ဒါက မွတ္မွတ္ရရ တစ္သက္တစ္ကိုယ္ တစ္ခါပဲ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ စင္ေအာက္ေရာက္ေတာ့ တပ္ရင္းမွဴးကေတာ္က ရပ္ေစာင့္ေနျပီးကိုယ္ကို ဆူလိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္းေပါ့။ အမွန္တကယ္လည္း သူမသိလိုက္ပါဘူး။ သိလိုက္ရင္လည္း ခြင့္ျပဳမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္က ယိမ္းတိုက္ေနတာေတာ့ တပ္ကလူေတြ ၾကားတယ္။ ကူညီတယ္လို႕ပဲ ထင္ၾကတာေပါ့။ စင္ေပၚလည္းေရာက္ေရာ ေအာက္က လူေတြက ဟား ကနဲ ... ဟင္ ကနဲ႔ေပါ့။

ဒိုင္းလူၾကီးလုပ္တဲ့ ျမိဳ႕ထဲက လူၾကီးေတြေတာင္ ဒါက ဘယ္သူ ့သမီးေလးလဲလို႕ ေမးၾကတဲ့ အျဖစ္ေပါ့။ (ဟားဟား ဘယ္အခ်ိန္ေတြးေတြး ရယ္ခ်င္စရာပါပဲ ) မွတ္မွတ္ရရ အမွတ္တရပါပဲ။ သၾကၤန္ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းေတြ ျပန္မဖြင့္ခင္မွာ တပ္တြင္း စုေပါင္းရွင္ျပဳအလွဴမွာ ကိုယ္ ကိုရင္ ဝတ္ျဖစ္တယ္။ ဒါကဒုတိယ အမွတ္တရေပါ့။ ကိုယ္ကိုရင္လူထြက္ေတာ့ ကိုယ့္နာမည္က တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားျပန္တယ္။ ၾကားၾကားခ်င္ေတာ့ စိတ္ဆိုးမိေပမဲ့ ကိုယ္ကိုခ်စ္လို႕ ေခၚတာပဲလို႕ မွတ္ျပီး ဘာမွကို မေျပာေတာ့တာ။ ေခၚပံုကိုလည္း ၾကည့္အံုးေလ ..... မယ္သီလ ...တဲ့။

သံုးႏွစ္ဆိုတဲ့ ကာလဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုၾကာခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းက ဆရာမေတြနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ဆိုတာကလည္း ဆရာနဲ႔တပည့္ ဆိုတာထက္ ေမာင္ႏွမသားအမိလိုပါပဲ။ ကိုယ္တို႕ေက်ာင္းဝန္းထဲမွာ ဆရာမတစ္ေယာက္က အိမ္ေဆာက္ျပီးေနတယ္။ ဒုတိယေက်ာင္းအုပ္ေပါ့။ တစ္ေန႕ ကိုယ္နဲ႔ ထမင္းတူတူစားတဲ့ကုိယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္ထားလို႕ ထမင္းဘယ္မွာ သြားစားရမွန္း မသိျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ အရဲစြန္႕ျပီး ဆရာမတို႕အိမ္မွာ လိုက္စားမယ္လို႕ေျပာလိုက္ရကာအစ ဆရာမရဲ႕အိမ္ဟာ ကိုယ့္ရဲ႕စားအိမ္ေသာက္အိမ္ ျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ။

ကိုယ္ဟာ သူတစ္ပါးကို ရိုင္းရိုင္းျပျပ မဆက္ဆံတက္တဲ့ အက်င့္ေၾကာင့္ ဆရာမေတြရဲ႕ ဂရုစိုက္မႈကိုလည္း ကိုယ္ရခဲ့တယ္။ ငယ္ငယ္ေလးတည္းက မိဘမပါပဲ ခရီးမသြားခဲ့ဖူးပင္မဲ့ ဆရာမနဲ႔ ခင္မင္လာတဲ့ ေနာက္ပိုင္း ဆရာမတို႕ အမ်ိဴးေတြရွိတဲ့ ကေလာကို ဒီဇင္ဘာ ခရစ္စမတ္ေရာက္တိုင္း လိုက္လည္ခြင့္ ရခဲ့တယ္။ ဆရာမက ခရစ္ယာန္ဘာသာ ကိုးကြယ္ေတာ့ ခရစ္စမတ္ေရာက္ရင္ အျမဲျပန္တယ္။ ကေလာကို နာမည္သာ ၾကားဖူးေနပင္မဲ့ မေရာက္ဖူးတဲ့ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အရမ္းကို စြဲလမ္းေစတဲ့ ျမိဳ႕ေလးေပါ့။ ေအးခ်မ္းျပီး ေနလို႕အရမ္းေကာင္းတဲ့ ေနရာေလးေပါ့။

ဆရာမတို႕ေနတဲ့ အိမ္ေလးက ႏွစ္ထပ္အိမ္။ ျခံထဲမွာ အိမ္ႏွစ္လံုးရွိတယ္။ ေတာင္ေဇာင္းမွာ ေဆာက္ထားတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ အိမ္ထဲကို ဝင္လိုက္တာနဲ႔ အေပၚထပ္ကို အရင္ဝင္ရတယ္။ ေနာက္မွ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းရတာ။ ဒီဇင္ဘာ ခရစ္စမတ္ရာသီ ဆိုရင္ေတာ့ ႏွစ္အိမ္လံုးလည္း အိပ္ဖို႕မေလာက္တဲ့ အထိပါပဲ။ ေဆြေတြ မ်ိဳးေတြ အကုန္စုံတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ စပ္စပ္စုစုနိုင္တဲ့ ကိုယ္ကေတာ့ ဒါကိုစိတ္ဝင္စားျပီး တစ္ေန႕ ဆန္ဘယ္ေလာက္ခ်က္ရလဲ လို႕ ေမးမိလိုက္ေတာ့ တစ္ေန႔ ငါးျပည္ ခ်က္ရတယ္တဲ့။

အဲ့အခ်ိန္ကေန စျပီး ကိုယ္ရဲ႕ဇာတာက မိသားစုနဲ႔ အေဝးမွာေနရမဲ့ ကံက အစျပဳလာတာကို သတိမထားမိေသးဘူး။ ကိုယ္ ၈တန္းႏွစ္ေလာက္မွာ အေမဆီမွာ အေတြးတစ္ခ်ိဳ႕လည္းေ၇ာက္ေနခဲ့ျပီ။ ဒါဟာ ဘာလည္းဆိုေတာ့။ ကိုယ့္အေဖက အရက္ကို ေန႕ေရာ ညပါ ေသာက္ေနတာကို သတိထားမိတဲ့ကိုယ့္ အေမက မေတာ္တဆ ကိုယ့္အေဖ တစ္ခုခုျဖစ္သြားခဲ့ရင္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ဟန္မပ်က္ ေနနိုင္ေအာင္ အိမ္ေလးေတာ့ရွိမွ ျဖစ္မယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္တို႕ အဖြား ( အေမ့ဘက္) တို႕ ရွိတဲ့ ကရင္ျပည္နယ္ ဘားအံျမိဳ႕၊ ျမဳိင္ကေလးမွာ ေပတစ္ရာ ႏွစ္ရာ ပတ္လည္ရွိတဲ့ ျခံကို ဝယ္ျပီး အိမ္တစ္လံုးေဆာက္ျဖစ္သြားတယ္။

အိမ္ေဆာက္ျပီးေတာ့ ကိုယ္က ၈တန္းေအာင္ျပီ။ ဒါနဲ႔ အေမလည္း အရပ္ထဲမွာ အေနက်ေအာင္ အရင္သြားေနမယ္ဆိုျပီး ကိုယ္က ၉တန္း မတက္ခင္မွာ ပင္ေလာင္းကေန ကားစင္းလံုးငွားျပီ ေျပာင္းလာခဲ့ၾကတယ္။ ကိုယ္တို႕ အျမင္ေတာ့ ရိုးရိုးေလး အိမ္ေျပာင္းတယ္လို႕ပဲ မွတ္လိုက္တာေပါ့။ အမွန္တကယ္က...............။

ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္