ပင္ေလာင္းသို႕ တစ္ေခါက္

ဘဝေပး ကံၾကမၼာက သိပ္ထူးဆန္းတယ္။ ေလာကရဲ႕ လွည့္ကြက္ဆိုတာလည္း သိပ္ျမန္တယ္။ ကိုယ္ရဲ႕ကံက ေကာင္းမယ္မွ မၾကံေသးဘူး ၾကမၼာဆိုးက ကိုယ္တို႕ရဲ႕ ဘဝေလးထဲကို မဖိတ္ေခၚပဲ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ လိုတိုင္းတ ရနိုင္တဲ့ အေျခအေနမွာ ဒါမ်ိဳးအေႏွာက္မယွက္ ဆိုတာရွိစျမဲပါ။ ဒါမ်ိဳးေတြ ျဖစ္တက္လို႕ သတိနဲ႔ေနခဲ့ပင္မဲ့့ အလွည့္ေရာက္ေတာ့ မႏြဲ႕စတန္ ဆိုသလိုေပါ့။ ကိုယ့္အတြက္ အထူးမခံစားရပင္မဲ့ ကိုယ့္အေဖအတြက္ေတာ့ အေတာ္ေလး ဆိုးဆိုးရြားရြား အေျခအေနေပါ့။ ကိုယ့္ တစ္သက္ ကိုယ့္အေဖရဲ႕ မ်က္ရည္ကို ကိုယ္ အဲဒီတစ္ခါပဲ ျမင္ဖူးခဲ့တာ။

ကိုယ္အေဖက ကရင္ေသြးမို႕ စိတ္ဓာတ္ျပင္းထန္ေပမဲ့ ဆုတ္လည္းဆူး စားလည္းရူး ဆိုတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳး ကိုယ့္အေဖၾကံဳေတြ႕ရတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့။ အဆူးခံျပီး ေနာက္ဆုတ္လိုက္တဲ့ ကိုယ့္အေဖ။ မ်က္ရည္က်မယ္ ဆိုလည္း က်ေလာက္တာေပါ့။ ရာထူးတိုးနဲ႔ ခႏၱီးကိုေျပာင္းလာခဲ့တယ္။ အပြင့္ေတာ့ မတင္ရေသးဘူး။ အပြင့္တင္ဖို႕ ႏွစ္ပတ္အလိုမွာ ျပႆနာ စတက္ေတာ့တာေပါ့။ အေျခအေန အက်ိဳးအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း မသိပင္မဲ့ အေဖ့ရဲ႕ လက္ေအာက္ငယ္သားကို ငဲ့ညွာတက္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ ကုိယ့္သားတပည့္လို ျဖစ္ေနတဲ့ လက္ေအာက္အရာရွိငယ္ႏွစ္ေယာက္ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတက္မဲ့ လမ္းကို ရိုက္ခ်ိဳးခံလိုက္ရတဲ့ အျဖစ္နဲ႔ ၾကံဳလိုက္ရတယ္။ သူျပန္မၾကည့္ခဲ့ဘူး ဆိုရင္လည္း မိသားစုလိုျဖစ္ေနတဲ့ အရာရွိႏွစ္ေယာက္ ဘဝပ်က္မဲ့ကိန္းေပါ့။

သူတစ္ပါးကို ၾကည့္တက္တဲ့ ကိုယ့္အေဖအတြက္ ကံေကာင္းျခင္းေတြ ရွိခဲ့ေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရာထူးမမက္ေတာ့ပဲ မိသားစုနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေနရတဲ့ လကရ(၄) ပင္ေလာင္းကို ေျပာင္းေရႊ႕မဲ့ လမ္းကိုပဲေရြးခ်ယ္လိုက္ေတာ့တယ္။ ဒါပင္မဲ့ ကိုယ္အေဖရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ အနာတစ္ခုေတာ့ ပါလာခဲ့တာ ကိုယ္တို႕ မိသားစုေတြ သတိထားမိၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္အေဖက အရက္ကို ပိုေသာက္လာခဲ့လို႕ပါ။

ဒီလိုနဲ႕ ခႏၱီးကေန ခ်မ္းေအးလွတဲ့ ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္း ပင္းေလာင္းျမိဳ႕ကိုေျပာင္းလာခဲ့ၾကတယ္။ ကိုယ္တို႕ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္က ည ၇ နာရီေလာက္ရွိေတာ့မယ္။ ေမွာင္မည္းျပီး ေအးလိုက္တာမွ ေျပာမျပတက္ေအာင္ပါပဲ။ အေမွာင္ထဲမွာ ကိုယ္နဲ႕ ကိုယ့္အေဖက တပ္ထဲကို သြားျပီး ကားေတာင္းတယ္။ ပစၥည္းေတြ သယ္ဖို႕ေပါ့။ လိုက္ပို႕တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ က်န္တဲ့မိသားစုကေတာ့ ဘူတာမွာ ေစာင့္ေနရတာေပါ့။ ဘယ္သြားလို႕ ဘယ္လာရမွန္းလည္း မသိဘူးေလ။ ကိုယ္နဲ႔ ကိုယ့္အေဖေတာင္ ေမးေမးျပီးလာခဲ့ရတာ။

မွတ္မွတ္ရရ ကိုယ္ ပင္ေလာင္းကိုေရာက္မွ အသီးအရြက္ဆိုတာ စားေကာင္းမွန္းကိုယ္သိသြားတာ။ ဟင္းမရွိရင္ ဆီနဲ႔ဆားနဲ႔ ႏွယ္ျပီး ထမင္းစားလို႕ရတယ္။ အသီးအရြက္ဆို လံုးဝမစားတာ။ ပင္ေလာင္းကိုေရာက္မွပဲ ေစ်းလည္းဝယ္ခ်င္တိုင္း ဝယ္လို႕မရတာ ကိုယ္သိေတာ့တယ္။ ရွမ္းျပည္ဘက္က ငါးရက္တစ္ေစ်းပဲ ရွိတာ။ ကိုယ္တို႕ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္က ေစ်းလြန္သံုးရက္ဆိုေတာ့ ေစ်းဝယ္ဖို႕ မလြဲဘူးေလ။ ခ်က္စရာဘာမွ မရွိဘူးေပါ့။ အသားငါးဆို ပိုဆိုး။

ေဘးအိမ္က အရာရွိကေတာ္ရဲ႕ အၾကံေပးခ်က္ေၾကာင့္ ပင္ေလာင္းမွာ အိမ္တိုင္းလိုလို စိုက္ထားတက္တဲ့ ေဂၚရခါးသီး ( တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ဆူစကာသီးလို႕ ေခၚတယ္) နဲ႔ အညႊန္႕ကို ေၾကာ္ေတာ့တာေပါ့။ အဲမွာ ကိုယ္နဲ႔စေတြ႕တာပဲ။ ကိုယ့္အေမကေတာ့ အသီးမစားရင္ မစားနဲ႕ အရြက္ေၾကာ္ေတာ့ စားၾကည့္ေကာင္းတယ္ ဆိုလို႕ ကိုယ္ျမည္းၾကည့္ရင္းကေန ၾကိဳက္သြားတာ အခုခ်ိန္ထိ အသီးအရြက္ကို စားလို႕ရတာ အကုန္စားတဲ့ လူျဖစ္ေနပါျပီ။

သူငယ္ခ်င္းမ်ားသို႕ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ လို႕ ေခါင္းစဥ္ကို ေျပာင္းလဲေရးသားျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ လာေရာက္အားေပးသြားေသာ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း.........

ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္