သူငယ္ခ်င္းမ်ား သို႕ ေပးစာ - ၅

အရွိကို အရွိအတိုင္းသာ ေရးတက္တဲ့ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ကိုယ္ရဲ႕ ဘဝမွာ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ အရိပ္ေတြဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ ကို္ယ္ပိုင္စာသားေတြ ျဖစ္လို႕ေနခဲ့ျပန္တာေပါ့။ စိတ္ကူးယဥ္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြ ေရးဖို႕ ၾကိဳးစားလိုက္တိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လမ္းေပ်ာက္တဲ့လူ အျဖစ္လိုပါပဲ။ အေတြးတစ္ဝက္နဲ႔ ဇာတ္လမ္းဆံုးသြားတယ္။ ဘယ္သူေတြ ဘာပဲေျပာၾကပါေစေတာ့ ကိုယ့္အေၾကာင္းပဲ ကိုယ္ေရးေနမိေတာ့တယ္။

ကိုယ္တို႕ တပ္ေျပာင္းရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ အိမ္မွာရွိတဲ့ ပစၥည္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေရာင္းပစ္ခဲ့ရတယ္။ ကိုယ့္အေမကေတာ့ မိန္းမဆိုေတာ့ ဘယ္ေရာင္းခ်င္ပါမလဲ။ ကိုယ့္အေဖက ခရီးကေဝးတယ္။ ဟိုးေရာက္ေအာင္ သယ္ဖို႕က သိပ္မလြယ္ဘူး ဆိုတာေၾကာင့္ ကၽြန္းေသတၱာ အလံုးသံုးဆယ္ေလာက္ရွိတာကို ထပ္ဝက္ေလာက္ ေလွ်ာ့လိုက္ရတယ္။ ကိုယ္တို႕ ေနခဲ့တဲ့ ပုသိမ္ကေန စစ္ကိုင္းတိုင္း အထက္ပိုင္းမွာရွိတဲ့ ခႏၱီးကို ေျပာင္းရမွာေလ။

ပုသိမ္ကေန မံုရြာကို ဘယ္ပံုဘယ္နည္းနဲ႔ ေရာက္လာမွန္းေတာ့ ကိုယ္လည္း မမွတ္မိေတာ့တာ အမွန္။ တပ္ေျပာင္းတဲ့ အခ်ိန္က ေက်ာင္းေတြ စဖြင့္တဲ့ ဇြန္လမွာေပါ့။ ခႏီၱးကို သြားဖို႕ ကိုယ္တို႕ေတြ မံုရြာက ေထာက္ပို႕တပ္မွာ တစ္ပတ္ေလာက္ ေသာင္တင္သြားခဲ့ရတယ္။ ခႏီၱးက ဆင္းလာတဲ့ သေဘာၤကိုေစာင့္ေနရတာေလ။ ကိုယ္တို႕ မံုရြာကေန စထြက္ေတာ့ သေဘာၤေပၚမွာ ကိုယ္တို႕လိုပဲ ခႏီၱးကို တပ္ေျပာင္းလာတဲ့ အရာရွိ လင္းမယားႏွစ္ေယာက္လည္းပါခဲ့တယ္။

တပ္ေျပာင္းလိုက္ပို႕တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြလည္းပါတယ္။ ကိုယ္တို႕ကေတာ့ အိပ္ခန္းရေတာ့ သေဘၤာရဲ႕ အေပၚထပ္မွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆးနဲဲ႔ ခႏီၱးကိုေရာက္ဖို႕ လမ္းမွာ ၉ ညအိပ္ ၁၀ ရက္ၾကာခဲ့တယ္။ ေပ်ာ္ဖို႕ေတာ့ ေကာင္းသား။ တစ္ျမိဳ႕ေရာက္ တစ္ခါရပ္နားနဲ႔ မိုးတြင္းလည္း ျဖစ္တာေၾကာင့္ ကိုယ္တို႕ သေဘၤာက ခႏီၱးအထိ ေရာက္ေအာင္သြားနိုင္ခဲ့တယ္။ လမ္းမွာလည္း ေရတိမ္တဲ့ ေနရာေတြမွာ ခဏခဏ ေသာင္တင္ေနခဲ့တာေပါ့။ မိုးတြင္းမဟုတ္ပဲ ေႏြအခါဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္တို႕ အျဖစ္ကလြယ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ သေဘၤာက ဟုမၼလင္းထိပဲ ေရာက္တာတဲ့ေလ။ ကိုယ္လည္း စပ္စပ္စုစုေမးၾကည့္ လိုက္မိပါတယ္။ အဲလိုဆို သားတို႕ ဘယ္လို႕ ခရီးဆက္သြားရမွာလို႕။ ဟုမၼလင္းကေန ခႏီၱးကို စက္ေလွနဲ႕ ခရီးစက္ရမွာေပ့ါတဲ့။

ခႏီၱး သေဘာၤဆိပ္ကို ေရာက္ေတာ့ တပ္ကအရာရွိေတြက လာၾကိဳေနၾကတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကိုယ့္အေဖရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းက ကိုယ္တို႕ ေျပာင္းရမဲ့တပ္မွာ ရွိွွႏွင့္ေနျပီ။ ကိုယ္အတြက္လို႕ ေျပာရင္းပိုမွန္လိမ့္မယ္။ အဲတပ္ကိုေရာက္မွပဲ အရာရွိေနတဲ့ အိမ္နဲ႔ေနရေတာ့တယ္။ တပ္က တပ္ေဟာင္းဆိုေတာ့ အိမ္ေတြကလည္း ေဟာင္းေနတာေပါ့။ ဒါပင္မဲ့ အိမ္ၾကီးေတြကေတာ့ အၾကီးၾကီးေတြပါပဲ။ ကိုယ္ကေတာ့ ဘယ္နားေရာက္ေရာက္ ေပ်ာ္ေနခဲ့တာပါ။

ဒီတပ္ကိုေရာက္လာတာ ကိုယ္တို႕အတြက္ ဘဝေပး အေျခအေန တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု ေျပာင္းလဲေပးလိမ့္မယ္လို႕ ကိုယ္မေတြးထားခဲ့ဘူး။ ကိုယ္ေနခဲ့တဲ့ အရပ္ေဒသေတြ ထဲက ဒီအရပ္က ရာသီဥတုအရမ္းကို ေအးခ်မ္းတယ္လို႕ ထင္ထားလိုက္မိတယ္။ ကိုယ္ အဲမွာ ေလးတန္းစတက္တယ္။ ကိုယ္အစ္ကိုက ရွစ္တန္းေပါ့။ ကိုယ္တို႕နဲ႔ အတူတူပါလာတဲ့ ကိုယ္တို႕ရဲ႕ေမြးစားအစ္ကိုလည္း ရွစ္တန္းေပါ့။ သူ႕ကိုေတာ့ ေက်ာင္းႏွစ္ဝက္ေလာက္မွာပဲ သူ႕အေမကျပန္လာေခၚလို႕ ျပန္သြားခဲ့တယ္။

ကုိယ့္အစ္ကိုရဲ႕ ပါရမီလို႕ပဲ ေျပာရမလားပဲ။ ေက်ာင္းထားနိုင္တဲ့ မိဘေတြရွိပါလွ်က္ ရွစ္တန္းနဲ႔ ေက်ာင္းထြက္လိုက္တယ္။ ေက်ာင္းထြက္ျပီး အလုပ္လုပ္လား ဆုိျပန္ေတာ့ လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ မိဘေတြ အဆင္ေျပေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ သူလုပ္ခ်င္တာ လုပ္လို႕ရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ သူလုပ္လို႕ ရတဲ့အခ်ိန္မွာ လုပ္သင့္တာကို မလုပ္ပဲ မလုပ္သင့္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္မိေတာ့ သူ႕ဘဝအတြက္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိကို သယ္ေဆာင္သြားခဲ့တယ္ေလ။

ကိုယ္နဲ႔ ကိုယ့္အေမကေတာ့ စိတ္ခ်င္းစပ္ေနတယ္လို႕ ထင္တယ္။ ခႏီၱးမွာေနတုန္းက ငွက္ဖ်ားေရာဂါ ရလိုက္တယ္။ ကိုယ္ဖ်ားရင္ ကိုယ့္အေမပါ လိုက္ဖ်ားတယ္။ အေမဖ်ားခဲ့ရင္လည္း ကိုယ္ပါလိုက္ဖ်ားတယ္။ ကိုယ့္အေမကေတာ့ ငွက္ဖ်ား ေနာက္ဆံုးေဆးလို႕ေျပာတဲ့ အာတီမီတာ နဲ႔ ေကာင္းသြားတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ အာတီဆူနိပ္ နဲ႕ ရပ္ေနတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ ထထျဖစ္မလဲဆိုတဲ့ စိတ္ကေတာ့ ရွိေနတုန္းပဲ။

ကိုယ္မွတ္မိေသးတယ္။ ကိုယ္က ေဆးထိုးရမွာ အေသေၾကာက္တာ။ ေဆးေသာက္ဆို ဘယ္ႏွလံုးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေသာက္နိုင္တယ္။ ကိုယ္ေနမေကာင္းျဖစ္ေတာ့ ေဆးမွဴးက ေဆးထိုးဖို႕ေျပာေတာ့ ကိုယ္အေၾကာက္အကန္ ျငင္းခဲ့တယ္။ ေဆးပဲေသာက္မယ္ေပါ့။ ေဆးထိုးရင္ တစ္ရက္နဲ႔ေပ်ာက္မွာကို ေၾကာက္လို႕ မထိုးပဲ ေပးသမွ်ေဆးကို ေသာက္တာ ေနာက္ဆံုး ေသာက္သမွ်ေဆးေတြ အကုန္လံုး ျပန္အမ္ထြက္လာေတာ့မွ ကိုယ္ေဆးထိုးဖို႕ လက္ခံခဲ့တာ။ သူငယ္ခ်င္းတို႕ ၾကားဖူးမလာေတာ့ မသိဘူး။ လိပ္ျပာေတာင္ အပ္ဆိုတာေလ။ အေသးဆံုးျဖစ္တဲ့ လိပ္ျပာေတာင္အပ္နဲ႔ပဲ ေဆးအထိုးခံခဲ့တာ။ ေဆးထိုးတဲ့ လူကိုလည္း မွတ္ထားေသးတယ္။ ေသြးေၾကာႏွစ္ခါ ေဖါက္လို႕ကေတာ့ ေနာက္တစ္ေခါက္ အလွည့္မက်ေစရဘူး။

ကိုယ့္အစ္ကို လုပ္ခ်င္တာ လုပ္လို႕ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒါဟာ ကိုယ့္အတြက္ အခြင့္အေရး တစ္ခုျဖစ္ေနခဲ့တာ ခုမွ နားလည္ေနမိေတာ့တယ္။


ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္