မယားငယ္တံုးပိတဲ့ အသံ

ကၽြန္ေတာ္မွာ ဝါသနာတစ္ခုရွိတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ သီခ်င္းဆိုတာ။ အသံေကာင္းလား ဆိုေတာ့ ခုေခတ္အဆိုေတာ္ေတြနဲ႕ နင္လား၊ငါလားပဲ လို႕ေျပာရမွာေပါ့။ ကိုယ္ဆိုတဲ့ သီခ်င္း ကိုယ့္အသံကို ကိုယ္ျပန္ၾကားေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာေနလို္က္တာ။ ခုပဲ စီးရီးထုတ္လို႕ ေအာင္ျမင္ေတာ့ မယ့္အတိုင္း။ ေအာ္ေအာ္ဆိုေနလိုက္ရတာလည္း အေမာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္အသံကို သေဘာက်လြန္းလို႕နဲ႕ တူပါတယ္။ တစ္ေန႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အေမက ကၽြန္ေတာ္ကို ခ်ီးက်ဴးလိုက္ပါေတာ့တယ္။ " သားရယ္ နင့္အသံကလည္း မယားငယ္ တံုးပိတဲ့ အသံ " တဲ့ေလ။ ဟုတ္ေနျပီေပါ့။ ကိုယ့္အေမေတာင္ မေနနိုင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္အသံကို ေျပာေနမွာေတာ့ အရပ္ကၾကားေအာင္ကို ဆိုအံုးမယ္ဆိုျပီး ေအာ္ဆိုေနလိုက္ပါေတာ့တယ္။ " မယားငယ္တံုးပိတဲ့ အသံ " ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ့ရိုး အမွန္ပါ။ အေမခ်ီးက်ဴးျပီေနာက္ပိုင္း ကၽြန္္ေတာ္ သီခ်င္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို အလြတ္ရေအာင္ က်တ္မွတ္သီဆိုေနပါေတာ့တယ္။

ဘဝေပးအေျခအေနေၾကာင့္ လြမ္းေရးထက္ ဝမ္းေရးအဆင္ေျပဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ စင္ကာပူကိုေရာက္လာခဲ့တယ္။ ကိုယ္ကိုတိုင္ သီခ်င္းဆိုရတာ ဝါသနာပါသလို သူတစ္ပါး သီဆိုေနရင္လည္း နားေထာင္ေဝဖန္ဖို႕ စိတ္ဝင္စားတက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ စင္ကာပူေရာက္ျပီးမွ အေမရိကန္အိုင္ေဒါလ္ တီဗြီအစီအစဥ္ေလးကုိ ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္အလြန္ႏွစ္သက္တဲ့ တီဗီြ အစီအစဥ္ေလး တစ္ခုပါပဲ။ ၂၀၁၁ အိုင္ေဒါလ္ အစီအစဥ္ေလးအစမွာေတာ့ အဆိုဝါသနာရွင္ေတြ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ တစ္နယ္ျပီးတစ္နယ္ ေရြးခ်ယ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ကို ၾကည့္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ အခ်ိဳ႕ဆိုလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး အသံေကာင္းၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း အသံေကာင္းၾကပင္မဲ့ အေရြးမခံၾကရဘူး။ ဘာေၾကာင့္မွန္း ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ခဲ့ဘူး။

တစ္ေန႕ ကၽြန္ေတာ္ အိုင္ေဒါလ္အစီအစဥ္ ၾကည့္ေနတုန္း ဝင္ျပိဳင္သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသံကိုနားေထာင္ေနတဲ့ ဒိုင္သံုးေယာက္မွာ တစ္ေယာက္က မ်က္လံုးၾကီးျပဴးလို႕ ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ နားကိုပိတ္လို႕ ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ သေဘာက်လြန္းလို႕ အစြမ္းကုန္ ရယ္ေနပါေတာ့တယ္။ ၾကည့္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သေဘာက်လို႕ ရယ္ေနမိပါေတာ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ေနတဲ့ အခန္းထဲကို အတူေန သူငယ္ခ်င္းေရာက္လာျပီး ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ ဆက္ျပီး ရယ္ရမွာလား ၊ ရပ္လိုက္ရမွာလား ဆိုတာကို ဘာလုပ္ရမွန္း မသိျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။

သူငယ္ခ်င္းေျပာလိုက္တဲ့ စကားက " အဲဒါေပါ့ကြာ မယားငယ္တုံးပိတဲ့ အသံ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့ " တဲ့။


ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္

ညေနခင္း အေတြးပံုရိပ္

အသက္အရြယ္က စကားေျပာလာတယ္နဲ႕တူပါတယ္။ ဦးမင္းခန္႕တစ္ေယာက္အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ တစ္ေယာက္တည္း ငူငူၾကီးထိုင္ေနေလသည္။ တစ္ခုခုေတာ့ေတြး၍ေနမွန္း သိသားလွသည္။ ဦးမင္းခန္႕သည္ဘယ္ေတာ့မွ အဓိပၸာယ္မရွိတာကို ဘယ္ေတာ့မွမလုပ္။ စိတ္ကူးယဥ္သည္ဆိုတာကလည္း ဦးမင္းခန္႕ဘဝမွာ မရွိခဲ့။ ဦးမင္းခန္႕ဘဝသည္ ဝန္ထမ္းဘဝကလာခဲ့ရတဲ့ အတြက္ ေငြေရးေၾကးေရးျပည့္ျပည့္စံုစံု ေနခဲ့ရသည့္ဘဝေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ဒါပင္မဲ့ဦးမင္းခန္႕ဘဝသည္ အိုဇာတာကံေကာင္းသည္ဟု ေျပာလို႕ရနိုင္သည္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ဦးမင္းခန္႕တြင္ သားသံုးေယာက္ရွိသည္။ သားသမီးကံ ေကာင္းသည္ဟုေျပာလွ်င္လည္း ဦးမင္းခန္႕အတြက္ ပိုမွန္ေပလိမ့္မည္။

သားသံုးေယာက္စလံုး ပညာတက္ေတြၾကီးပဲ ျဖစ္ၾကသည္။ အၾကီးဆံုးသားရန္ၾကီးခန္႕မွာ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းျပီးတာနဲ႕ သေဘာၤသားအလုပ္ကိုေျပာင္းျပီ သေဘၤာတက္သြားခဲ့သည္။ ဒုတိယသားကေတာ့ အေဖကိုယ္တိုင္က အစိုးရဝန္ထမ္းအလုပ္နဲ႕ အသက္ေမြးေနရတဲ့ အတြက္ ဦးမင္းခန္႕က သားသံုးေယာက္စလံုးကို အစိုးရဝန္ထမ္း မလုပ္ေစခ်င္ခဲ့ေပ။ သားလတ္ျဖစ္တဲ့ ရန္နိုင္ခန္႕ကေတာ့ ဘြဲ႕၇ျပီးေတာ့ ဗိုလ္ေလာင္းဝင္ေျဖတာ အေရြးခံလိုက္ရသည္။ ဒီလိုနဲ႕ဦးမင္းခန္႕ သေဘာမက်ပင္မဲ့ သားရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ကို မတားဆီးခ်င္တာနဲ႕ပဲ ခြင့္ျပဳလိုက္ရသည္။ အငယ္ဆံုးသားရန္ေအးခန္႕ကေတာ့ ဦးမင္းခန္႕သေဘာအက် အစိုးရဝန္ထမ္းအလုပ္ကို မလုပ္ပင္မဲ့ သူ႕သေဘာအက် နိုင္ငံျခားထြက္ အလုပ္လုပ္ရင္း ေက်ာင္းဆက္တက္ေနသည္။

မိသားစုနဲ႕အတူတစ္ကြ စည္းစည္းလံုးလံုးေနခ်င္တဲ့ ဦးမင္းခန္႕။ သားေတြအေပၚ ကေလးတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳး ဂရုစိုက္တက္တဲ့ ဦးမင္းခန္႕။ ဝန္ထမ္းဘဝနဲ႔အသက္ေမြးခဲ့ရပင္မဲ့ သားေတြအားလံုးကို ပညာတက္ေအာင္ ထိန္းေက်ာင္းသြန္သင္နိုင္ခဲ့ တဲ့ ဦးမင္းခန္႕။ အခုေတာ့သားေတြက အေတာင္အလက္စံုေတာ့လည္း ဖခင္ဦးမင္းခန္႕ရဲ႕ အရိပ္ေအာက္ကေန အသီးသီး ပ်ံသန္းေနၾကေလျပီ။ တာဝန္ကိုယ္စီ အလုပ္ကိုယ္စီျဖစ္ေနၾကတဲ့ သားသံုးေယာက္ႏွင့္တစ္ျပိဳင္တည္း ေတြ႕ဆံုဖို႕ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲတဲ့ အရာျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနခဲ့၏။

ကံေကာင္းျခင္းလို႕ပဲ ဆိုရမည္ေလာ။ ကံကပဲ မ်က္ႏွာသားေပးေန၍ပဲေလာဟု ထင္ရေလာက္ေအာင္ ဦးမင္းခန္႕အတြက္ ဒီသားသံုးေယာက္ႏွင့္ ထမင္းတဝိုင္းထဲ စားနိုင္ဖို႕ အခြင့္အေရးကို ဦးမင္းခန္႕ တစ္ေယာက္ မႏွစ္ကဒီလိုအခ်ိန္မွာ ရရွိခဲ့သည္။ အဆိုးထဲက တိုက္ဆိုင္မႈဟုေျပာရင္းလည္း ဦးမင္းခန္႕ ေက်နပ္ေနမွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ သားၾကီး ရန္ၾကီးခန္႕ သေဘၤာလိုက္ကတည္းက မိသားစု စံုစံုလင္လင္ ထမင္းတစ္ဝိုင္းထဲ မစားရသည္မွာ အေတာ္ၾကာခဲ့ေပျပီ။ သားၾကီး ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း သားလတ္က နယ္မွာ တာဝန္က် ဆိုေတာ့ မိသားစု စံုစံုလင္လင္ မရွိခဲ့သည္မွာ ဦးမင္းခန္႕ အတြက္လိုအပ္ခ်က္ တစ္ခုလိုပင္။

ဒီေန႕ေတာ့ ဦးမင္းခန္႕စိတ္ထဲ အစာမေၾကျဖစ္ေနခဲ့သည့္ အစိုင္အခဲၾကီးလည္း ေျပေပ်ာက္သြားခဲ့ရျပီ။ နယ္မွာတာဝန္က်ေနတဲ့ သားလတ္ရန္နိုင္ခန္႕နဲ႕ ျမန္မာျပည္ကို အလည္ျပန္ေရာက္ေနတဲ့ သားငယ္ ရန္ေအးခန္႕တို႕ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ျပီး သားၾကီးျဖစ္သူ ရန္ေအးခန္႕ ကို သတိရေနမိသည္။ ညေနစာ ျပင္ဆင္ျပီးလို႕ လာေခၚတဲ့ ဇနီးသည္ မေအးကို " မင္း သားၾကီး ရွိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲေနာ္ " ဦးမင္းခန္႕ရဲ႕စကားေၾကာင့္ ဇနီးသည္မေအးက " သားၾကီးက ေရျခားေျမျခားမွာ သြားအလုပ္လုပ္ေနတာ မေတာင္းတေကာင္းတာေတြ မေတာင္းတပါနဲ႕ ရွင္ၾကီးရယ္" ဆိုတဲ့ စကားေၾကာင့္ ဦးမင္းခန္႕ထမင္းဝိုင္းသို႕ ထလိုက္သြားေတာ့သည္။

ထမင္းဝိုင္းမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနတဲ့ သားလတ္နဲ႕သားငယ္ကုိေတြ႕ေတာ့ " မင္းတို႕ အကိုလည္းရွိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲေနာ္လို႕ " ေျပာခ်င္ပင္မဲ့ ေဘးတြင္ရွိေနသည့္ ဇနီးသည္ရဲ႕မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး ဘာမွမေျပာပဲ ထမင္းဝိုင္းထဲကို ဝင္ထိုင္လုိက္သည္။ ရုတ္တရက္ ကားဟြန္းတီးသံေၾကာင့္ သားအမိ၊ သားအဖ ေလးေယာက္သား ေခါင္းခ်င္းဆိုင္မိလွ်က္သား ျဖစ္သြားသည္။ ျခံတံခါး တြန္းဖြင့္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ အိမ္ေရွ႕ကို လူတစ္ေယာက္ဝင္လာသည္။ ထမင္းစားခန္းအဝင္ ခန္းဆီး ရဲ႕ေနာက္မွာ အရိပ္တစ္ခုေၾကာင့္ ဦးမင္းခန္႕ ႏွဳတ္မွ ရုတ္တရက္ " သားၾကီး " ဟုဆိုလိုက္တဲ့ အသံေၾကာင့္ သားအမိသံုးေယာက္၏ ဦးေခါင္းမ်ား ခန္းဆီး ေနာက္ဆီသို႕ေရာက္သြားၾကသည္။

ဟာ ကနဲ ဟယ္ ကနဲ ျဖစ္သြားၾကတဲ့ ဇနီးနဲ႕ သားႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သေဘာၤေမွာက္လို႕ အိမ္ကို အေၾကာင္းမၾကားပဲ သားၾကီး ရုတ္တရက္ ျပန္ေရာက္ပံုကိုၾကည့္ျပီး အံ့ၾသေနၾကသည္။ ထိုအထဲတြင္ ဦးမင္းခန္႕ေတာ့ မပါေခ်။ ဦးမင္းခန္႕ ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ ေတာင္းတေနေသာ သူ၏ ဆႏၵမ်ား ျပည့္စံုသြားျခင္းအတြက္ အလြန္မင္ဝမ္းသာ ေနေလေတာ့သည္။ သူ႕ဘဝတြင္ ဒါမ်ိဳး ေနာက္တစ္ေခါက္ျဖစ္နိုင္ပါေတာ့မလား။ ဒီတစ္ေခါက္သည္လည္း သူဘဝရဲ႕ ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္လည္း ျဖစ္သြားနိုင္ေပမည္။

ျပီးခဲ့ျပီျဖစ္တဲ့ ဒီအျဖစ္ကိုပဲ ေတြးရင္း ဦးမင္းခန္႕တစ္ေယာက္ ေတြးေဝေငးေမာ္ေနသည္မ်ားလား။ ဦးမင္းခန္႕ကို ေငးၾကည့္ေနမိသည့္ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း အခ်ိန္မည္မွ်ၾကာသြားသည္ မသိ။ လက္မွာပတ္ထားတဲ့ နာရီကို ငံု႕ၾကည့္လိုက္ျပီး သတိတစ္ခုဝင္လာသည္။ လမ္းထိပ္ လၻရည္ဆိုင္မွာ ကုိေမာင္နဲ႔ခ်ိန္းထားတာကို သတိရ၍ အျပင္အက်ီၤာေကာက္စြတ္ျပီး လၻရည္ဆိုင္သို႕ ကၽြန္ေတာ္ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။


ေလးစားစြာျဖင့္
ရီနိုမာန္