ေသဆံုးျခင္း အတက္ပညာ

တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြ ေသဆံုးၾကရမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ေသဆံုးျခင္း အတက္ပညာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ သင္ယူစရာ မလိုေလာက္ေအာင္ ပါရမီရွိခဲ့ၾကတဲ့ လူေတြပါ။ ေသဆံုးတဲ့ အခါမွာေတာ့ လွပစြာနဲ႔ ေအးခ်မ္းစြာ ေသဆံုးတက္ဖို႔ အေရးၾကီးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေသဆံုးျခင္းႏွင့္ အေဝးမွာရပ္ေနရပင္မဲ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ေန႔ေတာ့ ပညာရပ္တစ္ခုကို သင္ယူေနရပင္မဲ့ ေသဆံုးျခင္း အတက္ပညာကိုေတာ့ သင္ယူေနစရာ မလိုပဲ အလိုလို တက္ေျမာက္သြားအံုးမွာပါ။ လူသားအားလံုး ေသဆံုးၾကရမွာ အမွန္ပါ။ ေသဆံုးျပီးေနာက္ က်န္ခဲ့မဲ့ အေၾကာင္းအရာကေတာ့ လွပဖို႔ လိုလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိပါတယ္။

ကမၻာအရပ္ရပ္မွာ ေသဆံုးသြားၾကတဲ့ လူဦးေရ ေျမာက္မ်ားစြာရွိပါတယ္။ ေသဆံုးရျခင္း အေၾကာင္းအရာကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေတြ႔ေနရတဲ့ ေသဆံုးသြားတဲ့ လူေတြကလည္း ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔။ ေသဆံုးခါနီးမွာ ခံစားရတဲ့ လူေတြရဲ့ ဒုကၡကလည္း အစံုစံုပါပဲ။ ေသဆံုးခါနီး ခံစားရတဲ့ ေဝဒနာကလည္း လြယ္ကူတဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ေနရတာနဲ႔ မတူပဲ အလုပ္တစ္ခုေအာင္ျမင္ ျပီးဆံုးဖို႔  အားၾကိဳးမာန္တက္ လုပ္ကိုင္ေနရတဲ့ သေဘာပါပဲ။ လုပ္ငန္းခ်င္ မတူတာကလြဲရင္ေပါ့။

ေသဆံုးသြားၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြကို  ကၽြန္ေတာ္ ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္မိတယ္။ အနီးစပ္ဆံုး ကၽြန္ေတာ့္ အဘြား (  ကၽြန္ေတာ့္ အဖြားရဲ့ အေမပါ ) ကို ကၽြန္ေတာ္ ခုခ်ိန္ထိ မွတ္မိေနေသးတယ္။ ေသခါနီးမွာ အပမွီသြားလုိ႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေသဆံုးရမဲ့ သက္ၾကီးရြယ္အိုတစ္ေယာက္ဟာ ေနာက္ဆံုး အသက္ထြက္ေတာ့ မရႈမလွ ေသဆံုးသြားရတာကို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ၾကံဳလိုက္ရတယ္။ ဒါဟာလည္း ေရွ့ဘဝက အကုသိုလ္ေၾကာင့္မ်ားလားေပါ့။ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္အေဖ ေသဆံုးသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေဖ့ရဲ့ အနားမွာ ရွိမေနခဲ့ပါဘူး။ အေဖ ဘယ္လိုမ်ား ခံစားသြားရမလဲဆိုတာ အနီးကပ္ရွိေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အကိုကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွ သိလိုက္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ 

ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အေဖနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေနာက္ဆံုးအေဖ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရတဲ့ ေသဆံုးျခင္း ေဝဒနာကို ေမးျမန္းဖို႔လည္း အခြင့္မသာခဲ့ ျပန္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အစ္ကိုသည္လည္း ေသဆံုးျခင္း ပညာကို ေစာေစာစီးစီး သင္ယူျပီးေျမာက္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အကို ေသဆံုးသြားတဲ့ အခါမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႔အနားမွာ ရွိမေနခဲ့ျပန္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖနဲ႔အစ္ကိုရဲ့ ေသဆံုးျခင္း ေနာက္ဆံုးခရီးမွာ ဘယ္လိုေဝဒနာ ေတြမ်ား ခံစားသြားရမယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုုင္ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိလိုက္နိုင္ခဲ့ပါဘူး။

ဒီလိုပဲ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ နာဂစ္မုန္းတိုင္းေၾကာင့္လည္း လူေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာဟာ ေသဆံုးျခင္းလက္မွတ္ကို မထင္မွတ္ပဲ လက္ခံလိုက္ရတဲ့ အျဖစ္ပါ။ အဲ့အထဲမွာ မေန႔တေန႔ကမွ ခင္မင္ခဲ့ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကလည္း ပါဝင္သြားခဲ့ပါတယ္။ အျဖစ္ဆိုးတာကေတာ့ သူမရဲ့ ရုပ္အေလာင္းကို ျပန္ရွာမေတြ႔ေတာ့တာ ပါပဲ။ ေသဆံုးျခင္း ပညာကို သူမသည္လည္း ေစာေစာေလ့လာ သင္ယူခြင့္ရလိုက္တယ္လို႔ပဲ က်ေနာ္ နားလည္လိုက္မိပါတယ္။

တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္လည္း ဒီပညာရပ္ကို သင္စရာမလိုပဲ တက္ေျမာက္ရအံုးမွာပါ။

ေလးစားစြာျဖင့္

ရီနိုမာန္     

ေတာေရာက္ ေတာင္ေရာက္ စိတ္

စိတ္ရွိရင္ ဘာမဆို ျဖစ္နိုင္တယ္ ဆိုပင္မဲ့ ကံၾကမၼာရဲ့ လွည့္စားမႈကိုေတာ့ ခံၾကရစျမဲပါ။ တစ္ေလာက ျပည္ေတာ္ျပန္ အပိုင္း ( ၁ ႏွင့္ ၂)ဆိုျပီး ျမန္မာျပည္ ျပန္ျဖစ္ခဲ့ရင္ လုပ္ခ်င္တာေလးေတြ သြားခ်င္တဲ့ ေနရာေလးေတြကို စိတ္ကူးနဲ႔ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ တကယ္လို႔ ျမန္မာျပည္ ျပန္ျဖစ္ခဲ့ရင္လည္း  ျပည္ေတာ္ျပန္ အပိုင္း( ၁ႏွင့္၂) အထဲကအတိုင္း လုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္လို႔ စိတ္ကူးထား ျပီးသားပါ။ အခုေတာ့ ကံၾကမၼာရဲ့ လွည့္စားမႈကို လွလွပပၾကီး ခံလိုက္ရပါျပီ။

ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ျဖစ္ခဲ့ရင္ Silk Air ေလေၾကာင္းလိုင္းနဲ႔မွ ျပန္ခ်င္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ က်ေနာ္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ မိတၱဴ လာအေပးမွာေတာ့ Jetstar ေလယာဥ္လက္မွတ္ၾကီး ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ အဒြန္႔တက္ဖို႔ စိတ္ကူးလိုက္ပါေသးတယ္။ ( စင္ကာပူေရာက္တာ ေလးႏွစ္နီးပါေလာက္ ရွိေနျပီးဆိုေတာ့ အက်င့္ေလးေတြက နည္းနည္းကူးခ်င္လာတယ္) ေနာက္မွ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ျပန္ထိန္းရင္း ... အလကားရတဲ့ လက္မွတ္ပဲ ဘာျဖစ္ျဖစ္ဆိုျပီး ေနေနလိုက္မိပါေတာ့တယ္။

ေလယာဥ္လက္မွတ္ ျမန္မာျပည္ကို  ျပန္မဲ့ရက္နဲ႔ ျမန္မာျပည္က ျပန္လာမဲ့ရက္ကို ၾကည့္လုိက္ျပန္ေတာ့လည္း တစ္လဆိုမွ တစ္လ ကြက္တိပဲ။ ဟာ...သြားျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ထင္ထားတာက ၄၅ ရက္ေလာက္ေတာ့ ရလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ထားတာ။ အခုေတာ့ မွန္းခ်က္နဲ႔ ႏွံထြက္မကိုက္ဘူး ျဖစ္ေနျပီ။ အစီအစဥ္ေတြ အားလံုးျပန္ေျပာင္းရေတာ့မယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ တူတူျပန္ျပီး ျမန္မာျပည္မွာ ခရီးရက္ရွည္ထြက္မယ္လို႔ ေတြးထားတာ အခုေတာ့ ရက္ရွည္ေတာ့ မျဖစ္နိုင္ေတာ့ဘူး။ ရက္တိုေလာက္ပဲ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ 

အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ကိုတိုင္ အရင္းလုပ္ၾကည့္တယ္။ ကိုယ္လုပ္ၾကည့္လို႔ ေကာင္းတဲ့ အေျခအေနရွိတယ္ ဆိုရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဆြဲေဆာင္ရတာ အက်င့္တစ္ခုလိုကိုး ျဖစ္ေနပါျပီ။ ျပီးခဲ့ ဆန္းေဒးက ( ၇)ၾကိမ္ေျမာက္ စင္ကာပူမွာ ေသြးသြားလွဴျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္ မဲဆြယ္လို႔ ေသြးလိုက္လွဴျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ရွိတယ္။ တစ္ေယာက္က ေျခာက္ၾကိမ္ေျမာက္ ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က သံုးၾကိမ္ေျမာက္ ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ၂ ၾကိမ္ေျမာက္။ ၆ၾကိမ္နဲ႔ သံုးၾကိမ္ကေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ အတူေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္။ ၂ၾကိမ္ေျမာက္ကေတာ့ စလံုးတရုတ္။ 

ပံုမွန္ဆိုရင္ေတာ့ Woodland က ေသြးလွဴဘဏ္မွာပဲ သြားလွဴျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လည္း နီးတယ္။ စလံုးတရုတ္လိုက္လွဴတဲ့ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ SGH မွာပဲ သြားလွဴျဖစ္တယ္။ သူက ေလဆိပ္ဘက္မွာေနေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဆီကို မလာခ်င္ဘူး ေဝးလို႔တဲ့ေလ။ က်ေနာ္လည္း ဘာမွ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ သူ႔ဆီက လွဴခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ျဖစ္ေနတာကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ ရေအာင္ယူထားလိုက္မိတယ္။ အဲဒီအတြက္လည္း က်ေနာ္ပီတိျဖစ္ရပါတယ္။

တစ္ဖက္က ပီတိျဖစ္ရပင္မဲ့ တစ္ဖက္ကလည္း စိတ္ညစ္ရပါတယ္။ သူမ်ားတကာေတြ ဖုန္းခိုင္းတာ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၾကာလဲ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ အသစ္ေလွ်ာက္ထားတဲ့ ဖုန္းေလး ၂လပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ပါဝါမတက္လို႔ ဒီေန႔ပဲ M1 မွာ အသစ္တစ္လံုး သြားျပန္လဲလိုက္ရပါတယ္။ ကံေကာင္းတယ္လို႔ပဲ ေျပာရမွာေပါ့ တစ္ႏွစ္ ဝရမ္တီရွိေနေသးလို႔။ နို႔ မဟုတ္ရင္ ... ပလုံ ဆိုတဲ့ အသံေလးေတာင္ ၾကာလိုက္ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ေလးစားစြာျဖင့္

ရီနိုမာန္